Το story ξεκινάει στις 07:30 το πρωϊ της Δευτέρας με την συνάντηση να έχει οριστεί στα φανάρια στον περιφερειακό Καρδίτσας-Αθηνών. Την παρέα θα αποτελούσαν ο Γιάννης (Africa Twin), ο Δημήτρης (Transalp), ο Λεωνίδας (TDR 250) και ο γράφων (Africa Twin).
Η σκέψη ήταν μια διαδρομή στα χώματα των Αγράφων με πέρασμα από το χωριό Άγραφα, στη συνέχεια την Αργιθέα και επιστροφή από Μουζάκι.
Πρώτη σύντομη στάση ήταν στο Καλλίθηρο για ανεφοδιασμό των μοτοσυκλετών αλλά και ενός 10λιτρου δοχείου που είχε φέρει ο Δημήτρης για να ποτίσουμε τα πόνυ του Λεωνίδα μιας και το τεπόζιτο του TDR ήταν περίπου 10 λίτρα.
Φεύγοντας από το Καλλίθηρο περάσαμε από κάποια χωριά του Δήμου Ιττάμου και χωρίς να στρίψουμε δεξιά στις πινακίδες για το φράγμα της λίμνης Πλαστήρα συνεχίσαμε ευθεία για να βγούμε από τα όρια του Νομού Καρδίτσας και να περάσουμε στον Νομό Ευρυτανίας όπου μετά από κάποια χιλιόμετρα θα βρίσκαμε το χωριό Άγραφα.
Ο δρόμος ασφάλτινος και σε ικανοποιητική κατάσταση μέχρι τον οικισμό Σαϊκα όπου και αρχίζει το χώμα και η ανάβαση για να φτάσουμε σε λίγα χιλιόμετρα εδώ όπου κάναμε την πρώτη μας στάση για μερικές βαθειές ανάσες.
Όσο ανεβαίναμε το τοπίο θύμιζε κάτι από Άλπεις.
Η επιβλητικότητα του βουνού είναι τέτοια που
μπροστά του
νιώθεις τελείως ασήμαντος.
Οι παραπόταμοι του Ταυρωπού δημιουργούν απίστευτο θέαμα και συντροφεύουν τον ταξιδιώτη για πολλά χιλιόμετρα.
Απαραίτητη στάση μιας και η οδήγηση έχει αρκετές απαιτήσεις.
Πρωϊνός καφές στα Άγραφα και συνεχίζουμε με κατεύθυνση Τροβάτο.
Η σήμανση είναι η ενδεδειγμένη για την περιοχή (δεν θα χαθείτε μην ανησυχείτε)
Η πλατεία του Τροβάτου έίχε ότι χρειαστήκαμε εκείνη την στιγμή (δροσερό νερό και και ήχους φύσης)
Το τοπίο συνέχισε να μας αποζημιώνει....
...και έχοντας μπει πλέον για τα καλά στην καρδιά της οροσειράς των Αγράφων οι εικόνες γινόταν μαγευτικές...
Φτάνοντας στο Πετρίλο κάναμε την μεγάλη μας στάση και μετά από 1,5 περίπου ώρα και έχοντας ικανοποιήσει τα στομάχια μας συνεχίσαμε με προορισμό αυτή τη φορά την Αργιθέα.
Μετά από κάποια χιλιόμετρα ασφάλτινης διαδρομής στα δεξιά μας δασικός που οδηγούσε στο χωριό Φυλακτή και λίγο πιο κάτω και αριστερά του δρόμου δασικός που οδηγούσε στην Αργιθέα.
Το γεγονός ότι ο δρόμος είναι κλειστός τους χειμερινούς μήνες μαρτυρούσε και ένας κορμός στην αρχή του δρόμου που εμπόδιζε την διέλευση σε αυτοκίνητα.
Παράκαμψη του κορμού και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς το διάσελο Καβάκια ώστε να ξαναμπούμε στον Νομό Καρδίτσας και να φτάσουμε στο χωριό Αθαμανές και στη συνέχεια στην Αργιθέα.
Η κορυφή του βουνό υψωνόταν μπροστά μας χιονισμένη και χαμμένη στα σύννεφα και ίσα που μπορούσαμε να διακρίνουμε το πέρασμα το οποίο θα μας οδηγούσε στην άλλη πλευρά.
Με το χιόνι να καλύπτει το 90% του δρόμου και να μας αφήνει το υπόλοιπο 10% να οδηγήσουμε στην άκρη, έπρεπε να προσέχουμε μιας και κανένας μας δεν είχε χωμάτινα λάστιχα εκτός από τον Δημήτρη που φορούσε χωμάτινο στον πίσω τροχό.
Ο Γιάννης προσφέρθηκε να διαπιστώσει αν θα καταφέρναμε τελικά να περάσουμε εκείνο το κομμάτι της διαδρομής...
Και μετά το ολιγόλεπτο συμβούλιο ο κύβος ερρίφθη. Συνεχίζουμε και βλέπουμε.
Λίγα μέτρα πιο κάτω το θέαμα μας απογοήτευσε μιας και το πέρασμα γινόταν πιο ανηφορικό και ήταν καλυμμένο με πολύ χιόνι (στη φωτογραφία είναι ο πάνω δρόμος). Βλέποντας πως θα ήταν αδύνατο να ανέβουμε μιας και ήδη συναντούσαμε πολλές δυσκολίες με την λάσπη και το χιόνι, αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο που φαίνεται στο κάτω μέρος της φωτογραφίας ο οποίος έδειχνε πως κατέβαινε χαμηλότερα.
Και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε στον δρόμο...
ο οποίος όσο προχωρούσαμε γινόταν μονοπάτι...
όπου χρειάστηκε η βοήθεια όλων για να περάσουμε μια-μια τις μοτοσυκλέτες
για να διαπιστώσουμε μετά από λίγο πως ο δρόμος-μονοπάτι οδηγούσε σε μαντρί χωρίς να συνεχίζει...(φωτογραφία από το μαντρί δεν υπάρχει, ευτυχώς δεν υπήρχαν και τσοπανόσκυλα)
Και έτσι αφού καταφέραμε να γυρίσουμε τις μοτοσυκλέτες πήραμε τον δρόμο της επιστροφής που θα μας οδηγούσε ξανά στην άσφαλτο. Τα χιλιόμετρα που διανύσαμε στο συγκεκρμένο κομμάτι δεν ήταν πάνω από 6 αλλά χρειαστήκαμε περίπου 1 ώρα.
Λίγα χιλιόμετρα πιο χαμηλά στάση για τον τελευταίο καφέ της ημέρας...
...με την παρέα να μεγαλώνει μετά από λίγο με την προσθήκη του Παναγιώτη και της Βάσως, φίλων του Γιάννη των οποίων το ταξιδιωτικό παλμαρέ είναι αρκετά μεγάλο (ατελείωτα ταξίδια με μοτοσυκλέτα και πεζοπορία).
Ποτίσαμε τα πόνυ του Λεωνίδα...
...φωτογραφήσαμε την φάτσα που μας περιεργαζόταν...
...αλλά και την Diva της περιοχής...
...και συνεχίσαμε προς Μουζάκι όπου και χωρίσαν οι δρόμοι μας με μια αίσθηση πληρότητας να με έχει κατακλύσει.
Πάντα όρθιοι παιδιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου