<< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ
Μέρα 24
Βενετία
Σήμερα ξύπνησα πριν το ξυπνητήρι, κατά τις 9... από την ζέστη που είχε μέσα
στο Bungalow.
Μόλις βγήκε ο ήλιος το ξύλινο σπιτάκι έγινε φούρνος...
Ήπιαμε καφέ στα γρήγορα και μετά πήραμε τις μηχανές να πάμε μέχρι την
Βενετία να βγάλουμε τα εισιτήρια της επιστροφής με το σκεπτικό ότι θα βρούμε κάπου
να παρκάρουμε χωρίς πληρωμή ώστε το βράδυ να μην έχουμε την ανάγκη του
τελευταίου λεωφορείου.
Εκτός του ότι το καράβι δεν έφευγε την επόμενη όπως νομίζαμε, αλλά την
μεθεπόμενη τελικά, όχι απλά δεν παρκάραμε πουθενά, αλλά δυσκολευτήκαμε ακόμα
και για 5 λεπτά να τις αφήσουμε κάπου ώστε να βγάλουμε τα εισιτήρια.
Τα πάρκινγκ χρέωναν 20 ευρώ την μέρα, οπότε γυρίσαμε στο κάμπινγκ, τις
αφήσαμε και ξαναπήγαμε με το λεωφορείο.
Το Πάτρα - Ανκόνα μας είχε στοιχίσει 114 ευρώ έκαστος μαζί με την μηχανή,
ενώ το Βενετία - Ηγουμενίτσα μας πήγε 164 έκαστος, αυτό έτσουξε λίγο...
Ξεκινήσαμε λοιπόν και πάλι το περπάτημα στην πόλη...
"Πρώτη φορά είδα
πλεούμενο για συγκομιδή σκουπιδιών, και το είχα απορία το πώς γίνεται στην
Βενετία"
Σήμερα ξεκινήσαμε και τα
πίναμε πριν πάει καν 12 το μεσημέρι...
Μιας και οι τελευταίες
μέρες μας είχαν πάει αρκετά οικονομικά είπαμε να επενδύσουμε σε καλά κοκτέιλ
(και παγωμένο redbull για τον Σκίουρο).
Έπαιρνες ένα κοκτέιλ και σου ξανάβαζε όσο αλκοόλ ήθελες όσο το έπινες...
Και οι φωτογραφίες που
έβγαλα μετά στην πόλη ήταν καλύτερες κι από τα κοκτέιλ που πίναμε...
Αν και αρκετά κουρασμένοι
όλοι μας από το πολύ περπάτημα που είχαμε ρίξει τις τελευταίες μέρες, δε
σταματήσαμε να περπατάμε όλη μέρα. Στην Βενετία άμα δε χαθείς δε θα δεις τις
πιο απόμερες γειτονιές που δεν έχουν κανένα τουρίστα...
Περνώντας από την επιβλητική
πλατεία του Αγίου Μάρκου, είπαμε να μπούμε και μέσα στην εκκλησία να την δούμε
αλλά μόλις φτάσαμε στην πόρτα μετά από κάνα 20λεπτο στην ουρά... φάγαμε πόρτα
κυριολεκτικά αφού το μαγαζί έκλεινε...
"Κάθε ώρα που
χτυπάει το ρολόι, όλα τα χτυπήματα στην καμπάνα τα δίνουν με τα σφυριά που
κρατάνε τα αγάλματα που είναι δεξιά και αριστερά της"
Και περπατήματος συνέχεια...
"Τρομερή φωτογραφία
πάνω σε κάδο!"
"Κάποια μαγαζιά
είχαν τρομερές μάσκες"
"Στη Βενετία, όπως
και σε κάθε Ιταλική πόλη, υπάρχει πολλή τέχνη"
"Μαγαζί που πούλαγε
έργα σύγχρονης τέχνης. Μακράν η πιο ωραία οροφή μαγαζιού που έχω δει ποτέ μου
με τρελούς φωτισμούς από neon, Που κάνουν ότι μπορούν
για να σε δυσκολέψουν να βγάλεις μία καλή φωτογραφία την στιγμή που δε θες να
σε δουν..."
Κάπου εκεί όμως είχε πάει
απόγευμα οπότε χτυπήσαμε μία μακαρονάδα και... συνεχίσαμε το περπάτημα. Είχε
και πανσέληνο σήμερα και ήταν ότι έπρεπε για φωτογράφηση...
Μετά γυρίσαμε σχετικά
νωρίς και αράξαμε για ώρα στο κάμπινγκ και συζητάγαμε μέχρι που νυχτάξαμε
αρκετά. Σήμερα έλειπε και η χτεσινή μεθυσμένη χαζογκόμενα και ήταν όλα πολύ ήσυχα.
Την επόμενη μέρα θα πηγαίναμε
μέχρι το Murano να δούμε πώς
φτιάχνονται αυτά τα θαύματα από γυαλί που κοστίζουν ένα σκασμό λεφτά...
Μέρα 25
Βενετία
Ξυπνήσαμε το πρωί λίγο
πριν η ζέστη αρχίσει να γίνεται αφόρητη, κάτι σαν προαίσθημα ένα πράγμα! Φάγαμε
το πρωινό μας με την ησυχία μας και διάκρινα μία γλυκιά μελαγχολία που ήταν η
τελευταία ουσιαστική μέρα του ταξιδιού μιας και από την επόμενη θα ξεκίναγε ο
γυρισμός μας.
Ξεκινήσαμε λοιπόν και
πάλι με το λεωφορείο για την Βενετία και από κει πήραμε το καραβάκι για το Murano, ένα νησάκι ξακουστό για τα χειροποίητα έργα από γυαλί
που φτιάχνονται αποκλειστικά εκεί! Στον δρόμο με το καραβάκι (στην θάλασσα
δηλαδή) βλέπεις πραγματικά ενδιαφέροντα και ασυνίθιστα στο μάτι πράγματα μέσα
στη μέση του πουθενά της θάλασσας.
Είχαμε στο μυαλό μας να
επισκεφτούμε κάποιο εργοστάσιο (ένα μεγάλο εργαστήρι με ανθρώπους που φτιάχνουν
πράγματα με τα χέρια τους δηλαδή, με ελάχιστα μηχανήματα) εκεί, αλλά φτάνοντας
είδαμε πώς όλα ήταν κλειστά, μόνο τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά και ο κόσμος
μπενόβγαινε χαζεύοντας.
Απ' ότι μάθαμε αργότερα
τα εργοστάσια δε δουλεύουν καλοκαίρι λόγω της πολλής ζέστης που έχει, αφού το
γυαλί επεξεργάζεται αποκλειστικά με φωτιά.
Κατεβαίνοντας από το
καραβάκι το πρώτο πράγμα που είδα ήταν τα γυάλινα λουλούδια σ' αυτό το μπαλκόνι
Γυρίσαμε το Murano αρκετά, μπήκαμε σε άπειρα μαγαζιά και χαζέψαμε με τις
ώρες. Το πιο ωραίο έργο που είδα ήταν μία μεγάλη γυάλινη υδρόγιος με ανάγλυφες
λεπτομέρειες από χρυσό, αλλά μιας και είχε 8000 ευρώ και δεν μπορούσα να την κουβαλήσω
κι εύκολα δεν την πήρα. Σ' ένα μαγαζί πετύχαμε και τον ιδιοκτήτη που έφτιαχνε
γυάλινες αράχνες.
"Αυτό στα αριστερά
είναι ένα έργο που δεν έχει τελειώσει ακόμα"
"Πεπρατώντας σε ένα
παρκάκι βρήκα κι αυτό"
Κάτσαμε για έναν καφέ και
μετά πήραμε πάλι το καραβάκι με το πανάκριβο εισιτήριο για να γυρίσουμε στη
Βενετία...
"Κάποιοι δεν έχουν
πρόβλημα να κάνουν το μπάνιο τους σ'αυτά τα βρωμόνερα"
Και γυρνώντας χάσαμε την
στάση που έπρεπε να κατέβουμε κι έτσι κατεβήκαμε στην επόμενη που σε άφηνε σε
μία απόμερη γειτονιά της Βενετίας που μέναν κυρίως ηλικιωμένοι.
"Μέχρι και τα
κουδούνια όμορφα είναι στην Βενετία"
Περπατήσαμε αρκετά backroads μέχρι να φτάσουμε στο κάντρο και πάλι...
"Μέρος που
κατασκευάζει και επισκευάζει γόνδολες"
"Σύνταξη ή...
ανασύνταξη?"
Και μετά φάγαμε κάτι,
χαζέψαμε ακόμα λίγο και γυρίσαμε προς το κάμπινγκ από νωρίς να αράξουμε μιας
και πλέον είχαμε δει ό,τι είχαμε ανάγκη να δούμε στη Βενετία.
Την επόμενη μέρα ξεκίναγε
η επιστροφή μας, και το καράβι έφευγε γύρω στις 11 το πρωί απ' ότι θυμάμαι τώρα...
Αφού πρώτα παρατηρήσαμε
πόσο καλά είχαν φερθεί τα Βενετσιάνικα κουνούπια στον Σκίουρο,
μετά κάτσαμε και
συζητούσαμε με τις ώρες, κάτι σαν απολογισμός ταξιδιού ένα πράγμα. Ήδη είχαμε
αρχίσει να ονειρευόμαστε το επόμενο ταξίδι μας, εγώ κάπου προς την Ανατολή κι ο
Σκίουρος κάπου προς Μαρόκκο σκεφτόταν εκείνη την ώρα...
Και ένα απόσμασμα
αυτολεξί από το ημερολόγιο που έγραψα εκείνο το βράδυ, μετά από πολύ προσπάθεια
λόγω ζαλάδας:
"Μου έχουν λείψει διάφορα πρόσωπα, πράγματα και
καταστάσεις στην Αθήνα, αλλά όσο ταξιδεύεις υπάρχουν κάποιες στιγμές (που
μπορεί να κρατήσουν και ώρες) που το μυαλό σου αδειάζει και δε σκέφτεσαι τίποτα.
Και αυτές είναι οι πιο πολύτιμες στιγμές, που θα μου λείψουν όσο τίποτα μέχρι
το επόμενο ταξίδι μου. Άλλωστε τώρα πια ξέρω και τα γούστα μου καλύτερα, οπότε
θα φροντίσω να είμαι μόνιμα σε τέτοια κατάσταση όσο ταξιδεύω..."
Μέρες 26-27
Βενετία-Ηγουμενίτσα-Αθήνα
Σηκωθήκαμε το πρωί της επόμενης, φορτώσαμε στα γρήγορα, ήπιαμε τον καφέ μας
και βουρ για το καράβι το οποίο και πάλι άργησε μία ώρα. Πάλι καλά είχε ίσκιο
για να περιμένουμε και πολλούς μηχανόβιους που ερχόντουσαν για ταξίδι στην
Ελλάδα και θέλαν πληροφορίες, οπότε πέρασε εύκολα η ώρα!
Στο καράβι βρήκαμε μόλις μπήκαμε ένα πολύ ήσυχο μέρος για να βάλουμε τους
υπνόσακούς μας, οπότε ξέραμε από νωρίς που θα περάσουμε την νύχτα! Η αλήθεια
είναι ότι 28 ώρες στο καράβι είναι πολλές και όσο πιο πολύ κοιμηθείς τόσο πιο
εύκολα θα περάσουν!
Φτάσαμε το επόμενο μεσημέρι αργά στην Ηγουμενίτσα και αποφασίσαμε να μην
πάμε από Ριο-Αντίριο, μιας και κανείς μας δε γουστάρει αυτό τον δρόμο, αλλά από
Μέτσοβο και μετά Τρίκαλα-Λαμία-Εθνική οδό.
Αυτή είναι και η τελευταία φωτογραφία που τράβηξα στο ταξίδι μας, κάπου
πάνω από το Μέτσοβο, στο Katara-Pass όπως έγραφε και η ταμπέλα στα Αγγλικά, μία από τις
αγαπημένες μου φωτογραφίες...
Τελικά δε ξέρω αν κάναμε καλά αφού κάπου πάνω από το Μέτσοβο ξεκίνησε να
νυχτώνει και μέχρι την Καλαμπάκα είχε νυχτώσει εντελώς πλέον. Από κει και πέρα
ήταν και η χειρότερη οδηγική εμεπιρία του ταξιδιού. Μέχρι να βγούμε στην Εθνική
δεν είχε πουθενά φώτα, με αποτέλεσμα να έχω κουραστεί υπερβολικά από τα Τρίκαλα
και μετά. Μέχρι και τα ματόκλαδα μου είχαν κουραστεί από την υπερπροσπάθεια να
διακρίνω τι είχε μπροστά ο δρόμος. Η αλυσίδα επίσης είχε φθαρεί τόσο πολύ που
το μηχανάκι σκόρτσαρε με όσες στροφές και αν είχε ο κινητήρας, και το κακό
είναι ότι ήταν τέρμα σφιγμένη, ουσιαστικά απλά παρακαλούσα να φτάσω πριν
σπάσει.
Τελικά φτάσαμε πολύ αργά το βράδυ στην Αθήνα, και στην έξοδο της εθνικής που
έβγαινα εγώ για το σπίτι μου δώσαμε τα χέρια εν κινήσει με τα παιδιά και
χαιρετηθήκαμε. Ήξερα ήδη πόσο θα μου έλειπε τις επόμενες μέρες η όψη της πλάτης
της Τόνιας μπροστά μου καθώς γράφουμε χιλιόμετρα... και πραγματικά έτσι ήταν οι
επόμενες μέρες, αρκετά νοσταλγικές.
Το μόνο καλό είναι τα αγαπημένα σου πρόσωπα που κάνουν υπομονή με τα γούστα
σου και ταξιδεύουν μαζί σου, μέσα στην σκέψη σου όσο λείπεις. Και είμαι πολύ
ευτυχισμένος που υπάρχουν τέτοια άτομα στην ζωή μου.
Επίλογος
Το ταξιδιωτικό αυτό το έγραψα για 3 κύριους λόγους.
Ο πρώτος είναι ότι θα μπορώ να θυμάμαι αυτό το ταξίδι για πάντα με φοβερή
λεπτομέρεια όσο περνάνε τα χρόνια και οι αναμνήσεις τείνουν να θαμπώνουν.
Ο δεύτερος είναι ότι γράφοντας περνάω πραγματικά ωραία, είναι κάτι που το
απολαμβάνω απίστευτα.
Και ο τρίτος είναι ότι όπως κι εγώ εμπνεύστηκα μέσα από ταξιδιωτικά άλλων
για να κάνω αυτό το ταξίδι, έτσι θα εμπνεύσω κι εγώ με την σειρά μου κάποιους
άλλους για να κάνουνε το ίδιο, και θα δώσω τα φώτα μου αν χρειαστεί για κάποια
μέρη που θέλει κάποιος να εμπιστευτεί.
Όποιος θέλει κάποιες συγκεκριμένες πληροφορίες για τα μέρη που
επισκεφτήκαμε, για οτιδήποτε αφορά το ταξίδι, ή απλά και μόνο για κουβέντα
μπορεί να με βρει στο deltapireal@yahoo.gr ή στο www.facebook.com/papasouzas.
Για όσους αναρωτιούνται το ταξίδι μου κόστισε συνολικά
(μαζί με τα εισιτήρια του καραβιού) 1740 ευρώ για 27 γεμάτες μέρες, αν και θα
μπορούσε να είναι και φτηνότερο αν μαγειρεύαμε κάθε μέρα και αν είχαμε καλύτερο
εξοπλισμό για κάμπινγκ ώστε να μην έχουμε πρόβλημα όταν βρέχει έντονα.
Σαν
κλείσιμο αυτό που θέλω να πω γι αυτό το ταξίδι, είναι ότι είδαμε κάποιους από
τους καλύτερους στριφτερούς βουνίσιους δρόμους της Ευρώπης, τα
ψηλότερα περάσματα της, το μεγαλείο της φύσης του βουνού με οποιεσδήποτε
καιρικές συνθήκες, κάποιες από τις ομορφότερες πόλεις της εποχής του μεσαίωνα,
του διαφωτισμού και της αναγέννησης, και γνωρίσαμε ωραίο κόσμο όσο ταξιδεύαμε.
Αυτό που θέλω όμως για το επόμενο ταξίδι μου είναι να γνωρίσω έναν
καινούριο πολιτισμό, μιας και όλα τα μέρη που επισκεφτήκαμε ήταν καθαρά δυτικά,
με δυτικές συνήθειες και τρόπο ζωής, και αυτό είναι κάτι που το έχουμε
συνηθίσει στην καθημερινότητα μας. Οπότε για το επόμενο ταξίδι μου θα πρέπει να
κατευθυνθώ πολύ Ανατολικά ή Νότια, το σίγουρο πάντως είναι ότι θα αλλάξω Ήπειρο.
Μέχρι τότε, καλά και ασφαλή ταξίδια γεμάτα περιπέτεια σε όλους μας
εύχομαι...
