Valkan Tour (χΑάιντε....)

15 ημέρες τριγυρνούσε στα Βαλκάνια ο Γιώργος Νούλας, η γυναίκα του Μαριέτα και το θηρίο τους και μας προσφέρουν ένα χορταστικό ταξιδιωτικό. χΑάιντεεεε Γιώργη και στα επόμενα. Πάντα όρθιοι και οι 3 σας.

Εισαγωγή

Πήρα τελικά την απόφαση να "εκτεθώ", χωρίς να είμαι σίγουρος αν σωστά πράττω, και να κάνω μια πρώτη απόπειρα στα "ταξιδιωτικά" χωρίς να είμαι πρωτάρης στα ταξίδια.
Σχέδιο και πλάνο οργανωμένο δεν υπάρχει για την συγγραφή του ταξιδιωτικού... όπως ακριβώς και στο ταξίδι... "Εντεκάδα που κερδίζει δεν αλλάζει..." λένε οι ποδοσφαιρόφιλοι. Το ταξίδι αυτό θα αφιερωθεί σε όλους όσους "συμμετείχαν" στη βόλτα μας με την φυσική τους παρουσία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο...

Πρόλογος
Μετά την πρώτη περσινή καλοκαιρινή εξόρμηση μας στο εξωτερικό (Ιταλία, Γαλλία, Μονακό, Αυστρία) και την απόκτηση εμπειριών, ο χειμώνας πέρασε κοιτώντας χάρτες των Βαλκανίων και διαβάζοντας σχετικά ταξιδιωτικά. Η απόφαση είχε ληφθεί πριν ακόμα και από την πρώτη, εκτός των συνόρων, εκδρομή και η προσπάθεια για να οργανωθεί γκρουπάκι είχε ξεκινήσει... Επειδή όλοι γνωρίζεται πως είναι αυτά και πως καταλήγουν συνήθως, θα πω μόνο ότι μετά από φοβερά σκαμπανεβάσματα, αλλαγές, αναβολές και ακυρώσεις τελικά κατάφερα να δώσω λύση στο γόρδιο δεσμό μου 5 μέρες πριν την αναχώρηση και αρχή της άδειάς μου...Τελικά θα ξεκινούσα εγώ και η Μαριέττα μαζί με το "θηρίο" μόνο. Η περσινή εμπειρία και το ταξιδιωτικό μου παρελθόν βοήθησαν να μην αγχωθώ παρά την στενότητα χρόνου...,σχόλασα στις 6 το απόγευμα του Σαββάτου και η αναχώρηση ήταν Κυριακή βράδυ- ξημερώματα Δευτέρας με το πλοίο για Πειραιά. Με τη μηχανή "σερβιρισμένη" και ρυθμισμένη για φόρτωμα από πριν, δεν άργησα να μαζέψω τα πράγματα και να φορτώσω την μηχανή Κυριακή μεσημέρι. "Ήμουν έτοιμος... ήμουν; " διπλοσκέφτηκα και τελικά πήγα για μια μπύρα...αφήνοντας στο γκαράζ το "θηρίο" απορημένο που δεν ξεκίνησα αμέσως...
Για το τι κουβαλούσα και τι φόρτωσα πάνω στο "θηρίο" διαβάστε την γνωστή "λίστα"...

Μέρα 1η
Νύχτα ξεκίνησε το ταξίδι στι 3:30 πμ περίπου και 7:00πμ ξεμπουκάραμε στον Πειραιά...9:00 πμ πίναμε καφεδάκι έξω από την Λαμία και στις 15:00 περίπου περνούσαμε τα σύνορα και μπαίναμε Βουλγαρία. Είχαμε και τηλεφωνική επικοινωνία με τον Παναγιώτη (PanVas), ο οποίος μας πρόσφερε φιλοξενία και δώσαμε ραντεβού σε κεντρικό σημείο της Σόφιας, εκκλησία Αλεξάντερ Νεφσκι... δεν το χάνεις με τίποτα... Στο τηλέφωνο μου είχε πει ότι άλλα 3 παιδιά που πήγαιναν για Βόρειο Ακρωτήρι θα έρχονταν την ίδια ακριβώς ώρα... Στις 17:00 περίπου σφίγγαμε τα χέρια και γνωριζόμασταν από κοντά με τον Παναγιώτη και μισή ώρα μετά το σκηνικό επανάλαμβανόταν με τον Βαγγέλη τον Γιάννη και τον Δημήτρη... 

Όμορφες στιγμές που αποδεικνύουν τα καλά και θετικά της ιντερνετικής παρουσίας και επικοινωνίας... καβαλάμε όλοι και ακολουθούμε τον Παναγιώτη. Η Σόφια με ζέστη και κίνηση θυμίζει και λίγο Αθήνα με τα παλιά Στάγιερ και το μαύρο ντουμάνι που τα ακολουθούσε...Φτάνουμε και έκπληκτος αντιλαμβάνομαι ότι τα μηχανάκια θα απολαύσουν φιλοξενία σε κλειστό υπόγειο πάρκινγκ..εκτός από το δικό μου που θα έμπαινε σαν "μπιμπελό" στο γραφείο του Παναγιώτη... Έχει γούστο αυτό το παιδί σκέφτηκα, αλλά οι Ιταλοί σχεδιαστές του Στέλβιο διαφώνησαν και εξέδωσαν ανακοίνωση απαγόρευσης εισόδου του Παναγιώτη στην Ιταλία λόγω κακόγουστιάς... επίσης τον καταράστηκαν να περιπλανιέται μόνο στα Βαλκάνια και την Βόρειο Ευρώπη , Αφρική, Ασία...

Είσοδος στη Βουλγαρία...

 Αλεξάντερ Νέφσκι...

Η συνάντηση...

Τα γνωστά στους Αθηναίους Στάγιερ... 

 ..Ο Παναγιώτης είχε φροντίσει όμως και για την δική μας καταπληκτική φιλοξενία... στο ένα υπνοδωμάτιο τα παιδιά και στο άλλο το ζευγάρι...οι μπύρες στο ψυγείο και εκείνος με τον Μαρία στον καναπέ...βέβαια έτσι ήταν ποιο κοντά στο ψυγείο..., αλλά αυτές είναι δικές μου υστερόβουλες σκέψεις...
Μπανάκι και βουρ για φαγητό σε παραδοσιακή Βουλγαρική ταβέρνα... προς στιγμήν όλοι ανησύχησαν που σταμάτησα να μιλάω αλλά κατάλαβαν ότι το "όταν τρώνε δεν μιλάνε..." με εκφράζει απόλυτα...Το φαγητό απλά καταπληκτικό... Αφού τσιμπήσαμε ελαφρά...όσο πατάει ο ελέφαντας στο χιόνι δηλαδή... άρχισαν οι φιλοφρονήσεις... και "τι όμορφο το Άφρικά σου Βαγγέλη μου", "μακάρι να είχα ένα ΚΤΜ σαν το δικό σου Γιώργο μου" και " τι σπουδαία μηχανάκια τα Guzzi ρε Μήτσο μας" , " ναι αλλά και τα Strom σκυλιά ρε Γιάννη και Παναγιώτη μας"...και καταλήξαμε τελικά στα γνωστά...άντε μην τα πάρω τώρα... ο καθένας με το τριμπ...δελό του δηλαδή...ΚΤΜ ρεεεεεε... άσχετοι ....
Πέρα από την πλάκα, έχω να καταγγείλω ότι ο Παναγιώτης αφού μας νάρκωσε σαν τα φίδια, μας την έκανε... και πλήρωσε τον λογαριασμό....μετά από αυτό εκνευρισμένοι γυρίσαμε πίσω και ψάχναμε τρόπο να τον εκδικηθούμε... Έτσι εγώ αποφάσισα να μείνω μία μέρα ακόμα, ενώ τα παιδιά του αφιέρωσαν μια μεταμεσονύχτια "συναυλιά" με τον επαναστατικό τίτλο "Τα στάγιερ τραβάν την ανηφόρα..." *
Φωτό από όλα αυτά δεν υπάρχουν στα δικά μου αρχεία, αλλά υπάρχουν και "Ρουφιάνοι"...
Άυπνοι για πάνω από 24 ώρες, κουρασμένοι από το ταξίδι, τσακισμένοι από το γαστρονομικό όργιο, αλλά και χαρούμενοι για το δικό μας καλύτερο μηχανάκι..., πέσαμε ξεροί στην αγκαλιά του Μορφέα...

