Μετά το περιποιημένο πρωινό η ώρα να έχει πάει περίπου 09:00 ετοιμάζω τα πράγματα στη μοτοσυκλέτα και είμαι έτοιμος να ξεκινήσω για την σημερινή μικρή μου περιπέτεια. Κύριος προορισμός μου το Wattwill στην Ελβετία κοντά στην St.Gallen.
Εδώ να πω πως κάθε φορά που κλείνω δωμάτιο σε ξενοδοχείο η πρώτη μου ερώτηση είναι αν έχει πρωινό. Τρώγοντας καλά το πρωί δεν χρειάζεται να φάω τα βρωμοσάντουιτς από τα βενζινάδικα. Μαύρος ο ουρανός σήμερα αλλά δε βαριέσαι, πλέον ότι καιρό και να έχει δεν με ενοχλεί.
Στιγμιαία σκέψη να φορέσω τα αδιάβροχα και παίρνοντας το ρίσκο να μην τα φορέσω μου βγήκε σε καλό μιας και μετά από κάποια χιλιόμετρα τα σύννεφα αραίωσαν και κάπου κάπου έσκαγε μύτη ο ήλιος.
Εύκολα βγήκα από Tournus προς Broungen – Bresse. Το μόνο που με προβλημάτιζε ήταν πως λόγω Κυριακής όλα τα βενζινάδικα ήταν κλειστά (να μην ξεχνάτε πως πλέον οδηγούσα σε επαρχιακούς δρόμους της Γαλλίας) αλλά το πιο άσχημο ήταν πως είχαν τοποθετήσει και αλυσίδες στις εισόδους και έτσι δεν μπορούσα να μπω για να βάλω από τον αυτόματο πωλητή. Τελικά βρίσκω αντιπροσωπεία της Renault που λειτουργούσε και σαν βενζινάδικο (όχι η μόνη) και φουλάρω.
Φτάνω στο Bresse και έπρεπε να βρω τον δρόμο που οδηγούσα στην Claude. Ρωτάω 2-3 μου δείχνουν την ίδια κατεύθυνση. Προχωρώ 5-6χλμ έξω από την πόλη και βλέπω πινακίδα προς Lous Le Sannier (πόλη που ήταν 50χλμ και αρκετά πιο έξω από εκεί που πήγαινα εγώ). Γυρίζω πάλι προς την πόλη και σε 2-3χλμ ρωτάω μια ευγενέστατη κυρία που έβγαινε από παράδρομο με το αυτοκίνητό της και μου δείχνει την κατεύθυνση από όπου ερχόμουν.
Αναστροφή πάλι, δε βαριέσαι λέω θα κάνω 50 παραπάνω χιλιόμετρα. Φτάνοντας στη Lous πάλι πουθενά ταμπέλα για Claude (πόλη που θα με οδηγούσε προς τα σύνορα προς Ελβετία).
Εκεί και σε μια απόσταση 15χλμ πρέπει να μου πήρε τουλάχιστον 1 ώρα μπρος – πίσω ρωτώντας διάφορους μεταξύ άλλων και κάποια παιδιά που είχαν σταματήσει και αυτοί στην άκρη του δρόμου και κοιτούσαν τον δικό τους χάρτη πιο ενημερωμένο από τον δικό μου.
Με τα πολλά φτάνω στο Champangole και καρφί για τα Γαλλο- Ελβετικά σύνορα από το Portarlier. Συνοριακός σταθμός υπήρχε και αφού ο υπάλληλος με ρώτησε τι είναι αυτό πάνω στο κράνος (είχα την κάμερα) με χαιρέτησε και έφυγα.
Από τα σύνορα μέχρι την Travers από όπου μπήκα και στον αυτοκινητόδρομο για Ζυρίχη η διαδρομή είναι πολύ όμορφη με το τρένο να περνά ακριβώς δίπλα στο δρόμο. Vignetta στους Ελβετικούς δρόμους την οποία και δεν πλήρωσα παίρνοντας ρίσκο.
Ατελείωτα χιλιόμετρα σε μια αδιάφορη διαδρομή αν εξαιρέσεις τη θέα που είχα σε κάποιο σημείο σε μια μεγάλη λίμνη στα αριστερά μου. Βενζίνη με περίπου 1,25€. Γρήγορα χιλιόμετρα με την Ζυρίχη πλέον να είναι κοντά.
