Μετά από ξεκούραση αρκετών ωρών ξύπνησα στις 07:00 και ετοίμασα τα πράγματά μου . Κάποια ρούχα που είχα πλύνει με το σαπούνι του ξενοδοχείου είχαν στεγνώσει και μύριζαν ωραία. Κατέβηκα κούμπωσα τις βαλίτσες στη μοτοσυκλέτα και ανέβηκα για τα υπόλοιπα.
Στο μεταξύ είχα δώσει το USB μου και την κάρτα του κινητού μου στη reception για να μου μεταφέρει καινούρια τραγούδια. Θα βαρέθηκαν να με βλέπουν και κάτι να τους ζητάω, σκέφτηκα αλλά ευγενέστατοι. Πλούσιο πρωινό ΚΑΙ με Σουηδικά αλά IKEA κεφτεδάκια και είχε έρθει η ώρα για αναχώρηση.
Η έξοδος από Malmo για Κοπεγχάγη είναι πολύ εύκολη και παντού υπάρχουν ενημερωτικές πινακίδες.
Σε λίγα χιλιόμετρα Toll (διόδια) και η πρώτη πληρωμή για την πρώτη γέφυρα που συνδέει τη Σουηδία με τη Δανία. 31 χιλιόμετρα η απόσταση που χωρίζει τις 2 πόλεις.
Πληρώνω 23€ δίνοντας και τα τελευταία Σουηδικά χρήματα που είχα (Φινλανδία, Νορβηγία, Σουηδία χρησιμοποιούν ακόμα το νόμισμά τους. Δέχονται να τους δώσεις € αλλά σου επιστρέφουν τα ρέστα στο δικό τους νόμισμα). Πέρασμα από την πρώτη γέφυρα και συνεχίζω πλέον στο έδαφος της Δανίας.
Τίποτα ιδιαίτερο στη διαδρομή και μίνι στάση στην Κοπεγχάγη.
Πόλη όμορφη με πολλούς τουρίστες που ξεφυτρώνουν από παντού.
Ερώτηση σε ένα παλικάρι με Bandit στα φανάρια για το που είναι το "γκομενάκι" :
-“Can u tell me where is the statue of the sitting lady?” (δεν θυμόμουνα εκείνη τη στιγμή πως λέγεται η γοργόνα στα Αγγλικά).
Κάγκελο το παλικάρι, σκέφτεται λίγο και μου απαντάει :
-“ Oh, u mean the mermaid?”
-Α γειά σου, “Yes”
-“Straight away to the port” μου λέει και συνεχίζω.
Κάτι όμως δεν μου κόλλαγε. Ο δρόμος όντως οδηγούσε στο λιμάνι αλλά σε μέρος που ξεφόρτωναν τα cruisesboats τους τουρίστες.
Αναστροφή και ερώτηση σε Ινδό ταξιτζή. Μου πε κάτι αριστερά-δεξιά-πάνω-κάτω “Yes” του απάνταγα εγώ, ανάθεμα αν κατάλαβα τίποτα. Οκ λέω, θα ακολουθώ δρόμο στον οποίο θα βλέπω πολλούς τουρίστες.
Με τα πολλά φτάνω στο κέντρο της πόλης και ξαναρωτάω τύπο με GS 1200.
-“the mermaid is in China” μου λέει,
-“why that?” ρωτάω,
-“because they wanted to see her” μου αποκρίνεται.
2δις Κινέζοι σκέφτομαι, θα αργήσει να έρθει… Ραντεβού κάποια άλλη φορά... και ξεκινάω.
Όπως περιπλανιόμουν βλέπω σε κανάλι café στις όχθες. Ωραία σκέφτομαι, coffee time.
Παρκάρω τη μηχανή κατεβαίνω 10-15 σκαλοπάτια και τσουπ κάθομαι και περιμένω. Και περιμένω. Και περιμένω. Κάποια στιγμή σηκώνομαι και πάω στο bar.
-“do I have to order from here?” ρωτάω.
-“yes” μου απαντάει η barwoman “because the waiter is kind of busy”,
ξεφόρτωνε ο φουκαράς την κάβα της ημέρας.
-“can I have a coffe?”
-“of course” μου λέει.
-“something cold” επιμένω εγώ.
Με κοιτάζει απορρημένη και μου λέει
-”do u want to put ice in your hot coffee?”………
-”ok, nevermind a cappuccino please”.
Το πιασα το υπονοούμενο. Δεν σερβίρουν κρύο καφέ εδώ. Μάλλον δεν ξέρουν καν τι είναι. Μου φτιάχνει τον καφέ και αν ήταν να γίνω πλούσιος από τον χυμένο καφέ θα ήμουν κάτι κοντά στον Ωνάση. 5€ ο καφές, ωραία λέω, παντού στις τουριστικές περιοχές κοιτάζουν να σου τα αρπάξουν.
Κάθομαι ένα 10λεπτο και προορισμός μου η Βρέμη.
Πέρασμα από τη μεγάλη γέφυρα όπου πλήρωσα 30€ και λίγο μετά από μία μικρότερη όπου ευτυχώς δεν υπήρχε αντίτιμο.
Πολύς αέρας πάνω στις γέφυρες και παντού (ακόμα και μέσα στη θάλασσα) έβλεπα αιολικά πάρκα. Οδήγηση σε αυτοκινητόδρομο με όριο ταχύτητας 110χλμ/ώρα αλλά όλοι πήγαιναν πολύ παραπάνω.
Επόμενη στάση θα ήταν στο Cuxhaven και το GPS με βγάζει από τον κύριο (Ε45) που με οδηγούσε στο Αμβούργο. Ωραία, ώρα για περιπέτεια ξανά. Ο δρόμος που με έβγαλε περνούσε μέσα από χωριά (πανέμορφα) και κάπου εκεί βλέπω μικρό δάσος όπου και μπαίνω για ολιγόλεπτη στάση.
Σε μία άκρη παρκάρω τη μηχανή ανοίγω coca cola ανάβω πούρο και στέλνω sms σε 2-3 φίλους για τη μαγεία της στιγμής. Με ανοιχτό το χάρτη μπροστά μου (το GPS μόλις είχε παραδώσει πνεύμα και είχα αγοράσει χάρτη Ευρώπης, γενικός αλλά πολύ καλός) με καταλαμβάνει η απόλυτη ευτυχία.
Ταξιδεύω χωρίς άγχος για όπου θέλω…..
Συνέχεια προς Αμβούργο και χωρίς GPS πλέον μπαίνω μέσα στην πόλη, όμορφη πόλη και από τους δρόμους που περνούσα έβλεπα χαλαρούς ρυθμούς ζωής.
Σε λίγη ώρα βγαίνω από Αμβούργο και σίγουρος πως ο δρόμος που έχω πάρει (Ε22) σε 170χλμ περίπου θα βρισκόμουν στο Cuxhaven. Αμ, δε. Ο δρόμος που είχα πάρει με οδηγούσε βόρεια της Γερμανίας με κατεύθυνση το Rostock.
40χλμ στα χαμένα συν άλλα τόσα για την επιστροφή τελικά βρίσκω το δρόμο για Βρέμη. Το Cuxhaven εγκαταλείφθηκε σαν ιδέα γιατί με έβγαζε πιο βόρεια και πλέον με τη νύχτα να έχει απλώσει το πέπλο της είχα αποφασίσει να ταξιδέψω προς Ολλανδία.
Στάση σε πάρκινγκ έξω από τη Βρέμη σε δρόμο όπου υπήρχε πολύ κίνηση, ιδιαίτερα από φορτηγά, και με υπαλλήλους της οδοποιίας να δουλεύουν μέχρι αργά.
Κατεβαίνοντας από την μοτοσυκλέτα στο 5λεπτο καταφθάνει ζευγάρι Γερμανών. Ζητώ τσιγάρο (γύφτος αλλά καλή δικαιολογία για να ξεκινήσεις συζήτηση. Το τσιγάρο απ ότι καταλάβατε το είχα ξεκινήσει πάλι).
Λίγη κουβεντούλα με τα παιδιά και αφού ο μικρός εντυπωσιάστηκε με το ταξίδι μου μου είπε πως του χρόνου θα αλλάξει και αυτός το δικό του για μια καινούρια GS.
Καλά ταξίδια παλίκαρε. Χαιρετιόμαστε και συνεχίζω το μοναχικό μου ταξίδι.
Λίγο πριν το Oldenburg στάση για βενζίνη και νερό.
Το μάτι μου παίρνει έναν τυπάκο ψιλόλιγνο με ένα σάκο και μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι του. Μπαίνω μέσα να πληρώσω και βγαίνοντας βλέπω και δεύτερο τύπο να κρατάει μια κιθάρα. Τους χαιρετάω και τους ρωτάω από πού είναι. Από Βρέμη μου λένε και είχαν ξεκινήσει για ταξιδάκι με ωτο-στοπ ως το Παρίσι. ΑΝ θα έφταναν απ ότι μου είπαν. Τους είπα πως θα μπορούσα να τους μεταφέρω αλλά….και τους δείχνω τη μηχανή. Γελάσανε και τους ευχήθηκα καλό ταξίδι.
Συνέχισα προς τα Ολλανδικά σύνορα με την κίνηση σαφώς πιο λίγη και τον δρόμο ελεύθερο για ξεκούραστη και άνετη οδήγηση.
Πέρασμα στο Ολλανδικό έδαφος και αμέσως δεξιά σε βενζινάδικο για βενζίνη αλλά και για ξεκούραση σε τεράστιο πάρκο που βρίσκεται δίπλα.
Κουρασμένος πολύ και σήμερα αλλά κατά περίεργο τρόπο ήθελα να συνεχίσω. Σε 10 λεπτά αφού είχα σταματήσει μπαίνει στο πάρκινγκ του βενζινάδικου λεωφορείο συνοδευόμενο από αστυνομικό αυτοκίνητο για έλεγχο. Εμένα που ήμουν παραδίπλα και ούτε καν μου δώσαν σημασία.
Συνεχίζοντας προς Gronigen και στα πρώτα χιλιόμετρα στους αυτοκινητόδρομους της Ολλανδίας παρατήρησα πως οι πινακίδες πληροφόρησης είναι απλά ΠΟΛΛΕΣ.
Εντύπωση μου έκαναν μικρές πινακίδες στην άκρη του δρόμου που κάθε 100 μέτρα σου δείχναν σε πιο δρόμο είσαι και πόσα χιλιόμετρα απέχεις.(από πού? Θα σας γελάσω). Άχρηστες για εμένα εκείνη τη στιγμή εκτός από την αντανάκλαση που κάναν τα φώτα της μηχανής πάνω τους και φώτιζε λίγο περισσότερο ο δρόμος.
Φτάνοντας στο Gronigen δεν σκέφτηκα καν να μπω στην πόλη μιας και δεν θα υπήρχε τίποτα ανοιχτό και ήμουν σίγουρος πως αυτή η παράκαμψη θα με κούραζε.
Αρκετά τα χιλιόμετρα μέχρι το Άμστερνταμ (περίπου 200) και συνέχιζα ακάθεκτος.
Σε βενζινάδικο που σταμάτησα για ανεφοδιασμό ζήτησα και μερικές κόλλες χαρτί για το ημερολόγιο που κράταγα. Διαύγια πνεύματος καθαρή οπότε συνεχίζω. Κίνηση μηδαμινή λίγο πριν φτάσω στο Αμστερνταμ και στην πρώτη πινακίδα που βλέπω προς Άμστερνταμ βγαίνω δεξιά.
Λάθος μεγάλο καθώς μπερδεύτηκα και πήρα έναν παραποτάμιο δρόμο ο οποίος είχε κάθε 100 μέτρα παγίδες για την ταχύτητα αλλά και πολλούς μικρούς λαγούς που πέρναγαν το δρόμο γρήγορα. Την κύρια αρτηρία που οδηγούσε στην πόλη την έβλεπα αριστερά μου και έτσι στην πρώτη έξοδο ξαναμπήκα στον κεντρικό δρόμο.
Η οδήγηση στην πόλη και ειδικότερα στο κέντρο νομίζω πως με κούρασε πολύ. Παράξενοι δρόμοι όπου το 50% είναι για πεζούς και ποδήλατα και το υπόλοιπο 50% για αυτοκίνητα και τραμ. Και εδώ πλακόστρωτο σε πολλά σημεία και για να παρκάρεις την μοτοσυκλέτα για να ρωτήσεις σε κάποιο ξενοδοχείο έπρεπε να ανέβεις σε πεζοδρόμιο. Ανεβαίνεις? Όχι βέβαια.
Πρώτη απόπειρα για ξενοδοχείο και παρκάρω τη μοτοσυκλέτα 5 μέτρα πιο κάτω από την είσοδο ώστε να μην ενοχλεί. Κατεβαίνοντας παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου λέτσο πιτσιρικά να κοντοστέκεται. Ψιλιασμένος (ίσως και υπερβολικά) περιμένω λίγο πιο πέρα και δεν μπαίνω στην είσοδο. Προχωράει λίγο παρακάτω και μόλις πάω να μπω κοντοστέκεται ξανά.
Εννοείται πως δεν μπήκα σε καμιά είσοδο ξενοδοχείου, πήρα τη γριά και συνέχισα να ψάχνω για δωμάτιο.
Πιο κάτω πεζοί αστυνομικοί, σκέφτομαι ίσως βοηθήσουν. Τους ρωτάω που μπορώ να βρω κάποιο σχετικά οικονομικό ξενοδοχείο και μου απαντάνε πως στην πόλη υπήρχαν χιλιάδες. Δεν είχαν και άδικο απ ότι διαπίστωσα αργότερα. Μου προτείνουν το IBIS από το οποίο είχα περάσει πιο πριν το οποίο βρίσκεται ακριβώς δίπλα σε ένα άλλο τύπου «Μεγάλη Βρετάνια» για τα Ελληνικά δεδομένα. Μαλάκας ήμουν να μπω? Και τον αέρα που θα ανέπνεα θα μου τον χρέωναν.
Συνεχίζω και μπαίνω σε στενό δρομάκι. Ξενοδοχείο 3αστερο ψηλό και στενό όπως όλα στο ιστορικό κέντρο. Μπαίνω μέσα 100€ μου λέει ο αγουροξυπνημένος τύπος στη ρεσεψιόν (είχε ξημερώσει προ πολλού). Στην αρχή λέω ΟΚ και μου λέει μισό να δω κάτι και φεύγει. Όση ώρα έλειπε το ξανασκέφτηκα και μόλις γύρισε του είπα θα το ξανασκεφτώ.
Περιπλάνηση ξανά και σταματάω σε άλλο. Ρωτάω για μονόκλινο μου λέει δεν έχω αλλά μισό να τηλεφωνήσω στο ξενοδοχείο της αδερφής μου !!!!. Τηλεφωνεί τίποτα και εκεί. Θα τηλεφωνήσω και απέναντι μου λέει, περίμενε. Παίρνει και μου λέει πως είμαι τυχερός μιας και το απέναντι ξενοδοχείο είχε δωμάτιο. Μου δείχνει ένα μαυρό-ασπρο κτίριο και αφού τον ευχαριστώ για το ενδιαφέρον του πηγαίνω απέναντι.
Η πόρτα κλειδωμένη και μου ανοίγει τύπος μάλλον Πακιστανός.
*****(αυτή τη στιγμή που τα γράφω βρίσκομαι ήδη στο τελικό μου κατάλυμα όπου και ετοίμασα φραπεδάκι ΚΑΙ με καλαμάκι. Κουταλάκι δεν υπάρχει οπότε ότι έπεσε με το μάτι, δε βαριέσαι).
Μπαίνω λοιπόν μέσα και του λέω τα καθέκαστα. ΟΚ, μου λέει 100€. Ταρίφα θα το χουν σκέφτομαι. Τον ρωτάω για το που θα αφήσω τη μοτοσυκλέτα μου λέει πως πιο κάτω έχει γκαράζ και στοιχίζει 20€. ΟΚ λέω, και μου δίνει να συμπληρώσω την αίτηση. Μου ζητάει διαβατήριο και βγαίνοντας να το πάρω από το tag-bag ήδη στο μυαλό μου τριγύριζε η ιδέα να την κάνω και από εκεί. Μπαίνοντας ξανά τον ρωτάω αν υπάρχει στο δωμάτιο ψυγείο και air-condition μου απαντάει no τον ευχαριστώ και την κάνω.
Τελικά σκέφτομαι την λύση που είχα αφήσει τελευταία έπρεπε να την έχω σαν πρώτη. Σε συνομιλία με φίλο την προηγούμενη μου είχε πει πως υπάρχουν ωραία κάμπινγκ έξω από την πόλη.
Στο μεταξύ ξέχασα να πω πως όση ώρα έψαχνα για ξενοδοχείο κυκλοφορούσα χωρίς κράνος. Σε μια από τις στάσεις μου τσουπ δίπλα αστυνομική κλούβα με έναν αστυνομικό μέσα. Με ρωτάει γιατί δεν φορώ κράνος, πως οι νόμοι εδώ είναι αυστηροί κτλ. Του λέω πως ψάχνω για ξενοδοχείο και πως θα το φορέσω μόλις ξανανέβω στη μηχανή. Έλα όμως που δεν έφευγε και περίμενε να το φορέσω. Του ξανα εξηγώ πως θα το φορέσω μόλις ρωτήσω για δωμάτιο, τίποτα αυτός. Το φοράω το δένω και φεύγω. Από την μία σκέφτηκα πως ο τύπος ήταν μεγάλος καραγκιόζης αλλά από την άλλη ένιωσα τυχερός που δεν μου κοψε κλήση.
Συνεχίζω βγαίνοντας από Αμστερνταμ για Ρότερνταμ. Μερικές φωτογραφίες στο δρόμο για να θυμάμαι πως πέρασα και από το Άμστερνταμ και μόλις βγήκα από την πόλη στάση για βενζίνη και καφέ.
Κομμάτια πιά μετά από 1400χλμ και 24 ώρες άυπνος σταματάω σε μεγάλο Shell 20χλμ από Ρότερνταμ. Φουλάρω και παίρνω από τον αυτόματο πωλητή καφέ και βγαίνω έξω να βρω κάπου να καθίσω να ξεκουραστώ. Όπως το περίμενα. Ούτε εδώ (αλλά ούτε και σε πολλά βενζινάδικα που είχα περάσει από τόσες χώρες) δεν υπάρχει μέρος για να καθίσει κάποιος να ξεκουραστεί.
Στο συγκεκριμένο λοιπόν υπήρχαν απ έξω 5-6 σταντ όπου μπορούσες να ακουμπήσεις τον καφέ. Στο 10λεπτο έρχεται χοντρούλης κύριος (δεν θυμάμαι τη μηχανή) και όπως έβγαινε από την είσοδο του κτιρίου, τον χαιρετάω και μου ανταποδίδει. Τον ρωτάω αν υπάρχει κάποιο κάμπινγκ εκεί κοντά και μου προτείνει κάποια στο Den Haag.
Τον ευχαριστώ και ξεκινάω για Den Haag (11 χλμ από εκεί που ήμουν). Συμπαθητική πόλη με πολλές καινούριες σύγχρονες κατασκευές. Σταματάω και ρωτάω τύπο που μόλις άνοιγε το κατάστημά του. Του δείχνω τα 3 ονόματα των κάμπινγκ που μου είχε προτείνει ο προηγούμενος και τον ρωτάω για το πιο κοντινό.Delft μου λέει και ξεκινάω.
Μετά από περίπου 10χλμ φτάνω σε μια όμορφη περιοχή με πολύ πράσινο αλλά με όχι τόση ησυχία θα περίμενα.
Ακολουθώ τις πινακίδες που δείχναν προς το κάμπινγκ και φτάνω στο Duinrell Camping. Camping ακριβώς δεν θα το έλεγες. Στην ουσία πρόκειται για έναν πολυχώρο όπου σε μια τεράστια έκταση έχουν φτιάξει μια κατάσταση πραγματικό χρυσορυχείο.
Εκτός από τον χώρο που μπορούσε να φιλοξενήσει κάθε λογής camper όπου υπήρχαν ζώνες τιμών αλλά και ειδών (σκηνές, τροχόσπιτα, σπιτάκια κτλ) υπήρχε και μια παιδούπολη στην οποία οι πιτσιρικάδες θα έπρεπε να νιώθουν πανευτυχείς. Τεράστιες παιδικές νεροτσουλήθρες, παιδικές χαρές, lazy river, και ότι λογής κατάστημα για παιδιά που μπορείτε να φανταστείτε όπου οι μπόμπιρες μπορούσαν άνετα να αδειάσουν τις πιστωτικές των γονιών τους.
Το άσχημο στην όλη υπόθεση είναι πως η reception άνοιγε στις 10 και έπρεπε να περιμένω για ένα 2ωρο. Εξυπηρετικότατος φύλακας μου έδειξε μέρος για να βάλω τη μηχανή όπου θα ήταν ασφαλής ώστε να πάω εγώ σε κάποιο ίσκιο για να περιμένω.
Η ώρα πέρασε και είχε έρθει η ώρα για το check in. Ο κόσμος που περίμενε πολύς λες και θα μπαίνανε στη Disneyland. Μέσα το camping γεμάτο.
Πρέπει χωρίς υπερβολές οι επισκέπτες του να ήταν χιλιάδες. Μπαίνω λοιπόν στο χώρο του check in και παρατηρώ παραδίπλα άλλος χώρος για check out όπου κάποιοι τύποι κράταγαν κάτι σαν ταυτότητες με το όνομα του κάμπινγκ και φωτογραφίες δικές τους πάνω. Τρελάθηκα, που ήρθα γαμώτο? Φακέλωμα κανονικά? Πόση ώρα θα μας πάρει? Κοιμόμουν όρθιος.
Τέλος πάντων με τα πολλά αφού η κοπέλα μου ζήτησε και τι δε μου ζήτησε από χαρτιά και έγγραφα, έγραψε σε μια αίτηση πως είμαι Αλγερινός, εκτύπωσε κάτι χαρτιά, έκοψε κάτι εισιτήρια, μου δωσε έναν χάρτη του κάμπινγκ για το που πρέπει να πάω και με καλωσόρισε.
Μισή ώρα απίστευτης ταλαιπωρίας και βάσει των συνθηκών που είχαν προηγηθεί.
Κατευθύνομαι λοιπόν προς το μέρος προς το μέρος που μου είχαν υποδείξει (σιγά μην πήγα στο σωστό) και μπαίνοντας σε περιφραγμέννο χώρο από ψηλά φυτά βλέπω κενή θέση. Παρκάρω τη γριά και αρχίζω να κατεβάζω το τσαντήρι.
Με την άκρη του ματιού μου βλέπω χοντρή κυρία δίπλα μου να με αγριοκοιτάζει. Δεν πάμε καλά σκέφτομαι και συνεχίζω. Αυτή εκεί να συνεχίζει. Ήμουν τόσο κουρασμένος και ταλαιπωρημένος που όταν έστηνα τη σκηνή η όλη ένταση των προηγούμενων ημερών μου βγήκε σε γέλιο.
Έβριζα τραγουδιστά τη χοντρή με ότι μπινελίκι μου ερχόταν και όταν εκείνη μπήκε στη σκηνή της ακούστηκε ένας θόρυβος σα δονητής. Μπα, λέω, πρωί πρωί? Αποκλείεται, και όπως κάνω λίγο στα πλάι τη βλέπω από την μισόνοιχτη κουρτίνα της σκηνής να ξυρίζει τα πόδια της. Αποκορύφωση της στιγμής και να γελάω μόνος μου σα το μαλάκα σκεφτόμενος πως το ζώο βγάζει τη γούνα της.
Η ώρα πλέον 11:00 και αφού είχα στήσει τη σκηνή, βόλτα στο camping για μικρή περιήγηση . Ψώνια στο πάμφθηνο market που βρισκόταν μέσα και επιστροφή στη σκηνή για φαγητό και ξεκούραση.
Εκεί που είχα χαλαρώσει και είχα ξαπλώσει ακούω κάποιος να χτυπά το πλαϊνό της σκηνής. “yes?” λέω. " sir,can u come out for a minute?” μου λέει γυναικεία φωνή. Βγαίνω και βλέπω μια υπάλληλο του camping να μου ζητάει το εισιτήριο που μου είχαν δώσει.
Δίνοντάς της το μου λέει πως είμαι στην ακριβή περιοχή. Δηλαδή λέω θα πρέπει να ξεστήσω και να ξαναστήσω αλλού? Ναι, μου λέει εκτός και αν πληρώσετε το αντίτιμο.
Η χοντρή σκέφτομαι, αυτή έκανε παράπονα και ήρθαν εδώ να με διώξουν.
Τα παίρνω κρανίο παίρνω το τσαντάκι και αποφασισμένος να πληρώσω όσο και αν έκανε το αντίτιμο πηγαίνω προς τη reception. Μέσα στο πορτοφόλι είχα 30€ αλλά και την κάρτα (για την είσοδό μου είχα πληρώσει 23€).
Φτάνω λοιπόν εκεί και η υπάλληλος που είχε έρθει στη σκηνή κάτι λέει με την άλλη στη reception και γυρίζει προς το μέρος μου. “will u pay the difference?” μου λέει, “Yes” της απαντώ και όσο σκεφτόμουν τη χοντρή τα έπαιρνα πιο άγρια. Της δίνω την κάρτα και αφού με κοιτάζει μου λέει “the extra amount is half a euro”. BINGO !!!!!!!!!! της δίνω το μισό ευρώ και πίσω στη σκηνή όπου η ευρύτερη περιοχή δίπλα από τη σκηνή μου πρέπει να πέρασε ένα από τα χειρότερα βράδια από το ροχαλητό μου.
Αύριο Βέλγιο, Γαλλία και βλέπουμε…….
Προβολή μεγαλύτερου χάρτη
Στο μεταξύ είχα δώσει το USB μου και την κάρτα του κινητού μου στη reception για να μου μεταφέρει καινούρια τραγούδια. Θα βαρέθηκαν να με βλέπουν και κάτι να τους ζητάω, σκέφτηκα αλλά ευγενέστατοι. Πλούσιο πρωινό ΚΑΙ με Σουηδικά αλά IKEA κεφτεδάκια και είχε έρθει η ώρα για αναχώρηση.
Η έξοδος από Malmo για Κοπεγχάγη είναι πολύ εύκολη και παντού υπάρχουν ενημερωτικές πινακίδες.
Σε λίγα χιλιόμετρα Toll (διόδια) και η πρώτη πληρωμή για την πρώτη γέφυρα που συνδέει τη Σουηδία με τη Δανία. 31 χιλιόμετρα η απόσταση που χωρίζει τις 2 πόλεις.Πληρώνω 23€ δίνοντας και τα τελευταία Σουηδικά χρήματα που είχα (Φινλανδία, Νορβηγία, Σουηδία χρησιμοποιούν ακόμα το νόμισμά τους. Δέχονται να τους δώσεις € αλλά σου επιστρέφουν τα ρέστα στο δικό τους νόμισμα). Πέρασμα από την πρώτη γέφυρα και συνεχίζω πλέον στο έδαφος της Δανίας.
Τίποτα ιδιαίτερο στη διαδρομή και μίνι στάση στην Κοπεγχάγη.
Πόλη όμορφη με πολλούς τουρίστες που ξεφυτρώνουν από παντού.
Ερώτηση σε ένα παλικάρι με Bandit στα φανάρια για το που είναι το "γκομενάκι" :
-“Can u tell me where is the statue of the sitting lady?” (δεν θυμόμουνα εκείνη τη στιγμή πως λέγεται η γοργόνα στα Αγγλικά).
Κάγκελο το παλικάρι, σκέφτεται λίγο και μου απαντάει :
-“ Oh, u mean the mermaid?”
-Α γειά σου, “Yes”
-“Straight away to the port” μου λέει και συνεχίζω.
Κάτι όμως δεν μου κόλλαγε. Ο δρόμος όντως οδηγούσε στο λιμάνι αλλά σε μέρος που ξεφόρτωναν τα cruisesboats τους τουρίστες.
Αναστροφή και ερώτηση σε Ινδό ταξιτζή. Μου πε κάτι αριστερά-δεξιά-πάνω-κάτω “Yes” του απάνταγα εγώ, ανάθεμα αν κατάλαβα τίποτα. Οκ λέω, θα ακολουθώ δρόμο στον οποίο θα βλέπω πολλούς τουρίστες.
Με τα πολλά φτάνω στο κέντρο της πόλης και ξαναρωτάω τύπο με GS 1200.
-“the mermaid is in China” μου λέει,
-“why that?” ρωτάω,
-“because they wanted to see her” μου αποκρίνεται.
2δις Κινέζοι σκέφτομαι, θα αργήσει να έρθει… Ραντεβού κάποια άλλη φορά... και ξεκινάω.
Όπως περιπλανιόμουν βλέπω σε κανάλι café στις όχθες. Ωραία σκέφτομαι, coffee time.Παρκάρω τη μηχανή κατεβαίνω 10-15 σκαλοπάτια και τσουπ κάθομαι και περιμένω. Και περιμένω. Και περιμένω. Κάποια στιγμή σηκώνομαι και πάω στο bar.
-“do I have to order from here?” ρωτάω.
-“yes” μου απαντάει η barwoman “because the waiter is kind of busy”,
ξεφόρτωνε ο φουκαράς την κάβα της ημέρας.
-“can I have a coffe?”
-“of course” μου λέει.
-“something cold” επιμένω εγώ.
Με κοιτάζει απορρημένη και μου λέει
-”do u want to put ice in your hot coffee?”………
-”ok, nevermind a cappuccino please”.
Το πιασα το υπονοούμενο. Δεν σερβίρουν κρύο καφέ εδώ. Μάλλον δεν ξέρουν καν τι είναι. Μου φτιάχνει τον καφέ και αν ήταν να γίνω πλούσιος από τον χυμένο καφέ θα ήμουν κάτι κοντά στον Ωνάση. 5€ ο καφές, ωραία λέω, παντού στις τουριστικές περιοχές κοιτάζουν να σου τα αρπάξουν.
Κάθομαι ένα 10λεπτο και προορισμός μου η Βρέμη.
Πέρασμα από τη μεγάλη γέφυρα όπου πλήρωσα 30€ και λίγο μετά από μία μικρότερη όπου ευτυχώς δεν υπήρχε αντίτιμο.Πολύς αέρας πάνω στις γέφυρες και παντού (ακόμα και μέσα στη θάλασσα) έβλεπα αιολικά πάρκα. Οδήγηση σε αυτοκινητόδρομο με όριο ταχύτητας 110χλμ/ώρα αλλά όλοι πήγαιναν πολύ παραπάνω.
Επόμενη στάση θα ήταν στο Cuxhaven και το GPS με βγάζει από τον κύριο (Ε45) που με οδηγούσε στο Αμβούργο. Ωραία, ώρα για περιπέτεια ξανά. Ο δρόμος που με έβγαλε περνούσε μέσα από χωριά (πανέμορφα) και κάπου εκεί βλέπω μικρό δάσος όπου και μπαίνω για ολιγόλεπτη στάση.
Σε μία άκρη παρκάρω τη μηχανή ανοίγω coca cola ανάβω πούρο και στέλνω sms σε 2-3 φίλους για τη μαγεία της στιγμής. Με ανοιχτό το χάρτη μπροστά μου (το GPS μόλις είχε παραδώσει πνεύμα και είχα αγοράσει χάρτη Ευρώπης, γενικός αλλά πολύ καλός) με καταλαμβάνει η απόλυτη ευτυχία.
Ταξιδεύω χωρίς άγχος για όπου θέλω…..
Συνέχεια προς Αμβούργο και χωρίς GPS πλέον μπαίνω μέσα στην πόλη, όμορφη πόλη και από τους δρόμους που περνούσα έβλεπα χαλαρούς ρυθμούς ζωής.
Σε λίγη ώρα βγαίνω από Αμβούργο και σίγουρος πως ο δρόμος που έχω πάρει (Ε22) σε 170χλμ περίπου θα βρισκόμουν στο Cuxhaven. Αμ, δε. Ο δρόμος που είχα πάρει με οδηγούσε βόρεια της Γερμανίας με κατεύθυνση το Rostock.
40χλμ στα χαμένα συν άλλα τόσα για την επιστροφή τελικά βρίσκω το δρόμο για Βρέμη. Το Cuxhaven εγκαταλείφθηκε σαν ιδέα γιατί με έβγαζε πιο βόρεια και πλέον με τη νύχτα να έχει απλώσει το πέπλο της είχα αποφασίσει να ταξιδέψω προς Ολλανδία.
Στάση σε πάρκινγκ έξω από τη Βρέμη σε δρόμο όπου υπήρχε πολύ κίνηση, ιδιαίτερα από φορτηγά, και με υπαλλήλους της οδοποιίας να δουλεύουν μέχρι αργά.
Κατεβαίνοντας από την μοτοσυκλέτα στο 5λεπτο καταφθάνει ζευγάρι Γερμανών. Ζητώ τσιγάρο (γύφτος αλλά καλή δικαιολογία για να ξεκινήσεις συζήτηση. Το τσιγάρο απ ότι καταλάβατε το είχα ξεκινήσει πάλι).
Λίγη κουβεντούλα με τα παιδιά και αφού ο μικρός εντυπωσιάστηκε με το ταξίδι μου μου είπε πως του χρόνου θα αλλάξει και αυτός το δικό του για μια καινούρια GS.
Καλά ταξίδια παλίκαρε. Χαιρετιόμαστε και συνεχίζω το μοναχικό μου ταξίδι.
Λίγο πριν το Oldenburg στάση για βενζίνη και νερό.
Το μάτι μου παίρνει έναν τυπάκο ψιλόλιγνο με ένα σάκο και μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι του. Μπαίνω μέσα να πληρώσω και βγαίνοντας βλέπω και δεύτερο τύπο να κρατάει μια κιθάρα. Τους χαιρετάω και τους ρωτάω από πού είναι. Από Βρέμη μου λένε και είχαν ξεκινήσει για ταξιδάκι με ωτο-στοπ ως το Παρίσι. ΑΝ θα έφταναν απ ότι μου είπαν. Τους είπα πως θα μπορούσα να τους μεταφέρω αλλά….και τους δείχνω τη μηχανή. Γελάσανε και τους ευχήθηκα καλό ταξίδι.
Συνέχισα προς τα Ολλανδικά σύνορα με την κίνηση σαφώς πιο λίγη και τον δρόμο ελεύθερο για ξεκούραστη και άνετη οδήγηση.
Πέρασμα στο Ολλανδικό έδαφος και αμέσως δεξιά σε βενζινάδικο για βενζίνη αλλά και για ξεκούραση σε τεράστιο πάρκο που βρίσκεται δίπλα.
Κουρασμένος πολύ και σήμερα αλλά κατά περίεργο τρόπο ήθελα να συνεχίσω. Σε 10 λεπτά αφού είχα σταματήσει μπαίνει στο πάρκινγκ του βενζινάδικου λεωφορείο συνοδευόμενο από αστυνομικό αυτοκίνητο για έλεγχο. Εμένα που ήμουν παραδίπλα και ούτε καν μου δώσαν σημασία.
Συνεχίζοντας προς Gronigen και στα πρώτα χιλιόμετρα στους αυτοκινητόδρομους της Ολλανδίας παρατήρησα πως οι πινακίδες πληροφόρησης είναι απλά ΠΟΛΛΕΣ.
Εντύπωση μου έκαναν μικρές πινακίδες στην άκρη του δρόμου που κάθε 100 μέτρα σου δείχναν σε πιο δρόμο είσαι και πόσα χιλιόμετρα απέχεις.(από πού? Θα σας γελάσω). Άχρηστες για εμένα εκείνη τη στιγμή εκτός από την αντανάκλαση που κάναν τα φώτα της μηχανής πάνω τους και φώτιζε λίγο περισσότερο ο δρόμος.
17η ΗΜΕΡΑ
Φτάνοντας στο Gronigen δεν σκέφτηκα καν να μπω στην πόλη μιας και δεν θα υπήρχε τίποτα ανοιχτό και ήμουν σίγουρος πως αυτή η παράκαμψη θα με κούραζε.
Αρκετά τα χιλιόμετρα μέχρι το Άμστερνταμ (περίπου 200) και συνέχιζα ακάθεκτος.
Σε βενζινάδικο που σταμάτησα για ανεφοδιασμό ζήτησα και μερικές κόλλες χαρτί για το ημερολόγιο που κράταγα. Διαύγια πνεύματος καθαρή οπότε συνεχίζω. Κίνηση μηδαμινή λίγο πριν φτάσω στο Αμστερνταμ και στην πρώτη πινακίδα που βλέπω προς Άμστερνταμ βγαίνω δεξιά.
Λάθος μεγάλο καθώς μπερδεύτηκα και πήρα έναν παραποτάμιο δρόμο ο οποίος είχε κάθε 100 μέτρα παγίδες για την ταχύτητα αλλά και πολλούς μικρούς λαγούς που πέρναγαν το δρόμο γρήγορα. Την κύρια αρτηρία που οδηγούσε στην πόλη την έβλεπα αριστερά μου και έτσι στην πρώτη έξοδο ξαναμπήκα στον κεντρικό δρόμο.
Η οδήγηση στην πόλη και ειδικότερα στο κέντρο νομίζω πως με κούρασε πολύ. Παράξενοι δρόμοι όπου το 50% είναι για πεζούς και ποδήλατα και το υπόλοιπο 50% για αυτοκίνητα και τραμ. Και εδώ πλακόστρωτο σε πολλά σημεία και για να παρκάρεις την μοτοσυκλέτα για να ρωτήσεις σε κάποιο ξενοδοχείο έπρεπε να ανέβεις σε πεζοδρόμιο. Ανεβαίνεις? Όχι βέβαια.
Πρώτη απόπειρα για ξενοδοχείο και παρκάρω τη μοτοσυκλέτα 5 μέτρα πιο κάτω από την είσοδο ώστε να μην ενοχλεί. Κατεβαίνοντας παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου λέτσο πιτσιρικά να κοντοστέκεται. Ψιλιασμένος (ίσως και υπερβολικά) περιμένω λίγο πιο πέρα και δεν μπαίνω στην είσοδο. Προχωράει λίγο παρακάτω και μόλις πάω να μπω κοντοστέκεται ξανά.
Εννοείται πως δεν μπήκα σε καμιά είσοδο ξενοδοχείου, πήρα τη γριά και συνέχισα να ψάχνω για δωμάτιο.
Πιο κάτω πεζοί αστυνομικοί, σκέφτομαι ίσως βοηθήσουν. Τους ρωτάω που μπορώ να βρω κάποιο σχετικά οικονομικό ξενοδοχείο και μου απαντάνε πως στην πόλη υπήρχαν χιλιάδες. Δεν είχαν και άδικο απ ότι διαπίστωσα αργότερα. Μου προτείνουν το IBIS από το οποίο είχα περάσει πιο πριν το οποίο βρίσκεται ακριβώς δίπλα σε ένα άλλο τύπου «Μεγάλη Βρετάνια» για τα Ελληνικά δεδομένα. Μαλάκας ήμουν να μπω? Και τον αέρα που θα ανέπνεα θα μου τον χρέωναν.
Συνεχίζω και μπαίνω σε στενό δρομάκι. Ξενοδοχείο 3αστερο ψηλό και στενό όπως όλα στο ιστορικό κέντρο. Μπαίνω μέσα 100€ μου λέει ο αγουροξυπνημένος τύπος στη ρεσεψιόν (είχε ξημερώσει προ πολλού). Στην αρχή λέω ΟΚ και μου λέει μισό να δω κάτι και φεύγει. Όση ώρα έλειπε το ξανασκέφτηκα και μόλις γύρισε του είπα θα το ξανασκεφτώ.
Περιπλάνηση ξανά και σταματάω σε άλλο. Ρωτάω για μονόκλινο μου λέει δεν έχω αλλά μισό να τηλεφωνήσω στο ξενοδοχείο της αδερφής μου !!!!. Τηλεφωνεί τίποτα και εκεί. Θα τηλεφωνήσω και απέναντι μου λέει, περίμενε. Παίρνει και μου λέει πως είμαι τυχερός μιας και το απέναντι ξενοδοχείο είχε δωμάτιο. Μου δείχνει ένα μαυρό-ασπρο κτίριο και αφού τον ευχαριστώ για το ενδιαφέρον του πηγαίνω απέναντι.
Η πόρτα κλειδωμένη και μου ανοίγει τύπος μάλλον Πακιστανός.
*****(αυτή τη στιγμή που τα γράφω βρίσκομαι ήδη στο τελικό μου κατάλυμα όπου και ετοίμασα φραπεδάκι ΚΑΙ με καλαμάκι. Κουταλάκι δεν υπάρχει οπότε ότι έπεσε με το μάτι, δε βαριέσαι).
Μπαίνω λοιπόν μέσα και του λέω τα καθέκαστα. ΟΚ, μου λέει 100€. Ταρίφα θα το χουν σκέφτομαι. Τον ρωτάω για το που θα αφήσω τη μοτοσυκλέτα μου λέει πως πιο κάτω έχει γκαράζ και στοιχίζει 20€. ΟΚ λέω, και μου δίνει να συμπληρώσω την αίτηση. Μου ζητάει διαβατήριο και βγαίνοντας να το πάρω από το tag-bag ήδη στο μυαλό μου τριγύριζε η ιδέα να την κάνω και από εκεί. Μπαίνοντας ξανά τον ρωτάω αν υπάρχει στο δωμάτιο ψυγείο και air-condition μου απαντάει no τον ευχαριστώ και την κάνω.
Τελικά σκέφτομαι την λύση που είχα αφήσει τελευταία έπρεπε να την έχω σαν πρώτη. Σε συνομιλία με φίλο την προηγούμενη μου είχε πει πως υπάρχουν ωραία κάμπινγκ έξω από την πόλη.
Στο μεταξύ ξέχασα να πω πως όση ώρα έψαχνα για ξενοδοχείο κυκλοφορούσα χωρίς κράνος. Σε μια από τις στάσεις μου τσουπ δίπλα αστυνομική κλούβα με έναν αστυνομικό μέσα. Με ρωτάει γιατί δεν φορώ κράνος, πως οι νόμοι εδώ είναι αυστηροί κτλ. Του λέω πως ψάχνω για ξενοδοχείο και πως θα το φορέσω μόλις ξανανέβω στη μηχανή. Έλα όμως που δεν έφευγε και περίμενε να το φορέσω. Του ξανα εξηγώ πως θα το φορέσω μόλις ρωτήσω για δωμάτιο, τίποτα αυτός. Το φοράω το δένω και φεύγω. Από την μία σκέφτηκα πως ο τύπος ήταν μεγάλος καραγκιόζης αλλά από την άλλη ένιωσα τυχερός που δεν μου κοψε κλήση.
Συνεχίζω βγαίνοντας από Αμστερνταμ για Ρότερνταμ. Μερικές φωτογραφίες στο δρόμο για να θυμάμαι πως πέρασα και από το Άμστερνταμ και μόλις βγήκα από την πόλη στάση για βενζίνη και καφέ.
Κομμάτια πιά μετά από 1400χλμ και 24 ώρες άυπνος σταματάω σε μεγάλο Shell 20χλμ από Ρότερνταμ. Φουλάρω και παίρνω από τον αυτόματο πωλητή καφέ και βγαίνω έξω να βρω κάπου να καθίσω να ξεκουραστώ. Όπως το περίμενα. Ούτε εδώ (αλλά ούτε και σε πολλά βενζινάδικα που είχα περάσει από τόσες χώρες) δεν υπάρχει μέρος για να καθίσει κάποιος να ξεκουραστεί.
Στο συγκεκριμένο λοιπόν υπήρχαν απ έξω 5-6 σταντ όπου μπορούσες να ακουμπήσεις τον καφέ. Στο 10λεπτο έρχεται χοντρούλης κύριος (δεν θυμάμαι τη μηχανή) και όπως έβγαινε από την είσοδο του κτιρίου, τον χαιρετάω και μου ανταποδίδει. Τον ρωτάω αν υπάρχει κάποιο κάμπινγκ εκεί κοντά και μου προτείνει κάποια στο Den Haag.
Τον ευχαριστώ και ξεκινάω για Den Haag (11 χλμ από εκεί που ήμουν). Συμπαθητική πόλη με πολλές καινούριες σύγχρονες κατασκευές. Σταματάω και ρωτάω τύπο που μόλις άνοιγε το κατάστημά του. Του δείχνω τα 3 ονόματα των κάμπινγκ που μου είχε προτείνει ο προηγούμενος και τον ρωτάω για το πιο κοντινό.Delft μου λέει και ξεκινάω.
Μετά από περίπου 10χλμ φτάνω σε μια όμορφη περιοχή με πολύ πράσινο αλλά με όχι τόση ησυχία θα περίμενα.
Ακολουθώ τις πινακίδες που δείχναν προς το κάμπινγκ και φτάνω στο Duinrell Camping. Camping ακριβώς δεν θα το έλεγες. Στην ουσία πρόκειται για έναν πολυχώρο όπου σε μια τεράστια έκταση έχουν φτιάξει μια κατάσταση πραγματικό χρυσορυχείο.
Εκτός από τον χώρο που μπορούσε να φιλοξενήσει κάθε λογής camper όπου υπήρχαν ζώνες τιμών αλλά και ειδών (σκηνές, τροχόσπιτα, σπιτάκια κτλ) υπήρχε και μια παιδούπολη στην οποία οι πιτσιρικάδες θα έπρεπε να νιώθουν πανευτυχείς. Τεράστιες παιδικές νεροτσουλήθρες, παιδικές χαρές, lazy river, και ότι λογής κατάστημα για παιδιά που μπορείτε να φανταστείτε όπου οι μπόμπιρες μπορούσαν άνετα να αδειάσουν τις πιστωτικές των γονιών τους.
Το άσχημο στην όλη υπόθεση είναι πως η reception άνοιγε στις 10 και έπρεπε να περιμένω για ένα 2ωρο. Εξυπηρετικότατος φύλακας μου έδειξε μέρος για να βάλω τη μηχανή όπου θα ήταν ασφαλής ώστε να πάω εγώ σε κάποιο ίσκιο για να περιμένω.
Η ώρα πέρασε και είχε έρθει η ώρα για το check in. Ο κόσμος που περίμενε πολύς λες και θα μπαίνανε στη Disneyland. Μέσα το camping γεμάτο.
Πρέπει χωρίς υπερβολές οι επισκέπτες του να ήταν χιλιάδες. Μπαίνω λοιπόν στο χώρο του check in και παρατηρώ παραδίπλα άλλος χώρος για check out όπου κάποιοι τύποι κράταγαν κάτι σαν ταυτότητες με το όνομα του κάμπινγκ και φωτογραφίες δικές τους πάνω. Τρελάθηκα, που ήρθα γαμώτο? Φακέλωμα κανονικά? Πόση ώρα θα μας πάρει? Κοιμόμουν όρθιος.
Τέλος πάντων με τα πολλά αφού η κοπέλα μου ζήτησε και τι δε μου ζήτησε από χαρτιά και έγγραφα, έγραψε σε μια αίτηση πως είμαι Αλγερινός, εκτύπωσε κάτι χαρτιά, έκοψε κάτι εισιτήρια, μου δωσε έναν χάρτη του κάμπινγκ για το που πρέπει να πάω και με καλωσόρισε.
Μισή ώρα απίστευτης ταλαιπωρίας και βάσει των συνθηκών που είχαν προηγηθεί.
Κατευθύνομαι λοιπόν προς το μέρος προς το μέρος που μου είχαν υποδείξει (σιγά μην πήγα στο σωστό) και μπαίνοντας σε περιφραγμέννο χώρο από ψηλά φυτά βλέπω κενή θέση. Παρκάρω τη γριά και αρχίζω να κατεβάζω το τσαντήρι.
Με την άκρη του ματιού μου βλέπω χοντρή κυρία δίπλα μου να με αγριοκοιτάζει. Δεν πάμε καλά σκέφτομαι και συνεχίζω. Αυτή εκεί να συνεχίζει. Ήμουν τόσο κουρασμένος και ταλαιπωρημένος που όταν έστηνα τη σκηνή η όλη ένταση των προηγούμενων ημερών μου βγήκε σε γέλιο.
Έβριζα τραγουδιστά τη χοντρή με ότι μπινελίκι μου ερχόταν και όταν εκείνη μπήκε στη σκηνή της ακούστηκε ένας θόρυβος σα δονητής. Μπα, λέω, πρωί πρωί? Αποκλείεται, και όπως κάνω λίγο στα πλάι τη βλέπω από την μισόνοιχτη κουρτίνα της σκηνής να ξυρίζει τα πόδια της. Αποκορύφωση της στιγμής και να γελάω μόνος μου σα το μαλάκα σκεφτόμενος πως το ζώο βγάζει τη γούνα της.
Η ώρα πλέον 11:00 και αφού είχα στήσει τη σκηνή, βόλτα στο camping για μικρή περιήγηση . Ψώνια στο πάμφθηνο market που βρισκόταν μέσα και επιστροφή στη σκηνή για φαγητό και ξεκούραση.
Εκεί που είχα χαλαρώσει και είχα ξαπλώσει ακούω κάποιος να χτυπά το πλαϊνό της σκηνής. “yes?” λέω. " sir,can u come out for a minute?” μου λέει γυναικεία φωνή. Βγαίνω και βλέπω μια υπάλληλο του camping να μου ζητάει το εισιτήριο που μου είχαν δώσει.
Δίνοντάς της το μου λέει πως είμαι στην ακριβή περιοχή. Δηλαδή λέω θα πρέπει να ξεστήσω και να ξαναστήσω αλλού? Ναι, μου λέει εκτός και αν πληρώσετε το αντίτιμο.
Η χοντρή σκέφτομαι, αυτή έκανε παράπονα και ήρθαν εδώ να με διώξουν.
Τα παίρνω κρανίο παίρνω το τσαντάκι και αποφασισμένος να πληρώσω όσο και αν έκανε το αντίτιμο πηγαίνω προς τη reception. Μέσα στο πορτοφόλι είχα 30€ αλλά και την κάρτα (για την είσοδό μου είχα πληρώσει 23€).
Φτάνω λοιπόν εκεί και η υπάλληλος που είχε έρθει στη σκηνή κάτι λέει με την άλλη στη reception και γυρίζει προς το μέρος μου. “will u pay the difference?” μου λέει, “Yes” της απαντώ και όσο σκεφτόμουν τη χοντρή τα έπαιρνα πιο άγρια. Της δίνω την κάρτα και αφού με κοιτάζει μου λέει “the extra amount is half a euro”. BINGO !!!!!!!!!! της δίνω το μισό ευρώ και πίσω στη σκηνή όπου η ευρύτερη περιοχή δίπλα από τη σκηνή μου πρέπει να πέρασε ένα από τα χειρότερα βράδια από το ροχαλητό μου.
Αύριο Βέλγιο, Γαλλία και βλέπουμε…….
Προβολή μεγαλύτερου χάρτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου