Είναι στιγμές που θέλεις να μένεις μόνος και το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι με κάθε τρόπο να απολαύσεις αυτό που κάνεις. Μοναχικότητα νομίζω πως το λένε και είναι η κατάσταση που βρίσκεσαι από επιλογή.
Δεν έχει σχέση με την μοναξιά, συναίσθημα το οποίο πρέπει να είναι το πιο άσχημο απ όλα. Έχω καταλάβει εδώ και χρόνια πως είμαι μοναχικός άνθρωπος και όποτε βρίσκω ευκαιρία αποτραβιέμαι από φίλους και οικογένεια. Κάπως έτσι μοναχικά κυλάει και το ταξίδι μου. Από επιλογή.
Απόψε όμως τα συναισθήματα είναι κάπως διαφορετικά. Περίεργα, αλλόκοτα. Νιώθω ένα βάρος και το μυαλό μου γυρίζει συνέχεια γύρω από καταστάσεις και πρόσωπα που έχω αφήσει πίσω στην Ελλάδα. Το κυριότερο είναι η οικογένειά μου που πριν λίγο μιλήσαμε στο τηλέφωνο και η απουσία τους έχει αρχίσει να κάνει τα σημάδια της να μοιάζουν αξεπέραστα κάποιες στιγμές. Μία από αυτές τις στιγμές είναι αυτή η στιγμή. Το νιώθω ότι τους λείπω όπως ακριβώς μου λείπουν και αυτοί.
Αυτό το ταξίδι όμως πρέπει να το ολοκληρώσω όπως ακριβώς το είχα ονειρευτεί……
Ξύπνημα λοιπόν σήμερα το πρωί με το ξυπνητήρι από το κινητό να χτυπάει στις 08:00.
Στο κάμπινγκ επικρατούσε απόλυτη ησυχία μετά το χθεσινοβραδινό πανηγύρι που είχαν στήσει μικροί και μεγάλοι. Μέχρι τις 23:30 φωνές, φασαρία, μουσική, παιδιά να ουρλιάζουν και να παίζουν ότι παιχνίδι μπορείτε να φανταστείτε.
Ξαπλωμένος από τις 21:00 στη σκηνή κοιμήθηκα περίπου στις 24:00. Λίγο πριν κοιμηθώ άκουσα να χτυπάνε στη σκηνή κάποιες σταγόνες βροχής. Ο ουρανός δεν ήταν για βροχή αλλά καλού-κακού τράβηξα το μουσαμά ώστε να καλύψει όλη τη σκηνή αλλά και τη μηχανή.
Τελικά δεν έβρεξε και έτσι το πρωί σηκώθηκα και άρχισα σιγά-σιγά να φορτώνω τη μηχανή. Έφυγα από το κάμπινγκ κατά τις 09:00.
Προορισμό για σήμερα δεν είχα. Σκεφτόμουν να πάω μέχρι το Παρίσι αλλά το γεγονός πως δεν είχα GPS για την πόλη του Παρισιού με αποθάρρυνε.
Η άλλη εναλλακτική ήταν να πάω σε κάποια βόρεια πόλη της Γαλλίας και μετά Λουξεμβούργο. Αφού το σκέφτηκα για λίγο η απόφαση πάρθηκε. Κατεβαίνω μέχρι Παρίσι και ότι γίνει.
Με μια μικρή ανασφάλεια να μου δημιουργεί άγχος η σκέψη για το πώς θα τα καταφέρω μέσα στην πόλη του Παρισιού παίρνω τον Ε19 και στη συνέχεια τον 177 και μετά από μερικά ξεκούραστα χιλιόμετρα ήμουν στις Βρυξέλλες.
Πανέμορφη πόλη με κτίρια παλιά και νέα σε τέλεια αρμονία μεταξύ τους.
Σήμερα διαπίστωσα πως το πιο επικίνδυνο είδος φορτηγού στην προσπέραση είναι αυτό που μεταφέρει αυτοκίνητα. Το τι στροβιλίσματα αέρα υπάρχουν δεν περιγράφεται.
Έχοντας πλησιάσει πλέον στην πόλη του Παρισιού, στάση σε βενζινάδικο για να δω τον χάρτη. Δεν υπήρχε περίπτωση να βγάλω άκρη και συνεχίζω ακολουθώντας πινακίδες για κέντρο. Έχοντας προχωρήσει αρκετά μέσα στην πόλη παρατηρώ πως η θερμοκρασία της μοτοσυκλέτας είχε χτυπήσει κόκκινο.