Πολύ μεγάλη η κίνηση στους δρόμους και πλησιάζοντας ακόμα πιο πολύ στην πόλη αναρωτιόμουν αν θα έπρεπε να μπω για να χαζέψω λίγο ή να συνεχίσω.
Απόφαση στα γρήγορα και τι άλλο, μπαίνω στην πόλη βγαίνοντας από τον 1.
Η ιδέα τελικά αποδείχθηκε πολύ άστοχη. Χωρίς GPS και χωρίς χάρτη της πόλης με μια Ζυρίχη κανονικό εργοτάξιο. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά μόλις είχε τελειώσει ποδοσφαιρικός αγώνας με τους φιλάθλους να έχουν γεμίσει τους δρόμους..
Όπως είπα και πιο πριν έργα παντού και πολλές ταμπέλες σκεπασμένες και έπρεπε να μαντεύω προς τα πού να πάω. Βλέπω σταματημένη κλούβα της αστυνομίας με ανοιχτή την πίσω πόρτα και αστυνομικούς (λέγε με ΜΑΤ) μέσα. Σταματάω ακριβώς μπροστά τους (νομίζω το συγκεκριμένο πλάνο το έχω και στην κάμερα) και τους ρωτάω από πού θα βγω για St.Gallen. Μου εξηγεί και φεύγω.
Εννοείται πως χάθηκα και πάλι κάνοντας κύκλους κάπου κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό.
Τελικά βλέπω πινακίδα για Winterhur (στο δρόμο το χωριό προς St.Gallen) και την ακολουθώ βγαίνοντας πάλι στον 1. Η απόσταση μεταξύ Ζυρίχης και St.Gallen περίπου 90χλμ αλλά γινόταν έργα στο δρόμο και με την ώρα να έχει πάει 20:00 και με 550χλμ τις προηγούμενες ώρες αισθανόμουν πολύ κουρασμένος.
Μπήκα στη St.Gallen περίπου 21:30 και αμέσως αναζήτηση ξενοδοχείου. Σκέφτηκα πως η τύχη μου είχε τελειώσει μιας και στην Ελβετία έχω αρκετούς συγγενείς αλλά όλοι βρισκόταν στην Ελλάδα για διακοπές όπως μου είπε ο πατέρας μου στο τηλέφωνο. Άκουγα τη μάνα μου να φωνάζει και να λέει να πάω σε μια φίλη της στο Wattwill για να μείνω. Ούτε τους ήξερα ούτε με ήξεραν δεν υπήρχε περίπτωση να πάω.
Αναζήτηση λοιπόν ξενοδοχείου στη St.Gallen όπου χωρίς υπερβολές έκανα ατελείωτες βόλτες μέχρι να βρω ξενοδοχείο να ρωτήσω.
Χωρίς να έχω δει πολλά από την πόλη δεν μου έκανε και εντύπωση και το μόνο που παρατήρησα ήταν οι πολλές φωτογραφικές κάμερες στα φανάρια.
Με τα πολλά βρίσκω ξενοδοχείο μου λέει 105€. Για ακόμη μία φορά λέω οκ και μου δείχνει ένα χώρο δίπλα στο ξενοδοχείο για να βάλω τη μηχανή.
Έχω παρκάρει και πάω να κατεβάσω το tag-bag όταν χτυπάει το τηλέφωνό μου. Στην άλλη άκρη της γραμμής ξαδέρφη μου που μένει με τον άντρα της κοντά στη Ζυρίχη.” Μας πήρε ο πατέρας σου τηλέφωνο και μας είπε πως είσαι Ελβετία. Εμείς φεύγουμε Τετάρτη για Ελλάδα. Δεν το συζητάω θα έρθεις να κοιμηθείς εδώ.”
Δεν της έφερα καμία αντίρρηση. Μπήκα στο ξενοδοχείο, είπα πως δεν θα κάνω check in (αλήθεια πόσες φορές το έχω κάνει αυτό) και φεύγω για κάποιο χωριουδάκι λίγο έξω από τη Ζυρίχη.
Στην έξοδο για το χωριό με περίμενε ο Γιώργος και σε 5’ μπαίναμε στο σπίτι. Περιποιημένη μακαρονάδα, 2 αυγά τηγανιτά και μια σαλάτα και αραλίκι στην βεράντα για 1-2 τσικουδιές και λίγη κουβεντούλα με τα παιδιά. Είχαν πλέον κοιμηθεί όταν τελείωσα το μπάνιο μου και πήγα και εγώ στον ξενώνα για να κλείσω τα μάτια μου και να ξεκουραστώ.
Προβολή μεγαλύτερου χάρτη
Εδώ να πω πως κάθε φορά που κλείνω δωμάτιο σε ξενοδοχείο η πρώτη μου ερώτηση είναι αν έχει πρωινό. Τρώγοντας καλά το πρωί δεν χρειάζεται να φάω τα βρωμοσάντουιτς από τα βενζινάδικα. Μαύρος ο ουρανός σήμερα αλλά δε βαριέσαι, πλέον ότι καιρό και να έχει δεν με ενοχλεί.
Στιγμιαία σκέψη να φορέσω τα αδιάβροχα και παίρνοντας το ρίσκο να μην τα φορέσω μου βγήκε σε καλό μιας και μετά από κάποια χιλιόμετρα τα σύννεφα αραίωσαν και κάπου κάπου έσκαγε μύτη ο ήλιος.
Εύκολα βγήκα από Tournus προς Broungen – Bresse. Το μόνο που με προβλημάτιζε ήταν πως λόγω Κυριακής όλα τα βενζινάδικα ήταν κλειστά (να μην ξεχνάτε πως πλέον οδηγούσα σε επαρχιακούς δρόμους της Γαλλίας) αλλά το πιο άσχημο ήταν πως είχαν τοποθετήσει και αλυσίδες στις εισόδους και έτσι δεν μπορούσα να μπω για να βάλω από τον αυτόματο πωλητή. Τελικά βρίσκω αντιπροσωπεία της Renault που λειτουργούσε και σαν βενζινάδικο (όχι η μόνη) και φουλάρω.
Φτάνω στο Bresse και έπρεπε να βρω τον δρόμο που οδηγούσα στην Claude. Ρωτάω 2-3 μου δείχνουν την ίδια κατεύθυνση. Προχωρώ 5-6χλμ έξω από την πόλη και βλέπω πινακίδα προς Lous Le Sannier (πόλη που ήταν 50χλμ και αρκετά πιο έξω από εκεί που πήγαινα εγώ). Γυρίζω πάλι προς την πόλη και σε 2-3χλμ ρωτάω μια ευγενέστατη κυρία που έβγαινε από παράδρομο με το αυτοκίνητό της και μου δείχνει την κατεύθυνση από όπου ερχόμουν.
Αναστροφή πάλι, δε βαριέσαι λέω θα κάνω 50 παραπάνω χιλιόμετρα. Φτάνοντας στη Lous πάλι πουθενά ταμπέλα για Claude (πόλη που θα με οδηγούσε προς τα σύνορα προς Ελβετία).
Εκεί και σε μια απόσταση 15χλμ πρέπει να μου πήρε τουλάχιστον 1 ώρα μπρος – πίσω ρωτώντας διάφορους μεταξύ άλλων και κάποια παιδιά που είχαν σταματήσει και αυτοί στην άκρη του δρόμου και κοιτούσαν τον δικό τους χάρτη πιο ενημερωμένο από τον δικό μου.
Με τα πολλά φτάνω στο Champangole και καρφί για τα Γαλλο- Ελβετικά σύνορα από το Portarlier. Συνοριακός σταθμός υπήρχε και αφού ο υπάλληλος με ρώτησε τι είναι αυτό πάνω στο κράνος (είχα την κάμερα) με χαιρέτησε και έφυγα.
Από τα σύνορα μέχρι την Travers από όπου μπήκα και στον αυτοκινητόδρομο για Ζυρίχη η διαδρομή είναι πολύ όμορφη με το τρένο να περνά ακριβώς δίπλα στο δρόμο. Vignetta στους Ελβετικούς δρόμους την οποία και δεν πλήρωσα παίρνοντας ρίσκο.
Ατελείωτα χιλιόμετρα σε μια αδιάφορη διαδρομή αν εξαιρέσεις τη θέα που είχα σε κάποιο σημείο σε μια μεγάλη λίμνη στα αριστερά μου. Βενζίνη με περίπου 1,25€. Γρήγορα χιλιόμετρα με την Ζυρίχη πλέον να είναι κοντά.
Πολύ μεγάλη η κίνηση στους δρόμους και πλησιάζοντας ακόμα πιο πολύ στην πόλη αναρωτιόμουν αν θα έπρεπε να μπω για να χαζέψω λίγο ή να συνεχίσω.