Μέρα 2η
Πρώτο πρωινό στη Σόφια... την ώρα που ξυπνάω, τα παιδιά είναι ήδη κάτω και έτοιμοι για αναχώρηση... κατεβαίνω τρέχοντας και προλαβαίνω την ύστατη ώρα να δώσω το χέρι στον Βαγγέλη και να τους πω καλό ταξίδι μέσα από την καρδιά μου... ελπίζω να έπιασε τόπο η ευχή. Πρωινό τρέξιμο στη Σόφια, πρωινό, οδηγίες, πληροφορίες από τον Παναγιώτη και βουρ στην γύρα με το μετρό... έντονες οι κομμουνιστικές καταβολές όπως είναι φυσικό αλλά και πολύ Αμερικανόφερτη, και όχι μόνο, κουλτούρα με γνωστές αλυσίδες ταχυφαγίων και εμπορικών κέντρων... Πρώτη φορά έβλεπα τόσα πολλά ακριβά αυτοκίνητα, όλα ταλαιπωρούνταν μέσα στο κυκλοφοριακό χάος του κέντρου της Σόφιας... Ένα ιστορικό κέντρο με κτίρια του 19ου αιώνα παλιές εκκλησίες, αγάλματα, πάρκα με πράσινο και δρόμους στρωμένους με κίτρινο τουβλάκι...
Τελικά πήραμε το τουριστικό λεοφορείο και είχαμε μια πριβέ ξενάγηση μιας και ήμασταν οι μόνοι πελάτες- τουρίστες. Ξενάγηθήκαμε στο κέντρο αλλά και σε ένα προάστιο της Σόφιας και μετά την ενημέρωση ήταν εύκολο να αποφασίσουμε που θα πάμε με τα πόδια. Τίποτε το φοβερό και συγκλονιστικό η Σόφια, ήμασταν πλέον σίγουροι ότι δεν χρειάζονταν να ξοδέψουμε παραπάνω από μια μέρα του ταξιδιού μας. Γυρίσαμε πίσω στο σπίτι και μετά από ένα γρήγορο δείπνο και λίγα ψώνια, είχαμε βραδυνή έξοδο για ποτο. Η παρέα πολυπολιτισμική και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα... δεν μιλήσαμε καθόλου για μηχανές αλλά για ένα σωρό άλλα ενδιαφέροντα θέματα...πολύ όμορφη βραδιά και πολύ επιμορφωτική.

Το κοινοβούλιο από πλάγια, τα "φτωχά" οχήματα και οι κίτρινοι πλακόστρωτοι δρόμοι...

  

 Η Ρώσικη εκκλησία... 

 

Μουσείο... τέχνης νομίζω... δεν είμαι και σίγουρος... θα το ψάξω... οποιαδήποτε βοήθεια δεκτή...

Ημέρα 3η

Όχι πολύ πρωινό ξύπνημα, πρωινό στο σπίτι και φόρτωμα μηχανής... Προορισμός για σήμερα το γραφικό Veliko Tarnovo... μέσω γραφικής παράκαμψης, μιας και τα χιλιόμετρα είναι λίγα και χρόνος υπάρχει... Ανταλλάσουμε ευχές, και όχι μόνο, με τον Παναγιώτη και την Μαρία και αναχωρούμε... ωραία διαδρομή, καλός δρόμος και ωραίος καιρός, λιακάδα αλλά όχι πολύ ζέστη. Όλα δείχνουν ιδανικά μέχρι που κάνω δεξιά σε ένα πάρκινγκ για διευκρινήσεις στον χάρτη... Βάζω πρώτη να φύγω, σβήνει... 1,2,3. Πρόβλημα σκέφτομαι...Τετάρτη σήμερα... Αποκλείται... Το ΚΤΜ ;!!! Είναι δυνατόν...;!!Δολιοφθορά σκέφτομαι... το πιθανότερο... Δεν έπρεπε να προκαλέσω την μήνη των Ιαπώνων... θυμήθηκα το Περλ Χάρμπορ... Αιφνιδιασμός... Τηλέφωνο στον μηχανικό μου και καπάκι και στον Πάναγιώτη.
Αντλία συμπλέκτη χωρίς διαροή, ο διακόπτης του σταντ οκ, ασφάλειες οκ, κόβω...γεφυρώνω... τίποτα...,τα παρατάω και καλώ βοήθεια..., καταφθάνει ο φύλακας άγγελος μου με λευκό... τρανζιτ..., το ξανατσεκάρουμε και βλέπουμε ότι η αντλία του συμπλέκτη κουνιέται σαν μαούνα στο λιμάνι... "στο είπα" μου λέει το μωρό, αλλά εγώ μες στη θολούρα μου δεν το πιασα... τα σπιρώματα από τις βίδες της αντλίας του συμπλέκτη τα έχουν φτύσει...φόρτωμα και βουρ για το εξουσιοδοτημένο συνεργείο της Suzuki...τυχαίο;... δεν νομίζω...!!

ψάχνοντας που έγινε η δολιοφθορά...

 Ποζάρισμα δίπλα στο πληγωμένο "θηρίο" τώρα που δεν μπορεί να "δαγκώσει"...

Ψάξε και εσύ λίγο ρε Παναγιώτη...χΑάιντε... το βρήκες αμέσως;!! τυχαίο..; δεν νομίζω...

Φόρτωμα - δέσιμο και βουρ για Σόφια...

- Γιώργο δεν αντέχω άλλο με τα συνεργεία κάθε Τετάρτη...
- Καλά ρε μωρό... (σκύβω το κεφάλι...)

-Γιωργάκη αγόρι μου εγώ στα είπα... εδώ είναι Βαλκάνια...δεν είναι παίξε γέλασε...
- Δίκιο έχεις ρε Παναγιώτη... το Στρώμα πόσο είπαμε ότι το δίνεις;

-Κάτσε να κάνω ένα τηλεφωνάκι Πάτρα να δω αν υπάρχει ακόμα... μου το ζητάνε πολλοί ...Τυχαίο...; δεν νομίζω...
- ΧΑάιντε να δούμε... μην μου πάθει καμιά κατάθλιψη το μωρό...

-Μωρό πήραμε Στρώμα...
- Να σε φιλήσω...

Way of life...

Ο μάστορας έκανε μερακλίδικη δουλειά και τελικά ξαναπήραμε τον δρόμο μας με ένα 6αωρο ποινής που μας ανάγκασε να παρακάμψουμε την πράκαμψη και να πάμε κατευεθείαν Veliko Tarnovo. Συννεφιά και ψυχρούλα... δρόμοι επαρχιακοί και κατα βάση αδιάφοροι, αν και μέσα στο πράσινο συνήθως...μνημεία του παρελθόντος στο δρόμο μας....

 Λίγο πριν βραδιάσει φτάσαμε στο Veliko το οποίο υπήρξε και πρωτεύουσα κάποτε. Τυχαία και γρήγορα βρίσκουμε ξενοδοχείο ανακαινισμένο και καθαρό με κλειστό παρκινγκ...35 ευρώ με πρωινό... Ακριβώς κάτω από τις κερκίδες του σταδίου... Μπανάκι και βόλτα στην πόλη με την μηχανή, πήγαμε και στο γειτονικό Αρνάμπασι...(τουριστικό χωριό). Φαγητό σε ταβέρνα, βολτούλα με τα πόδια και επιστροφή στο δωμάτιο. Το φαγητό καλό με τιμή γύρω στα 15 ευρώ αν δεν κάνω λάθος.

το δωμάτιο...

 Ημέρα 4η
Πρωινό ξύπνημα, μιας και το φως- ελλείψη παντζουριών -δεν αφήνει πολλά περιθώρια... κατάλλειπα ή παράδοση; δεν είμαι σίγουρος...
Πρωινό τρεξιματάκι με ψιλόβροχο στο στάδιο, πρωινό και βόλτα στην πόλη με βροχή αδιάβροχα και ομπρέλα...

Στο ιστορικό κέντρο της πόλης δεσπόζει το κάστρο που βρίσκεται πάνω σε ένα λόφο στην ένωση 2 ποταμών... καταπληκτικό μέρος και η βροχή δημιουργούσε και ένα σκηνικό λίγο απόκοσμο... έλαχιστοι επισκέπτες όπως ήταν φυσικό (λιγοτεροι από 10...) και φοβερή θέα...

... κάτω αριστερά φαίνεται και ο πλακόστρωτος δρόμος που είναι η είσοδος του κάστρου...

Στη συνέχεια φαγητό σε ταβέρνα που ήταν παλιό σπίτι με μπαλκόνι και θέα...

         
Επιστροφή στο δωμάτιο, ανασυγκρότηση και ξεκούραση.

Ημέρα 5η
Τα μετεωρολογικά δελτία μιλάνε για βροχές σε Βουλγαρία και Ρουμανία όλη την μέρα... βγάζω αδιάβροχα και ετοιμαζόμαστε... βρέχει... φορτώνουμε, η βροχή κόβει, φοράμε τα κάτω αδιάβροχα μιας και δεν βρέχει ουσιαστικά και ξεκινάμε... Η διαδρομή μεχρι το Ruse θυμίζει την χθεσινή... τίποτα σπουδαίο... όλα βρεγμένα αλλά βροχή τίποτα... Περνάμε τα σύνορα ξοδευοντας τα τελευταία μας λέβα σε βενζίνη.
Κάπου εδώ, πάνω από τον Δούναβη, τελειώνει η Βουλγαρία...

  Κατευθυνση προς Pitesti και μετά 7c (transfagarasan)... χωρίς όμως ακριβή στόχο για διανυκτέρευση...πάμε και βλέπουμε...
λιοστάσια στο δρόμο...

κίνηση και μικροπωλητές...

καλό μας ταξίδι...

 Η διαδρομή αρχικά ψιλοαδιάφορη... πολλά κάρα παιδιά...και πολλά Dacia...

 Φτωχή και αγροτική χώρα η Ρουμανία, παρόλα αυτά σου έβγαζε ένα άλλο αέρα από αυτόν της Βουλγαρίας, πιο εκλεπτυσμένο και πολιτισμένο... δεν ξέρω, ίσως να κάνω και λάθος... πάντως τα σπίτια τους φαίνονταν όμορφα και περιποιημένα...

επιτέλους αρχίζουμε και ανηφορίζουμε... δρόμος κακός εώς πολύ κακός...η φύση στα καλυτερά της...

 Στάση στο φράγμα και αγορά ειδών πρώτης ανάγκης (φαγητό, αλκοόλ), η ιδέα του ελεύθερου κάμπινγκ έχει ήδη ωριμάσει μέσα μας...

Ψάχνουμε λοιπόν ένα καλό "οικοπεδάκι" (με την καλή την έννοια...) για να στήσουμε το σπίτικό μας...

  Νάτο...

Στήσιμο σκηνής, άναμα φωτιάς, πρόχειρο φαγητό και τοπικό αλκοόλ... και όλα αυτά μέσα στη φύση, δίπλα στο ποτάμι, σε μια ξένη χώρα που έφτασες με την μηχανή... σκέφτεστε τίποτα καλύτερο...;

 

         
Φάγαμε, ήπιαμε, παίξαμε με την φωτιά και με τα νεύρα μας όταν αρχίσαμε να λέμε και να θυμόμαστε για τα πάντα...αλλά και τα υπόλοιπα είδη αρκούδας...Αργήσαμε να πάμε για ύπνο... πυκνό σκοτάδι παντού και υγρασία... Παρόλα αυτά όταν μπήκαμε στη σκηνή, ξαπλώσαμε, κλείσαμε και το φερμουάρ, οποιαδήποτε μορφή ανησυχίας χάθηκε... Aδικαιολόγητα; μήπως τα οχειρωματικά έργα που έκανα το σούρουπο δημιούργησαν αυτό το αίσθημα ασφάλειας;...!!

 

Ημέρα 6η

Το βράδυ φάγαμε λίγο κρύο, αλλά τίποτα σπουδαίο και μη αντιμετωπίσημο... Το πρωί είχε τρεξιμο στη φύση, μάζεμα, καθάρισμα και δρόμο για την κορυφή... Να πω εδώ ότι στη Ρουμανία αλλά και γενικότερα στα Βαλκάνια δεν ύπαρχει καμία οικολογική συνήδηση και το επίπεδο καθαριότητας στους δρόμους είναι χαμηλό... Έτσι αφού μαζέψαμε μια ολόκληρη σακκούλα με σκουπίδια άλλων τα κουβαλούσαμε για τουλάχιστον 30 χλμ μέχρι να βρούμε κάδο...
Ανεβαίνοντας...

στροφές...

 γαιδούρια...

 στην κορυφή του πάσου έμπαινες σε τούνελ με ήλιο και ζέστη και έβγαινες με κρύο και ομίχλη...

στροφές πάλι...

γουρούνια ελεύθερα...

Κατεβήκαμε το πάσο έχοντας χαιρετήσει πολλούς μοτοσυκλετιστές και έχοντας σταματήσει πάμπολες φορές για να απολαύσουμε την θέα, για φωτογραφίες και χαζολόγημα... Φτάσαμε στον κάμπο, ζέστη πολύ, αποφασίσαμε να κινηθούμε προς Πετροζάνι μέσω δευτερευόντων δρόμων και όχι προς Σιμπίου, μιας και νοιώθαμε περισσότερο ότι γουστάρουμε φύση και όχι πόλη... Φαγητό σε ταβέρνα λοιπόν πάνω στο δρόμο και πάμε... (ωραιότατες σούπες...).Φτηνό και εδώ το φαγητό (όχι πάνω από 10-12 ευρώ).
Κινούμασταν στον 7c, κάναμε αριστερά στον 7 και μετά δεξιά στον 7α προς Πετροζάνι. Είχαμε δει στον χάρτη ότι κάπου εκεί και λίγο πριν έχει κάμπινγκ. Σε μια διχάλα που η ταμπέλα έδειχνε ότι πηγαίνει στο ίδιο σημείο συμβουλεύτηκα τον χάρτη και ακολούθησα το δεξί παρακλάδι που στο χάρτι παρουσιάζονταν σαν γραφική διαδρομή... Μετά από 40 χλμ χωματόδρομο, όχι πάντα πατημένο..., φτάσαμε στο σημείο όπου ενώνονταν και πάλι ο δρόμος με τον κεντρικό (ο θεός να τον κάνει...). Περάσαμε δίπλα από μια τεχνητή λίμνη και είδαμε το φράγμα, κουραστήκαμε λίγο αλλά άξιζε το οφ κομμάτι... Η άσφαλτος που συναντήσαμε ήταν σε κακά χάλια και ψάχναμε πλέον για να κοιμηθούμε.

Λεπτομέρια...
Σταματάω μετά από ταμπέλα που προσπέρασα και το μωρό πάει να δει αν μας κάνει... Ρουμάνοι , ρομά μάλλον, με κοιτούν που διαβάζω το χάρτη και πλησιάζουν για βοήθεια... "Πετροζάνι" του λέω, με κοιτάνε στα μάτια με απορία... "Πετροζάνι" και δείχνω στο χάρτη... "ααα πιτρουζάν" μου λέει..."νο Περιζάν...Πιτρουζάν... χαάιντε..." Συνενοηθήκαμε και φύγαμε για "Πιτρουζάν"... σκεφτόμουν ότι το ίδιο ακριβώς το έχω ζήσει στη ορεινή Ελλάδα...

Στο δρόμο...

λίμνες...

χώμα...

 θέα...

 Αφού περάσαμε όλα αυτά τα "χάλια" και 29 χλμ πριν το Πετροζάνι (βάσει ταμπέλας), βρίσκουμε ένα κάμπινγκ...Δύσκολα το καταλάβαινες στην αρχή, αν δεν έβλεπες την ταμπέλα... Με 10 ευρώ κλείσαμε σπιτάκι ξύλινο και αράξαμε... σουρούπωνε πια και είχαμε περάσει πολλά... Κάναμε μπανάκι, φάγαμε και στο εστιατόριο του κάμπινγκ (η σούπα είναι στανταράκι...) και πήγαμε για ξεκούραση...


Λεπτομέρεια...
Στο διπλανό σπιτάκι από το δικό μας βρίσκονταν ένα τρανσάλπ, ένας παλιός τίγρης 900, και κάτι ακόμα που δεν θυμάμαι... Πηγαίνοντας για φαγητό μας πλησιάζει ένας Ρουμάνος και μας πιάνει κουβέντα για το "θηρίο"... Δεν είχε ξαναπετύχει Έλληνα μοτοσυκλετιστή και του έκανε εντύπωση...Είχε το τρανσάλπ... Τα είπαμε για λίγο και από ότι κατάλαβα την άλλη μέρα θα πήγαιναν κατά βουνό μεριά... Μάλλον είχα πέσει σε στέκι ον-οφφάδων...  

Ημέρα 7η

Δεύτερη μέρα Ρουμανία και πραγματικά νοιώθω ότι θα ήθελα και άλλες μέρες στη χώρα αυτή. Πρόγραμμα βέβαια δεν υπήρχε όπως έχω πει αλλά την προηγούμενη μέρα φίλος και συνταξιδευτής με είχε ενημερώσει ότι θα ανέβει Βελιγράδι με την γυναίκα του... Αν ταξίδευα και εγώ για Βελιγράδι σήμερα θα φτάναμε σχεδόν μαζί το απόγευμα (είχε κάνει διαδυκτέρευση Σκόπια). Πρωινό, λάδωμα αλυσίδας, μίνι συμβούλιο, μελέτη χάρτη και βουρ για Σερβία και Βελιγράδι.
Βίλλα με θέα...

Άντε γεια... θα πάρω τα βουνά... πάω για ζέσταμα...

Επέστρεψα... μωρό φέρε το σπρέι αλυσίδας...χΑάιντε...

on the road...

Ημέρα Κυριακή και οι Ρουμάνοι όλοι, διασκεδάζουν κάνοντας πικ-νικ στην εξοχή... Ταβέρνες δεν είδαμε σχεδόν πουθενά...

 Χειρότερο δρόμο από αυτόν που οδηγεί στο Πετροζάνι δεν έχω ξαναπεράσει...μιλάμε για 30 χλμ ναρκοπέδιο... καλύτερο το χώμα που είχα περάσει...Οι δρόμοι είχαν κίνηση λόγω της ημέρας και τα Dacia κάθε εποχής είχαν την τιμητική τους. Μάλλον αν δεν υπήρχαν τα Dacia η χώρα θα είχε μόνο κάρα...Κατεύθυνση προς Τιμισοάρα και μετά τα σύνορα. Η Τιμισοάρα ήταν μια όμορφη πόλη και το κομμάτι τουλάχιστον που περάσαμε μου δημιούργησε την επιθυμία μιας καλύτερης επίσκεψης στο μέλλον.

 Τιμισοάρα

 Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στα σύνορα της Σερβίας όπου αντιμετωπίσαμε πλέον κανονικό έλεχγο εισόδου στη χώρα... Μάλιστα γυναίκα συνοριοφύλακας ήρθε και μας υπέδειξε να σβήσουμε τις φωτό που έιχαμε τραβήξει από τα σύνορα... Τσέκαρε την φωτογραφική και μετά περάσαμε...Συνεχίσαμε σε Σέρβικους δρόμους και χωριά... Η διαφορά οικονομικής κατάστασης ήταν φανερή... Οι δρόμοι ποιοτικότεροι και ασφαλέστεροι, η οδηγική παιδεία παρ΄όλα αυτά πολύ χαμηλά και πάλι... . Λίγο πριν μπούμε Βελιγράδι σταματάω για βενζίνη, πιάνω την μάνικα από την πράσινη ετικέτα και φορτώνω... Παρατηρώ όμως ότι η μάνικα είναι κόκκινη, ενώ η πράσινη έχει λευκή ετικέτα... Μπέρδεμα σκέφτομαι... Τελικά είχα βάλει σούπερ... Σκέφτηκα ότι δεν έχω καταλύτη (αλήτη τσαντάκια μηχανόβιε...) αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος τι παίζει... Αισθητήρες λάμδα και κάτι άλλα κοκοκόψια που δεν κατέω...; πιάνω άκρη λύνω σωληνάκια και αδειάζω την σούπερ σε κουβά, ξαναγεμίζω αμόλυβδη και την κάνω... Όλο αυτό τώρα ακούγεται γρήγορο και εύκολο, αλλά μου πήρε αρκετή ώρα, ειδικά μέχρι να πείσω τον υπάλληλο να μου δώσει ένα κουβά... Μετά επιστρέφω Ελλάδα και διαβάζω στο φόρουμ ότι δεν παίζει κανένα άγχος με την σούπερ... ...τα νεύρα μου...
Φτάνουμε επιτέλους Βελιγράδι και αποφασίζουμε να μείνουμε στο ίδιο ξενοδοχείο με το φιλικό μας ζευγάρι... Ψάχνουμε... Πλησιάζω... είμαι σίγουρος...ακολουθεί περιγραφή που έχω ξαναγράψει...

"Σερβία, Βελιγράδι, φτάνουμε νύχτα μετά από μια πατάτα που έκανα, ψάχνουμε το ξενοδοχείο που μένει και φιλικό μας ζευγάρι... Είμαι κοντά, το νοιώθω, αλλά τα στενά ίδια και τα γράμματα δυσανάγνωστα... ZZR1100 νομίζω, δικάβαλο, έτοιμο για αναχώρηση, το πλευρίζω και ζητάω βοήθεια..., δεν είναι σίγουρος και ρωτάει την κοπελιά, κάνω μπροστά για να μην κλείσω τον δρόμο, μου φωνάζει... "περίμενε"..., αργώ να το συνηδητοποιήσω και δεν είμαι και σίγουρος για το τί άκουσα..., μου κάνει νόημα, ακολουθώ και σε λίγο το βρίσκουμε... πιάνουμε την κουβέντα πριν χωρίσουμε και τελικά ήταν ένας... Παπαδόπουλος...μεγαλωμένος στην Σερβία...ο μπαμπάς Παπαδόπουλος ήταν προφανώς από τους τυχερούς της γης με Σέρβα γυναίκα... "

Η μηχανή στο πάρκινγκ, μπανάκι, και έξοδος για φαγητό... όλα κλειστά αλλά κάθε εμπόδιο για καλό... βρίσκουμε τον "Νιλ" ...πλιεσκαβίτσες στα κάρβουνα και άλλα ντόπια φαγητά του δρόμου σε τιμές απίστευτες...

 Ημέρα 8η

Καλημέρα, ξενοδοχείο και πρωινό δεν μας ικανοποίησαν σε καμία περίπτωση ειδικά αν αναλογιστούμε τα 66 ευρό που δίναμε την μέρα... anyway... βρήκαμε πλυντήριο για τα ρούχα μας και μετά ξεκινήσαμε την βόλτα στο Βελιγράδι από το κάστρο που ήταν πολύ κοντά...

... τάφρος- γήπεδα τέννις ή μπάσκετ... τυχαίο; δεν νομίζω...

μέσα στο κάστρο υπήρχαν καφετέριες, εστιατόρια και μουσεία...
Στρατιωτικό μουσείο...

 Ιταλικά....

 Μέσα στο μουσείο υπήρχε όλη η πολεμική ιστορία της περιοχής... από ότι κατάλαβα δεν σταμάτησαν να πολεμούν ΠΟΤΕ... μέχρι και κομμάτια από το Στέλθ που κατέριψαν το 1999 είχαν... αν έγραφαν και περισσότερα αγγλικά... (για να μην μπερδευόμαστε χρονικά θα πω ότι την πρώτη μέρα Δευτέρα ήταν κλειστό και πήγαμε την επόμενη το πρωί πριν φύγουμε για Μόκρα Γκόρα)
Μετά το κάστρο πήγαμε στο ζωολογικό κήπο που είναι δίπλα και θαυμάσαμε τα λευκά λιοντάρια και όχι μόνο.... Στη συνέχεια φαγητό, καφεδάκι, και σουλάτσο γενικώς... ξενοδοχείο χαλάρωμα και βραδυνή έξοδος... μετά από πολυ περπάτημα στο νυχτερινό Βελιγράδι,επίσκεψη στα "βομβαρδισμένα", μερικές αποτυχημένες προσπάθειες για nightlife, βόλτα με ταξιτζή- Βατάνεν- χΑάιντε και μερικές μπύρες, καταλήξαμε και πάλι στου "Νιλ"...
Τιπ... καλύτερα να ακολουθάτε την μύτη σας παρά τις οδηγίες τουριστικών οδηγών...

 ο μεγάλος "λευκός"... 

Πάμε για ύπνο τώρα...

 Ημέρα 9η

Tο πρόγαμμα για σήμερα έλεγε Mokra Gora, ήταν ένας από τους 3-4 προορισμούς-στόχους που είχαν τεθεί εξ αρχής. Αργήσαμε να ξεκινήσουμε μιας και πήγαμε στο στρατιωτικό μουσείο και έτσι κατά τις μία το μεσημέρι λιώναμε μέσα στο Βελιγράδι προσπαθώντας να βρούμε τον δρόμο μας... Ευτυχώς γρήγορα το βγήκαμε και σε λίγο άρχισαν και τα βουνά... Διαδρομή όμορφη και ενδιαφέρουσα από πολλές απόψεις. Φτάσαμε το απογευματάκι και τελικά μείναμε σε ένα ξενώνα σιδηροδρομικού σταθμού, φοβερό δωμάτιο, 30κάτι ευρώ με πρωινό...
Το χωριό αυτό, άλλαξε ριζικά μετά από ενέργειες εθελοντών που κατάφεραν να αναβιώσουν ένα κομμάτι της σιδηροδρομικής γραμμής της περιοχής καθώς και μερικούς σταθμούς και μετά τα γυρίσματα της ταινίας του Κοστουρίτσα "Beautiful life" (αν δεν κάνω λάθος τον τίτλο...δέχομαι και βοήθεια του κοινού...). Ο Κοστουρίτσα έμεινε εκεί 2 χρόνια για τα γυρίσματα της ταινίας, ξανάφτιαξε ένα σταθμό και αργότερα σε συνεργασία με την Unisef δημιούργησε ένα ξενοδοχείο τεσσάρων αστέρων ακολουθόντας την οικιστική παράδοση της περιοχής του 19ου αιώνα... ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ...
Επειδή το θέμα έχει παρουσιαστεί σε εκτενή βαθμό και με πολύ μεράκι από τον συνφορουμίτη και φίλο PanVas (αυτή ήταν άλλωστε και η αφορμή της δικής μου επίσκεψης εκεί), δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες... θα σας πω όμως ότι ήδη ψάχνω το πότε και με ποιους θα πάω ξανά... (65 ευρώ το δίκλινο με ημιδιατροφή...). Το μέρος είναι το κάτι άλλο και θέλει πολύ μελέτη και ψάξιμο...όπως και οι ταινίες του Κοστουρίτσα άλλωστε.... Για όσους δεν κάνουν κέφι συμβολισμούς, κοινωνικές παραβολές, πολιτικούς εκτροχιασμούς, θρησκευτικές ανησυχίες, καλλιτεχνικές ιδαιτερότητες, κουλτούρα και πολιτικοποίηση γενικά θα τους καθησυχάσω λέγοντας ότι το φαγητό είναι εξαιρετικό, η ρακία παγωμένη και η εσωτερική πισίνα ζεστή...
Το καλύτερο από όλα είναι ότι το μέρος δεν είναι ακόμα φουλ τουριστικό, οι άνθρωποι είναι ζεστοί και οι τιμές ιδιαίτερα προσιτές.

το δωμάτιο...

η θέα

βαγόνι με ξυλόσομπα

 ο σταθμός- ξενώνας

 στροφιλίκι

 Στον σταθμό αυτό, Γιάταρε, δεν κόπηκε ποτέ ούτε ένα εισιτήριο όσο ήταν σε λειτουργία η γραμμή...

 κλάσικ πλέον...

μέρος του ξενοδοχείου του Κοστουρίτσα...(Μέτσαβνικ)

είσοδος στο ξενοδοχείο

κεντική πλατεία με εκκλησία... το "πλακάκι" είναι κομμάτια από τα παλιά ξύλα της σιδηροδρομικής τροχιάς

κλεφτή φωτογράφιση εσωτερικού δωματίου...

 σκηνικό ταινίας...

συμβολισμοί...

επανάσταση...

αλλά και η πισίνα ...εσωτερική...

Θα μπορούσα να πόσταρα ατελίωτα φωτό αλλά νομίζω ότι το πιάσατε το νόημα...
Πρέπει να πάτε...
Όσα και να γράφω και να λέω για αυτό το χωριό της Σερβίας όλο κάτι θα ξεχνάω... δεν έχει σημασία όμως γιατί τα θυμάμε όλα...
Την πρώτη μέρα κάναμε μια βόλτα με την μηχανή και γνωρίσαμε το μέρος, το βράδυ φάγαμε στο εστιατόριο του σταθμού, νοστιμότατα και οικονομικά όσο δεν περίμεναμε.

Ημέρα 10η
Κλασσικά τρεξιματάκι, πρωινό, βόλτα στη ευρύτερη περιοχή και το μεσημέρι τρενάδα... φωτό είδατε ήδη... έχω αρχίσει και τα χάνω... το απόγευμα επίσκεψη στο τετράστερο "Μέτσαβνικ", φωτό που είδατε και φαγητό (καλύτερο και φθηνότερο ακόμα...). Κατόπιν ρακίες και κουβεντούλα... επιστοφή στον ξενώνα...τελευταίες ρακίες και...

Ημέρα 11η
Τρέξιμο μέχρι το ξενοδοχείο για αγορά σουβενίρ και κατόπιν μάζεμα και φόρτωμα... προορισμός για σήμερα το Μόσταρ της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης... Τα σύνορα κοντά και η ζέστη πολύ...μπαίνουμε στη Βοσνία και πρώτη πόλη το Βίσεγκραντ... αντιγράφω...

"Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Βίσεγκραντ, πρώτες ώρες στη χώρα και σταματάμε για συνάλλαγμα... μένω στη μηχανή και το μωρό μπαίνει στην τράπεζα, βγαίνει και πίσω της ακολουθεί κοντοκουρεμένο ξανθό παλικάρι γύρω στο 1,90, 130 κιλά τουλάχιστον και σβέρκο αεροδρόμιο...πλησιάζει...λέει κάτι δικά του και μετά hello...hello...Great Britain?... no Greece... ohh of course, how stupid of me... dont say that... τελικά βρεθήκαμε στη καφετέρια του Μότσα να πίνουμε καφέ και μπύρα, ήταν πρόεδρος του μοτοσυκλετιστικού συλλόγου της πόλης και πρωταθλητής Ελληνορωμαικής πάλης στην Γιουγκοσλαβία στην κατηγορία junior, μετά ήρθε ο πόλεμος...
Τα Αγγλικά του μέτρια, αλλά το επικοινωνιακό του χάρισμα σπουδαίο. Μιλήσαμε για τα πάντα και μέσα σε μιάμιση ώρα μας έκανε να νοιώσουμε τόσο οικία όσο ένας παλιός φίλος...Ανταλλάξαμε "συνδέσμους" και χωρίσαμε σαν παλιοί φίλοι που απόλαυσαν μια αναπάντεχη συνάντηση μετά από χρόνια... 

Ο Μότσα...

 το παρεάκι...

Συνεχίσαμε προς Μόσταρ...

τα μπάνια του λαού...

μνημεία...άλλων εποχών...

 βουνά...

Κάναμε κάποιες προσπάθειες να κάνουμε κάμπινγκ μέσα στο υπέροχο εθνικό πάρκο που βρήκαμε αλλά σταθήκαμε άτυχοι και συνεχίσαμε...
Πηγαίνοντας προς Μόσταρ...αντιγράφω πάλι...

"Βοσνία-Ερζεγοβίνη, στο δρόμο για Μόσταρ, στάση για νερό, μπισκότο και ξηροκάρπι... από παρακείμενο εργοτάξιο πλησιάζει ο φύλακας, χαιρετιόμαστε και με ρωτάει αν είναι όλα καλά... του απαντώ οκ, εννοείτε ότι δεν γνωρίζει ντιπ Αγγλικά και όλη η στοιχομυθία γίνεται αλλά "Πουλάκης" (νοηματική για όσους δεν θυμούνται...).Τον κερνάω παραδοσιακό Συριανό χαλβαδοπιτάκι την ώρα που μασουλάω και εγώ ένα, του αρέσει και μας κάνει νόημα να πάμε μαζί του... μας προσφέρει 2 καρέκλες να κάτσουμε και την δική του να βάλουμε πανω το φαγητό μας... του λέω να κάτσει αυτός και αρχίζουμε να τα "λέμε"... μοιραζόμαστε τα μπισκότα και τα ξηροκάρπια μας και το νερό από την πηγή του ποταμού που μας προσφέρει και συνεχίζουμε να πολυλογούμε... αφού φάγαμε ήπιαμε και τα "είπαμε" χαιρετιστήκαμε πολλές φορές με τον Ζόραν και συνεχίσαμε ευδιάθετοι και χαμογελαστοί... "

Δυστυχώς φώτο δεν υπάρχει...

 Πλησιάζοντας...

Φτάνουμε απογευματάκι και δεν μπαίνουμε στην πόλη, ψάχνουμε για κάμπινγκ, βενζίνη και ερώτηση στον βενζινά... κατατοπιστικότατος... σε 10 λεπτά είμασταν στο μικρότερο κάμπινγκ που έχω δει και το μικρότερο που ίσως υπάρχει στον κόσμο...Πλαγκάι το χωριό και Μπούνα το ποτάμι που κυλαει 1 μέτρο από την σκηνή μας... θερμοκρασία αυτού... 9 βαθμοί κελσίου...ότι πρέπει για τις μπύρες...

ξαναντιγράφω...

"Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Πλαγκάι, ψάχνουμε το κάμπινγκ ακολουθώντας τις ταμπελίτσες... βρίσκουμε το κάμπινγκ μινιατούρα, πεντακάθαρο και περιποιημένο... στήνουμε δίπλα στο παγωμένο ποτάμι...Εκεί ακριβώς, δίπλα στο ποτάμι, την άλλη μέρα θα πιάσουμε κουβέντα για ώρες με το Βόσνιο, και τίποτες άλλο όπως μας δήλωσε, ιδιοκτήτη του κάμπινγκ. Συνομιληκός μας σχεδόν έχοντας ζήσει το πόλεμο σαν στρατιώτης, ήταν φανερό μέσα στα μάτια του πόσο πολύ του είχε χαράξει την ψυχή όλη αυτή η φρίκη και ο παραλογισμός του πολέμου. Μετά από αυτό το ζωντανό "ντοκυμαντέρ" - επιμόρφωση νοιώσαμε και εμείς κάπως..."

Πηδάω λίγο την σειρά αλλά δεν πειράζει... Βαλκάνια γαρ...χΑάιντε...

Τρώμε στην άλλη όχθη του ποταμού... μας σερβίρει ο ποιο χαρούμενος και εξυπηρετικός σερβιτόρος του ταξιδιού και πέφτουμε... (Το φαγητό καλό, όχι τόσο φτηνό και η τοπική μπύρα διαμάντι... )
Στον ύπνο μου ονειρεύτικα ότι το ΚΤΜ σταμάτησε να χαλαεί τις Τριτοτετάρτες και ότι πλέον θεωρείτε από τους ειδικούς το ποιο "γιαπωνέζικο" Ευρωπαικό που κυκλοφορεί...

Ημέρα 11η

Ξυπνάω ιδρωμένος και αναπνέω με δυσκολία...όχι δεν φταίει το όνειρο που έβγαινε αληθινό μιας και ξημέρωνε Πέμπτη... αλλά η σκηνή είχε κάτσει ακριβώς στη "τρύπα" των 09:00πμ και ο ήλιος μας έψηνε... Μετά τα γνωστά...τρέξιμο, πρωινό, χαζολόγημα, φευγουμε για βόλτα στο χωριό και μετά στο Μόσταρ.
Σπιτικό μας...

γύρω περιοχή...

σοκάκι παραδοσιακού μουσουλμανικού οικισμού...

 Στο σπίτι του δερβίση...

Η πηγή του Μπούνα

 Για το σπίτι του δερβίση οι γυναίκες έπρεπε να έχουν κόσμια εμφάνιση και φυσικά κανείς δεν φορούσε παπούτσια... Όταν έδωσαν το μαντίλι στο μωρό κοίταξε με απορία... "γκλάβα..." της λέει η μουσουλμάνα..."γκλάβα...χΑάιντε..." κάνω και εγώ... και τους είδα να γελάνε...

Στρώθηκε για φαγητό το μωρό με το που είδε τραπέζι...

Η περιοχή γύρο από το σπίτι του Δερβίση και την πηγή του Μπούνα...

 Φεύγουμε για Μόσταρ... χανόμαστε λίγο μέσα στην πόλη αλλά βρίσκουμε εύκολα την γνωστή γέφυρα. Δυστυχώς όσο πλησιάζουμε αρχίζω και καταλαβαίνω τι ενώνει πλέον το πολύπαθο γεφύρι με την μεγάλη ιστορία... ενώνει χριστιανούς και μουσουλμάνους εμπόρους με συνδετικό κρίκο το χρήμα και την τουριστική εκμετάλλευση... Ποιο πολύ σε έκλεβαν στην χριστιανική πλευρά του γεφυριού... Γρήγορη περατζάδα, φωτό, και πίσω γιατί ο ήλιος έκαιγε και το σαφάρι τουριστών γύρω από την γέφυρα κάπου με χαλούσε...
Πάρτε μια γεύση από Μόσταρ...

...πάνω στη γέφυρα

Επιστέψαμε στο Πλαγκάι και πήγαμε για φρέσκια πέστροφα στα κάρβουνα απέναντι από το κάμπινγκ... μπυρά, ρακία και τελικά βουτιά και στο ποτάμι γιατί η ζέστη ήταν απίστευτη...Η βουτιά βέβαια ήταν στο πεταχτό εντελώς μιας και διαφορετικά μούδιαζες παντού...
Άποψη του κάμπινγκ από απέναντι...

 ήταν και ένας γάτος μαυρος πονηρός...

Το υπόλοιπο απόγευμα πέρασε στο κάμπινγκ με κουβέντα, μπυρίτσα και αραλίκι...

Ημέρα 12η

Πολύ πρωινό ξύπνημα αλλά χαλαρή διάθεση με αποτέλεσμα να αργήσουμε λίγο να ξεκινήσουμε... Η ζέστη είναι και σήμερα πολύ και το πρόγραμμα λέει Ντουμπρόβνικ, κάποιες ενδιάμεσες στάσεις και αξιοθέατα που μας είχε συστήσει ο Μότσα ματαιώθηκαν λόγω ταλαιπωρίας κάτω από τον καυτό ήλιο. Ο δρόμος επαρχιακός με στροφές και χαμηλή βλάστηση που έκανε την ζέστη ανυπόφορη. Το απογευματάκι φτάσαμε τελικά έξω από το Ντουμπρόβνικ και κατευθηνθήκαμε νοτιότερα προς εύρεση κάμπινγκ. Μετά από λίγο βρήκαμε αυτό που μας άρεσε περισσότερο και κατασκηνώσαμε προς 15 ευρώ τη μέρα.

Μετά το στήσιμο τρέξαμε κυριολεκτικά στη θάλασσα και δροσιστήκαμε... απόλαυση. Η ακτογραμμή θύμιζε πολλή Κυανή Ακτή με κολπίσκους, βραχάκια, σπίτια και δέντρα μέχρι το νερό... Κόσμος πολύς και οι τιμές έιχαν πάρει τον ανήφορο φτάνοντας τα επίπεδα Ελλάδας.

Το χωριό λέγονταν Mlini και ήταν σε μια σειρά χωριών που το ένα δεν ξεχώριζε από το άλλο μιας και δωμάτια, ξενοδοχεία και μαγαζιά ήταν απλώμένα κατά μήκος όλου τού παραλιακού δρόμου. Φάγαμε στο χωριό και το βραδάκι πήγαμε στο Ντουμπρόβνικ που ήταν 10χλμ μακρυά. Πανέμορφο, γραφικό, ειδικά η καστρόπολη, πολύ τουριστικό και ακριβούτσικο θύμιζε λίγο Βενετία χωρίς τα κανάλια. Μηχανές παντού και κόσμος πολύς, διαφορετικό από όσα είχαμε δει μέχρι τώρα, κοσμοπολίτικο και χλιδάτο, μας έκανε να μπούμε σε σκέψεις αλλά και συγκρίσεις... Σίγουρα αξίζει να το επισκεφθεί κάποιος.

Αφήσαμε την μηχανή σε πάρκινγκ για μηχανές και περπατήσαμε στην παλιά πολή, πανέμορφη και πολύβουη, δεν κάτσαμε σε κάποιο μαγαζί αλλά αράξαμε σε παγκάκια και σκαλάκια όπως πολύ άλλοι... αφού κουραστήκαμε την κάναμε για μια βόλτα με την μηχανή στο καινούριο κομμάτι της πόλης, στη συνέχεια τα γνωστά...

Ημέρα 13η

Ξημέρωνε Κυριακή και εμείς έπρεπε να βρούμε μια μνήμη φωτογραφικής μηχανής μιας και μετά την τρομάρα που πήραμε αποφασίσαμε ότι θα ήταν φρονιμότερο να είχαμε και άλλη μνήμη στην φωτογραφική, παρά USB μνημάκι... τελικά υπήρχε σουπερμάρκετ- πολυκατάστημα δίπλα μας και ψωνίσαμε και το πρωινό μας. Στη συνέχεια, μπανάκι από νωρίς μέχρι το απογευματάκι, φαγητό και βόλτα ξανά στην πόλη... Γνώστες πλέον της πόλης, πήγαμε εκεί που άξιζε να αφιερώσεις χρόνο και ανάμεσα σε όλα ήταν και μια έκθεση φωτογραφίας σχετικά με τον πόλεμο, όχι μόνο στα Βαλκάνια αλλά παγκοσμίως. Ζόρικα τα πράγματα... είδαμε πολλά και καταλάβαμε ακόμα περισσότερα, ειδικά όταν συνδέσαμε και τα κομμάτια του πάζλ από τον Μότσα και τον ιδιοκτήτη του κάμπινγκ στο Πλαγκάι... Ηπιαμε ένα ποτάκι και γυρίσαμε το βράδυ στη σκηνή μας γεμάτοι σκέψεις...

Ημέρα 14η

Μάζεμα και φόρτωμα, προορισμός η Οχρίδα των Σκοπίων, χωρίς όμως να είναι και υποχρεωτικό... Περνάμε στο Μαυροβούνιο και συνεχίζουμε να κινούμαστε παραλιακά κυρίως σε δρόμους με μια λωρίδα, πολύ ζέστη αλλά και αρκετή κίνηση... κάπου εκεί, με αναμμένο το αριστερό φλας, προσπερνάω διάφορους έχοντας αναπτύξει μια κάποια ταχύτητα... Μετά από λίγα χλμ με προσπερνάει πατημένο golf με αναμένο φάρο, δεξί φλας και σήμα με το χέρι να πιάσω άκρη... οκ κατάλαβα... ευγενέστατος και τυπικότατος μου ζητάει τα χαρτιά μου, του τα δίνω και μου εξηγεί ότι δεν έπρεπε να περάσω "σουβλάκι" 3 οχήματα σε δρόμο χωρίς διαχωριστική γραμμή... του λέω ότι έχει δίκιο και τον ρωτάω αν θα μου κόψει κλήση... μου αναφέρει και άλλα που έκανα και μου εξηγεί ότι θα μου δώσει μια "ζωγραφιά" να την πάω την επόμενη μέρα στο ταχυδρομείο σε μια κοντινή πόλη να την πληρώσω και να πάρω το δίπλωμα μου... τόμπολα... Του εξηγώ ότι δεν γίνεται να μείνω στο Μαυροβούνιο και πρέπει οπωσδήποτε να βρει λύση... του προτείνω να του δώσω χρήματα να πληρώσει εκείνος την κλήση μου... Μοιάζει να μην καταλαβαίνει και τελικά μιλάω με κάποιον άλλο στο τηλέφωνο γιατί τα δικά του αγγλικα είναι φτωχά... μου λέει ότι με καταλαβαίνει αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς μιας και όλα τα άλλα είναι παράνομα... τελικά να μην τα πολυλογώ συμφώνησα να παρανομήσω και να τους δώσω 30 ευρώ χωρίς να πω τίποτα σε κανένα... η κλίση, μου είπε, που θα πλήρωνα κανονικά, θα ήταν περίπου 200 ευρώ... δεν ξανασχολήθηκα... αλλά μετά ήμουν "κυρία"...

δείτε και ολίγο Μοντενέγκρο...

Για να κερδίσω χρόνο πήρα και ένα φέρρυ αν και θα έχανα ένα όμορφο κομμάτι διαδρομής... την επόμενη φορά ...

Δεν άργησα να φτάσω στα σύνορα με Αλβανία και να κατευθυνθώ από την ενδοχώρα προς τα Τίρανα. Η εικόνα άλλαξε ριζικά... ξεχνάμε δρόμους, υποδομές, κουλτούρα και ομορφιά... Φτώχια αλλά και εξάρσεις νεοπλουτισμού παντού στον δρόμο, χωματερές παντού όπως και αυτοσχέδια νεκροταφία αυτοκινήτων που συχνά συνδυάζονταν με συνεργεία ή μαγαζιά με μεταχειρισμένα ανταλλακτικά...Παπάκια, ποδήλατα, μουλάρια και Μερσεντές κάθε χρονολογίας ήταν τα βασικά μεταφορικά μέσα των Αλβανών...
"Πως ξεκινάει μια Αλβανική αναφορά τροχαίου... Τρακάρουν δύο Μερσεντές... "
Αυτό ήταν ένα σύντομο ανεκδοτάκι που μπόρεσα να σκαρώσω οδηγώντας...
Γεφύρι... 

Στο δρόμο τα πράγματα θέλουν προσοχή... οι δρόμοι κακοί ως επί το πλείστον ή υπό κατασκευή. Μπλόκα παντού, ειδικά στο τέλος κάθε μεγάλης ευθείας αν υπάρχει και δέντρο για δροσιά υπάρχει και μηχάνημα καταγραφής ταχύτητας...Είπαμε όμως ... "κυρία" ο δικός σου...

Είσοδος στην Αλβανία...

Οι ταμπέλες για τα Τίρανα έλεγαν 15 χλμ αλλά στα δέκα είχα ήδη μπει σε αστικό περιβάλλον με δρόμους μεγάλους, αλλά και κακοχαραγμένους και χωρίς διαγράμμιση, στη μέση υπήρχαν κολώνες, μιά με Αλβανική , μία με Αμερικάνικη και μία μουσουλμανική με την ημισέληνο σημαίες, που επαναλαμβάνονταν για χιλιόμετρα... Κάποια αυτοκίνητα είχαν στην εταζέρα τους την αμερικάνικη σημαία και γενικά υπήρχε ένα κλίμα φουλ φιλοαμερικανικό...Κάπου εκεί με έπιασε και ψιλόβροχο και ταυτόχρονα χάθηκα μέσα στην πόλη ψάχνοντας τον δρόμο για Ελμπασάν. Ρωτώντας έβγαλα άκρη... πολύ πρόθυμοι οι περισσότεροι το πάλευαν με φτωχά αγγλικά ή έψαχναν κάποιον που να ήξερε για να συννεοηθούμε... προς Ελμπασάν λοιπόν και σταματάω για βενζίνη χωρίς να έχω τοπικό νόμισμα λέκι.
Αντιγράφω...

"Αλβανία, στο δρόμο προς Ελμπασάν...βενζινάδικο, γέμισμα, δεν δέχεται βίζα, δεν έχουμε λέκι, πληρώνουμε με ευρώ... πιάνουμε κουβεντούλα, είμαστε Έλληνες του λέμε... παρκάρω στην άκρη για καφέ και νερό... μόλις ξεμπλοκάρει από την δουλειά, έρχεται και λέει στον σερβιτόρο ότι ό,τι πάρουμε είναι κερασμένο... μας χαιρετάει και γυρίζει στην δουλειά..."


Περνάμε Το Ελμπασάν και κατευθηνόμαστε προς τα σύνορα και την Οχρίδα, έχει αρχίσει και σουρουπώνει... κούραση και τα χιλιόμετρα βγαίνουν αργά... τελικά φτάνουμε Οχρίδα έχοντας εγκαταλείψει την ιδέα του κάμπινγκ μιας και είναι αργά και η ξεκούραση απαραίτητη.... και την επόμενη τα χιλιόμετρα δεν θα είναι λίγα...
Μετά από διαπραγματεύσεις και παζάρι με τον ιδιοκτήτη δωματίων που ψαρεύει πελάτες στο κέντρο της πόλης, καταλήγουμε στη παλιά πόλη πάνω στο λόφο σε ένα συμπαθητικότατο δωμάτιο με όλες τις ανέσεις και θέα, προς 25 ευρώ. Μπανάκι και βόλτα στη τουριστική Οχρίδα, Πολύ κόσμος στους δρόμους και πολλά μαγαζιά, τρώμε κάτι μακαρονάδες που δεν μας εντυπωσίασαν και ξαναβολτάρουμε για λίγο μέχρι να ακούσουμε το κάλεσμα του Μορφέα, που δεν άργησε...

Ημέρα 15η
Τελευταία μέρα του Βάλκαν τουρ και χΑάιντε να ετοιμαζόμαστε να φεύγουμε για την πατρίδα μωρό... και εκεί Βαλκάνια είναι έτσι και αλλιώς...Θαυμάζουμε την θέα από το δωμάτιο, ετοιμαζόμαστε, φορτώνουμε την μηχανή, χαιρετάμε τον ιδιοκτήτη και τον βάζουμε να μας φωτογραφήσει...

 Περνάμε μέσα από την παλιά πόλη της Οχρίδας που είναι αμφιθεατρικά χτισμένη στον λόφο...

 Ξεχασα να πω μέχρι τώρα ότι στα Σκόπια τα Ζάσταβα είχαν την τιμητική τους και μάλιστα τα πεντακοσαράκια ήταν παντού...

Βγαίνουμε από την πόλη με προορισμό αρχικά την Βίτολα και στη συνέχεια τα σύνορα. Η διαδρομή πανέμορφη αρχικά, με ορεινό στροφιλίκι και σχετικά καλή άσφαλτο βοηθάει ώστε να περάσουν τα χλμ χωρίς βαρεμάρα... Ξαφνικά αρχίζουν κάτι περιέργες παρακάμψεις και μας ρίχνουν σε στενό φιδωτό λιθόστρωτο δρόμο-μονοπάτι ανάμεσα σε δέντρα . Ζω σε άλλη εποχή και κοιτάζω δίπλα μου για Ρωμαίους και Γαλάτες, κάρα και άλογα...ξαφνικά... "πρόσεχε...φορτηγό..." " νταξ ρε μωρό το είδα...ρωμαίοι ήταν..." ... κάγκελο το μωρό... μετά από λίγα χλμ επιστρέφουμε στο σήμερα και μπαίνουμε σε μεγάλο δρόμο όπου όμως συνεχίζω να κάνω την "κυρία" μιας και η παρουσία της αστυνομίας δεν περνά απαρατήρητη... Φτάνω στη Βίτολα και βάζω βενζίνη... την τελευταία φτηνή βενζίνη πριν τα 1.55 της πατρίδας
μπαίνω στη Βίτολα και αντιγράφω...

"Fyrom, Bitola, επίστρέφουμε Ελλάδα και ψάχνω για τα σύνορα, έργα παντού και παρακάμψεις... Σκοπιανός που "νοιώθει", με κουτί, βρίσκεται πίσω μου και μου κορνάρει φωνάζοντάς μου ταυτόχρονα όταν παίρνω λάθος δρόμο... μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω και με βγάζει στον κεντρικό μετά από ένα σλάλομ στα στενά της Βίτολα, μου δείχνει ποια κατεύθυνση να πάρω και με χαιρετάει... xvala pouno...φωνάζω και πάω προς την πατρίδα..."

Φτάνουμε στα σύνορα χωρίς να συναντήσουμε άλλο βενζινάδικο για να συμπληρώσουμε βενζίνη και να χαλάσουμε και τα τελευταία Σκοπιανά δηνάρια. Τσεκ στα σύνορα όπου έκπληκτοι ενημερωνόμαστε ότι δεν υπάρχει ανταλλάκτήριο και στις ελληνικές τράπεζες δεν ανταλλάσουν Σκοπιανά δηνάρια... το ποσό που έχουμε είναι μικρό (6-7 ευρώ) αλλά μας προκαλεί αρνητική εντύπωση...
Τεσπά, πατάμε Ελλάδα και μπορώ να πω ότι είμασταν χαρούμενοι που γυρίζαμε πίσω... προφανώς είμασταν χορτάτοι... το είχαμε νιώσει και πέρσυ αυτό... Στην Ελλάδα πλέον κατευθηνόμαστε προς Φλώρινα και μετά Εγνατία και εθνική προς Αθήνα... Γρήγορη αλλά και βαρετή πλέον διαδρομή μας βάζει στην πρίζα να την κάνουμε όσο ποιο γρήγορα γίνεται...Στάσεις μόνο για βενζίνη ουσιαστικά και τελικά το βραδάκι πριν τις εννιά φτάνουμε Αθήνα κουρασμένοι αλλά χαρούμενοι και γεμάτοι...Για Σύρο φύγαμε 2 μέρες μετά... λόγω υποχρεώσεων.

 Απολογισμός σε νούμερα

15 διανυκτρεύσεις, (2 φιλοξενία, 6 κάμπινγκ, 7 δωμάτιο).
8 χώρες, (4 μέρες Βουλγαρία, 2 Ρουμανία, 4 Σερβία, 2 Βοσνία-Ερζεγοβίνη, 2 Κροατία, τράνζιτ Μαυροβούνιο και Αλβανία, 1 μέρα Σκόπια)
4.300 χλμ περίπου (70 περίπου χώμα)
1800 ευρώ περίπου τα έξοδα (330ευρώ ψώνια, 420 βενζίνη, 160 εισητήρια ακτοπλοικά, 400 φαγητό, 370 ύπνος, 26 διόδια, βλάβη, πρόστιμο και κάτι ψιλά για μουσεία...)
1000 περίπου φωτογραφίες
1 βλάβη (10 ευρώ + 10 τιπ)
1 πρόστιμο (30 ευρώ "μαυρα")

Μοτοσυκλετιστικά

Υποτιμημένος μοτοσυκλετιστικός προοροσμός τα Βαλκάνια, ενώ δεν θα έπρεπε... για πολλούς λόγους. Οι δρόμοι ταιριάζουν κυρίως σε ον-οφ μηχανές και οι προορισμοί σε όσους δεν αγαπούν τους τουριστικούς τόπους. Γενικά έντονη αστυνομική παρουσία με τα καλά και τα κακά της. Ο κόσμος, που εγώ τουλαχιστον συνάντησα, φιλικός προς τους μοτοσυκλετιστές και προς τους Έλληνες επίσης... φόβο ή ανασφάλεια δεν ένοιωσα πουθενά πραγματικά...
Το "θηρίο" φορτωμένο και δικάβαλλο ήταν άψογο στο δρόμο αλλά και στο χώμα, ειδικά μετά τις ρυθμίσεις στην ανάρτηση. Σχετικά με την ζημιά που έπαθε δεν μπορώ να πω ότι άλλαξε την γνώμη μου και τον βαθμό εμπιστοσύνης μου απεναντί του.
Βίωσα τα θετικά που μπορεί να προσφέρει ένα φόρουμ μοτοσυκλέτας γνωρίζοντας ανθρώπους με κοινά γούστα και απόψεις, αλλά ταυτόχρονα επιβεβαίωσα και τα θετικά της ταξιδιωτικής περιπλάνησης μόνο με τον άνθρωπό σου και την μηχανή...

 Επίλογος

Ήταν μια μοναδική και επιμορφωτική εμπειρία τα Βαλκάνια... πέρα από τοπία, διαδρομές και αξιοθέατα, οι γνωριμίες με Ανθρώπους αλλά και με την ιστορία των βασανισμένων Βαλκανίων ήταν ότι πιο ενδιαφέρον. Πολύ και "καλή" εγκεφαλική τροφή για προβληματισμό και αναζήτηση αποκτήθηκε. Νέοι όρίζοντες ταξιδιωτικοί, και όχι μόνο, άνοιξαν και αναζητούν δικαίωση...
Υγεία και χαρά σε όλους παίδες και κορασίδες