Στάση δεξιά (και πάνω σε πεζοδρόμιο όπου υπήρχαν και άλλα μηχανάκια παρκαρισμένα) . Κάθομαι 10 λεπτά, χρόνος που δεν αποδείχθηκε αρκετός μιας και όταν ξαναβγήκα στο δρόμο το άκουγα το βιντιλατέρ να δουλεύει συνέχεια και έτσι λίγα μέτρα πιο κάτω ξανά στάση.
Κατεβαίνοντας βλέπω κάτω από τη μηχανή οινοπνευματί υγρό. Ώπα, σκέφτομαι ανέβασε πυρετό η γριούλα και ξέρασε. Μπαίνω σε fast-food Πακιστανών που βρισκόταν δίπλα και ζητάω 2 μπουκάλια νερό χωρίς ανθρακικό.
Ξεφορτώνω τα πράγματα στο πεζοδρόμιο, βγάζω πλαϊνή βαλίτσα, σέλα και έτοιμος να ανοίξω το πλαϊνό πλαστικό ώστε να φτάσω στο παγουράκι του ψυγείου. Κατσαβιδάκι και πάμε. Μια, δύο τίποτα. Βρε καλή μου βρε χρυσή μου τίποτα. Η βίδα είχε μουλαρώσει. Δοκιμάζω στη δεύτερη τα ίδια.
Παίρνω μεγαλύτερο κατσαβίδι από τους Πακιστανούς, τα ίδια. (εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα σχετικό θεματάκι στο moto περί βιδών και γέλασα). Όπως πιάνω το πλαϊνό πλαστικό το τραβάω και βλέπω το παγουράκι. Λίγο ακόμα τράβηγμα και πιάνω την τάπα την οποία και ξεβιδώνω. Μισό νερό έξω, μισό μέσα έτοιμο το πότισμα.
Ξαναβάζω τα πράγματα στη μηχανή κάθομαι για λίγο στο fast-food για να γεμίσω και το δικό μου ψυγείο και μετά από υπόδειξη των Πακιστανών στο δρόμο πάλι με προορισμό τον πύργο του Άιφελ.
Δεν δυσκολεύτηκα να το βρω είναι η αλήθεια. Ξανά παρκάρισμα στο πεζοδρόμιο απέναντι ακριβώς από τον πύργο, κάποιες φωτογραφίες και ξεκινάμε πάλι.
Τέτοιες πόλεις θέλουν τον χρόνο τους για να τις γνωρίσεις και τέτοιες πολυτέλειες δυστυχώς δεν είχα σε αυτό το ταξίδι.
Είχε ήδη να αρχίζει να σουρουπώνει και έψαχνα κάποια ταμπέλα να με οδηγήσει νότια του Παρισού. Για καλή μου τύχη βλέπω πινακίδα Λυών (Ε6) ο οποίος μέσω του Α1 θα με έβγαζε προς τα εκεί. Την ακολουθώ και όπως όλα τα καλά πράγματα έτσι και αυτό κράτησε λίγο. Ο Α1 κλειστός λόγω έργων.
Συνεχίζω και ξαναχάνομαι. Μετά από 6-8χλμ σε προάστιο του Παρισιού σταματάω δεξιά για να ρίξω μια ματιά στο χάρτη και να ρωτήσω κάποιον που βγάζει ο δρόμος μιας και δεν είχα δει κάποια ταμπέλα.
Εκεί που κοίταζα το χάρτη ακούω πίσω μου φωνή. Δεν δίνω σημασία και σε λίγο χαιρετούρα από Γάλλο 50-55 χρονών με ένα παλιό μπλε Tenere. Ανταποδίδω το χαιρετισμό και με ρωτάει αν έχω χαθεί. Ναι του λέω, μπορείς να με βοηθήσεις? Τα υπόλοιπα είναι ιστορία με τον Phillip να κάθεται , μαζί μου περίπου 1 ώρα, να μου έχει σχεδιάσει πώς να βγω από το Παρίσι, να μου έχει σημειώσει διαδρομές που άξιζε να πάω στην επαρχία της Γαλλίας και να με προσκαλεί στο εξοχικό του στο Annecy που βρίσκεται στα Γαλλο-Ιταλικά σύνορα όπου και θα πήγαινε σε 2 μέρες να συναντήσει την οικογένειά του. Τον ευχαρίστησα πολύ έκανα αναστροφή και όπως γύριζα τον είδα να με χαιρετάει.
Κάτι τέτοιες στιγμές δίνουν αξία σε κάθε ταξίδι πιστεύω.
Στη συνέχεια ring-road και Α6 για Lyon.
(δυστυχώς η φωτογραφία πολλή σκοτεινή)
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι 40χλμ νότια του Παρισιού σε κάποιο βενζινάδικο και μάλλον εδώ σε κάποια άκρη θα στρώσω τα υποστρώματα για λίγη ξεκούραση (κοντά υπάρχει περιπολικό οπότε θα είμαι οκ). Η ώρα είναι 01:30 και αύριο η μέρα αναμένεται ενδιαφέρουσα με τις διαδρομές που μου είπε ο Phillip.
(Σιγά που θα έμενα εκεί)
Φεύγοντας από το βενζινάδικο αποφάσισα να πάω στο χωριό Faintenblue στο οποίο μου είχε πει ο Phillip πως κάτω από το κάστρο υπάρχει φωτισμένο δάσος όπου και σκηνή να έστηνα δεν θα με ενοχλούσε κανείς.
Πλησιάζοντας στο χωρίο (10χλμ) βλέπω πάρκινγκ και σκέφτομαι γιατί εκεί και όχι εδώ. Μπαίνω μέσα και στο χώρο υπήρχε νταλίκα και τροχόσπιτο. Ωραία λέω δεν είμαι μόνος. Σβήνω τη μηχανή, κατεβάζω τα υποστρώματα και παίρνω το tag-bag (το οποίο όπως φαντάζεστε έχει πολλές χρήσεις, εδώ θα αντικαθιστούσε το μαξιλάρι).
Εκεί που στρώνω τα υποστρώματα βλέπω αυτοκίνητο να μπαίνει στο πάρκινγκ. Σταματά πιο πέρα από εμένα και στο ημίφως βλέπω να κατεβαίνει αντρική φιγούρα να ακουμπά στην πόρτα του οδηγού και να ανάβει τσιγάρο.
Ξαπλώνω και σκέφτομαι πως δεν θα κοιμηθώ αλλά θα μείνω εκεί για 2-3 ώρες να ξεκουραστώ. Κάτι μου λέει ο τύπος στα Γαλλικά και πλησιάζει. Ωπ, σκέφτομαι κάτι δεν πάει καλά. Πλησιάζοντας μου λέει και κάτι άλλο που δεν κατάλαβα και μόλις έφτασε πολύ κοντά μου τον χαιρετάω στα Αγγλικά και του λέω πως δεν καταλαβαίνω. Με τα σπαστά Αγγλικά που ήξερε μου λέει “u must go”. “why?” ρωτάω εγώ. “here gays” μου λέει. Την κάτσαμε σκέφτομαι. Ο τύπος είναι gay και ήρθε εδώ για τα καθημερινά του ψώνια. “ok” του λέω, “I go” και σε χρόνο dt μαζεύω τα πράγματα και εξαφανίζομαι.
Είναι τώρα στα γεράματα για δοκιμές και πειράματα? Όχι, βέβαια.
Συνεχίζω για πολύ λίγα χιλιόμετρα και μπαίνω στο Faintanblue. Η ώρα περίπου 02:00 και λέω, θα καθίσω κάπου στην πλατεία ώσπου να ξημερώσει. Για καλή μου τύχη και σε στενό πριν φτάσω στην πλατεία σε παλιό ξενοδοχείο βλέπω φως στη reception. Λες? Αναρωτιέμαι και πλησιάζω.
Ξεχωρίζω αντρική φιγούρα και χτυπάω το τζάμι. Έρχεται ο τύπος ανοίγει την πόρτα και τον ρωτάω αν υπάρχει κανένα δωμάτιο για να περάσω τη βραδιά. Δεν καταλαβαίνει και με νοήματα του δείχνω πως ψάχνω για δωμάτιο που να έχει μπάνιο για ντους. Μου δείχνει και την τιμή (50€) η μηχανή στο πεζοδρόμιο και βουρ για ντους και ύπνο.
Το δωμάτιο ψιλοβρώμικο, μικρό, με μια τηλεόραση απλά για ντεκόρ αλλά λεπτομέρειες.
Τελευταία φορά που κοίταξα το κινητό μου έδειχνε πως η ώρα είχε πάει 03:30.
Προβολή μεγαλύτερου χάρτη
Δεν έχει σχέση με την μοναξιά, συναίσθημα το οποίο πρέπει να είναι το πιο άσχημο απ όλα. Έχω καταλάβει εδώ και χρόνια πως είμαι μοναχικός άνθρωπος και όποτε βρίσκω ευκαιρία αποτραβιέμαι από φίλους και οικογένεια. Κάπως έτσι μοναχικά κυλάει και το ταξίδι μου. Από επιλογή.
Απόψε όμως τα συναισθήματα είναι κάπως διαφορετικά. Περίεργα, αλλόκοτα. Νιώθω ένα βάρος και το μυαλό μου γυρίζει συνέχεια γύρω από καταστάσεις και πρόσωπα που έχω αφήσει πίσω στην Ελλάδα. Το κυριότερο είναι η οικογένειά μου που πριν λίγο μιλήσαμε στο τηλέφωνο και η απουσία τους έχει αρχίσει να κάνει τα σημάδια της να μοιάζουν αξεπέραστα κάποιες στιγμές. Μία από αυτές τις στιγμές είναι αυτή η στιγμή. Το νιώθω ότι τους λείπω όπως ακριβώς μου λείπουν και αυτοί.
Αυτό το ταξίδι όμως πρέπει να το ολοκληρώσω όπως ακριβώς το είχα ονειρευτεί……
Ξύπνημα λοιπόν σήμερα το πρωί με το ξυπνητήρι από το κινητό να χτυπάει στις 08:00.
Στο κάμπινγκ επικρατούσε απόλυτη ησυχία μετά το χθεσινοβραδινό πανηγύρι που είχαν στήσει μικροί και μεγάλοι. Μέχρι τις 23:30 φωνές, φασαρία, μουσική, παιδιά να ουρλιάζουν και να παίζουν ότι παιχνίδι μπορείτε να φανταστείτε.
Ξαπλωμένος από τις 21:00 στη σκηνή κοιμήθηκα περίπου στις 24:00. Λίγο πριν κοιμηθώ άκουσα να χτυπάνε στη σκηνή κάποιες σταγόνες βροχής. Ο ουρανός δεν ήταν για βροχή αλλά καλού-κακού τράβηξα το μουσαμά ώστε να καλύψει όλη τη σκηνή αλλά και τη μηχανή.
Τελικά δεν έβρεξε και έτσι το πρωί σηκώθηκα και άρχισα σιγά-σιγά να φορτώνω τη μηχανή. Έφυγα από το κάμπινγκ κατά τις 09:00.
Προορισμό για σήμερα δεν είχα. Σκεφτόμουν να πάω μέχρι το Παρίσι αλλά το γεγονός πως δεν είχα GPS για την πόλη του Παρισιού με αποθάρρυνε.
Η άλλη εναλλακτική ήταν να πάω σε κάποια βόρεια πόλη της Γαλλίας και μετά Λουξεμβούργο. Αφού το σκέφτηκα για λίγο η απόφαση πάρθηκε. Κατεβαίνω μέχρι Παρίσι και ότι γίνει.
Με μια μικρή ανασφάλεια να μου δημιουργεί άγχος η σκέψη για το πώς θα τα καταφέρω μέσα στην πόλη του Παρισιού παίρνω τον Ε19 και στη συνέχεια τον 177 και μετά από μερικά ξεκούραστα χιλιόμετρα ήμουν στις Βρυξέλλες.
Πανέμορφη πόλη με κτίρια παλιά και νέα σε τέλεια αρμονία μεταξύ τους.
Σήμερα διαπίστωσα πως το πιο επικίνδυνο είδος φορτηγού στην προσπέραση είναι αυτό που μεταφέρει αυτοκίνητα. Το τι στροβιλίσματα αέρα υπάρχουν δεν περιγράφεται.
Έχοντας πλησιάσει πλέον στην πόλη του Παρισιού, στάση σε βενζινάδικο για να δω τον χάρτη. Δεν υπήρχε περίπτωση να βγάλω άκρη και συνεχίζω ακολουθώντας πινακίδες για κέντρο. Έχοντας προχωρήσει αρκετά μέσα στην πόλη παρατηρώ πως η θερμοκρασία της μοτοσυκλέτας είχε χτυπήσει κόκκινο.
