Ταξίδι σε δυο ρόδες (Μέρος 1ο)

"Αυτό το ταξίδι είναι αφιερωμένο σε όλους εκείνους τους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα κατά τη διάρκειά του. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και μια υπόσχεση πως οι δρόμοι μας θα ανταμώσουν ξανά σύντομα..."

"Ово путовање је посвећена свим оним дивним људима које сам срео током тог периода. Велико хвала и обећа да ће наши путеви се поново не сретнемо ускоро ..."

Για ακόμη μια φορά λοιπόν στον δρόμο...

Εκεί, πιστός στο ραντεβού που έχω δώσει με τον εαυτό μου πως ότι και να γίνει δεν πρόκειται ποτέ να φυλακίσω την ψυχή μου σε όρια και δεσμά που προσπαθεί να μου επιβάλει ο μικρόκοσμος της καθημερινότητάς μου. 

Ελεύθερος και αυτή τη φορά από όλα και από όλους, ήμουν έτοιμος να γυρίσω τη μίζα της μοτοσυκλέτας μου και να αφήσω να περάσουν μπροστά από την ζελατίνα του κράνους μου όλα αυτά τα οποία όταν κλείνω τα μάτια μου, ονειρεύομαι και γαληνεύει το μυαλό και η ψυχή μου...

Τα δεδομένα αυτή τη φορά ήταν κάπως διαφορετικά. Το ταξίδι είχε κάποιον συγκεκριμένο σκοπό και έπρεπε να γίνει κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις.

 Όλα ξεκίνησαν όταν οι άνθρωποι της οργανωτικής επιτροπής του εγχειρήματος "Στέλιος Βάσκος Τρίκαλα - Μόναχο - Τρίκαλα" μου πρότειναν να χαρτογραφήσω την διαδρομή μέχρι το Μόναχο για λογαριασμό του ποδηλάτη Στέλιου Βάσκου. Η διαδρομή προκαθορισμένη (θα έπρεπε η αποστολή των 3 αυτοκινούμενων των 2 επιβατικών και της μιας μοτοσυκλέτας να κινηθεί αποκλειστικά από επαρχιακό οδικό δίκτυο μετά από υποδείξεις των κατά τόπους πρεσβειών), οι στάσεις πάρα πολλές (για να κρατηθούν σημειώσεις σχετικά με νοσοκομεία, βενζινάδικα, αγορές τροφίμων, φαρμακείων κτλ), οι ημέρες συγκεκριμένες και γενικά το ταξίδι μας θα στηριζόταν σε καθορισμένο πλάνο.

Πάμε λοιπόν να ξετυλίξουμε σιγά-σιγά και αυτό το οδοιπορικό ξεκινώντας από κάποιες γενικές πληροφορίες...

2 φίλοι (Γιάννης, Βαγγέλης)

2 μοτοσυκλέτες (Suzuki Vstrom, Honda Africa Twin)
8 ημέρες

6 χώρες (Σκόπια, Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, Αυστρία, Γερμανία)

4000 χιλιόμετρα

Διαδρομή από επαρχιακό δίκτυο και επιστροφή από αυτοκινητόδρομους

Το σημείο συνάντησης με τον Γιάννη είχε καθοριστεί για λίγο μετά την έξοδο από την Ε.Ο Αθηνών-Θεσσαλονίκης προς τους Ευζώνους. Έχοντας ετοιμάσει τα πράγματά μου μόλις το προηγούμενο βράδυ (ομολογώ πως η οργάνωση δεν είναι το ατού μου) κούμπωσα τις πλαϊνές βαλίτσες (αυτό θα ήταν και ένα δυνατό τεστ των βαλιτσών που είχαμε κατασκευάσει με τον Φώτη), το tag-bag και λίγο μετά τις 6 το πρωί ήμουν στον δρόμο για να διανύσω τα πρώτα 180 χιλιόμετρα.

Στα πρώτα 10 χιλιόμετρα και πριν καλά καλά αρχίσει να κυλάει το λάδι στην καρδιά της γριάς μου, στάση για ένα πρωινό τσιγάρο.
Δεν ξέρω ρε παιδιά αλλά τα πρώτα χιλιόμετρα από το κάθε οδοιπορικό μου, μοιάζουν (και είναι) τόσο τέλεια...τόσο μοναδικά.
Μικρές στιγμές που "καρφώνονται" στο μυαλό και με συντροφεύουν μια ζωή. Και ξέρετε...δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να τις ανακαλέσεις. Κάποιες φορές ξεπηδούν ακάλεστες λες και θέλει ο ίδιος σου ο ευατός να σε κάνει να ξαναταξιδέψεις, να σε κάνει να θυμηθείς, να σε κάνει να ξεχάσεις...

60 χιλιόμετρα μέχρι την Λάρισα και πριν μπω στην πόλη από το απέναντι ρεύμα σινιάλο με τα φώτα από δύο μοτοσυκλέτες. Πρώτη σκέψη, "κίνδυνος-πρόσεχε". Πλησιάζοντας κοντά παρατηρώ πως η μια μοτοσυκλέτα μοιάζει με αυτή του φίλου μου Θάνου. Στάση λίγα μέτρα πιο κάτω και πριν προλάβω να κατέβω ο Θάνος με έναν φίλο του είχε ήδη γυρίσει και βρισκόταν πίσω μου.

Έχω πάψει εδώ και χρόνια να πιστεύω στην τύχη και θεωρώ πως όλα γίνονται για κάποιον σκοπό. Αφού χαιρετηθήκαμε με τα παιδιά μου είπαν πως το σχέδιό τους ήταν να πατήσουν σε κάποιους δρόμους της Πίνδου (φωτογραφίες ακόμα δεν είδα Θάνο). Τσιγάρο ξανά, 1-2 φωτογραφίες και έχοντας πλέον αργήσει για το ραντεβού μου με τον Γιάννη συνέχισα σε σχετικά γρήγορους ρυθμούς,

περνώντας μέσα από την κοιλάδα των Τεμπών την οποία όσες φορές και αν περάσω θα σταματήσω να πάρω 1-2 πλάνα με την φωτογραφική μου...

Ατελείωτα χιλιόμετρα ευθειών μέχρι να συναντήσω την πινακίδα "Εύζωνοι". 
Λίγο με απασχολούσε εκείνη την στιγμή ο δρόμος μέχρι τα σύνορα ξέροντας πως αμέσως μετά θα πατούσαμε σε δρόμους που δεν είχα ξαναπάει και από μόνο του αυτό αποτελούσε μια καλή τονωτική ένεση, που σε συνδιασμό με την πρωινή αύρα και την μειωμένη κίνηση στην Ε.Ο Αθηνών-Θεσσ/κης έφερνε στο πρόσωπό μου εκείνο το γνωστό χαμόγελο που νιώθουμε όλοι μας όταν ξεκινάμε κάποιο ταξίδι.

"Άγγλος" στο ραντεβού μου, (μισή και κάτι ώρα καθυστέρηση :) ), έφτασα στο ραντεβού μου με τον Γιάννη ο οποίος από ευγένεια μου είπε πως μόλις είχε φτάσει κι αυτός. (καλό παιδί αλλά ξαπλώνει όπου βρει. Θα δείτε παρακάτω)

Ο συνοδοιπόρος μου

Χαμόγελα ευτυχίας και από τους δύο, 
φιλοφρονήσεις τύπου "τι ωραίο που είναι το VStrom σου Γιάννη", "τι όμορφα τα αυτοκόλλητα του Africa  Βαγγέλη" 
και άλλα συναφή κομπλιμαν μεταξύ δυο ανθρώπων που λατρεύουν την Ιαπωνική κουλτούρα (είμαστε και αξιόπιστοι μην ξεχνιόμαστε :) ) και ξεκινάμε να ανηφορίζουμε με σκοπό να πιούμε τον πρώτο καφέ της ημέρας όπου βρούμε. Τελικά μάλλον η επιθυμία μας να φτάσουμε στα σύνορα αποδείχθηκε πιο δυνατή και έτσι την φραπεδιά μας την ήπιαμε στα σύνορα παρέα με τι άλλο, τις πιστές μας...

"Τα χρήματα και ο βήχας δεν κρύβονται" λένε.
Βήχα καλοκαιριάτικα δεν είχαμε, 
χρήματα...(εδώ γελάμε)...δεν έχουμε (οι χρόνοι των ρημάτων δεν είναι τυχαίοι χαχαχα)
αλλά από ευτυχία άλλο τίποτα !!!!
Άρα παραφράζω την παροιμία και προσθέτω ότι ούτε η ευτυχία κρύβεται. 

Χάρτης Διαδρομής

Τηλεφωνήματα σε οικογένεια και φίλους για να μοιραστούμε την χαρά μας (όταν μοιράζεσαι τη χαρά γίνεται διπλή, όταν μοιράζεσαι τον πόνο γίνεται μισός) με την Σκοπιανή εταιρεία τηλεπικοινωνιών να προσπαθεί με μηνύματά της να μας πείσει να επισκευτούμε τη "χώρα του Αλεξάνδρου", να περπατήσουμε στους δρόμους του κρασιού "wine routes" και άλλα τέτοια ευτράπελα μηνύματα επιθετικής επικοινωνιακής πολιτικής του γειτονικού μας κράτους.

Έλεγχος στα σύνορα (ταυτότητα για τον Γιάννη και διαβατήριο για εμένα) και γέμισμα των ρεζερβουάρ μας με Σκοπιανής (καλής ποιότητας) βενζίνης.

Περίπου 15-20 χιλιόμετρα στον αυτοκινητόδρομο και έξοδος δεξιά για Valadovo (όπως είπα και πιο πριν η διαδρομή μέχρι Μόναχο έπρεπε να γίνει αποκλειστικά από επαρχιακό οδικό δίκτυο).

Τίποτα ενδιαφέρον η διαδρομή μέχρι αυτή την μικρή κομώπολη των Σκοπίων και φτάνοντας από περιέργεια μπήκαμε στο κέντρο της και ανεβήκαμε στον κεντρικό πεζόδρομο με κόσμο στα καφέ να μας κοιτάζουν περίεργα. 
Επιστροφή ξανά στον δρόμο, πέρασμα από Kosturino και στάση για τσιγάρο λίγο πριν τη Strumica. 

 Οι επαρχιακοί δρόμοι στα Σκόπια δεν είναι κακής κατασκευής εκτός κάποιων σημείων (μικρών ευτυχώς) όπου δεν υπάρχει ασφαλτόστρωση αλλά οι δρόμοι είναι πλακόστρωτοι (όπως μπαίνοντας στη Σόφια-Βουλγαρία). Η οδηγική συμπεριφορά των οδηγών στα Σκόπια είναι ίσως η πιο άθλια που έχω συναντήσει. Δεν σε υπολογίζουν, δεν βγάζουν φλας, μπαίνουν από παράδρομους χωρίς να προσέχουν, οι προσπεράσεις γίνονται σε "τυφλά" σημεία και γενικά χρειάζεται μεγάλη προσοχή αν σκοπεύετε να κινηθείτε σε αυτό το δίκτυο.

Στάση κοντά στο Shtip για αναπλήρωση υγρών 

  ...και πορεία προς Sveti Nikole και μετά προς Kummanovo.
Είσοδος ξανά στον αυτοκινητόδρομο για 10 περίπου χιλιόμετρα πέρασμα από το συνοριακό φυλάκιο (κοντά στο Tabanovce) και είσοδος στη Σερβία (αγαπημένη χώρα, αγαπημένοι άνθρωποι και φίλοι).

Μπαίνοντας στη Σερβία,

 νιώσαμε ένα αίσθημα πως πατάμε σε φιλόξενα μέρη μιας και είχαμε ακούσει από πολλούς το πόσο φιλόξενος λαός είναι οι Σέρβοι (ιδιαίτερα απέναντι στους Έλληνες, κάτι που δεν αργήσαμε να το διαπιστώσουμε και εμείς και μάλιστα σε μεγάλες δόσεις).

Λίγα χιλιόμετρα στον υπο κατασκευή αυτοκινητόδρομο που οδηγεί στη Vranje και έξοδος προς Presevo. Περιοχή δίπλα στο Κόσσοβο και μπορείς να διαπιστώσεις εύκολα το μουσουλμανικό στοιχείο. 
Εντύπωση κάνει πως γενικά η νότια περιοχή της Σερβίας μοιάζει εντελώς παρατημένη στη μοίρα της.Δυνάμεις του ΝΑΤΟ επίσης δήλωναν την παρουσία τους με περιπολίες στα μικρά αυτά χωριά. Χρειάστηκε στο Presevo να ρωτήσουμε για τον δρόμο που θα μας οδηγούσε πιο βόρεια χωρίς να μπούμε από αυτοκινητόδρομο και οι άνθρωποι ήταν πάντα πρόθυμοι να μας βοηθήσουν.

Οι στάσεις επιβεβλημένες σε μέρη που δεν εντυπωσιάζουν αλλά σου δημιουργούν μια περίεργη αίσθηση. Όμορφα με τον δικό τους τρόπο, απλοϊκά που σε πάνε αρκετά χρόνια πίσω.

 Η συνέχεια της διαδρομής μέσα από μικρά χωριά, στενούς και όχι καλής κατασκευής δρόμους και άφιξη στη Vranje. 

Μεχρί εδώ όλα καλά,
τα προβλήματα θα αρχίζαν από εδώ και πέρα και για περίπου 25 χιλιόμετρα. Ο λόγος ήταν ότι θα έπρεπε να μπούμε σε έναν χωματόδρομο ο οποίος περνάει ακριβώς δίπλα από την Εθνική οδό. Για όσους έχουν πατήσει σε αυτό τον δρόμο που περνάει μέσα από το φαράγγι (μέχρι το Leskovac) θα έχουν παρατηρήσει ίσως τον χωματόδρομο που είναι κολλητά και που περνάει δίπλα στο ποτάμι.

"Ρε Βαγγέλη", μου λέει ο Γιάννης
"Είναι δυνατόν να περάσει ο ποδηλάτης με ποδήλατο κούρσας από αυτό το κομμάτι?"
"Τι να σου πω", του απαντώ
"Εμείς θα κάνουμε αυτό που μου είπαν και ας αποφασίσει η οργανωτική επιτροπή από το που θα περάσει".

Μπαίνουμε λοιπόν στον χωματόδρομο ο οποίος σε σημεία είχε τεράστιες λακούβες με νερά από τα οποία έπρεπε να περάσουμε από μέσα. 

 Πολλές οι διασταυρώσεις προς μικρά χωριουδάκια και συνέχεια στάσεις για να ρωτάμε ανθρώπους που συναντούσαμε. Όλοι πρόθυμοι να βοηθήσουν και αν ακόμα δεν γνώριζαν λέξη Αγγλικά καταφέρναν να μας δώσουν να καταλάβουμε.
Κάποια στιγμή σε μια από τις διασταυρώσεις σταματάμε 2 κοπέλες να ρωτήσουμε και με τα σπαστά Αγγλικά της μίας, αφού μας λέει από που θα πάμε μας ζητάει να μας φωτογραφίσει (προφανώς η ομορφάδα του Γιάννη έχει πέραση ΚΑΙ στη Σερβία :) ).

Με τα πολλά και αφού είχε αρχίσει να νυχτώνει φτάνουμε σε κάποιο χωριό που λέγεται Grdelica.
Εκεί και στην δεξιά πλευρά του δρόμου στο κέντρο του χωριού βλέπουμε δεξιά παρκαρισμένα μια Africa και ένα BMW. Απέναντι ακριβώς μικρό καφέ με μια παρέα να κάθεται απ' έξω. Ρίχνει ο Γιάννης την ιδέα για καφέ και εννοείται πως μετά την ταλαιπωρία του χωματόδρομου η ιδέα του καφέ και του κρύου νερού έμοιαζε ιδανική.

 Κατεβαίνουμε, καθόμαστε σε ένα τραπέζι και πριν παραγγείλουμε έρχεται ο σερβιτόρος (Kinezo, το παρατσούκλι του, φανατικός Partizan Βελιγραδίου και Γαύρος μέχρι κόκκαλο !!!) και μας λέει πως η παρέα δίπλα μας προσκαλεί να καθίσουμε στο τραπέζι τους. Δεχόμαστε με χαρά και γνωρίζουμε τον Nenad (Africa και ιδιοκτήτης αλευροβοιμηχανίας), τον Janko (ΒΜW και δικαστής) και κάποιο τρίτο παιδί που μου διαφεύγει το όνομά του. 

Κανένας από τους τρεις δεν γνώριζε Αγγλικά και τον ρόλο του μεταφραστή είχε ο ιδιοκτήτης του καφέ. Αφού τα "είπαμε" για περίπου μια ώρα μας ρωτάνε για την διανυκτέρευσή μας. Με το σκοτάδι να έχει πέσει για τα καλά το αρχικό μας πλάνο για διανυκτέρευση στο Nis εγκαταλείφθηκε τους λέμε πως δεν έχουμε κάποιο πλάνο.
"Ελάτε μαζί μας μέχρι το Leskovac" μας λένε, 
"Να φάμε κάτι και να σας βρούμε κάποιο ξενοδοχείο να διανυκερεύσετε."
 Ζητάμε λογαριασμό, δεν μας αφήνουν να πληρώσουμε και λίγο πριν ανέβουμε στις μοτοσυκλέτες μας ο Nenad αγόρασε από ένα παρακείμενο μαγαζί ένα είδος Σέρβικης ρακί.

Στο δρόμο για το Leskovac, οι δύο νέοι Σέρβοι φίλοι μας στρίβουν ξαφνικά δεξιά και βγαίνουν από τον κύριο δρόμο και μπαίνουν σε έναν δρόμο ο οποίος μας οδηγούσε σε κάποια απομακρυσμένα χωριά. Ελάχιστος ο φωτισμός, λακούβες, λάσπες και να συνεχίζουμε να απομακρυνόμαστε από τον προορισμό μας. Με ζώσαν τα φίδια (κάτι που συνέβη και στον Γιάννη απ' ότι μου είπε αργότερα). Στιγμιαία μου πέρασε η ιδέα να κάνω αναστροφή και να γυρίσουμε πίσω αλλά κάτι μου έλεγε πως έπρεπε να συνεχίσω. 
Μετά από περίπου μισή ώρα μπαίνουμε σε μια αυλή όπου απ' ότι μάθαμε αργότερα ήταν το σπίτι του Nenad, το οποίο ήταν δίπλα από την επιχείρησή του . Πήγαμε από το σπίτι του για να αφήσει το Africa και να πάρει το αυτοκίνητο. Μην μπορώντας να συνενοηθούμε δεν μπορούσαμε να ρωτήσουμε που πάμε και να μας δώσουν να καταλάβουμε :). Βαθύς αναστεναγμός και για τους δυο μας και πορεία πλέον προς το Leskovac :).

Φτάνοντας στην πόλη σταματούν σε ένα εστιατόριο (αρκετά πολυτελείας για τα Σέρβικα δεδομένα) και οι σερβιτόροι με μετάννοιες μας υποδέχονται και μας πηγαίνουν στο τραπέζι μας στον πάνω όροφο του εστιατορίου. Όλα καλά μέχρι εδώ έλα όμως που δεν θα μπορούσαμε να συνενενοηθούμε μιας και ο Nenad γνώριζε 5 λέξεις όλες κι όλες Αγγλικά και ο Γιάννης άλλες 5 Σέρβικα. 
Είτε το πιστεύετε είτε όχι το δείπνο μας κράτησε πάνω από 2 ώρες !!!!! Με πολύ προσπάθεια από όλους μας και με μια μικρή βοήθεια από τον σερβιτόρο η βραδυά κύλησε μια χαρα :). 
Pleskovac (αν το λέω σωστά το τεράστιο μπιφτέκι), σαλάτες, επιδόρπια, ρακές, μπύρες και την ώρα του λογαριασμού (παρόλη την προσπάθεια που καταβάλαμε) πάλι όλα κερασμένα.

Janko

Nenad

(πως το λένε αυτό με τις μπανάνες, το παγωτό και την σαντιγί δεν ξέρω αλλά μου άρεσε πολύ :) )

Φεύγοντας μας καληνύχτισε ο Nenad και ο Janko ανέλαβε να μας βρει ξενοδοχείο για να περάσουμε την νύχτα. 1 και κάτι μετά τα μεσάνυχτα και μπαίναμε στο ωραίο μας δωμάτιο (50 ευρώ με πρωινό).

Χάρτης Διαδρομής
Χάρτης Διαδρομής 2
Χάρτης Διαδρομής 3

Έχοντας διανύσει την προηγούμενη ημέρα σχεδόν 600 χιλιόμετρα χρειαζόμασταν κάποιες ώρες ξεκούρασης παραπάνω και έτσι το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε στις 9 για να πάρουμε το πρωϊνό μας, και να πιούμε τον καφέ μας παρέα με τον Janko. Πάλι με την βοήθεια του ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου έγινε η συννενόηση με τον φίλο μας και δώσαμε υπόσχεση πως στην επιστροφή μας θα ξαναπερνάγαμε από το Leskovac για να πιούμε έναν καφέ. Έτοιμοι λοιπόν για τα επόμενα χιλιόμετρα μέχρι το Βελιγράδι με τον Janko να μας βγάζει από την πόλη και να μας αποχαιρετά.

Ξανά από το επαρχιακό δίκτυο και όσο ανεβαίναμε το σκηνικό άλλαζε. Πιο περιποιημένα κτίρια, πιο καλή ασφαλτόστρωση και γενικά όμορφα τοπία. Τα μείον ήταν η κίνηση στον δρόμο από λογής οχημάτων και το πέρασμα από πάμπολα χωριά (αυτό δεν ήταν απαραίτητα κακό :) ).

Πολλά τα χιλιόμετρα μέχρι το Βελιγράδι και έτσι οι συχνές στάσεις ήταν επιβεβλημένες. Έτσι το Paracin ήταν μια καλή επιλογή για καφέ. Ήσυχη πόλη, ο δρόμος μας πέρναγε ακριβώς από το κέντρο της, καφέ στην άκρη του δρόμου που θυμίζουν Ελλάδα (όπως και πολλά άλλα στη Σερβία), οπότε στάση και παραγγελία φραπέ !!! (όχι αυτό που έχουμε συνηθίσει, ούτε καν πλησίαζε αλλά χαλάλι).

Συζητώντας το υποτυπώδες μας πλάνο και πριν προλάβουν να έρθουν τα καφεδάκια μας περνά δίπλα μας ένας τύπος σπρόχνωντας ένα παιδικό καροτσάκι. Προχωρά λίγα μέτρα μπροστά βλέπει τις μοτοσυκλέτες μας και ξαναγυρίζει πίσω. Έρχεται προς το μέρος μας και μας ρωτάει αν είναι δικές μας οι μοτοσυκλέτες, αν είμαστε Έλληνες και τελικά μας ζήτησε ευγενικά αν μπορεί να καθίσει μαζί μας για καφέ.

Ο Alex με την μπουμπού του.

 Δεν του το αρνηθήκαμε και μετά από λίγη συζήτηση μάθαμε πως ο Alex είναι ιδιοκτήτης μιας Honda nc700x και επιχειρηματίας. Πολύ καλά τα Αγγλικά του (καλύτερα από τα δικά μας) και έτσι μπορέσαμε να ρωτήσουμε ότι μας ενδιέφερε για την διαδρομή που θα ακολουθούσαμε, φθηνό μέρος διανυκτέρευσης στο Βελιγράδι και άλλα πολλά. Λίγο πριν ζητήσουμε τον λογαριασμό μας ρωτάει αν έχουμε χρόνο να πάμε να επισκευτούμε κάποιους φίλους του και ότι μας έχει μια έκπληξη. Δεν του το αρνηθήκαμε, πληρώνει τους καφέδες (ξανά κέρασμα), αφήνει την κορούλα του στο σπίτι και γυρίζει με την μοτοσυκλέτα του για να μας οδηγήσει εκεί που μας είχε πει. 

Μετά από 5 λεπτά οδήγησης φτάνουμε σε ένα μέρος και έρχεται η πρώτη έκπληξη. Έξω από ένα πολύ μικρό γκαράζ μια κατακόκκινη Moto Guzzi. Αν και ηλικιωμένη (νομίζω μοντέλο του '67) ήταν ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ.

Από το εσωτερικό του γκαράζ βγαίνουνε τρία παιδιά και αφού γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις ο Alex μας εξηγεί πως το ένα από τα παιδιά παίρνει τα συγκεκριμένα μηχανάκια από τον Σέρβικο στρατό και κάνει ολική ανακατασκευή και τα πουλάει.

Μπαίνουμε μέσα και μας κάνουν μια μικρή ξενάγηση. 
Αυτά τα κομμάτια μετάλλου γίνονται σαν τη μηχανή που είδαμε έξω???? ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. Το παλικάρι πραγματικός καλλιτέχνης....

 (αν κάποιον ενδιαφέρει μια τέτοια αγορά μπορώ να τον φέρω σε επαφή με το παλικάρι που τις κατασκευάζει. Αν θυμάμαι καλά η τιμή της είναι 5000 με 6000 ευρώ. Μιλάμε παιδιά για αριστούργημα στην κάθε του λεπτομέρεια.)

Αναμνηστική φωτογραφία με τα παιδιά και αφού αποχαιρετιστήκαμε αναχωρήσαμε δίνοντας και στον Alex υπόσχεση πως στον γυρισμό θα ξαναβρεθούμε για έναν καφέ (πληρωμένο από εμάς αυτή τη φορά). 

Πολύ η ζέστη, πολλά και κουραστικά τα χιλιόμετρα αλλά το γεγονός ότι δεν είχαμε ακολουθήσει την πεπατημένη (από τον βαρετό αυτοκινητόδρομο) μας έκανε να θέλουμε να δούμε κι άλλα από την Σέρβικη επαρχία. Μεσημέρι πια και στάση στην άκρη του δρόμου μέσα σε κάποιο από τα χωριά που περνάγαμε. Κάποιος δεν ένταξε να αντισταθεί στον πειρασμό της σκιάς που τον καλούσε ως άλλη σειρήνα να γευθεί τα κάλη της και ενέδωσε χωρίς δεύτερη σκέψη :).

Αφού αναπληρώσαμε υγρά συνεχίσαμε την βόρεια πορεία μας μέχρι το Smederovo και από εκεί αριστερά στον δρόμο δίπλα στον Δούναβη.
 Όμορφη διαδρομή αλλά με πάρα πολύ κίνηση και πολύ κακό οδόστρωμα. Φτάνοντας στο Βελιγράδι αυτό που αντικρύζεις είναι μια πανέμορφη πόλη γεμάτη ζωή που την διασχίζουν δύο ποτάμια (Δούναβης και Σάβα). 
Μικρή περιήγηση με τις μοτοσυκλέτες μας και αναζήτηση για κάποιο φθηνό κατάλλυμα. Τα ξενοδοχεία που μας είχε πει ο Alex δεν μπορέσαμε να τα βρούμε (δεν είχαμε μαζί μας GPS) και έτσι άρχισε το ψάξιμο. 100 με 120 ευρώ το δίκλινο στα μεγάλα ξενοδοχεία, χρήματα που δεν μπορούσαμε και δεν θέλαμε να διαθέσουμε.
Ενώ είχαμε σταματήσει για να ανασυγκροτηθούμε σταματά κάποιος μεσήλικας με μια BMW και μας ρωτάει αν χρειαζόμαστε κάτι. Του λέμε πως ψάχνουμε για κάποιο φθηνό κατάλλυμα, κάνει 2-3 τηλεφωνήματα και μας οδηγεί στο HOSTEL 12 στο κέντρο σχεδόν του Βελιγραδίου. 12 ευρώ το άτομο τη βραδυά, πολύ φιλόξενοι οι ιδιοκτήτες τους, ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟ, το συστήνω ανεπιφύλακτα (η σχέση μου με τα hostel  μέχρι ακείνη την στιγμή ήταν μακριά κι αγαπημένοι). 

 Τακτοποίηση των πραγμάτων μας στο δωμάτιο, 
τακτοποίηση των μωρών μας στο εσωτερικό του Hostel 

 και μίνι βόλτα στην πόλη (βραδιά εκλογών στην Σερβία με πανυγηρισμούς των νικητων)

Επιστροφή στο Hostel, μπάνιο και μέσα στα sleeping bag μας για ξεκούραση...

Χάρτης Διαδρομής
Χάρτης Διαδρομής 2

3η ημέρα στον δρόμο και όλα μέχρι στιγμής πηγαίναν σύμφωνα με το πρόγραμμα (χαχαχαχα). Το καλό ήταν πως ο Γιάννης αποδείχθηκε άνθρωπος με ΤΕΡΑΣΤΙΑ υπόμονή. Πολλές οι στάσεις για να βρούμε τον δρόμο και να καταγράψω τις πληροφορίες που έπρεπε να φέρω πίσω στην Ελλάδα. 
Αναχώρηση από το Hostel και έξοδος από το Βελιγράδι με προορισμό την Κροατία πάντα από το επαρχιακό οδικό δίκτυο. Σε λιγότερο από 100 χιλιόμετρα βρισκόμασταν στα σύνορα Σερβίας-Κροατίας. Στο Σέρβικο φυλάκιο περάσαμε πολύ άνετα. Φτάνοντας στο Κροάτικο ήμουν εγώ μπροστά και ο Γιάννης δεύτερος. Φτάνω στο γκισέ, βγάζω το κράνος δείχνω το διαβατήριο και η ξινή υπάλληλος κάνει τον έλεγχο. Ok, μου λέει. Παρκάρω την μοτοσυκλέτα λίγα μέτρα πιο μακριά και περιμένω τον Γιάννη. Περνώντας κάποια λεπτά με τον Γιάννη να μην έρχεται υποψιάζομαι πως κάποιο πρόβλημα υπάρχει και πλησιάζω.
Πρόβλημα μου λέει ο Γιάννης, δεν με αφήνουν να περάσω !!! (ο Γιάννης με ταυτότητα νέου τύπου).
Μιλάμε με την ξινή και μας λέει πως υπάρχει πρόβλημα στην ταυτότητα του κυρίου γιατί δεν ταιριάζουν κάποιες ημερομηνίες (αυτή την έκδοσης και αυτή της θεώρησης). Μας λέει περιμένετε και πάει στο φυλάκιο της αστυνομίας. 
Και περιμένουμε, και περιμένουμε...κάποια στιγμή μας φωνάζει να πάμε και εμείς μέσα. Problem λέει ο αστυνομικός. Προσπαθούμε να του εξηγήσουμε ότι αυτό το σύστημα υπάρχει στην Ελλάδα και όλες οι ταυτότητες είναι κατ' αυτόν τον τρόπο. Για καλή μας τύχη είχα και την δικιά μου ταυτότητα μαζί και του τη δείχνω. Διαφορετικές ημερομηνίες και στην δική μου. Ok μας λέει, wait outside.
Βγαίνουμε έξω και πάμε κοντά στις μηχανές μας περιμένοντας την εξέλιξη. Λίγα λεπτά αργότερα έρχεται ένας μεσόκοπος κύριος και άρχισε να μας ρωτάει από που είμαστε που πάμε κτλ. Petar το ονομά του, ναυτικός για πολλά χρόνια, πολλές οι χώρες που είχε ταξιδέψει και η μοίρα τον έριξε να δουλεύει υπάλληλος στο τελωνείο (έλεγχος φορτίων). 
Μας μίλαγε για τα ταξίδια του και μπορούσες να διαπιστώσεις στον λόγο του μια γλυκιά μελαγχολία και νοσταλγία ταυτόχρονα. Μας αλλάζει κάποια ευρώ σε Kuna, παίρνουμε 2 καφέδες και συνεχίσαμε την συζήτησή μας με τον καινούριο μας φίλο. 
Η ώρα πέρναγε και εξέλιξη δεν υπήρχε καμία με το θέμα της ταυτότητας. Καθόλου όμως δεν μας ενόχλησε η καθυστέρηση. Βρισκόμασταν στον δρόμο, χωρίς να υπάρχει κάτι που να μας πιέζει χρονικά οπότε δεχθήκαμε και το κέρασμα παγωμένου νερού + 2 μήλων από τον Petar. 
Δεν γνωρίζω αν μεσολάβησε κατά κάποιο τρόπο ώστε να ξεμπερδέψουμε, λίγα λεπτά μετά η ξινή βγήκε με τις ταυτότητες και μας είπε πως μπορούμε να περάσουμε.

Το πέρασμα έγινε από το φυλάκιο κοντά στη Sid (βόρεια των συνόρων του αυτοκινητόδρομου).
Μπαίνοντας στην Κροατία δεν αλλάζουν και πολλά πράγματα αναφορικά με αυτά που το μάτι βλέπει και στη Σερβία. Ίσως λίγο πιο προσεγμένο το οδικό δίκτυο και η σήμανση. Το τοπίο ημιορεινό, τα χωριά διάσπαρτα κατά μήκος του δρόμου, οι οδηγοί πιο προσεκτικοί σε σχέση με τα Σκόπια και την Σερβία. Η κίνηση στον δρόμο ήταν τόση λίγη που μπορούσες να αφήσεις την μοτοσυκλέτα καταμεσής και για πολλή ώρα να μην σε ενοχλήσει κανείς. 
Σε ορισμένα σημεία η επαρχία της Κροατίας μας άφησε με το στόμα ανοιχτό από την φυσική ομορφιά.

Dakovo (Καθεδρικός Ναός)

Διαδρομή που αποζημειώνει

Ο Γιάννης είχε όρεξη για παιχνίδια με την μοτοσυκλέτα του, ε και εγώ σαν μεγαλύτερος δεν μπορούσα να του χαλάσω το χατήρι.

Μετά το Dakovo ο δρόμος κατεβαίνει νότια και πηγαίνει για πολλά χιλιόμετρα πλάϊ στον αυτοκινητόδρομο. 
Αυτό όμως που ανακαλύψαμε σύντομα είναι πως σε αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι (περίπου 100 χιλιόμετρα) ΌΛΑ τα χωριά είναι το ένα πλάϊ στο άλλο. Δηλαδή εκεί που είναι το τελευταίο σπίτι του ενός χωριού δίπλα ακριβώς είναι το πρώτο σπίτι του άλλου. Και όταν μιλάμε για χωριά στην Κροατία μην φανταστείτε κάτι αντίστοιχο με τα δικά μας χωριά. 
Τα σπίτια είναι ΟΛΑ μπροστά στον δρόμο, πίσω από κάθε σπίτι υπάρχει μια αποθήκη και πιο πίσω το χωράφι του καθενός. Ελάχιστα τα σημεία όπου μπορείς να αναπτύξεις ταχύτητα πάνω από 50χλμ/ώρα (μαρτύριο πραγματικό).

Με τον ήλιο να αρχίζει να δύει (κάπου στην Κροατία)

Πλησιάζοντας στο Zagreb

 

Φτάνοντας νύχτα στο Zagreb έπρεπε να αναζητήσουμε κατάλυμα. Μεγάλη πόλη, χωρίς GPS και μπαίνουμε στο κέντρο (αφού είχαμε ρωτήσει 1-2 ξενοδοχεία και τα 120 ευρώ που μας ζητήσουν για μια βραδιά ήταν ΠΑΡΑ πολλά) παρκάρουμε τις μοτοσυκλέτες σε σημείο πριν από έναν πεζόδρομο που οδηγούσε στο ιστορικό κέντρο. 

Κοντά εκεί και 4-5 μοτοσυκλέτες με Ιταλικές πινακίδες. Για καλή μας τύχη εκείνη την στιγμή ερχόταν οι Ιταλοί να πάρουν τις μοτοσυκλέτες τους και τους ρωτάμε αν υπάρχει κάποιο φθηνό ξενοδοχείο. Ελάτε μαζί μας μας λένε, εκεί που μένουμε ίσως κάτι έχει και το κόστος του δίκλινου 60 ευρώ με πρωϊνό. 

Τους ακολουθήσαμε (ούτε οι ίδιοι είχαν GPS και κάναμε αρκετές βόλτες στην πόλη μέχρι να το βρούνε :) ), τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο, μπάνιο και ύπνος. 

4η ημέρα η αυριανή και αυτό που μας είπε η ρεσεψιονιστ, για τον καιρό ήταν κάτι παραπάνω από αληθινό...

Χάρτης Διαδρομής

Ξεκίνημα από το Zagreb και προορισμός μας η Λουμπλιάνα, το Σάλσμουργκ ή ότι άλλο βρεθεί στον δρόμο μας. Πρωϊνό με τους Ιταλούς φίλους μας και βγαίνουμε έξω να πάρουμε τις μοτοσυκλέτες από το πάρκινγκ για να φορτώσουμε τα πράγματά μας. Ανοίγουμε την πόρτα του ξενοδοχείου και έξω γινόταν κατακλυσμός. Φοβερή μπόρα που άλλωτε έκοβε για λίγο και σε λίγα λεπτά ξαναδυνάμωνε. Η επιλογή μας μια. Αδιάβροχα, γκέτες και πάμε....
Άγνωστοι δρόμοι, μουσκεμένοι χάρτες, θολωμένες ζελατίνες, όλα καλά. Φτάνουμε στα σύνορα με την Σλοβενία.(από Zepresic και από εκεί για Rigonce). Πολλές και πάλι οι στάσεις αλλά αυτή τη φορά δεν ευνοούσαν οι καιρικές συνθήκες και ήταν πολύ δύσκολη η όλη κατάσταση.

 

Η Σλοβενία την πρώτη φορά που την επισκέφθηκα (2010) μου έδωσε την εντύπωση μιας αδιάφορης χώρας (είσοδος από νότια και έξοδος προς Dubrovnik).Για καλή μου τύχη αυτή τη φορά διέσχιζα την Σλοβενία από την βόρεια πλευρά της και αναθεωρώ την γνώμη που είχα για αυτή τη χώρα.Το άσχημο αυτή τη φορά ήταν πως δεν είχαμε την πολυτέλεια του sightseeing λόγω της συνεχόμενης βροχής. 

 Το μόνο που θυμάμαι είναι πως σταματήσαμε σε μια πόλη μούσκεμα και ρωτήσαμε σε κάποια σχολή οδηγών για το που θα βρούμε έναν συγκεκριμένο δρόμο που ψάχναμε. Κάποια στιγμή ο δρόμος μας έβγαλε στο Bled. (βόρεια της Σλοβενίας κοντά στα σύνορα με την Αυστρία). Λίμνες με πανέμορφο φυσικό πλούτο, κάστρα σκαρφαλωμένα σε βράχους και....βροχή....

 Με την βροχή να πέφτει ασταμάτητα και με τα νέα που ερχόταν από την Αυστρία πως σε όλη τη χώρα υπάρχουν καταιγίδες θα ήταν ηλίθιο να βγάλουμε την διαδρομή μέχρι το Salzburg από το επαρχιακό δίκτυο. Απόφαση και των δυο μας και μπαίνουμε στην Autoban για να φτάσουμε όσο γρηγορότερα γίνεται στον τελικό μας (για εκείνη την ημέρα) προορισμό.

Είσοδος στον Α10, καταβολή του τσουχτερού αντιτίμου (12 ευρώ νομίζω) για το τούνελ κοντά στο Villach, σκέψη για Vinietta δεν υπήρξε, και συνεχίσαμε το ταξίδι μας βόρεια συντροφιά με τι άλλο, με πολύ βροχή....Κατά τις 11 μπήκαμε στο Salzburg όπου στην Mozard Platz μας περίμενε ο Σάκης (Τρικαλινός επιχειρηματίας), ο οποίος αφού μας λυπήθηκε για την κατάσταση στην οποία μας είδε, μας τάϊσε, μας πότισε και μας οδήγησε στο ξενοδοχείο ενός Πορτογάλου λίγο έξω από την πόλη.

Χάρτης Διαδρομής 

Η ημέρα που ξημέρωσε περιελάμβανε κάποιες υποχρεώσεις από μέρους μου (να συναντηθώ με μέλη της Αυστριακής ποδηλατικής ομοσπονδίας ώστε να μας βοηθήσουν στην χάραξη της διαδρομής στην Αυστρία και Γερμανία για τον Έλληνα ποδηλάτη, και με κάποιους χορηγούς που θα βοήθαγαν οικονομικά το εγχείρημα). Επρεπε λοιπόν να διανύσω αρκετά χιλιόμετρα από το Salzburg για τις συναντήσεις μου. Ο Γιάννης προτίμησε να μείνει στο Salzburg (πανέμορφη πόλη) ώστε να κάνει κάποιες βόλτες και να χαλαρώσει. 

Οι φωτογραφίες είναι από τον Γιάννη από την περιήγησή του στην πόλη και στον ζωολογικό κήπο.

Μην με ρωτήσετε τι είναι αυτό, δεν ξέρω. Δεν μοιάζει να το χρησιμοποιούσαν για καλό σκοπό πάντως χαχαχαχαχα.

Πεντακάθαρη, πανέμορφη, ήσυχη πόλη με ωραίους ανθρώπους.

Σας φέρνει στο νου κάποιον Έλληνα πολιτικό. Απλή σύμπτωση :)

Έχοντας τελειώσει τις υποχρεώσεις μου επέστρεψα στο Salzburg και συναντήθηκα με τον Γιάννη ώστε να προλάβουμε να κάνουμε και το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής (μέχρι το Μόναχο). Αφήσαμε τις μπαγκαζιέρες μας στο ξενοδοχείο που μείναμε το προηγούμενο βράδυ και αργά το απόγευμα ξεκινήσαμε για την Γερμανία. 
Η διαδρομή μας ήταν βόρεια του Salzburg και ξανά από επαρχιακό οδικό δίκτυο. Για τους δρόμους της Γερμανίας (αλλά και της Αυστρίας) δεν έχω να πω τίποτα άλλο παρά την λέξη ΤΕΛΕΙΟΙ. Ακόμα και κομμάτια δρόμου μεκριά από αυτοκινητόδρομους ή ακόμα και δρόμοι που οδηγούν σε 1-2 σπίτια με τέλεια σήμανση και ακόμη πιο τέλεια ασφαλτόστρωση.

MarienPlatz, Μόναχο

Κατά τις 12 τα μεσάνυχτα αποφασίσαμε προς έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο μας στο Salzburg. Κουραστικά τα χιλιόμετρα από την Autoban με πολύ αέρα και κρύο....

Χάρτης Διαδρομής

Είχαμε  αφήσει μια εκρεμότητα (τη χαρτογράφηση της διαδρομής στην Αυστρία μιας και είχαμε έρθει από την Autoban,λόγω κούρασης και βροχής). 
Πρωϊνό ξύπνημα, και αναχώρηση από το Salzburg. 4 λεξούλες..."αναχώρηση από το Salzburg". 2 ώρες μέσα στην πόλη μέχρι να βρούμε τον δρόμο που οδηγεί ανατολικά της πόλης στο Bad Ischl. Σε κάποιους που ρωτήσαμε η προφορά μας (Μπαντ Ισχλ) ήταν μάλλον τόσο άθλια που ή δεν πέρναμε απάντηση ή μας στέλναν αλλού. Και δώστου από την αρχή. Μαρτύριο για εμάς η οδήγηση μέσα στην τακτοποιημένη κυκλοφοριακά πόλη του Salzburg (Έλληνες γαρ χαχαχα). 
Με τα πολλά κάποιος ευγενέστατος (ναι το έχουν αυτό οι Αυστριακοί σε αντίθεση με τους Γερμανούς) Αυστριακός μας οδήγησε με το αυτοκινητό του στο σημείο όπου ξεκίναγε ο δρόμος που ψάχναμε, κάναμε τον σταυρό μας, ήπιαμε λίγο νερό (ο καιρός ζεστός) και ξεκινήσαμε για την περιπέτειά μας σε κάποια από τα ομορφότερα μέρη που έχω οδηγήσει με την μοτοσυκλέτα μου.

Πρώτη στάση σε κάποιο μικρό χωριό δίπλα σε μια πανέμορφη λίμνη. Οδήγηση για κάποια μέτρα σε ένα στενό δρομάκι και  ο διακόπτης στο off, οι αισθήσεις μας στο κόκκινο, τσιγάρο, χάσιμο με το μόνο θόρυβο τα μέταλλα από τον κινητήρα που κρυώναν....

Η θέα από πάνω...

Ψιλόβροχο ξανά αλλά πια δεν μας ένοιαζε ο καιρός. Η ψυχή μας ταξίδευε πιο μπροστά από τα κορμιά μας και σε κάθε στροφή μας χαμογελούσε....

"Χορεύαμε" στους ρυθμούς του δρόμου με τα τοπία να ενναλάσονται μποστά στα έκπληκτα μάτια μας. Χαμόγελο, ικανοποίηση, άδειασμα μυαλού, ανατριχίλα...Σκέψεις, συναισθήματα, όλα μπερδεμένα όλα μαζί, σαν μια έκρηξη...Με συγχωρείτε αλλά δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω...

 Solken Pass (όχι από τα γνωστα αλλά εξίσου όμορφο)

"Γιάννη έρχεται το τρένο ρε συ. Βγες από το πλάνο να πάρω μια καλή φωτό..."
"Οκ" 

Χαχαχαχαχαχαχαχαχα (α ρε τρελοκομείο)

Είχε έρθει η ώρα για την δόση της καφεϊνης, Καραβίσος? Σε βενζινάδικο?
Πριν προλάβω να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου μια τεράστια ξύλινη τσοπεριά στην άκρη του δρόμου. Στάση δεξιά...

"BikeBar" 2 χιλιόμετρα. Κοιτάχτήκαμε μια στα μάτια και φορέσαμε τα κράνη μας.

Ησυχία...Σπρώχνουμε την πόρτα της εισόδου, τίποτα. Ατυχία....

Είχαν αφήσει βέβαια στην βεράντα του bar τον φύλακα, αλλά μάλλον κράταγε από την προηγούμενη βραδιά. Πάντα όρθιος φίλε και να θυμάσαι. Ποτό και τιμόνι δεν πάνε μαζί :)

Δίπλα στο bar υπήρχαν και κάτι χρέπια παρκαρισμένα...

 Εν τέλει δεν θυμάμαι που ήπιαμε καφέ και συνεχίσαμε...

 Για να μπούμε στην Σλοβενία έπρεπε να περάσουμε ένα σχετικά χαμηλό πάσο (1000μ) στου οποίου την κορυφή υπήρχε το συνοριακό φυλάκιο το οποίο τώρα δεν λειτουργεί (Αυστρία-Σλοβενια pass-free).
Όπως είχα γράψει και πιο πριν είχα αδικήσει την Σλοβενία όσον αφορά την φυσική της ομορφιά σε προηγούμενό μου ταξίδι και μάλλον είχε έρθει η ώρα να με εκδικηθεί :). Δείτε τις παρακάτω φωτογραφίες και θα καταλάβετε.

Θυμήθηκα τα μικρά μου χρόνια και η λάσπη στις βαλίτσες ήταν καλός καμβάς για να γίνω ξανά λίγο παιδί :)

Άφιξη στην Λουμπλιάνα και αναζήτηση ξενοδοχείου. ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ. Λέμε σε έναν ταξιτζή να μας πάει σε ένα καλό hostel (καλός τρόπος για να μην κάνετε άσκοπους γύρους σε άγνωστες πόλεις στην αναζήτηση καταλλύματος). Hostel Celica. Καλό καθαρό με πολύ κόσμο. Τα δωμάτια και οι διάδρομοι θυμίζουν κελιά φυλακών. Μπάνιο δεν έκανα μιας και μαζί μου δεν είχα αφρόλουτρο αλλά σαπούνι χαχαχαχα . 25 ευρώ το άτομο (λίγο τσουχτερή η τιμή) αλλά οκ. Το hostel βρίσκεται σε μια περιοχή όπου μπορείς να δεις λογής εικαστικών παρεμβάσεων από καλλιτέχνες που βρίσκονται στιν 15η με 16η μπύρα :)

Χάρτης Διαδρομής

Και μιας και ξαναμπήκαμε στα αγαπημένα Βαλκάνια να συνεχίσουμε ακούγοντας αυτό...

Έξοδος από την πόλη της Λουμπλιάνα με κατεύθυνση τα σύνορα με την Κροατία.
Αυτοκινητόδρομος, Autoban, Autoroute, Autostrada όπως και να το πείτε το ίδιο βαρετός είναι...
Γκάζι, βενζίνη, γκάζι, βενζίνη....πφφφ
Άφιξη στα σύνορα και φωτογραφία στην ενδιαφέρουσα Κροάτικη πινακίδα καλοσωρίσματος.

Tranzit πέρασμα από την Κροατία και άφιξη στο Βελιγράδι. Διανυκτέρευση στο ίδιο hostel (Hostel 12), μια μικρή βόλτα στην πόλη και επιστροφή για ξεκούραση. Η βραδιά όμως δεν τελείωσε με την επιστροφή μας στο hostel. Στην νυχτερινή βάρδια στη reception ήταν κάποιος νεαρός Σέρβος. Φέρνοντας εμείς τις πίτσες, τα σάντουιτς και τα λοιπά junky εδέσματα τον προσκαλέσαμε στην κοινόχρηστη βεράντα να μας κάνει παρέα. Έβαλε τις μπύρες και όταν πια πήγαμε για ύπνο το ρολόϊ έδειχνε 3 και κάτι. 

Στον δρόμο και πάλι για την προτελευταία μέρα του ταξιδιού μας και αφού τηλεφωνηθήκαμε με τον Alex για να κανονίσουμε την ώρα του πρωϊνού μας καφέ, φορτώσαμε τις καλές μας και ήμασταν έτοιμοι. Καφές στο κέντρο του Βελιγραδίου, τον οποίο με δυσκολία πληρώσαμε (για ακόμη μια φορά ο Σέρβος φίλος μας ήθελε να μας κεράσει).
Έξοδος από το Βελιγράδι υπό την καθοδήγηση του Alex που μας έκανε μια μικρή ξενάγηση στα κατεστραμένα, από τις "έξυπνες βόμβες" κρατικά κτίρια του Βελιγραδίου. Επόμενη μας στάση στο Leskovac όπου μετά από επικοινωνία μας περίμενε ο Janko.

Φαγητό στο ίδιο εστιατόριο

 και για πρώτη φορά στη ζωή μου έφαγα Καρατζόρζεβα (μετά από παρότρυνση του Γιάννη)

Για ακόμη μια φορά (και ίσως γίνομαι κουραστικός αλλά δεν μπορώ να μην πω για την Σέρβικη φιλοξενία) ο Janko δεν μας άφησε να πληρώσουμε....Κατά τη διάρκεια του γεύματός, πλησίασε στο ταπέζι μας η γυναίκα του ιδιοκτήτη του εστιατορίου και μας λέει:

"Όταν θα φτάσετε στη Vranje θα σας περιμένει ο Cuki .Θέλει να σας γνωρίσει και να κεράσει μια μπύρα, μιλήσαμε πριν λίγο και τον έχω ενημερώσει πως είστε εδώ"
.................
Τι γίνεται ρε παιδιά....

Χαιρετάμε τον Janko ευχαριστώντας τον για την φιλοξενία, με την ευχή πως κάποια στιγμή θα ξανανταμώσουν οι δρόμοι μας και ξεκινάμε για πιο Νότια.
Το ραντεβού και η διανυκτέρευσή μας είχε κανονιστεί από τον Cuki στο motel Vranje (πάνω στον δρόμο, μπορείς να διακρίνεις μια μικρή παρακμή στον χώρο αλλά πεντακάθαρο και μόλις 10 ευρώ το άτομο για την διανυκτέρευση !!!)
Φτάνοντας μας περίμενε ο Cuki με κάποιους φίλους του (δυστυχώς δεν θυμάμαι τα ονόματά τους, άτιμο αλτσχαιμερ). Γρήγορες συστάσεις και "να παραγγείλω μπύρες?". Και δώστου μπύρες με συνοδεία πατάτας τηγανητής. Αργάμιση και τα παιδιά αναχωρούν από το motel ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την επόμενη ημέρα για μια μίνι ξενάγηση στη Vranje και καφέ στο κέντρο της πόλης.

Περίπου στις 9 πρωϊνή ήμασταν έτοιμοι και περιμέναμε τον νέο μας φίλο ο οποίος δεν άργησε να έρθει. Πληρώνουμε, κάνουμε check out και συνοδεία 3 μοτοσυκλετών μπαίνουμε στην Vranje. Κομώπολη στην ουσία, ήσυχη με ωραίο κόσμο και εύκολη να την γυρίσεις.
"Πάμε από το μαγαζί μου, για να φάτε πρωινό" μας λέει ο Cuki.
Λίγο έξω από το κέντρο σταματάμε τις μοτοσυκλέτες μας και κατεβαίνουμε.

Το μαγαζί που μας είπε ο Cuki, μια pub από την οποία, αν κρίνω από τις φωτογραφίες που μας έδειξε, πέρασε κόσμος και κόσμος (μοτοσυκλετιστικός).

  Η ομιλία του σε σπαστά Αγγλικά και κάπου κάπου έριχνε και Ελληνικές λέξεις. Συμπάθειά του Η Ελλάδα και οι Έλληνες. Φανταστικός τύπος, γεμάτος διάθεση για ταξίδια και ζωή....

  Ο ίδιος πρόεδρος μοτοσυκλετιστών Vranje με ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ταξίδια σε όλον τον κόσμο.

 Το M.F FREE BIKERS Club έχει να επιδείξει πολλες δραστηριότητες με την πιο σημαντική από αυτές η βοήθεια που πρεσέφερε σε 2 ορφανά παιδιά τα οποία ζούσαν σε ένα απομονωμένο χωριό της Σερβίας και αναγκαζόντουσαν να περπατάνε 2 ώρε μέσα σε λάσπες και έρημους δρόμους για να πάνε στο σχολείο τους. Σε συνεργασία με τον στρατό της Σερβίας κατασκευάσαν καινούριο σπίτι στο χωριό που βρισκόταν το σχολείο, το εξόπλησαν και το παρέδωσαν στα παιδιά. Η κυβέρνηση της Σερβίας θέλοντας να δείξει την ευγνωμοσύνη της για την πράξη αυτή απένειμε στη μοτοσυκλετιστική λέσχη τιμητική πλακέτα (η οποία φαίνεται στο αριστερό μέρος της φωτογραφίας). Έχω to DVD από τις δραστηριότητες της λέσχης το οποίο ευελπιστώ κάποια στιγμή να ανεβάσω στο blog μου.

Καθόμαστε σε ένα τραπεζάκι έξω και καταφθάνει η γυναίκα του κρατώντας καφέδες, κουλούρια, τυρόπιττες και ξυνόγαλα.  Για ακόμη μια φορά νιώσαμε άβολα με την φιλοξενία αυτού του υπέροχου λαού...

Τελείωνοντας το πρωϊνό μας καταφθάνουν οι φίλοι του Cuki και αναχώρηση για το κέντρο της πόλης, για τον δεύτερο καφέ της ημέρας. Οι καφετέριες η μια δίπλα στην άλλη (έγραψα και πιο πάνω πως η Σερβία θυμίζει σε πολλά Ελλάδα).

 Μια μεγάλη παρέα Σέρβοι και Έλληνες και συζητήσεις για ταξίδια, μοτοσυκλέτες, διακοπές στην Ελλάδα και σχολιασμός των κορμιών που πέρναγαν δίπλα από το τραπέζι μας :).

Αφού μας αφήσαν να κεράσουμε τους καφέδες...(το πιστέψατε ε? χαχαχαχα)
είχε έρθει η ώρα της αναχώρησης. Οι φίλοι μας με τις μοτοσυκλέτες τους μας συνόδευσαν μέχρι την έξοδο της πόλης. Αποχαιρετισμός και υπόσχεση για συνάντηση στην Σερβία ή στην Ελλάδα...

Είσοδος στα Σκόπια και στάση για κάποιες φωτογραφίες στην όμορφη χαράδρα που διασχίζει ο δρόμος (επικίνδυνος και θέλει προσοχή)

και ακόμη μια στάση στα 2 τούνελ πριν τα σύνορα

Άφιξη στα Ελληνικά σύνορα με τις σκέψεις να βρίσκονται ακόμα σε όλα αυτά που ζήσαμε αυτές τις 8 ημέρες που βρισκόμασταν στον δρόμο. Καφές στο ίδιο σημείο και ανασκόπηση του ταξιδιού με το χαμόγελο και των δυο μας τύπου Τζόκερ :).

Οι δρόμοι μας χώρισαν  μετά από λίγα χιλιόμετρα με τον Γιάννη να στρίβει αριστερά για Θεσσαλονίκη και εμένα δεξιά για Τρίκαλα με τον ουρανό βαρύ και μαύρο και την καταιγίδα να πλησιάζει απειλητικά.

Τίποτα πιο σημαντικό εκείνη την στιγμή από το συναίσθημα πληρότητας που ένιωθα πως ακόμα ένα ταξίδι είχε φτάσει στο τέλος του γεμίζοντας την ψυχή μου με εικόνες αρώματα και μουσικές.

Αν τελικά η ευτυχία κρύβεται μέσα σε πράγματα που πολλοί δεν μπορούν ή δεν θέλουν να βρουν, νιώθω ευτυχισμένος που κατάφερα να μπορέσω αρκετή δόση ευτυχίας να βρω στα ταξίδια μου...

Στα ταξίδια σε 2 ρόδες... 

(Γιάννη στο έχω ξαναπεί αλλά νιώθω την ανάγκη να στο ξαναπω. Είσαι ένας άνθρωπος που μαζί του θα μπορούσα να γυρίσω σε όλον τον κόσμο. Ένας αυθεντικός ταξιδιώτης...Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο στη ζωή σου και σύντομα να ξανανταμώσουν οι δρόμοι μας)

Ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση,
καλούς δρόμους να έχουμε ΟΛΟΙ.