[ΚΡΗΤΗ] Μια ανοιξιάτικη, μεσημεριανή, χαλαρή βόλτα...

20 μέρες είχαν περάσει από την "Κοπή Ζαμπόν 2011" που αν θυμάστε είχε τελειώσει με την πτώση του Markas. Η Κική πονούσε ακόμα αλλά λίγο. Εγώ είχα κάνει στο μεταξύ μια χωμάτινη με τα φιλαράκια ("Κυριακάτικο πικνίκ στα όρη") αλλά ο Νίκος είχε σύνδρομο στέρησης! Έτσι λίγο πριν το μεσημέρι μιας Τετάρτης, ενώ γύρναγε από τη δουλειά με παίρνει τηλέφωνο...

Markas: Ρε συ, θυμάσαι που σου'λεγα για μια κοντινή βόλτα στους πρόποδες του Ψηλορείτη;
yns: Ξέρω 'γω ρε Νίκο, εσύ έχεις GPS μέσα στο κεφάλι σου με όλους τους χάρτες της Ανάβασης και το Google Earth μαζί, πού ξέρω γω ποιά εννοείς από όλες αυτές που μου'χεις πει;
Markas: Μη με πρήζεις, στις 2 να είσαι σπίτι μου!!
yns: Μα....
Markas: τουτ τουτ.....

Έφαγα κάτι πρόχειρο, έβαλα μπότες και πήγα στο ραντεβού. Προς μεγάλη μου έκπληξη η Κική ήταν στην πίσω σέλα του Νίκου. Ούτε αυτή άντεχε τόσο καιρό χωρίς βόλτα κι έτσι δεν χρειάστηκε και πολύ για να πειστεί! Με μια προϋπόθεση όμως.. Απεργία φωτογράφησης. Ήθελε να χαλαρώσει και να δει πώς πάει το γόνατο κι όχι να είναι συνέχεια όρθια και να φωτογραφίζει! Μικρό το κακό, απλά σε αυτή τη βόλτα δεν θα έχουμε φωτογραφίες εν κινήσει παρά μόνο στατικές.

Και ξεκινάμε! Παίρνουμε τον δρόμο προς Μεσσαρά και βγαίνουμε στο χωριό Σίβα. Από 'κει, ακολουθώντας χωματόδρομους βρισκόμαστε σ'ένα εκκλησάκι που ούτε πώς λέγεται θυμάμαι αλλά ούτε και πώς να ξαναπάω! Πριν καν βγάλει το κράνος του να πάρουμε μια ανάσα ο κουζουλός μελέταγε ήδη το επόμενο κομμάτι της διαδρομής..

 

Κρατούσαμε και 2 φρούτα να φάμε καθότι ένα τοστάκι για μεσημέρι τί να σου κάνει...

 Έτσι που είναι φαίνεται ΞΕΚΑΘΑΡΑ πως η κίτρινη (που είναι και το γρήγορο μοντέλο) είναι κλάσεις πιο όμορφη...

 

 

 Από το εκκλησάκι φύγαμε ενώ είχα την μπουκιά στο στόμα!
Markas: Άντε αχαΐρευτε, δεν έχουμε όλη τη μέρα, αν ήθελες να ξεκουραστείς να καθόσουν σπίτι σου!
yns: Μα...
F800GS Marka: Βρουμμμμμμ

(κατά βάθος είμαστε πολύ αγαπημένοι...)

 Σε λίγο πιάσαμε πάλι άσφαλτο και συγκεκριμένα το δρόμο που πάει από Ασίτες στον Πρινιά. Εκεί πήρε το μάτι μας 2 λαξευτούς τάφους (μάλλον Ρωμαϊκής περιόδου) και σταματήσαμε να τους δούμε από κοντά.

Από κει τράβηξα και την παρακάτω φωτογραφία με το εκκλησάκι. Πώς το'ξερα πως εκεί ήθελε ο Νίκος να πάμε...  

 

Αλλά προφανώς ο δρόμος δεν ήταν αυτός..  

 

Μετά τις σχετικές εξηγήσεις με τον μπάρμπα που είδε 3 κουζουλούς να εισβάλουν στον ελαιώνα του καταλάβαμε από πού έπρεπε να πάμε. Στον Άγιο Παντελεήμονα (έτσι λέγεται) φτάνει κανείς μέσω του αρχαιολογικού χώρου της αρχαίας Ριζηνίας μετά από 10 λεπτά περπάτημα.  

 

Από εδώ φαίνονται στο βάθος και οι 2 λαξευτοί τάφοι που είχαμε δει πριν.

 

 

 

 

 Βλέπετε τον βράχο αριστερά; Ε, έπρεπε να βγάλουμε μια φωτογραφία εκεί πάνω στήνοντας την μηχανή απέναντι... 

 

 

 Ίσα που πρόλαβα στα 10'' να τρέξω και να είμαι κι εγώ στη φωτογραφία! Ευτυχώς δεν είχα πάρει πολύ φόρα να φύγουμε όλοι κάτω!! 

 

 

 Όπως σας έχουμε συνηθίσει από άλλα εκδρομικά μας, το ζεύγος Marka το τραβάνε τα ύψη.. 

 

 

 Ο δρόμος που φαίνεται είναι αυτός που πηγαίνει προς Μεσσαρά. Δυστυχώς ο νοτιάς που κουβαλούσε μαζί του τη μισή Σαχάρα μας έκοβε τη θέα..

 

 Και μερικές από το εκκλησάκι.. 

 

Το μπουκάλι έχει καφέ, ούτε σέηκερ ούτε ποτήρια, παιδικά μπουκαλάκια νερό και φακελάκια νες καφέ.. Και το πίνεις και σε πολλές στάσεις..

 

Μα τί φαίνεται στο βάθος; Το αιολικό πάρκο δυτικά της Αγίας Βαρβάρας. Ο επόμενός μας προορισμός.

 

Μετά από πολλές περιπέτειες κι αφού χάσαμε το δρόμο 10 φορές (το GPS που έχει ο Νίκος στο κεφάλι μάλλον είχε χαλάσει εκείνη τη μέρα) φτάσαμε επιτέλους στο Αιολικό πάρκο.

 

Αν δεν υπάρχουν φωτογραφίες εν κινήσει η εκδρομή "χάνει" αρκετή από την αίγλη της όταν μεταφερθεί με λόγια σε ένα φόρουμ εκτός κι αν είσαι ο Uriah Heep, ο gemara, ο Ταξιδευτης ή το "τρελό αγόρι"...

Αλλά και οι στατικές φωτογραφίες έχουν τη χάρη τους..

Όπως αυτή με τους πρόποδες του Ψηλορείτη.

 

 Ή ίσως αυτή με την τεχνητή λίμνη στην Γέργερη αν ήταν πιο νεταρισμένη. Αν δεν υπήρχε όλη αυτή η άμμος στο βάθος θα φαινόταν το Λιβυκό Πέλαγος.

 

 

Ο χωματόδρομος είναι "3Α" που λέει κι ο φίλος μου ο Τάκης. Όλος, από τον Ασίτες - Πρινιά μέχρι το τέλος του στον δρόμο που από τη Γέργερη πάει προς Ανώγεια (αυτόν που πάει και δάσος του Ρούβα). Σταματάμε για μια ανάσα και δεν το πιστεύω πόσο όμορφη διαδρομή έχουμε κάνει! Κι ενώ νόμιζα πως η βόλτα έχει τελειώσει βλέπω το Νίκο να ανεβαίνει το βουνό αντί να κατηφορίζει προς Γέργερη! "Ρε!!!" φωνάζω, "Κλούθα μου" (ακολούθησέ με) μου λέει και εξαφανίζεται. Η απάντηση έρχεται 2 στροφές αργότερα όπου βγάζει φλας και ξαναπιάνει ένα χωματόδρομο που δεν είχα παρατηρήσει ποτέ (κι έχω περάσει αρκετές φορές από 'κει). Ίσως γιατί δεν ξεχώριζε και πολύ από το υπόλοιπο -πετρώδες- τοπίο.. Σίγουρα όχι "3Α". Θα έδινα κάτι σαν τη βαθμολογία που βάζουν στη χώρα μας οι πιστωτικοί οίκοι...

Επομένως, καμία φωτογραφία από εδώ, προσπαθούσα να κρατήσω τη μηχανή όρθια. Αλλά έχω βιντεάκι στο τέλος!!

Κάμποση ώρα αργότερα και χωρίς τελικά να πάρουμε δραμαμίνες φτάνουμε στη σκήτη όπου μόνασε ο Άγιος Ευθύμιος. Ούτε που είχα ξανακούσει για αυτό το μέρος! Είναι ακριβώς πάνω από το Ζαρό, όπως βλέπουμε το φαράγγι στα δεξιά.

 

Η υπερπαραγωγή κάποιες εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω είναι η μονή του Αγίου Νικολάου που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την απίστευτη ομορφιά του τόπου. Κάποιοι για να πλησιάσουν το Θεό χρειάζονται μεγαλεπήβολους ναούς, άλλοι απλά ένα μέρος σαν αυτό που βρισκόμουν την συγκεκριμένη στιγμή με τους φίλους μου...

 

  

 

Κάποια (ονόματα δε λέμε) βρήκε πάλι μέρος με θέα και στρογγυλοκάθισε!

   

 

 

 

 

Αν και τα παιδιά βιάζονταν είπαμε να βγάλουμε μια τελευταία φωτογραφία με τις μηχανές μέσα στην τρύπα-είσοδο.

Η βόλτα κάπου εδώ τελείωσε. Κράτησε λίγες ώρες αλλά ανακαλύψαμε νέα περάσματα για να τα έχουμε υπόψιν σε μελλοντικές εξορμήσεις. Το μεγαλύτερο μέρος του χωμάτινου δρόμου ενδείκνυται για ήπια χωμάτινη βόλτα ακόμα και με ασφάλτινα ελαστικά. Μόλις η παρέα ξαναμαζευτεί μετά το καλοκαίρι θα οργανώσουμε μια καλή βόλτα σε τούτα τα μέρη.

Όσο για μας, μετά από τη συγκεκριμένη εκδρομή η Κική αποφάσισε πως έχει ακόμα πολλά χωμάτινα χιλιόμετρα μπροστά της κι έτσι κάνα μήνα αργότερα πήγαμε μια σοβαρή χωμάτινη διήμερη εκδρομή στα Λευκά όρη...
Λεπτομέρειες σε λίγες μέρες (μπορεί και εβδομάδες) μόλις ολοκληρώσουμε τη συγγραφή του οδοιπορικού.

Για την ώρα σας αποχαιρετούμε με ένα βιντεάκι το οποίο δικαιολογεί και το γεγονός πως η συγκεκριμένη βόλτα δημοσιεύεται στις "Χωμάτινες εξορμήσεις". Είναι η πρώτη μου απόπειρα μοντάζ. Ελπίζουμε (ιδιαίτερα οι χωμάτινοι της παρέας) να το απολαύσετε!