Στάση δεξιά (και πάνω σε πεζοδρόμιο όπου υπήρχαν και άλλα μηχανάκια παρκαρισμένα) . Κάθομαι 10 λεπτά, χρόνος που δεν αποδείχθηκε αρκετός μιας και όταν ξαναβγήκα στο δρόμο το άκουγα το βιντιλατέρ να δουλεύει συνέχεια και έτσι λίγα μέτρα πιο κάτω ξανά στάση.
Κατεβαίνοντας βλέπω κάτω από τη μηχανή οινοπνευματί υγρό. Ώπα, σκέφτομαι ανέβασε πυρετό η γριούλα και ξέρασε. Μπαίνω σε fast-food Πακιστανών που βρισκόταν δίπλα και ζητάω 2 μπουκάλια νερό χωρίς ανθρακικό.
Ξεφορτώνω τα πράγματα στο πεζοδρόμιο, βγάζω πλαϊνή βαλίτσα, σέλα και έτοιμος να ανοίξω το πλαϊνό πλαστικό ώστε να φτάσω στο παγουράκι του ψυγείου. Κατσαβιδάκι και πάμε. Μια, δύο τίποτα. Βρε καλή μου βρε χρυσή μου τίποτα. Η βίδα είχε μουλαρώσει. Δοκιμάζω στη δεύτερη τα ίδια.
Παίρνω μεγαλύτερο κατσαβίδι από τους Πακιστανούς, τα ίδια. (εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα σχετικό θεματάκι στο moto περί βιδών και γέλασα). Όπως πιάνω το πλαϊνό πλαστικό το τραβάω και βλέπω το παγουράκι. Λίγο ακόμα τράβηγμα και πιάνω την τάπα την οποία και ξεβιδώνω. Μισό νερό έξω, μισό μέσα έτοιμο το πότισμα.
Ξαναβάζω τα πράγματα στη μηχανή κάθομαι για λίγο στο fast-food για να γεμίσω και το δικό μου ψυγείο και μετά από υπόδειξη των Πακιστανών στο δρόμο πάλι με προορισμό τον πύργο του Άιφελ.
Δεν δυσκολεύτηκα να το βρω είναι η αλήθεια. Ξανά παρκάρισμα στο πεζοδρόμιο απέναντι ακριβώς από τον πύργο, κάποιες φωτογραφίες και ξεκινάμε πάλι.
Τέτοιες πόλεις θέλουν τον χρόνο τους για να τις γνωρίσεις και τέτοιες πολυτέλειες δυστυχώς δεν είχα σε αυτό το ταξίδι.
Είχε ήδη να αρχίζει να σουρουπώνει και έψαχνα κάποια ταμπέλα να με οδηγήσει νότια του Παρισού. Για καλή μου τύχη βλέπω πινακίδα Λυών (Ε6) ο οποίος μέσω του Α1 θα με έβγαζε προς τα εκεί. Την ακολουθώ και όπως όλα τα καλά πράγματα έτσι και αυτό κράτησε λίγο. Ο Α1 κλειστός λόγω έργων.
Συνεχίζω και ξαναχάνομαι. Μετά από 6-8χλμ σε προάστιο του Παρισιού σταματάω δεξιά για να ρίξω μια ματιά στο χάρτη και να ρωτήσω κάποιον που βγάζει ο δρόμος μιας και δεν είχα δει κάποια ταμπέλα.
Εκεί που κοίταζα το χάρτη ακούω πίσω μου φωνή. Δεν δίνω σημασία και σε λίγο χαιρετούρα από Γάλλο 50-55 χρονών με ένα παλιό μπλε Tenere. Ανταποδίδω το χαιρετισμό και με ρωτάει αν έχω χαθεί. Ναι του λέω, μπορείς να με βοηθήσεις? Τα υπόλοιπα είναι ιστορία με τον Phillip να κάθεται , μαζί μου περίπου 1 ώρα, να μου έχει σχεδιάσει πώς να βγω από το Παρίσι, να μου έχει σημειώσει διαδρομές που άξιζε να πάω στην επαρχία της Γαλλίας και να με προσκαλεί στο εξοχικό του στο Annecy που βρίσκεται στα Γαλλο-Ιταλικά σύνορα όπου και θα πήγαινε σε 2 μέρες να συναντήσει την οικογένειά του. Τον ευχαρίστησα πολύ έκανα αναστροφή και όπως γύριζα τον είδα να με χαιρετάει.
Κάτι τέτοιες στιγμές δίνουν αξία σε κάθε ταξίδι πιστεύω.
Στη συνέχεια ring-road και Α6 για Lyon.
(δυστυχώς η φωτογραφία πολλή σκοτεινή)
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι 40χλμ νότια του Παρισιού σε κάποιο βενζινάδικο και μάλλον εδώ σε κάποια άκρη θα στρώσω τα υποστρώματα για λίγη ξεκούραση (κοντά υπάρχει περιπολικό οπότε θα είμαι οκ). Η ώρα είναι 01:30 και αύριο η μέρα αναμένεται ενδιαφέρουσα με τις διαδρομές που μου είπε ο Phillip.
(Σιγά που θα έμενα εκεί)
Φεύγοντας από το βενζινάδικο αποφάσισα να πάω στο χωριό Faintenblue στο οποίο μου είχε πει ο Phillip πως κάτω από το κάστρο υπάρχει φωτισμένο δάσος όπου και σκηνή να έστηνα δεν θα με ενοχλούσε κανείς.
Πλησιάζοντας στο χωρίο (10χλμ) βλέπω πάρκινγκ και σκέφτομαι γιατί εκεί και όχι εδώ. Μπαίνω μέσα και στο χώρο υπήρχε νταλίκα και τροχόσπιτο. Ωραία λέω δεν είμαι μόνος. Σβήνω τη μηχανή, κατεβάζω τα υποστρώματα και παίρνω το tag-bag (το οποίο όπως φαντάζεστε έχει πολλές χρήσεις, εδώ θα αντικαθιστούσε το μαξιλάρι).
Εκεί που στρώνω τα υποστρώματα βλέπω αυτοκίνητο να μπαίνει στο πάρκινγκ. Σταματά πιο πέρα από εμένα και στο ημίφως βλέπω να κατεβαίνει αντρική φιγούρα να ακουμπά στην πόρτα του οδηγού και να ανάβει τσιγάρο.
Ξαπλώνω και σκέφτομαι πως δεν θα κοιμηθώ αλλά θα μείνω εκεί για 2-3 ώρες να ξεκουραστώ. Κάτι μου λέει ο τύπος στα Γαλλικά και πλησιάζει. Ωπ, σκέφτομαι κάτι δεν πάει καλά. Πλησιάζοντας μου λέει και κάτι άλλο που δεν κατάλαβα και μόλις έφτασε πολύ κοντά μου τον χαιρετάω στα Αγγλικά και του λέω πως δεν καταλαβαίνω. Με τα σπαστά Αγγλικά που ήξερε μου λέει “u must go”. “why?” ρωτάω εγώ. “here gays” μου λέει. Την κάτσαμε σκέφτομαι. Ο τύπος είναι gay και ήρθε εδώ για τα καθημερινά του ψώνια. “ok” του λέω, “I go” και σε χρόνο dt μαζεύω τα πράγματα και εξαφανίζομαι.
Είναι τώρα στα γεράματα για δοκιμές και πειράματα? Όχι, βέβαια.
Συνεχίζω για πολύ λίγα χιλιόμετρα και μπαίνω στο Faintanblue. Η ώρα περίπου 02:00 και λέω, θα καθίσω κάπου στην πλατεία ώσπου να ξημερώσει. Για καλή μου τύχη και σε στενό πριν φτάσω στην πλατεία σε παλιό ξενοδοχείο βλέπω φως στη reception. Λες? Αναρωτιέμαι και πλησιάζω.
Ξεχωρίζω αντρική φιγούρα και χτυπάω το τζάμι. Έρχεται ο τύπος ανοίγει την πόρτα και τον ρωτάω αν υπάρχει κανένα δωμάτιο για να περάσω τη βραδιά. Δεν καταλαβαίνει και με νοήματα του δείχνω πως ψάχνω για δωμάτιο που να έχει μπάνιο για ντους. Μου δείχνει και την τιμή (50€) η μηχανή στο πεζοδρόμιο και βουρ για ντους και ύπνο.
Το δωμάτιο ψιλοβρώμικο, μικρό, με μια τηλεόραση απλά για ντεκόρ αλλά λεπτομέρειες.
Τελευταία φορά που κοίταξα το κινητό μου έδειχνε πως η ώρα είχε πάει 03:30.
Προβολή μεγαλύτερου χάρτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου