Ξετυλίγοντας την κόκκινη κορδέλα

Αυτό που με κάνει να αναρωτιέμαι κάποιες φορές
είναι
γιατί ως ανθρώπινες οντότητες έχουμε την ανάγκη
να μοιραστούμε κάποιες καταστάσεις
με τους γύρω μας?
Τι
είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να κλάψουμε
στον ώμο του άλλου,
και γιατί όταν κάτι πολύ ευχάριστο μας συμβαίνει
τρέχουμε να το ανακοινωσουμε στα αγαπημενα μας πρόσωπα?
Το ότι βρίσκομαι αυτή τη στιγμή
μπροστά απο μία οθόνη ενός υπολογιστή και γράφω 5 σκέψεις
με τους δείκτες του ρολογιού να δείχνουν 02:30 ξημερώματα Παρασκευής
σημαίνει πως κάτι θέλω να μοιραστώ.
Ίσως γράφοντας, προσπαθώ
να συνειδητοποιήσω και εγώ ο ίδιος
το αίσθημα χαράς που με έχει πλυμηρίσει εδώ και αρκετό καιρό,
προετοιμάζοντας τις λεπτομέρειες
του ταξιδιού στο NordKap.
Αίσθημα που για να δώσω λίγο το στίγμα
πλησιάζει πολύ σε αυτό της αναμονής ενός πολύ ιδιαίτερου
δώρου.
Σχεδόν όλοι μας έχουμε πάρει το πακέτο
με την κόκκινη κορδέλα
και με αδέξιες κινήσεις την αφαιρέσαμε σκίζοντας και
το περιτύλιγμα......
Και επειδή η ζωή είναι γεμάτη συμπτώσεις
αλλά και οι συμπτώσεις αποτελούν
μυστήριο μέρος της ζωής μας,
και στην περίπτωση του δώρου,
το ταξίδι έχει μεγαλύτερη αξία απο τον προορισμό........