Απόφαση στα γρήγορα και τι άλλο, μπαίνω στην πόλη βγαίνοντας από τον 1.Η ιδέα τελικά αποδείχθηκε πολύ άστοχη. Χωρίς GPS και χωρίς χάρτη της πόλης με μια Ζυρίχη κανονικό εργοτάξιο. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά μόλις είχε τελειώσει ποδοσφαιρικός αγώνας με τους φιλάθλους να έχουν γεμίσει τους δρόμους..
Όπως είπα και πιο πριν έργα παντού και πολλές ταμπέλες σκεπασμένες και έπρεπε να μαντεύω προς τα πού να πάω. Βλέπω σταματημένη κλούβα της αστυνομίας με ανοιχτή την πίσω πόρτα και αστυνομικούς (λέγε με ΜΑΤ) μέσα. Σταματάω ακριβώς μπροστά τους (νομίζω το συγκεκριμένο πλάνο το έχω και στην κάμερα) και τους ρωτάω από πού θα βγω για St.Gallen. Μου εξηγεί και φεύγω.
Εννοείται πως χάθηκα και πάλι κάνοντας κύκλους κάπου κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό.
Τελικά βλέπω πινακίδα για Winterhur (στο δρόμο το χωριό προς St.Gallen) και την ακολουθώ βγαίνοντας πάλι στον 1. Η απόσταση μεταξύ Ζυρίχης και St.Gallen περίπου 90χλμ αλλά γινόταν έργα στο δρόμο και με την ώρα να έχει πάει 20:00 και με 550χλμ τις προηγούμενες ώρες αισθανόμουν πολύ κουρασμένος.
Μπήκα στη St.Gallen περίπου 21:30 και αμέσως αναζήτηση ξενοδοχείου. Σκέφτηκα πως η τύχη μου είχε τελειώσει μιας και στην Ελβετία έχω αρκετούς συγγενείς αλλά όλοι βρισκόταν στην Ελλάδα για διακοπές όπως μου είπε ο πατέρας μου στο τηλέφωνο. Άκουγα τη μάνα μου να φωνάζει και να λέει να πάω σε μια φίλη της στο Wattwill για να μείνω. Ούτε τους ήξερα ούτε με ήξεραν δεν υπήρχε περίπτωση να πάω.
Αναζήτηση λοιπόν ξενοδοχείου στη St.Gallen όπου χωρίς υπερβολές έκανα ατελείωτες βόλτες μέχρι να βρω ξενοδοχείο να ρωτήσω.
Χωρίς να έχω δει πολλά από την πόλη δεν μου έκανε και εντύπωση και το μόνο που παρατήρησα ήταν οι πολλές φωτογραφικές κάμερες στα φανάρια.
Με τα πολλά βρίσκω ξενοδοχείο μου λέει 105€. Για ακόμη μία φορά λέω οκ και μου δείχνει ένα χώρο δίπλα στο ξενοδοχείο για να βάλω τη μηχανή.
Έχω παρκάρει και πάω να κατεβάσω το tag-bag όταν χτυπάει το τηλέφωνό μου. Στην άλλη άκρη της γραμμής ξαδέρφη μου που μένει με τον άντρα της κοντά στη Ζυρίχη.” Μας πήρε ο πατέρας σου τηλέφωνο και μας είπε πως είσαι Ελβετία. Εμείς φεύγουμε Τετάρτη για Ελλάδα. Δεν το συζητάω θα έρθεις να κοιμηθείς εδώ.”
Δεν της έφερα καμία αντίρρηση. Μπήκα στο ξενοδοχείο, είπα πως δεν θα κάνω check in (αλήθεια πόσες φορές το έχω κάνει αυτό) και φεύγω για κάποιο χωριουδάκι λίγο έξω από τη Ζυρίχη.
Στην έξοδο για το χωριό με περίμενε ο Γιώργος και σε 5’ μπαίναμε στο σπίτι. Περιποιημένη μακαρονάδα, 2 αυγά τηγανιτά και μια σαλάτα και αραλίκι στην βεράντα για 1-2 τσικουδιές και λίγη κουβεντούλα με τα παιδιά. Είχαν πλέον κοιμηθεί όταν τελείωσα το μπάνιο μου και πήγα και εγώ στον ξενώνα για να κλείσω τα μάτια μου και να ξεκουραστώ.
Προβολή μεγαλύτερου χάρτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου