Αναχώρηση από το χωριό που έμεινα και πρώτη μου στάση θα ήταν η Τεργέστη. Ιταλική autostrada τέλεια και στάση για βενζίνη.
Εκεί που άφησα τη γριά δίπλα και λίγο πιο πίσω GS με περίεργη κίτρινη πινακίδα. Μπαίνω μέσα, παίρνω τα νεράκια μου και τον καφέ και βγαίνω. Εκείνη την ώρα ο τύπος με το GS φόραγε το μπουφάν για να φύγει. Τον χαιρετάω μου ανταποδίδει και καταλήξαμε να πιούμε 2 καφέδες και να συζητήσουμε για τα ταξίδια μας.
O Sergei Ουκρανός ο οποίος γύριζε από το Μαρόκο όπου είχε πάει με φίλο του και ο οποίος είχε μείνει για λίγες μέρες παραπάνω. Απίθανος τύπος, του δώρισα αυτοκολλητάκι από το NordKapp και λίγο πριν φύγουμε σαν δικό του δώρο μου έδωσε πακέτο Ουκρανικά τσιγάρα (το οποίο και δεν έχω ανοίξει).
Καλά ταξίδια αδερφέ.
Από Τεργέστη μπαίνω στη Σλοβενία. Δεν είδα πολλά από αυτή τη μικρή χώρα μιάς και το πέρασμά μου ήταν γρήγορο.
Από επαρχιακό δρόμο βγαίνω στα Κροατικά σύνορα και προορισμός η Rijeka όπου ήθελα να περάσω για να κατέβω ακόμα πιο νότια προς Δαλματικές ακτές. Όλα καλά μέχρι τη Rijeka αλλά μόλις κατέβηκα στον δρόμο που παραλικά σε πάει σχεδόν μέχρι την Αλβανία με έπιασε απελπισία.
Πανέμορφα μέρη αλλά ο δρόμος μαύρα χάλια. Μπαλώματα παντού, πολύ κίνηση και μικρή ταχύτητα μιας και κάθε τόσο έπρεπε να πέφτω στα 40-50χλμ/ώρα από τα πολλά χωριά που υπήρχαν παραθαλάσσια. 110χλμ σε αυτό το δρόμο και βλέπω πινακίδα που σε 30χλμ σε βγάζει στην εθνική για Ζάγκρεμπ.
Χωρίς δεύτερη σκέψη αρχίζω να ανεβαίνω και λίγο πριν βγω στην εθνική τους είχε έρθει η ώρα για φαγητό. Στάση σε ξύλινο εστιατόριο στην άκρη του δρόμου και αφού μου φέρνει τον κατάλογο και δεν καταλαβαίνω τίποτα του λέω να μου φέρει κάτι σε ψημμένο κοτόπουλο και μια σαλάτα.
Μετά από ΠΟΛΥ ώρα ήρθε η παραγγελία μου που αποτελούνταν από ένα άθλιο Gordon blue κοτόπουλο και από μία ακόμα πιο άθλια σαλάτα.
Όσο έτρωγα με πλησίασε ξανθός με κοτσίδα και κοιτάζοντας τη μηχανή μου λέει πως χρειάζεται μάζεμα γιατί είναι επικίνδυνο να οδηγώ με τέτοια αλυσίδα. Του λέω πως το ξέρω απλά το ανέβαλα. (λάδια ξέχασα να σας πω πως δεν άλλαξα αλλά συμπλήρωσα 2 φορές τη 2η μάλιστα σχεδόν 1 λίτρο).
Αφού πληρώνω, ανεβαίνω πάνω στη μηχανή και πάω από την πλαϊνή πλευρά του εστιατορίου. Κατεβάζω τα πράγματα και την πλαϊνή βαλίτσα ώστε να έχω πρόσβαση στην κλειδαριά για να ανοίξω τη σέλα όπου από κάτω ήταν τα εργαλεία. Προσπαθώ να ξεσφίξω την πίσω αριστερή βίδα του τροχού, τίποτα.
Βάζω το κλειδί, δοκιμάζω με το πόδι, πάλι τίποτα. Τηλέφωνο στο Γιάννη μήπως κατεβάσει καμιά ιδέα για το πώς να την ξεσφίξω και μου λέει κλείσε και θα σε πάρω εγώ. Στο μεταξύ είχα μπεί ξανά στο εστιατόριο για να ζητήσω σφυρί ώστε σιγά σιγά να χτυπήσω το κλειδί για να πάρει η βίδα τις βόλτες της.
Αυτό και έγινε. Με μια μίνι βαριοπούλα που μου έδωσε ο σερβιτόρος η επέμβαση έγινε με χειρουργική ακρίβεια. Το βράδυ με βρήκε σε αυτοκινητόδρομο για Ζαγκρεμπ όπου έκλεισα δωμάτιο σε ξενοδοχείο και βγήκα για μια βόλτα στην πανέμορφη πόλη όπου για πρώτη φορά στο ταξίδια χτύπησα 2 μπιρόνια (ξενέρωτος ε?)
Προβολή μεγαλύτερου χάρτη
Εκεί που άφησα τη γριά δίπλα και λίγο πιο πίσω GS με περίεργη κίτρινη πινακίδα. Μπαίνω μέσα, παίρνω τα νεράκια μου και τον καφέ και βγαίνω. Εκείνη την ώρα ο τύπος με το GS φόραγε το μπουφάν για να φύγει. Τον χαιρετάω μου ανταποδίδει και καταλήξαμε να πιούμε 2 καφέδες και να συζητήσουμε για τα ταξίδια μας.
O Sergei Ουκρανός ο οποίος γύριζε από το Μαρόκο όπου είχε πάει με φίλο του και ο οποίος είχε μείνει για λίγες μέρες παραπάνω. Απίθανος τύπος, του δώρισα αυτοκολλητάκι από το NordKapp και λίγο πριν φύγουμε σαν δικό του δώρο μου έδωσε πακέτο Ουκρανικά τσιγάρα (το οποίο και δεν έχω ανοίξει).
Καλά ταξίδια αδερφέ.
Από Τεργέστη μπαίνω στη Σλοβενία. Δεν είδα πολλά από αυτή τη μικρή χώρα μιάς και το πέρασμά μου ήταν γρήγορο.
Από επαρχιακό δρόμο βγαίνω στα Κροατικά σύνορα και προορισμός η Rijeka όπου ήθελα να περάσω για να κατέβω ακόμα πιο νότια προς Δαλματικές ακτές. Όλα καλά μέχρι τη Rijeka αλλά μόλις κατέβηκα στον δρόμο που παραλικά σε πάει σχεδόν μέχρι την Αλβανία με έπιασε απελπισία.
Πανέμορφα μέρη αλλά ο δρόμος μαύρα χάλια. Μπαλώματα παντού, πολύ κίνηση και μικρή ταχύτητα μιας και κάθε τόσο έπρεπε να πέφτω στα 40-50χλμ/ώρα από τα πολλά χωριά που υπήρχαν παραθαλάσσια. 110χλμ σε αυτό το δρόμο και βλέπω πινακίδα που σε 30χλμ σε βγάζει στην εθνική για Ζάγκρεμπ.
Χωρίς δεύτερη σκέψη αρχίζω να ανεβαίνω και λίγο πριν βγω στην εθνική τους είχε έρθει η ώρα για φαγητό. Στάση σε ξύλινο εστιατόριο στην άκρη του δρόμου και αφού μου φέρνει τον κατάλογο και δεν καταλαβαίνω τίποτα του λέω να μου φέρει κάτι σε ψημμένο κοτόπουλο και μια σαλάτα.
Μετά από ΠΟΛΥ ώρα ήρθε η παραγγελία μου που αποτελούνταν από ένα άθλιο Gordon blue κοτόπουλο και από μία ακόμα πιο άθλια σαλάτα.
Όσο έτρωγα με πλησίασε ξανθός με κοτσίδα και κοιτάζοντας τη μηχανή μου λέει πως χρειάζεται μάζεμα γιατί είναι επικίνδυνο να οδηγώ με τέτοια αλυσίδα. Του λέω πως το ξέρω απλά το ανέβαλα. (λάδια ξέχασα να σας πω πως δεν άλλαξα αλλά συμπλήρωσα 2 φορές τη 2η μάλιστα σχεδόν 1 λίτρο).
Αφού πληρώνω, ανεβαίνω πάνω στη μηχανή και πάω από την πλαϊνή πλευρά του εστιατορίου. Κατεβάζω τα πράγματα και την πλαϊνή βαλίτσα ώστε να έχω πρόσβαση στην κλειδαριά για να ανοίξω τη σέλα όπου από κάτω ήταν τα εργαλεία. Προσπαθώ να ξεσφίξω την πίσω αριστερή βίδα του τροχού, τίποτα.
Βάζω το κλειδί, δοκιμάζω με το πόδι, πάλι τίποτα. Τηλέφωνο στο Γιάννη μήπως κατεβάσει καμιά ιδέα για το πώς να την ξεσφίξω και μου λέει κλείσε και θα σε πάρω εγώ. Στο μεταξύ είχα μπεί ξανά στο εστιατόριο για να ζητήσω σφυρί ώστε σιγά σιγά να χτυπήσω το κλειδί για να πάρει η βίδα τις βόλτες της.
Αυτό και έγινε. Με μια μίνι βαριοπούλα που μου έδωσε ο σερβιτόρος η επέμβαση έγινε με χειρουργική ακρίβεια. Το βράδυ με βρήκε σε αυτοκινητόδρομο για Ζαγκρεμπ όπου έκλεισα δωμάτιο σε ξενοδοχείο και βγήκα για μια βόλτα στην πανέμορφη πόλη όπου για πρώτη φορά στο ταξίδια χτύπησα 2 μπιρόνια (ξενέρωτος ε?)
Προβολή μεγαλύτερου χάρτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου