Δεν είχε ξημερώσει ακόμα καλά όταν ξύπνησα και ανοίγοντας το φερμουάρ της σκηνής το θέαμα μπροστά μου ήταν μοναδικό.
Κάτι τέτοιες στιγμές θέλεις να τις αποτυπώσεις για πάντα είτε σαν εικόνα είτε σαν μια απαλή απόχρωση στο πίσω μέρος του μυαλού σου και όταν κάτι σε τραβάει προς τα κάτω να την αναμοχλεύεις και να χαμογελάς.
Τα ήρεμα νερά της λίμνης, τα πουλιά που είχαν στήσει τον δικό τους χορό στην απέναντι όχθη, μιας και η περιοχή είχε χαρακτηρισθεί υδροβιότοπος όπου ζούσαν και αναπαράγονταν δύο είδη πουλιών (δεν θυμάμαι τα ονόματα).
Κάτι τέτοιες στιγμές θέλεις να τις αποτυπώσεις για πάντα είτε σαν εικόνα είτε σαν μια απαλή απόχρωση στο πίσω μέρος του μυαλού σου και όταν κάτι σε τραβάει προς τα κάτω να την αναμοχλεύεις και να χαμογελάς.
Τα ήρεμα νερά της λίμνης, τα πουλιά που είχαν στήσει τον δικό τους χορό στην απέναντι όχθη, μιας και η περιοχή είχε χαρακτηρισθεί υδροβιότοπος όπου ζούσαν και αναπαράγονταν δύο είδη πουλιών (δεν θυμάμαι τα ονόματα).
Πρωινή βόλτα στη λίμνη και κάποιες βαθιές ανάσες ώστε να μπορέσω να γευθώ με όλες μου τις αισθήσεις την ομορφιά της στιγμής.
Πίσω στη σκηνή και μάζεμα των πραγμάτων. Παρόλο που έχουν περάσει τόσες μέρες από τη στιγμή που ξεκινήσαμε το πακετάρισμα και το μάζεμα των πραγμάτων αποτελεί ακόμα έναν γρίφο. Τελικά ίσως πήρα παραπάνω πράγματα από αυτά που χρειαζόμουν. Στο τέλος θα γίνει ο απολογισμός από αυτά που πραγματικά χρειάστηκα.
Προορισμός μας σήμερα, αν όλα πήγαιναν καλά, ήταν το Ivalo η μεγαλύτερη πόλη της Φινλανδίας πριν βγούμε για τα σύνορα με την Νορβηγία και στην ουσία ο τελευταίος μας σταθμός πριν πάρουμε την 92 και μετά την Ε06 όπου μας περίμενε ο δρόμος που οδηγεί στο NordKapp (E69).
Σχεδόν σε όλη μας τη διαδρομή ανατολικά της Φινλανδίας μέχρι να βγούμε από τα σύνορα ακολουθούσαμε τον 5.
Λίγο πριν το Kuusamo τα παιδιά συνέχισαν στον ίδιο δρόμο μέχρι το Ivalo ενώ εγώ κατευθύνθηκα προς το Rovaniemi το οποίο ήθελα να επισκεφτώ πρώτα για να δω από κοντά το χωριό του Αι Βασίλη και κατά δεύτερο λόγο να στείλω μια κάρτα στις μικρές μου.
Φτάνοντας εκεί το πρώτο πράγμα που συνάντησα ήταν τεράστιες διαφημιστικές πινακίδες για τα αξιοθέατα της περιοχής. Για να μπω στο χωριό του Αι Βασίλη ούτε λόγος . Ήξερα πως σε τέτοιου είδους εκθέματα το αντίτιμο είναι τσουχτερό. Αν είχα τις πιτσιρίκες μαζί μου σίγουρα θα πηγαίναμε αλλά τώρα δεν υπήρχε λόγος.
Φωτογραφίες στο γνωστό πια μεταλλικό τρίγωνο στο δρόμο που σου υπενθυμίζει πως μπαίνεις στον αρκτικό κύκλο από την πλευρά της Φινλανδίας. Επίσκεψη στα ξύλινα σπιτάκια που βρίσκονται εκεί και πλέον μπορούσα με ένα βήμα να βρίσκομαι από την πλευρά του αρκτικού.
Σχεδόν σε όλη μας τη διαδρομή ανατολικά της Φινλανδίας μέχρι να βγούμε από τα σύνορα ακολουθούσαμε τον 5.
Λίγο πριν το Kuusamo τα παιδιά συνέχισαν στον ίδιο δρόμο μέχρι το Ivalo ενώ εγώ κατευθύνθηκα προς το Rovaniemi το οποίο ήθελα να επισκεφτώ πρώτα για να δω από κοντά το χωριό του Αι Βασίλη και κατά δεύτερο λόγο να στείλω μια κάρτα στις μικρές μου.
Φτάνοντας εκεί το πρώτο πράγμα που συνάντησα ήταν τεράστιες διαφημιστικές πινακίδες για τα αξιοθέατα της περιοχής. Για να μπω στο χωριό του Αι Βασίλη ούτε λόγος . Ήξερα πως σε τέτοιου είδους εκθέματα το αντίτιμο είναι τσουχτερό. Αν είχα τις πιτσιρίκες μαζί μου σίγουρα θα πηγαίναμε αλλά τώρα δεν υπήρχε λόγος.
Φωτογραφίες στο γνωστό πια μεταλλικό τρίγωνο στο δρόμο που σου υπενθυμίζει πως μπαίνεις στον αρκτικό κύκλο από την πλευρά της Φινλανδίας. Επίσκεψη στα ξύλινα σπιτάκια που βρίσκονται εκεί και πλέον μπορούσα με ένα βήμα να βρίσκομαι από την πλευρά του αρκτικού.
Τα περίφημα Road Trains
Αποστολή της κάρτας στις μικρές (η οποία έφτασε μετά από 1 εβδομάδα) μερικές ακόμα φωτογραφίες και επιστροφή στη μοτοσυκλέτα για τα υπόλοιπα 300χλμ που μου απέμειναν μέχρι το Ivalo.
Εύκολο σκέφτηκα με την ώρα να έχει πάει 17:00. Με 100-110 χλμ/’ωρα σε 3 ώρες θα ήμουν στο ξενοδοχείο.
Εύκολο σκέφτηκα με την ώρα να έχει πάει 17:00. Με 100-110 χλμ/’ωρα σε 3 ώρες θα ήμουν στο ξενοδοχείο.
Όταν ξαναβγήκα στο δρόμο ο ουρανός μπροστά μου ήταν κατάμαυρος. Ήταν ακριβώς προς το σημείο που πήγαινα. Όσο προχώραγα τόσο τα σύννεφα πύκνωναν και δεν υπήρχε πλέον καμιά ελπίδα για να αποφύγω τη βροχή.
Στάση στην άκρη του δρόμου για τον απαραίτητο εξοπλισμό όπου και διαπιστώνω πως το φερμουάρ του πάνω μέρους του αδιάβροχου έχει παραδώσει πνεύμα. Το λάθος της στιγμής ήταν που δεν φόρεσα τις γκέτες. Ξεκινάω λοιπόν και σε λίγα χιλιόμετρα άρχισαν να πέφτουν σταγόνες βροχής τις οποίες ένιωθα να χτυπούν το κράνος σα χαλάζι. Λίγες στην αρχή, περισσότερες μετά ώσπου σε λίγα λεπτά είχα μπει για τα καλά στο μάτι αυτής της πολύ έντονης καταιγίδας. 80-90χλμ μέχρι το Ivalo και πίστευα πως έστω και με την δυνατή βροχή θα φτάσω σχετικά γρήγορα.
Λογάριασα όμως χωρίς τον ξενοδόχο ο οποίος στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η κίνηση από τα πολλά αυτοκινούμενα τροχόσπιτα αλλά και από κάθε λογής κάμπερς. Πλέον έχω καταλάβει και τη βλακεία μου να μην φορέσω τις γκέτες νιώθοντας τις κάλτσες μου μούσκεμα και τα πόδια μου να κολυμπάνε μέσα στις μπότες.
Στάση σε βενζινάδικο για να τις φορέσω αλλά μάταιος κόπος. Μούσκεμα τα πόδια μου και κρύα το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να φτάσω το συντομότερο στο ξενοδοχείο (είχαν φτάσει ήδη τα παιδιά και μου είχαν στείλει μήνυμα). 5 λεπτά κράτησε η στάση μου στο βενζινάδικο χρόνος αρκετός για να συγκεντρωθούν εκατοντάδες κουνούπια- καμικάζι τα οποία τσιμπούσαν όπου έβρισκαν.( τα κουνούπια στις Σκανδιναβικές χώρες είναι ένα πολύ έντονο φαινόμενο το οποίο αντιμετωπίζεται μόνο με πολύ καλό αντικουνοπικό από κάποιο φαρμακείο)
Γρήγορα πάλι στο δρόμο και κατά τις 20:00 φτάνω στο ξενοδοχείο (Ivalo Hotel, λίγο πριν την πόλη). Καλό ξενοδοχείο με 105€ το τρίκλινο με πρωινό και σάουνα + πισίνα που μπορούσα να χρησιμοποιήσω δωρεάν.
Λίγο πριν κοιμηθώ σκέπασα τις βαλίτσες της μηχανής με το μουσαμά μιας και είχε αρχίσει ήδη ξανα να ψιχαλίζει....
Προβολή μεγαλύτερου χάρτη
