"...στις 5 θα έχουμε επιστρέψει"
Ατάκα που "παίζει" πολύ στις τελευταίες μας εξορμήσεις.
5 το απόγευμα? Το επόμενο πρωί? Της Δευτέρας?
Σπάμε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.
23:00 στην προηγούμενη, 01:00 σε αυτή...
Άντε και επιστροφή με την ανατολή του ηλίου στην επόμενη :)
Μέρες πριν και φεύγει το ομαδικό μήνυμα στο fb.
"Κάποιοι θα περάσουν την Κυριακή της Αποκριάς κάπως έτσι"
"Κάποιοι άλλοι κάπως έτσι"
"Εμείς?"
Και κάπως έτσι άρχισαν όλα....
Προσκεκλημένοι στην "γιορτή" μας 25 άτομα.
Από όλη την Ελλάδα, Αθήνα, Χαλκίδα, Θεσσαλονίκη, Χαλικιδική, Ξάνθη, Λάρισα, Βόλος, Καρδίτσα, Τρίκαλα.
Ήθελα ΌΛΟΙ να μπορούσαν να έρθουν. Δυστυχώς όμως για διάφορους λόγους κάποιοι δεν τα κατάφεραν (αν και μέχρι την τελευταία στιγμή το πάλεψαν).
Δεν πειράζει παιδιά. Την επόμενη φορά (αυτή που θα ανάψουμε το τελευταίο τσιγάρο της βόλτας βλέποντας τον ήλιο να ανατέλει ;) ).
Σάββατο απόγευμα και ήδη τα παιδιά που ερχόταν από μακριά βρισκόταν στον δρόμο για Τρίκαλα.
Γιάννης από Ξάνθη V-strom
Γιάννης και Άννα από Θεσσαλονίκη V-strom
Γιάννης από Αθήνα V-strom
Το βράδυ του Σαββάτου καφεδάκι στο στέκι μας παρέα με φίλους.
(φωτογραφία Γιάννη)
Από αριστερά (Βαγγέλης, Σωτήρη περαστικά, στην επόμενη θα είσαι μαζί μας, Φώτης, Άννα - Γιάννης
Από δεξιά (Σπύρο σύντομα με νέο μοτέρ και σύντομα πάλι μαζί μας στις βόλτες μας, Βαγγέλης, Γιάννης, Γιάννης)
Το Κυριακάτικο ραντεβού στο γνωστό πλέον σημείο.
Η ώρα πλησίαζε, όλα έτοιμα, βγαίνω από το σπίτι μου, κλειδί στην μίζα...ωπ η γριούλα μου αρνείται να ανταποκριθεί...πριν 2 ημέρες είχε τελειώσει η νοσηλεία της. Όλα οκ μου λέει ο μάστορης. Αμ, δε...το γνωστό πρόβλημα με την απώλεια ρεύματος παρέμενε...
Τηλέφωνο στον Αποστόλη. Σε 10 λεπτά το Caponord βρισκόταν εκεί και ο Αποστόλης ανέλαβε υπηρεσία. Σπρώξιμο μια..τίποτα, δεύτερη τίποτα...φίδια παντού..άλλη μια του λέω...τρίτη και ο κινητήρας από το μωρό μου άρχισε να ξεροβήχει και στη συνέχεια το γνωστό γουργουρητό. Πρόβλημα με το καλημέρα σας, δε βαριέσαι, πάμε και βλέπουμε...
8 και κάτι και η παρέα συγκεντρωμένη και έτοιμη για αναχώρηση. Χαμόγελα και πειράγματα έδιναν το στίγμα για αυτά που θα ακολουθούσαν.
(φωτογραφία Φώτη)
Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής και η πρώτη στάση θα γινόταν στους καταρράκτες της Παλαιοκαριάς, λίγα χιλιόμετρα (32) από τα Τρίκαλα.
Λίγες φωτογραφίες από την περιοχή και κάποιες πληροφορίες.
Είναι από τα αγαπημένα μου μέρη. Πολύ κοντά μου και πανέμορφα. Ιδανικό μέρος και για να στήσετε τη σκηνή σας (αν και την άνοιξη ο θόρυβος από τα νερά του καταρράκτη είναι εκκοφαντικός). Πολύ κοντά υπάρχουν αρκετά χωριά με μεγαλύτερο αυτό της Πύλης όπου και μπορείτε να προμηθευτείτε ότι χρειάζεστε. Αν συνεχίσετε τον δρόμο προς Παλαιοκαριά συναντάτε τα σκαλάκια που σας κατεβάζουν πάνω στην τοξοτή γέφυρα. Μια επίσκεψη στο καφενεδάκι του μπαρμπα Στέφανου θεωρείται επιβεβλημένη (βρίσκεται στην Άνω Παλαιοκαριά)
Ο Γιάννης κουβάλαγε κάτι κουτιά στο top-case. Δεμένα επιμελώς. Κάτι μας ετοιμάζει αυτός....
Ο Βασίλης και ένα από τα ομορφότερα KTM 990 που έχω δει. Καλός φίλος, ήρθε από την Αθήνα για την βόλτα. Ευχαριστώ για την τιμή Βασίλη.
Όλα για την τέχνη :P
(Φωτογραφία John The Son)
Με την θερμοκρασία να βρίσκεται κάπου κοντά στο 0 έπρεπε να ξεκινήσουμε να ανεβαίνουμε πιο ψηλά, λίγο να χαιδέψει ο ήλιος τα πρόσωπά μας....
Λίγα χιλιόμετρα πίσω και μετά την Πύλη ακολουθούμε τον δρόμο προς Μουζάκι (δεξιά πριν το Παλαιομονάστηρο). Στο Μουζάκι ακολουθούμε τον παραποτάμιο δρόμο ο οποίος συναντά τον Καρδίτσας - Άρτας και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε.
Η Φύση έχει αρχίσει να ξυπνά από την χειμερία νάρκη της και εμείς είμαστε εκεί για να υποδεχθούμε όλα αυτά τα υπέροχα που κουβαλάει η Άνοιξη μαζί της. Όμως είναι ακόμα η αρχή και ξεκινώντας το οδοιπορικό στη σκέψη όλων βρισκόταν ο σεβασμός που θα πρέπει να δείξουμε απέναντι σε όλα αυτά που θα φιλοξενούσαν την αχόρταγη επιθυμία των ματιών μας...Το βουνό δεν αστειεύεται και μετά τα πρώτα χιλιόμετρα το διαπιστώσαμε και μόνοι μας...
Άγραφα....
Πέρασμα Τύμπανος. Σε κάποια σημεία κρατούσε ακόμα πάγο αλλά με προσοχή καταφέραμε και περάσαμε χωρίς ιδιαίτερα προβήματα.
Απολαυστικές στροφές
Ακόμη πιο απολαυστικές οι στάσεις
Η αλήθεια είναι πως είχε πολύ κρύο :)
Αλέξης, πρώτη του μεγάλη βόλτα. Άξιος συνοδοιπόρος. Αλέξη ελπίζουμε να μας ακολουθήσεις και στις επόμενες.
Βαγγέλης. Καινούρια λάστιχα και γρανάζια. Μαζί με τον Βασίλη δίναν ρυθμό...Κάποιες φορές τους χάναμε :)
Γιάννης. Χάρηκα πολύ για την γνωριμία. Ελπίζω ολόψυχα να τα ξαναπούμε παλίκαρε.
Φώτης, Θάνος ετοιμάζοντας τα "κανόνια" τους
(φωτογραφία Γιάννη)
Δεν βγήκαμε χώμα (ακόμα) ρε Αποστόλη, γιατί αγρίεψες? :P
Η θέα από τα 1900 περίπου μέτρα απλά μοναδική...
Βασίλη στην επόμενη 24ωρη ειδοποίησέ μας ;)
Η καλλονή του Βασίλη
(φωτογραφία Γιάννης Μαυρόπουλος)
Συνεχίζοντας την διαδρομή μας έπρεπε να κατέβουμε χαμηλά στο φράγμα της Συκιάς και να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε προς το Βουλγαρέλι όπου είχαμε δώσει ραντεβού με φίλους από την Άρτα για να συνεχίσουμε την διαδρομή μαζί. Πις οφ Κεϊκ λέμε και ξεκινάμε...
Για όποιον έχει κάνει το συγκεκριμένο κομμάτι δεν χρειάζεται να πω κάτι. Για όλους τους υπόλοιπους, απλά, βάλτε το σε κάποια μελλοντικά σας σχέδια και δεν θα το μετανοιώσετε. Από την αγριάδα του τοπίου, τα πέτρινα γεφύρια, τις χαράδρες, τα χωριουδάκια με τους φιλόξενους κατοίκους, μέχρι τα μισοτελειωμένα τούνελ στα βουνά των Αγράφων λίγο μετά το χωριό της Αργιθέας.
Κάποιες φωτογραφίες που σίγουρα δεν μπορούν να αποτυπώσουν αυτά που το μάτι και η ψυχή βλέπει...
Στην σιδερένια γέφυρα του Πετρωτού. Κάντε μια στάση και ρίχτε μια ματιά γύρω σας....
(Φωτογραφία Γιάννη)
Πέτρινο γεφύρι Πετρωτού
Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω τα τρομακτικά τούνελ των Αγράφων. Αυτή την περίοδο τα νερά από το βουνό είναι τόσα πολλά που τα τούνελ (6) στάζουν από παντού. Να είστε προετοιμασμένοι για αρκετό νερό (εμείς δεν ήμασταν :P ).
(φωτογραφία Φώτης Τριάντος)
Επίσης ο δρόμος μέσα στα τούνελ μάλλον ποτάμι θυμίζει οπότε και εκεί προσοχή.
(φωτογραφία Φώτης Τριάντος)
Το επόμενο κομμάτι της διαδρομής μας πήγε μέχρι λίγο μετά τα Μηλιανά. Εκεί έπρεπε να αποφασίσουμε αν θα κάναμε τον κύκλο από Επάνω Σέση ή θα στρίβαμε δεξιά προς Ελάτη για να βγούμε στο Τετράκωμο και μετά από την Ε.Ο Τρικάλων - Άρτας να βγούμε στο Βουλγαρέλι όπου και είχαμε ραντεβού με τα παιδιά από την Άρτα.
Μετά από ερώτηση σε κάποιους ντόπιους στα Μηλιανά η απόφαση πάρθηκε χωρίς να υπάρχουν αντιρρήσεις (Αλέξανδρε και Αποστόλη για εσάς το λέω :P ). Θα πηγαίναμε προς Ελάτη "πατώντας" λίγο χωματόδρομο ώστε να αποφύγουμε τον μεγάλο κύκλο.
Λίγο μετά την Ελάτη, τυφλό σημείο και μαύρος πάγος.....
Ανώδυνες πτώσεις για 2 μοτοσυκλέτες και έναν αναβάτη που μάλλον κάτι έψαχνε να βρει :).
Έλεγχος στις μοτοσυκλέτες για τυχόν σοβαρά προβλήματα χωρίς τα αποτελέσματα να είναι ανησυχητικά εκτός από τα κλασικά. Υπερχείλιση, κάποια σπασμένα φλας, σπασμένες μανέτες και καθρέφτες. Λεπτομέρειες....
Ευκαιρία για μεγάλη στάση (καφέ δεν είχαμε πιεί ακόμη) και ευκαιρία για να αλλάξουμε τα πίσω τακάκια στην γριούλα μου. Ο Βασίλης τα κουβάλαγε από την Αθήνα και οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Στη μέση του πουθενά ένα μίνι service. Ε ρε τρέλα......
Βαγγέλης και Βασίλης επί τω έργω
Ακόμα απορώ γιατί ήθελα να μου αλλάξουν τα τακάκια. Είχε πολύ "ψωμί" ακόμα :P
Μετά από 1 και κάτι ώρες (ίσως και παραπάνω) συνεχίζουμε τον δρόμο μας και από χωματόδρομό πλέον βγαίνουμε στο Αθαμανιό.
Εύκολος χωματόδρομος χωρίς εκπλήξεις και μετά από λίγη ώρα βγαίνουμε στην Τρικάλων - Άρτας. Πέρασμα από το Αθαμανιό και μεγάλη στάση πια για καφέ στο Βουλγαρέλι. Οι φίλοι από την Άρτα έχουν ήδη προχωρήσει πιο μπροστά και μας τηλεφωνούν από την Πράμαντα. Επόμενο ραντεβού μας εκεί.
Καφές και ξεκούραση. Το ρολόϊ έδειχνε 3 το μεσημέρι αλλά κανείς δεν γκρίνιαζε. Ήταν τόσο το "μπούκωμα" από όλα αυτά που είχαμε δει που απορούσαμε αν αυτά που έρχονται στα επόμενα χιλιόμετρα θα χωρέσουν κάπου.
Τα περίεργα κουτιά στο top-case του Γιάννη άνοιξαν και αποκαλύφθηκε αυτό που περιείχαν. Γεμιστά τσουρέκια Τερκενλή !!!!!!! Τι λες τώρα....
Σε συνδιασμό με την λαχανόπιτα και την μπατζίνα της μητέρας μου ο καφές έγινε τσιμπούσι. Ωραία πράγματα !!!!
Είχε αρχίσει να πιέζει ο χρόνος. Το "στις 5 θα έχουμε επιστρέψει" για ακόμη μια βόλτα έγινε το επίσημο σλόγκαν :P. Επόμενα χιλιόμετρα προς Καταρράκτη. Όμορφη διαδρομή στα ριζά των Τζουμέρκων.
(Στο Β χρειάζεται προσοχή γιατί δεν υπάρχει επαρκής πληροφόρηση από πινακίδες. Ακολουθείτε την διαδρομή προς Ράμια)
Μετά από 35 περίπου χιλιόμετρα φτάνουμε στο χωριό Καταρράκτης. Η ονομασία του δεν είναι τυχαία. Λίγο πιο πάνω από το χωριό (περίπου 4 χιλιόμετρα) υπάρχουν 2 τεράστιοι δίδυμοι καταρράκτες που πέφτουν από ύψος 35 μέτρων !! Εντυπωσιακό θέαμα και γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό από τον μίνι παγετώνα που έχει δημιουργηθεί στην βάση του ενός καταρράκτη. Στο τελείωμα του δρόμου υπάρχει κατάστημα για να πιείτε τον καφέ σας και να φάτε κάτι. Ο Βαγγέλς δεν άντεξε και μια μοσχαρόσουπα την τίμησε όσο εμείς βγάζαμε φωτογραφίες τους καταρράκτες :).
Περίπου 5 λεπτά περπάτημα και φτάνουμε ακριβώς κάτω από τους καταρράκτες. Λίγες φωτογραφίες από την περιοχή...
Είναι κάποιες στιγμές που νιώθεις πως έχεις φτάσει στην απόλυτη ευτυχία...
που νομίζεις πως τίποτα δεν είναι πάνω από αυτό...
και ξαφνικά γίνεται κάτι...αυτό το κάτι...το τόσο μικρό κάτι που είναι τόσο δυνατό
που νομίζεις πως δεν έχεις ζήσει τίποτα πιο πριν...
Υπάρχει άραγε τίποτα πιο σημαντικό από το να μένουν κάποιες συγκεκριμένες στιγμές χαραγμένες για πάντα στην ψυχή σου?
Θάνος.Αν και με αναξιόπιστο στα χέρια του ξέρει να αποφεύγει τις κακοτοπιές :P
Εντυπωσιασμένοι από το τοπίο αφήνουμε πίσω μας το χωριό με υπόσχεση πως θα το ξαναεπισκευθούμε και ξεκινάμε για να συναντήσουμε πλέον τον Δημήτρη και τους υπόλοιπους φίλους από την Άρτα, στην Πράμαντα. Στην Πράμαντα στάση για βενζίνη μιας και μέχρι εκείνη την στιγμή είχαμε διανύσει περίπου 180-200 χιλιόμετρα.
Επικοινωνία με τους φίλους από την Άρτα που μας περιμέναν στο ξενοδοχείο "Ορίζοντες".
Συνάντηση και γνωριμία. Δημήτρη (και τα υπόλοιπα παιδιά που δυστυχώς δεν θυμάμαι τα ονόματά τους) χάρηκα πολύ που σας γνώρισα και από κοντά και εύχομαι κάποια στιγμή να κάνουμε το οδοιπορικό που είπαμε. Πάντα όρθιοι με όμορφα ταξίδια σας εύχομαι !
Έχοντας πια αρχίσει να σουσουπώνει ακολουθήσαμε τα παιδιά στην διαδρομή που μας πρότειναν ώστε να βγούμε στην Εγνατία (κοντά στα Γιάννενα). Συνταξιδέψαμε μαζί για κάποια χιλιόμετρα. Πέρασμα από την γέφυρα της Πλάκας όπου και κατεβήκαμε για κάποιες φωτογραφίες.
Γέφυρα Πλάκας
Με όλες τις συνθήκες κατά. Σούρουπο, χωρίς τρίποδα, έλλειψη χρόνου...την επόμενη φορά...
Είναι ένα αριστούργημα λαϊκής αρχιτεκτονικής και είναι ένα έργο Τζουμερκιωτών μαστόρων. Χτίστηκε το 1866. Θεωρείτε ως η ωραιότερη γέφυρα των Βαλκανίων και η τρίτη της Ευρώπης.
Βρίσκεται στον ποταμό Άραχθο στο δρόμο, τόσο από ΑΡΤΑ, όσο και από ΓΙΑΝΝΕΝΑ, για Άγναντα και Πράμαντα, όπου ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει αυτό το πανέμορφο γεφύρι που κατά την ιστορία αποτέλεσε σύνορα του Ελληνικού κράτους (1881-1912) και στις όχθες του λειτούργησε τελωνειακός σταθμός.
"Η Γέφυρα της Πλάκας έχει συνολικό μήκος 61μ. και υψος 19.70μ. Η μεγάλη καμάρα λεπτή και αέρινη έχει άνοιγμα 39μ. Τη σχεδίασε και έχτισε ο μαστρο-Μπέκας στις αρχές του Ιουλίου του 1866. Εντατικά εργάστηκε το πολυπληθές συνεργείο και το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου έλαβαν τέλος οι εργασίες.
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου (1939-1944) και την κατοχή της Ελλάδας από τις δυνάμεις του φασιστικο-ναζιστικού άξονα, η γέφυρα της Πλάκας διευκόλυνε σε μεγάλο βαθμό τους κατοίκους της άγονης και ορεινής περιοχής των Τζουμέρκων στις κινήσεις τους προς τα πεδινά και πλουσιότερα χωριά των κάμπων. Προς τα 'κει οι δυστυχούντες κάτοικοι ταξίδευαν με οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες (χειμώνα - καλοκαίρι) για να βρουν δουλειά και να προμηθευτούν τροφή (καλαμπόκι κατά κύριο λόγο) για να επιβιώσουν. Διευκόλυνση μεγάλη προσέφερε η γέφυρα και στις Αντιστασιακές Οργανώσεις και στα ένοπλα τμήματα του ΕΔΕΣ και του ΕΛΑΣ κατά την διάρκεια των αγώνων για την Εθνική αποκατάσταση της χώρας μας.
Εκεί κοντά στη Γέφυρα βρίσκεται και το σπίτι, όπου στις αρχές του 1944 έγινε η συνάντηση των αντιπροσώπων των αντιστασιακών Οργανώσεων (ΕΔΕΣ ΕΛΑΣ - ΕΚΚΑ) και του Άγγλου σύνδεσμου.
Στη σύσκεψη συζητήθηκαν διάφορα θέματα και επιδιώχθηκε η Ενότητα και η Συνεργασία των ανταρτών. Στη συνέχεια υπογράφηκε η περιβόητη "Συμφωνία της Πλάκας", που δυστυχώς πολύ σύντομα παραβιάστηκε.
Σήμερα το αρχιτεκτονικό μεγαλούργημα, η θαυμαστή και στέρεα Γέφυρα της Πλάκας είναι, κατά κάποιο τρόπο, Αρχαιολογικό μνημείο, γιατί σπάνια πια τη διαβαίνουν άνθρωποι και φορτηγά ζώα.
Πηγή κειμένου: pramanta.gr
Με όλες τις συνθήκες κατά. Σούρουπο, χωρίς τρίποδα, έλλειψη χρόνου...την επόμενη φορά...
Είναι ένα αριστούργημα λαϊκής αρχιτεκτονικής και είναι ένα έργο Τζουμερκιωτών μαστόρων. Χτίστηκε το 1866. Θεωρείτε ως η ωραιότερη γέφυρα των Βαλκανίων και η τρίτη της Ευρώπης.
Βρίσκεται στον ποταμό Άραχθο στο δρόμο, τόσο από ΑΡΤΑ, όσο και από ΓΙΑΝΝΕΝΑ, για Άγναντα και Πράμαντα, όπου ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει αυτό το πανέμορφο γεφύρι που κατά την ιστορία αποτέλεσε σύνορα του Ελληνικού κράτους (1881-1912) και στις όχθες του λειτούργησε τελωνειακός σταθμός.
"Η Γέφυρα της Πλάκας έχει συνολικό μήκος 61μ. και υψος 19.70μ. Η μεγάλη καμάρα λεπτή και αέρινη έχει άνοιγμα 39μ. Τη σχεδίασε και έχτισε ο μαστρο-Μπέκας στις αρχές του Ιουλίου του 1866. Εντατικά εργάστηκε το πολυπληθές συνεργείο και το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου έλαβαν τέλος οι εργασίες.
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου (1939-1944) και την κατοχή της Ελλάδας από τις δυνάμεις του φασιστικο-ναζιστικού άξονα, η γέφυρα της Πλάκας διευκόλυνε σε μεγάλο βαθμό τους κατοίκους της άγονης και ορεινής περιοχής των Τζουμέρκων στις κινήσεις τους προς τα πεδινά και πλουσιότερα χωριά των κάμπων. Προς τα 'κει οι δυστυχούντες κάτοικοι ταξίδευαν με οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες (χειμώνα - καλοκαίρι) για να βρουν δουλειά και να προμηθευτούν τροφή (καλαμπόκι κατά κύριο λόγο) για να επιβιώσουν. Διευκόλυνση μεγάλη προσέφερε η γέφυρα και στις Αντιστασιακές Οργανώσεις και στα ένοπλα τμήματα του ΕΔΕΣ και του ΕΛΑΣ κατά την διάρκεια των αγώνων για την Εθνική αποκατάσταση της χώρας μας.
Εκεί κοντά στη Γέφυρα βρίσκεται και το σπίτι, όπου στις αρχές του 1944 έγινε η συνάντηση των αντιπροσώπων των αντιστασιακών Οργανώσεων (ΕΔΕΣ ΕΛΑΣ - ΕΚΚΑ) και του Άγγλου σύνδεσμου.
Στη σύσκεψη συζητήθηκαν διάφορα θέματα και επιδιώχθηκε η Ενότητα και η Συνεργασία των ανταρτών. Στη συνέχεια υπογράφηκε η περιβόητη "Συμφωνία της Πλάκας", που δυστυχώς πολύ σύντομα παραβιάστηκε.
Σήμερα το αρχιτεκτονικό μεγαλούργημα, η θαυμαστή και στέρεα Γέφυρα της Πλάκας είναι, κατά κάποιο τρόπο, Αρχαιολογικό μνημείο, γιατί σπάνια πια τη διαβαίνουν άνθρωποι και φορτηγά ζώα.
Πηγή κειμένου: pramanta.gr
Μια τελευταία (?) στάση για βενζίνη και κάτι ζεστό για να πιούμε στο βενζινάδικο λίγο πριν μπούμε στην Εγνατία Οδό και πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Σε εκείνο το σημείο χώρισαν οι δρόμοι μας με τον Γιάννη, Γιάννη, Γιάννη και την Άννα που θα πήγαιναν προς τα Γιάννενα.
Αποχαιρετισμός και ευχές για γρήγορη αντάμωση και έξοδος προς Μέτσοβο.
Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω και θέλοντας να μπω "σκούπα" παρατηρώ πως ενώ έχουν περάσει μπροστά όλοι οι υπόλοιποι έχουν μείνει πίσω ο Φώτης με τον Αλέξη. Σταματώ στην βοηθητική λωρίδα και περιμένω. Σε λίγα λεπτά βλέπω τα φώτα από μια μοτοσυκλέτα που πιάνει στην άκρη του δρόμου. Γυρίζω αντίθετα, σβήνω τα φώτα πορείς και με αναμμένο το αριστερό φλας πλησιάζω.
Ήταν ο Φώτης που περίμενε με την σειρά του τον Αλέξη. Του τηλεφωνούμε και μας λέει πως έχει μείνει πιο πίσω από λάστιχο....
Βγαίνουμε από μια έξοδοστο απέναντι ρεύμα και κοντά στην έξοδο του βενζινάδικου που είχαμε μπει στην Εγνατία ήταν ο Αλέξης. Πλησιάζουμε και αυτό που είδα δεν το είχα ξαναδει. Στο πίσω λάστιχο της μοτοσυκλέτας μια τεράστια τρύπα. (εκ των υστέρων μας είπε ο Βαγγέλης πως υπήρχαν κομμάτια μπετόβεργας καρφωμένα στο τσιμέντο κοντά στο βενζινάδικο).
Η προσπάθεια με fast δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Βγήκαμε από την Εγνατία και κατευθυνθήκαμε προς την Μπαλντούμα. Στάση σε βενζινάδικο εκεί και δοκιμή με κορδόνι. Πάλι τίποτα. Η τρύπα ήταν τόσο μεγάλη που το κορδόνι αν και έμπαινε διπλό, έβγαινε τετραπλό χωρίς να σφινώνει στο λάστιχο.
Με την θερμοκρασία να έχει πέσει πάλι πολύ χαμηλά και την ώρα να δείχενι κοντά 23:30...
(φωτογραφία Φώτη Τριάντου)
Έσχατη λύση η οδική βοήθεια που έφτασε μετά από 45 λεπτά...
Η κούραση πλέον πολύ μεγάλη και το θετικό ήταν πως τα επόμενα χιλιόμετρα μέχρι το Μαλακάσι ήταν εύκολα. Από το Μαλακάσι και πάνω η διαδρομή ακολουθεί την Ε.Ο Ιωαννίνων - Τρικάλων. 70 χιλιόμετρα με μια καμμένη λάμπα, με φιμέ ζελατίνα και πονοκέφαλο....Φτάνοντας στο Μουργκάνι μικρή στάση και λέω του Φώτη " Απόψε έδωσα μεγάλη μάχη με τον εαυτό μου πάνω στην μοτοσυκλέτα..."
Άφιξη στο σπίτι λίγο πριν την 1. Κατάκοπος, ευτυχισμένος, γεμάτος....
Μηνύματα στα υπόλοιπα παιδιά. Όλα καλά, όλοι καλά.
Άλλη μια διαδρομή έφτασε στο τέλος της αλλά η ψυχή ταξιδεύει ακόμα....
Ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ στους
Γιάννη, Γιάννη, Γιάννη, Άννα, Βασίλη, Αλέξανδρο, Αλέξη, Βαγγέλη, Βασίλη, Φώτη, Αποστόλη, Θάνο αλλά και στον Δημήτρη και τους φίλους του από την Άρτα. Να είμαστε ΠΑΝΤΑ όρθιοι παιδιά και να ταξιδεύουμε...
Ευχαριστώ για την ανάγνωση...
Άνοιξη Παντού.....
