Η μεγάλη ημέρα είχε ήδη ξημερώσει. Για ψυχολογικούς κυρίως λόγους το NordKapp αποτελούσε πρώτο προορισμό σε αυτό το ταξίδι. Άσχετα αν στην πορεία αποτέλεσε απλά ακόμα μια στάση σε όλα αυτά που υπήρχαν μπροστά μας και μας περίμεναν.
Σχετικά γρήγορη αναχώρηση από το ξενοδοχείο και μετά από κάποια χιλιόμετρα στους δρόμους τις Φινλανδίας προς τα σύνορα με τη Νορβηγία και σε δρόμο με απίστευτα ανεβοκατεβάσματα, χωρίς να το καταλάβουμε μπαίνουμε Νορβηγία με μια μικρή πινακίδα που γράφει Norge να μας θυμίζει πως πλέον πατάμε σε Νορβηγικό έδαφος.
Μετά από κάποια χιλιόμετρα βέβαια το καταλάβαμε και από αυτά που περνούσαν δίπλα μας. Το τοπίο αρχίζει και αγριεύει και 350 χιλιόμετρα πλέον από το NordKapp η αγωνία και το δέος για αυτό που πρόκειται να συναντήσουμε αρχίζει να μεγαλώνει. Όλες οι αισθήσεις πλέον λειτουργούν προς αυτή την κατεύθυνση.
Σχετικά γρήγορη αναχώρηση από το ξενοδοχείο και μετά από κάποια χιλιόμετρα στους δρόμους τις Φινλανδίας προς τα σύνορα με τη Νορβηγία και σε δρόμο με απίστευτα ανεβοκατεβάσματα, χωρίς να το καταλάβουμε μπαίνουμε Νορβηγία με μια μικρή πινακίδα που γράφει Norge να μας θυμίζει πως πλέον πατάμε σε Νορβηγικό έδαφος.
Μετά από κάποια χιλιόμετρα βέβαια το καταλάβαμε και από αυτά που περνούσαν δίπλα μας. Το τοπίο αρχίζει και αγριεύει και 350 χιλιόμετρα πλέον από το NordKapp η αγωνία και το δέος για αυτό που πρόκειται να συναντήσουμε αρχίζει να μεγαλώνει. Όλες οι αισθήσεις πλέον λειτουργούν προς αυτή την κατεύθυνση.
Πλησιάζοντας φτάνουμε σε διασταύρωση προς Alta. Κατεύθυνσή μας ευθεία στον Ε69 ο οποίος είναι ο δρόμος που θα μας οδηγούσε στο NordKapp. 129 χιλιόμετρα απίστευτης αγριάδας. Το τοπίο βραχώδες με τη μόνη βλάστηση που μπορούσαμε να δούμε θάμνοι και αγριόχορτα. Δεξιά σε κάθε κολπίσκο μικρά ψαροχώρια με 5-6 σπίτια.
Ο δρόμος σα φίδι μας οδηγούσε μια παραλιακά και μια μέσα από τα βραχώδη βουνά. Ο αέρας τόσο δυνατός και μας μαστίγωνε από και προς κάθε κατεύθυνση.
Αρκετή η κίνηση στο δρόμο όπου βλέπαμε ανθρώπους να ανεβαίνουν προς την «άκρη της Ευρώπης» με οποιοδήποτε μέσο.
Τα τούνελ αρκετά τρομακτικά με αποκορύφωμα το μεγαλύτερο (7 χιλιόμετρα) το οποίο συνδέει το ηπειρωτικό κομμάτι με το νησάκι που βρίσκεται το NordKapp. 3 χιλιόμετρα κάθοδος στο υγρό και σκοτεινό τούνελ με τα νερά που ξερνάνε τα βράχια να στάζουν από την οροφή του τούνελ αλλά και το οδόστρωμα να είναι βρεγμένο. Στη συνέχεια 2 χιλιόμετρα σε ευθεία μέχρι που αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς την επιφάνεια.
Μετά από λίγο συναντήσαμε την είσοδο για το χώρο που βρίσκεται η μεταλλική υδρόγειος. Πληρώσαμε 35€ έκαστος και με την αγωνία μας να χτυπάει κόκκινο αφήσαμε τις μοτοσυκλέτες μας στο χώρο στάθμευσης όπου υπήρχαν εκατοντάδες άλλα οχήματα.
Κατεβαίνοντας από τη μοτοσυκλέτα το μάτι μου πέφτει σε τζιπ μαύρου χρώματος με Ελληνικά γράμματα στο πλάϊ.
Δεν το πιστεύω, σκέφτομαι, Έλληνες, και προχωρόντας λίγο ακόμα βλέπω 3 μηχανές με Ελληνικά νούμερα. Α ρε Ελλάδα, είσαι παντού τελικά.
Μπαίνοντας στην κύρια είσοδο για το μεγάλο κτίριο και παρατηρόντας προς την πλευρά της καφετέριας βλέπω μια παρέα 5 ατόμων. Δεν μπορεί λέω, αυτοί είναι. Πλησιάζω κοντά και τα υπόλοιπα ήρθαν από μόνα τους. Το πιο εντυπωσιακό ήταν πως οι 2 από τους 5 καταγόταν από τα μέρη μου (Αγριελιά Τρικάλων).
Κατεβαίνοντας από τη μοτοσυκλέτα το μάτι μου πέφτει σε τζιπ μαύρου χρώματος με Ελληνικά γράμματα στο πλάϊ.
Δεν το πιστεύω, σκέφτομαι, Έλληνες, και προχωρόντας λίγο ακόμα βλέπω 3 μηχανές με Ελληνικά νούμερα. Α ρε Ελλάδα, είσαι παντού τελικά.
Μπαίνοντας στην κύρια είσοδο για το μεγάλο κτίριο και παρατηρόντας προς την πλευρά της καφετέριας βλέπω μια παρέα 5 ατόμων. Δεν μπορεί λέω, αυτοί είναι. Πλησιάζω κοντά και τα υπόλοιπα ήρθαν από μόνα τους. Το πιο εντυπωσιακό ήταν πως οι 2 από τους 5 καταγόταν από τα μέρη μου (Αγριελιά Τρικάλων).
Αφού χαιρετηθήκαμε και ευχηθήκαμε καλό ταξίδι, σειρά είχαν οι φωτογραφίες στην υδρόγειο με τον καιρό να μην μας χαλάει το χατίρι.
Επίσκεψη και στην πανάκριβη μπουτίκ και λίγα δωράκια για τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Σκέψη για καφέ στην καφετέρια υπήρξε αλλά τελικά δεν πραγματοποιήθηκε με τον καφέ να στοιχίζει 12€.
Σε ελάχιστο χρόνο σύννεφα σκέπασαν όλο το χώρο και η ορατότητα πλέον πολύ περιορισμένη.
Σε ελάχιστο χρόνο σύννεφα σκέπασαν όλο το χώρο και η ορατότητα πλέον πολύ περιορισμένη.
Άρχισαν να πέφτουν και οι πρώτες σταγόνες και αφού για ακόμη μία φορά νιώσαμε την τύχη με το μέρος μας ανεβήκαμε στις μοτοσυκλέτες μας για τον δρόμο της επιστροφής με προορισμό μας την Alta για διανυκτέρευση.
Ο παππούς της φωτογραφίας απο τη στιγμή που βγήκε στη σύνταξη έχει ανέβει 12 φορές στο NordKapp με το εργαλείο που βλέπετε (Δανός).
Το σκηνικό ίδια και στην επιστροφή με τον αέρα να συνεχίζει με την ίδια ένταση. Λίγα χιλιόμετρα μετά το NordKapp υπάρχει κάμπινγκ με ξύλινα σπιτάκια αλλά συνεχίσαμε για να κατέβουμε πιο χαμηλά.
Στάση για βενζίνη λίγο πριν φτάσουμε στην διασταύρωση προς Alta και η διαδρομή μέχρι την πόλη φανταστική. Ακολουθήσαμε τον Ε6 για αρκετά χιλιόμετρα (ο Ε6 διασχίζει όλη την Νορβηγία και φτάνει μέχρι τη Σουηδία). Άφιξή μας στην Alta και τυχαία βρίσκουμε δωμάτιο (σπίτι κανονικό δηλαδή) με 69€.
1 μεγάλη πίτσα για τα παιδιά και 1,5 λίτρο coca cola 25€. Εγώ βολεύτηκα με τις κονσέρβες μου.
Ζεστό νερό και nes café για εμένα και μερικές στιγμές χαλάρωσης πριν κλείσω τα μάτια μου και ξαναφέρω στο μυαλό μου όλες αυτές τις εικόνες που εκείνη την ημέρα είχαν περάσει μπροστά από τα έκπληκτα μάτια μου.
Προβολή μεγαλύτερου χάρτη
