"Όλα όσα στη ζωή μου χρειαζόμαι χωράνε σε μια βαλίτσαΔεν φοβάμαι, υπάρχει αρκετός χώρος για όλα αυτά που το αύριο θα φέρει...."
Άλλα επιμελώς τακτοποιημένα, άλλα τσαλακωμένα και ακατάστατα...Κάποια βρίσκονται στον πάτο της, όχι τυχαία....Κάποια άλλα τα ψηλιφίζω καθημερινά, όχι τυχαία...Υπάρχουν κάποια που φοβάμαι να τα αγγίξωέχουν πόνο, θλίψη, στεναχώρια, δυστυχία, μοναξιά, απόγνωση...τα θέλω μαζί μου...να τα βλέπω, να μου ξύνουν την πληγή, να μου θυμίζουν...Τα πολύχρωμα κουτάκια τα έχω πάνω πάνωεκεί φυλάω τα χαμόγελα, τις συγνώμες, τα ευχαριστώ...εκεί φυλάω τις ανάσες μου...τις ρουφάω κάθε μέρα, δεν τελειώνουν...παράξενο...
Όπου και να πάω δεν κλειδώνω την βαλίτσα μου,την αφήνω στην άκρη της μοτοσυκλέτας μουπεριπλανιέμαι σε όλα αυτά που η ακόρεστη ψυχή μου θέλει να γνωρίσει...αφήνω τη ματιά μου να χαθεί στο άγνωστο...παρακολουθώ την καρδιά μου να χάνεται πίσω από κάθε γωνιάκαι αφήνω το μυαλό μου να μας συγκεντρώσει στο τέλος της ημέρας,σε μια άκρη, για να δούμε τον ήλιο να χάνεται πίσω από ψηλές κορυφέςή πίσω από το μπλε της θάλασσας και το λευκό των κυμάτων...Τότε η βαλίτσα ανοίγει και όλα τοποθετούνται μέσα με ευλάβια..
Φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι κατα καιρούς ανοίγουν την βαλίτσαΤους αφήνω, δεν αντιδρώΠεριεργάζονται με περιέργεια τα υπάρχοντά μουΚάποιοι ακουμπάνε με τα δαχτυλά τους τα πολύχρωμα κουτάκιακάποιοι άλλοι βάζοντας πιο βαθειά το χέρι ακουμπάνε αυτά που φοβάμαι...Τους αφήνω, δεν αντιδρώ....Κάποιοι, άθελά τους, τσαλακώνουν τα πολύχρωμα κουτάκιακάποιοι άλλοι ξύνουν με τα κοφτερά τους νύχια τα κουτιά του πάτου...Τους αφήνω, δεν αντιδρώ...μόνο όταν μένω μόνος τα παίρνω στα χέρια μου και τα ξαναφτιάχνω όπως ήταν..
Κάποιες φορές, λίγες είναι η αλήθεια, έχω παρατηρήσει κάποιους που στέκονται πάνω από την βαλίτσα για πολύ ώρα χωρίς να αντιδράνε. Δεν την ανοίγουν, δεν ακουμπάνε τα κουτάκια...Μόνο στέκονται από πάνω και κοιτάζουν...Ίσως τους θυμίζει κάτι που είχαν, κάτι που θα ήθελαν να έχουν, κάτι που αγάπησαν, κάτι που μίσησαν...
Σε κάθε μου στάση η βαλίτσα είναι λίγο πιο ταλαιπωρημένη, λίγο πιο ξεθωριασμένη...δεν θυμάμαι καν τι χρώμα είχε όταν άρχισα να βάζω μέσα της τα πολυτιμά μουαλλά τι σημασία έχει...κάθε φορά ένα καινούριο χρώμα καλύπτει το έξω της...Κόκκινο της ανατολής και της δύσης, γαλάζιο του ουρανού, μπλε της θάλασσας, πράσινο του δάσους...
Με συντροφεύει σε κάθε μου ταξίδι...Δεν είναι ακόμα ένα χρήσιμο αξεσουάρ, δεν είναι καν ένα αντικείμενοείναι κάτι πολύ παραπάνω, κάτι που αν προσπαθήσω με λέξεις να εξηγήσω ίσως κάνω κάποιο λάθος και δεν δώσω την σωστή διάσταση...Ίσως...να είναι ο ίδιος μου εαυτός...αυτα που κουβαλάει να είμαι εγώ...
"Μέσα της κουβαλώ όλα όσα αγαπώ, όλα όσα λατρεύω.Δεν πιάνουν χώρο.Σε μια γωνίτσα, σα κουβαράκι τυλιγμένα...."
Γκαραγκούνης Βαγγέλης
Φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι κατα καιρούς ανοίγουν την βαλίτσα
Τους αφήνω, δεν αντιδρώ
Περιεργάζονται με περιέργεια τα υπάρχοντά μου
Κάποιοι ακουμπάνε με τα δαχτυλά τους τα πολύχρωμα κουτάκια
κάποιοι άλλοι βάζοντας πιο βαθειά το χέρι ακουμπάνε αυτά που φοβάμαι...
Τους αφήνω, δεν αντιδρώ....
Κάποιοι, άθελά τους, τσαλακώνουν τα πολύχρωμα κουτάκια
κάποιοι άλλοι ξύνουν με τα κοφτερά τους νύχια τα κουτιά του πάτου...
Τους αφήνω, δεν αντιδρώ...
μόνο όταν μένω μόνος τα παίρνω στα χέρια μου και τα ξαναφτιάχνω όπως ήταν...
"Όλα όσα στη ζωή μου χρειαζόμαι χωράνε σε μια βαλίτσα
Δεν φοβάμαι,
υπάρχει αρκετός χώρος για όλα αυτά που το αύριο θα φέρει...."
"Όλα όσα στη ζωή μου χρειαζόμαι χωράνε σε μια βαλίτσα
Δεν φοβάμαι,
υπάρχει αρκετός χώρος για όλα αυτά που το αύριο θα φέρει...."
"Όλα όσα στη ζωή μου χρειαζόμαι χωράνε σε μια βαλίτσα
Δεν φοβάμαι,
υπάρχει αρκετός χώρος για όλα αυτά που το αύριο θα φέρει...."
