Πρώτο ταξίδι, έτυχε ναύλος για Κριμαία.

"Ταξιδιωτικό του φίλου Γιώργου Χριστογεωργάκη ανατολικά και πιο συγκεκριμένα στην Ουκρανία με τα απρόοπτα να διαδέχονται το ένα το άλλο......"






Έχουν περάσει πλέον κάποιες εβδομάδες που επέστρεψα και παρόλα αυτά φαντάζει αρκετά νωρίς και δύσκολο το να βάλω τις σκέψεις και τις εντυπώσεις μου σε μια σειρά και να τις αποτυπώσω κάπου.

Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα, οι εικόνες νωπές, κάποιες εντυπώσεις ακόμη συγκεχυμένες. Ώρες ώρες νομίζω ότι το ταξίδι αυτό δεν έγινε ποτέ. Ήταν όλα τόσο αλλιώτικα που έρχονται στο μυαλό σαν ένα όνειρο από τη μέρα που πάτησα ξανά το πόδι μου Ελλάδα.

Όμως, ένα κλείσιμο των ματιών και μια ματιά σε φωτογραφίες με επαναφέρει στην σουρεάλ πραγματικότητα που βίωσα για 10 περίπου ημέρες. Μια περιοδεία σε ένα κομμάτι του κόσμου όπου οι εντυπώσεις είναι άλλοτε σαν ένα χάδι και άλλοτε πάλι σαν γροθιά στο στομάχι.

Η ιδέα στριφογύριζε στο μυαλό μου από καιρό. Σε μια εποχή όπου το ταξίδι γίνεται όλο και πιο αποστειρωμένο, όπου η λέξη περιπέτεια έχει γίνει λογότυπο προς πώληση ή αυτοκόλλητο στην Αγγλική που διακοσμεί το ρεζερβουάρ της μηχανής, ήθελα απλά να ζήσω κάτι το διαφορετικό.

Οι περιορισμένες διαθέσιμες ημέρες , το όχι ιδιαίτερα υψηλό budget και η διάθεση για ένα ταξίδι στο χρόνο, έκαναν τον προορισμό να μοιάζει σχεδόν μονόδρομος.

Βορειοδυτική Μαύρη Θάλασσα λοιπόν στο μικροσκόπιο και βούρ για ανεύρεση πληροφοριών για το πώς θα γινόταν το ταξίδι πραγματικότητα.

Όταν έχεις να κάνεις με χώρες της κεντρικής & δυτικής Ευρώπης, τα πράγματα είναι σαφώς πιο απλά.

Οι πληροφορίες στο internet άφθονες, οι (εξειδικευμένοι και μη) ταξιδιωτικοί οδηγοί διαφωτιστικοί και οι χάρτες λίγο πολύ ενημερωμένοι. Τα δρομολόγια των πλοίων τακτικά, ο ανταγωνισμός των εταιρειών μεγάλος και το επίπεδο των υπηρεσιών ικανοποιητικό ακόμη και για τους καλομαθημένους της παρέας.

Όταν αρχίζεις να ψάχνεις αντίστοιχες πληροφορίες για τους παρευξείνιους γείτονές μας, αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι το διαφορετικό συμβαίνει εδώ.

Υπάρχουν τελικά κάποια κομμάτια του κόσμου για τα οποία οι πληροφορίες έρχονται με το σταγονόμετρο, τουλάχιστον για όσους δε μιλούν τη Ρωσική. Κάπου εδώ λοιπόν αρχίζει το στοίχημα με τον εαυτό μου ότι θα καταφέρω να βγάλω ένα τέτοιο ταξίδι μέχρι το τέλος μόνος μου… me, myself & I.

Έχοντας σχεδιάσει το βασικό κορμό της διαδρομής, ξεκίνησα την αναζήτηση πληροφοριών ώστε το σχέδιο να πάρει οριστική μορφή.

Το πλάνο ήταν φιλόδοξο αλλά και η διάθεση πολύ ανεβασμένη. Είχα 12 περίπου μέρες στη διάθεσή μου και η αρχικά σχεδιασμένη διαδρομή είχε ως εξής:

Αθήνα – Κωνσταντινούπολη – ferry για Σεβαστούπολη – γύρο Κριμαίας – Οδησσό – διάσχιση Καρπαθίων (Ουκρανικών & Ρουμανικών) – διάσχιση Βουλγαρίας – επιστροφή Αθήνα.

Η γνωστή παροιμία βέβαια που λέει «όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά» είναι πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Σ’αυτό το ταξίδι, έμελε να δω πόσο ανεπτυγμένη έχει την αίσθηση του black humor ο τύπος εκεί πάνω…

Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή.

Το πρώτο κομμάτι του ταξιδιού που ήθελε οργάνωση ήταν το ferry που θα με πήγαινε Σεβαστούπολη

Βρίσκω κάποια πληροφορία για ένα Ρωσικών συμφερόντων καράβι που κάνει το δρομολόγιο 1 φορά την εβδομάδα και με τα χίλια βάσανα βρίσκω και το e-mail ενός πράκτορα στην Τουρκία. Οι Ρώσοι φυσικά ούτε λέξη Αγγλικά αλλά ο Τούρκος φάνηκε συνεννοήσιμος.

Μου απαντά στο πρώτο e-mail για το κόστος των ναύλων, το οποίο θα μπορούσε να είναι κόστος κρουαζιέρας. 190$ για εμένα σε 4κλινη καμπίνα και 150$ για τη μηχανή…

Στο 2ο e-mail μου όπου ζητούσα πληροφορίες για τη διάρκεια του ταξιδιού, τον τρόπο πληρωμής και το πόσες ώρες νωρίτερα πρέπει να φτάσω, έλαβα τη θεϊκή απάντηση… “Mr. Georg, time cost money. Payment only in cash”.

Καταϋποχρεωμένος από τον επαγγελματισμό του γείτονα, βρήκα άλλη λύση.

Συνάδελφος που ξέρει αρκετά καλά Ρώσικα, ανέλαβε να μιλήσει απ’ευθείας με τους Ρώσους. Μου κράτησαν μια θέση και μου έδωσαν ένα κινητό τηλέφωνο για να καλέσω μόλις φτάσω στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης.

  Ξεκινάω από Αθήνα απόγευμα Τετάρτης, αμέσως μετά τη δουλειά. Συνάδελφοι που με είδαν να αλλάζω πριν ξεκινήσω με ρώτησαν...

- Καλά, με τι θα πάς;
- Με τη μηχανή.
- ...... γιατί όχι με ζουρλομανδύα;

Το καράβι θα έφευγε από την Πόλη την Πέμπτη το βράδυ και δεν είχα πολύ χρόνο. Η διαδρομή γνωστή, βαρετή & δύσκολη, λόγω της μονοτονίας της εθνικής οδού αλλά και κυρίως της συσσωρευμένης κούρασης από μία απίστευτη προηγούμενη εβδομάδα τεράστιας πίεσης και ελάχιστου ύπνου.

Μικρή στάση στη Στυλίδα για αναπλήρωση υγρών.

Ο ήλιος έπεσε και τα χιλιόμετρα κυλούσαν πλέον πολύ πιο εύκολα. Ανεφοδιασμός στο πόδι στη Θεσσαλονίκη και διανυκτέρευση σε συγγενικό σπίτι στις Σέρρες. Πρωινό εγερτήριο την επόμενη για να φτάσω Τουρκία το συντομότερο δυνατόν.

Τα χιλιόμετρα φεύγουν πολύ εύκολα και σε λίγες ώρες έχω περάσει ήδη και κάθε έλεγχο στο συνοριακό σταθμό των Κήπων. Ο έλεγχος περιορίστηκε μόνο στα έγγραφα (διαβατήριο, πράσινη κάρτα κλπ), ήταν καθαρά τυπικός και γρήγορος.

Έχω μπροστά μου κάπου 250 χλμ για την Πόλη και οδηγώ μάλλον ψαρωμένος από τα όρια ταχύτητας και τα πολύ συχνά μπλόκα της τροχαίας. Από τους τελευταίους, δε με ενόχλησε κανείς.

Είμαι πλέον στο Karaköy, στην Πόλη, μπροστά από το σταθμό που εξυπηρετεί τα συγκεκριμένα πλοία.

  Η Νατάλυα, συνοδός της εταιρείας σε κάθε δρομολόγιο, θα μου έδινε το εισιτήριό μου και θα με καθοδηγούσε για τα γραφειοκρατικά ώστε να φορτωθεί η μηχανή στο φορτηγοποστάλι.

Το μόνο πρόβλημα, ότι τα Αγγλικά της Νατάλυα ήταν λιγότερα κι από τα δικά μου Ρώσικα…

Υποψιασμένοι οι Τούρκοι «διεκπεραιωτές», έπεσαν πάνω μου σαν τα κοράκια, δίνοντάς μου να καταλάβω ότι έπρεπε να περάσω από χίλια δυο τελωνειακά γρανάζια που ήθελαν το λάδι τους για να δουλέψουν.

Προσπάθησα να βγάλω άκρη μόνος, αλλά μη μιλώντας τη γλώσσα τους, κανείς δε μου έδινε την παραμικρή σημασία. Ο χρόνος άρχιζε να πιέζει και αναγκαστικά απευθύνθηκα στους «διεκπεραιωτές».

Ο πρώτος ήθελε 100 € και όταν με είδε να γελάω μου το γύρισε σε 100 λίρες Τουρκίας (περίπου τα μισά). Τελικά έδωσα ένα 20δόλαρο και πήραν όλα το δρόμο τους.

Τελωνείο εξόδου, σφράγισμα διαβατηρίου και διαδικασίες επανεξαξωγής της μηχανής από τη χώρα μας πήραν περίπου 1 ώρα.

Η μηχανή φορτώθηκε στο βαπόρι και εγώ είχα ένα 2ωρο μπροστά μου για να πάρω λίγο άρωμα Πόλης…

Για το τι ακριβώς εννοώ λέγοντας «φορτώθηκε», ας μιλήσουν καλύτερα οι εικόνες…

  Μετά από συνεννόηση φυστίκι για το που θα πρέπει να δεθεί, κατέβηκε η μπίγα και ανέλαβε δράση...

Άιντε λίγο ακόμη και πιάσαμε κατάστρωμα.

"Συγγνώμη, μήπως είδατε ένα CBF να λιάζεται στο deck?"

  Έκανα μια σύντομη βόλτα βάζοντας κάτι στο στόμα μου μετά από τόσες ώρες οδήγησης.

Όμορφα μαγαζάκια κοντά στο λιμάνι και κάποια self service deli που χαίρεσαι να τα βλέπεις. Όλες οι αισθήσεις στο full, γεύσεις και αρώματα, χρώματα και ήχοι.

Μπαίνω σε ένα όμορφο deli και μένω με το στόμα ανοικτό…
Οι τιμές ήταν επιπέδου goodys και μπορούσες να κάνεις μια επιλογή είτε για να πάρεις μαζί σου, είτε για να καθίσεις εκεί.

  Αρώματα και γεύσεις της Πόλης, άλλα γνώριμα και άλλα όχι.

Ένας ακόμη λόγος για να την επισκευθώ σύντομα, ελπίζω, όχι transit αυτή τη φορά.

Έκανα νεύμα στο μάστορα να πιάσει ένα πιάτο και να ζωγραφίσει μια μικρή ποικιλία γεύσεων.
Μη γνωρίζοντας ειδικά τι με περιμένει στο βαπόρι, έπρεπε να γεμίσω μπαταρίες.

Προγραμματισμένος απόπλους στις 22.00 και υποχρεωτική παρουσία όλων των επιβατών στο μπάρ του πλοίου στις 21.00 για έλεγχο από την αστυνομία!
Παρά το γεγονός ότι είχαμε περάσει έλεγχο διαβατηρίων, ήρθε αστυνομική δύναμη στο καράβι για να ελέγξει τη λίστα επιβατών και τους επιβάτες ένα προς ένα!

Όταν τελείωσε η διαδικασία, πήραν και κάτι «δωράκια» από τον πλοίαρχο (που στεκόταν δίπλα σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας) και άφησαν το πλοίο να ξεκινήσει.

Η ώρα ήταν ήδη 22.00 και είχαμε μπροστά μας 34 ώρες ταξιδιού....

Η νυχτερινή διάσχιση του Βοσπόρου ήταν εντυπωσιακή...

  Τακτοποίησα τα πράγματά μου στην υπερλούξ καμπίνα, η οποία είχε θερμοκρασία σάουνας.

Με το που έκανα να ανοίξω λιγάκι το παράθυρο να μπεί λίγος δροσερός αέρας, ήρθα αντιμέτωπος με ένα από τα κολλήματα των Ρώσων και των Ουκρανών. Κάτι παθαίνουν με τα ανοικτά παράθυρα…

Το είχα διαβάσει και σε κάποιο κείμενο του Lonely Planet παλιότερα αλλά το θεώρησα μάλλον υπερβολική υπεροπτική δυτική αντίληψη. Τελικά όμως είναι έτσι και χειρότερα! Προτιμούν να πάθουν ασφυξία σε ένα λεωφορείο γεμάτο μέχρι την οροφή παρά να ανοίξουν παράθυρο!

Δεν κατάλαβα αν είναι κάποιου είδους προκατάληψη, δεισιδαιμονία ή απλά υποχονδρία, αλλά είναι απλά γεγονός.

Η σύνθεση των εθνικοτήτων στο καράβι ήταν στο περίπου μισοί Ρώσοι, μισοί Ουκρανοί και κάτι λίγοι ξέμπαρκοι (Σύριοι, Αρμένιοι, Γεωργιανοί και ένας Έλληνας, ο υπογράφων)

Από τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση ήταν η ιδιαίτερη αγάπη τους προς το ποτό. Με το που ξεκίνησε το καράβι, άνοιξε το μπάρ και μπορούσες να βρείς μπύρα πολύ πιο εύκολα απ’ότι νερό.

Βότκα και μπύρα λοιπόν είχαν την τιμητική τους, σε ένα πλοίο με Ρωσικό πλήρωμα και σημαία Sierra Leone όπου δέχονταν μόνο δολάρια και είχαν στο μπαρ τη σημαία του Αμερικανικού νότου!

Ώ καιροί, ώ ήθη...

 Το δεύτερο πράγμα που μου έκανε εντύπωση, ήταν το πόσο φιλικοί ήταν.
Παρ’όλη την αντικειμενική δυσκολία της επικοινωνίας, είχαν όλη την καλή διάθεση να βοηθήσουν. Όταν έβγαινε η ανακοίνωση (στα Ρώσικα) για γεύμα ή δείπνο, θα έρχονταν να με φωνάξουν και θα με καλούσαν στο τραπέζι τους.
Όταν θα σκόνταφτα σε εμπόδιο μετάφρασης, θα έκαναν κάθε δυνατή προσπάθεια στη νοηματική.

Αυτό που είναι όμως πιο εντυπωσιακό με αυτούς τους ανθρώπους, είναι το πόσο έχουν κάνει βίωμά τους το «άδραξε τη μέρα»!
Είναι ικανοί να ζήσουν τα πάντα και να αντλήσουν ευχαρίστηση ακόμη και από το πιο μικρό πράγμα. Δε θα γκρινιάξει κανείς γιατί το πλοίο δεν έχει A/C, δε θα νοιάξει κανένα που πάμε με 8 κόμβους!!!

  Έχουν μια απίστευτη ικανότητα να μετατρέπουν το βαρετό σε διασκεδαστικό. Κορασίδες έβαζαν τα μαγιό τους και άπλωναν τις πετσετούλες τους για να λιαστούν δίπλα σε containers και το πλήρωμα φρόντιζε να διατηρεί την «πισίνα» του κρουαζιερόπλοιου γεμάτη 

...και να αποτελέσει τον πόλο έλξης του πλοίου για ταξιδιώτες κάθε ηλικίας!

Σιγά σιγά, μη σπρώχνετε, όλοι θα μπείτε!

Εκεί έμαθα ακόμη πως βολεύονται 1-2 αυτοκίνητα σε ένα βαπόρι «όλα τα μεταφέρω – όλα τα σφάζω – όλα τα μαχαιρώνω»

Το φαγητό στο πλοίο, μια πραγματική ιεροτελεστία. Αυστηρό πρόγραμμα, ανακοίνωση γραπτή και διαχωρισμός των επιβατών σε 2 γκρούπ για να εξυπηρετηθούν όλοι.

Συγκεκριμένη θέση σε αριθμημένο τραπέζι και σερβίρισμα λοιπόν. Καυτή σούπα πάντα για πρώτο πιάτο (στα τέλη Ιουλίου), ατομική σαλάτα, κυρίως πιάτο και φρούτο.

Αντί νερού, ένα αναψυκτικό κόκκινου χρώματος. Όσο και αν προσπάθησα να καταλάβω γεύση, δεν τα κατάφερα. Ούτε η γλώσσα βοηθούσε στο να μου το περιγράψουν οι συνδαιτυμόνες μου… Πάντως δροσερό, πινόταν ευχάριστα!

  Δεν έχω εμπειρία από θαλασσινά ταξίδια και κυρίως από ναυτικές πρακτικές, τα γονίδιά μου είναι καθαρά βουνίσια. Δεν ξέρω εάν ζω πολύ μακριά από την πραγματικότητα, αλλά έμεινα ολίγον μ@λ@κ@ς όταν το δεύτερο βράδυ, εκεί που χάζευα τη θάλασσα προς την πρύμνη του πλοίου, το πλήρωμα έβγαλε εκεί τους κάδους με τα σκουπίδια και άρχισαν να τους αδειάζουν στη θάλασσα !!!

Ξύλινα καφάσια, πλαστικές σακούλες, αποφάγια, πλαστικά μπουκάλια... απ’όλα είχε το μενού που τάισαν αυτή την πολύπαθη θάλασσα...

Από τις πιο επιβαρυμένες θάλασσες του πλανήτη, λόγω του πολύ χαμηλού ρυθμού ανακύκλωσης των νερών της αλλά κυρίως λόγω της υπερβολικής επιβάρυνσης από βιομηχανική ρύπανση. Μια από τις πρωτιές άλλωστε της πρώην Σοβιετικής ένωσης ήταν και ο ρυθμός καταστροφής του περιβάλλοντος.

Προσθέστε σε όλα αυτά και το τι κουβαλούν τα μεγάλα ποτάμια που εκβάλλουν εκεί (Δούναβης, Δνείπερος, Δνείστερος κλπ) και θα έχετε έναν εκρηκτικό συνδυασμό..!

 Σάββατο πρωί λοιπόν τελειώνει η κρουαζιέρα…

Με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου είμαι ήδη στο κατάστρωμα για να δω τις πρώτες εικόνες της Κριμαίας.

Πλησιάζοντας στο λιμάνι, μας πλεύρισε το σκάφος που έφερε τον πιλότο.

Κατέβηκε μια ανεμόσκαλα για να επιβιβαστεί.

Σε λίγα λεπτά θα προσεγγίζαμε την είσοδο του λιμανιού.

Λίγο μετά τις 8 είχαμε πια δέσει. Το πλήρωμα ξεκίνησε να ξεφορτώνει τη σκάλα της αποβίβασης.

Εκεί που περίμενα ότι θα ξεκινούσα την περιπλάνησή μου στην Κριμαία λίαν πρωί, ήρθε η πρώτη γραφειοκρατική σφαλιάρα… οι επιβάτες κατεβαίνουν ανά καμπίνα, σύμφωνα με τη λίστα του πλοίου. 4 άτομα maximum λοιπόν τη φορά βαδίζουν προς τον έλεγχο διαβατηρίων.

Σαν ο μοναδικός συνοδός οχήματος κατέβηκα τελευταίος, κατά τις 11.30, 3 ώρες μετά την άφιξη. Συμπληρώνω customs declaration που μόνο τυπικό δεν είναι, όλοι το κάνουν με ευλάβεια θρησκευτική. Ήδη από το πλοίο είχα αρχίσει να ακούω διάφορα για την αυστηρότητα των ελέγχων στη Σεβαστούπολη.

Για την ιστορία, δήλωσα τα μετρητά που είχα πάνω μου, το φωτογραφικό εξοπλισμό και το gps. Κάπου ξεχωριστά, τα στοιχεία του οχήματος με αριθμούς πλαισίου, κινητήρα κλπ κλπ.

  Νομίζοντας ότι η διαδικασία είναι μάλλον τυπική, η πρώτη έκπληξη ήρθε όταν μου ζήτησαν να πάμε σε διπλανό δωμάτιο για έλεγχο

Για να μην κουράζω το κείμενο με ανούσιες περιγραφές, απλά να αναφέρω ότι μόνο που δε μου έβγαλαν και τα εσώρουχα! Μου μέτρησαν όλα τα χρήματα για να δουν εάν συμφωνούν με τη δήλωσή μου, περιεργάστηκαν το τρίποδο της φωτογραφικής μηχανής, την κουλούρα της μοτοσυκλέτας, άδειασαν όλα μου τα ρούχα και έβαλαν και σκύλο να τα μυρίσει…

Πιστεύοντας πως έχω ξεμπερδέψει πια, η ώρα είχε πάει σχεδόν μία. Ρώτησα πότε θα παραλάβω τη μηχανή…

«Μα από τώρα; Πρέπει πρώτα να γίνει ο έλεγχος του σκάφους!»

Τελειώνοντας με τους επιβάτες, μικτή ομάδα τελωνειακών υπαλλήλων και αστυνομικών ανεβαίνουν στο βαπόρι όπου κάνουν έλεγχο για τα πάντα. Εμπορεύματα, χαρτιά πλοίου, οχήματα… ό,τι χωράει ο ανθρώπινος νους.

Τους χάζευα από μακριά να ανοίγουν τα καλύμματα των λέμβων, να ζητούν να ανοίξουν πόρτες και διάφορα άλλα τινά. Με τα πολλά, κατά τις 2.30 τελείωσαν και άρχισε το πλήρωμα να ξεφορτώνει τα εμπορεύματα.

Ήρθε επιτέλους η στιγμή να ανέβω στη μηχανή μου!

Έχοντας μόνο τη μισή μέρα μπροστά μου, αποφάσισα να μείνω το πρώτο βράδυ Σεβαστούπολη.

Άρχισα να οδηγώ προς την πόλη και οι κουραστικές γραφειοκρατικές διαδικασίες ήταν ήδη μακρινή ανάμνηση.

Πριν συνεχίσω στα περί Κριμαίας, μια μικρή παρένθεση.

Ίσως κάποιοι αναρωτιούνται γιατί τόση αναφορά στη Ρωσική γλώσσα και εθνότητα για κάποια εδάφη τυπικά Ουκρανικά. Η "Αυτόνομη Δημοκρατία της Κριμαίας" αποτελεί οντότητα εντός των Ουκρανικών συνόρων αλλά η πληθυσμιακή σύνθεση στην περιοχή είναι κατά 80% εθνικά Ρωσική.

Αυτό σημαίνει ότι μιλούν Ρωσικά, αισθάνονται Ρώσοι και είναι φιλικά προσκείμενοι προς οτιδήποτε Ρωσικό. Από την κουζίνα τους έως την πολιτική τους. Η Κριμαία άλλωστε παραχωρήθηκε από το ανώτατο σοβιέτ στην τότε Ουκρανική επαρχία της πρώην Σοβιετικής Ένωσης μόλις το 1954.

Τα ζητήματα είναι πολλά και φλέγοντα στην περιοχή, με τον πληθυσμό να τάσσεται με σθένος υπέρ της Ρωσικής πλευράς ακόμη και στο γλωσσικό θέμα και να διαδηλώνει επίσης σθεναρά εναντίον κάθε τι φιλοδυτικού (σε άσκηση του ΝΑΤΟ με τις ευλογίες της προηγούμενης Ουκρανικής κυβέρνησης είχε γίνει της Κορέας!).

Στη Σεβαστούπολη βρίσκεται βάση του Ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας την οποία οι Ρώσοι ήταν να αφήσουν το 2012. «Εκβιάζοντας» ενεργειακά την Ουκρανική κυβέρνηση (τον περασμένο χειμώνα οι Ουκρανοί πάγωσαν όταν οι Ρώσοι τους έκοψαν σχεδόν το φυσικό αέριο), τελικά θα τη διατηρήσουν για 20 ακόμη χρόνια με ένα ιδιόρρυθμο καθεστώς leasing.

Για το συγκεκριμένο θέμα είχαν πέσει ακόμη και αυγά στο Κίεβο εντός συνεδρίασης του κοινοβουλίου!

Τι γίνεται όμως στην πράξη, τι βλέπει κανείς στην καθημερινότητα;

Ένα τόπο ξεχωριστό, σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα. Ένα έντονο γεωγραφικό ανάγλυφο σε αντίθεση με τον επίπεδο σιτοβολώνα της ενδοχώρας, ένα τόπο που τουριστικά θυμίζει παρθένα που πρωτοανακάλυψε τις χαρές του έρωτα.

Η Κριμαία μπορεί να ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο τουριστικό θέρετρο των αξιωματούχων της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά ο αναπτυξιακός οργασμός του τουριστικού κλάδου που γνωρίζει τα τελευταία χρόνια είναι πρωτόγνωρος!

Τα αυτοκίνητα με Ρωσικές πινακίδες είναι σχεδόν όσα και τα Ουκρανικά και οι ευκατάστατοι Ρώσοι τουρίστες έχουν κάνει την περιοχή να φαίνεται (και μάλλον να είναι στην πράξη) τσιφλίκι τους. Ο τόπος είναι πραγματικά ευλογημένος και δεν είναι καθόλου περίεργο που έγιναν τόσοι και τόσοι πόλεμοι για την κυριαρχία στην περιοχή.

Πρώτοι εποικιστές οι Έλληνες, οι οποίοι κληροδότησαν και τα περισσότερα τοπωνύμια της περιοχής.
Σήμερα ο Ελληνισμός έχει ρημάξει, με κάποιες κοινότητες να έχουν ακόμη παρουσία μακριά από τα τουριστικά θέρετρα αλλά κοντά σε εργατουπόλεις όπως η Συμφερόπολη (η αδιάφορη πρωτεύουσα της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας) και η Μαριούπολη (ανατολικά, κοντά στα Ρωσικά σύνορα).

Πρώτη επαφή λοιπόν με τη Σεβαστούπολη.

Τι να πρωτοπεί κανείς για μια πόλη που μέχρι το 1996 ήταν προσεγγίσιμη μόνο με ειδική άδεια λόγω της παρουσίας του Ρωσικού στόλου;

Κλειστή λοιπόν δια το κοινόν μέχρι πρότινος και πραγματικά εντυπωσιακή η Σεβαστούπολη.

Ολοκληρωτικά κατεστραμμένη από τους Γερμανούς κατά τον 2ο Π.Π. αριθμεί μόλις ελάχιστα κτίρια χτισμένα πριν το 1946.

Το σημαντικότερο λιμάνι της Κριμαίας, με αρκετά σοβαρή εμπορική κίνηση και σημαντική ναυπηγοεπισκευαστική παρουσία.

Νεόδμητη, με Σοβιετική αρχιτεκτονική και τυπικά δομημένη με τα ενδιαφέροντα κτίρια στο κέντρο και τα κλασσικά μπλόκ κατοικιών περιμετρικά.

Τα ΜΜΜ φτηνά, σε πηγαίνουν παντού. Λίγο πιο ακριβά αλλά σημαντικά ταχύτερα τα marshrutky, σα mini buses δρομολογημένα σε συγκεκριμένες γραμμές.

Το δίκτυο συγκοινωνιών, απλά απίστευτο σε πυκνότητα γραμμών & συχνότητα δρομολογίων.

Σας θυμίζει κάτι;

Αν μπορώ να πω κάτι σαν μια ακόμη εντύπωση, η πόλη είναι ένα υπαίθριο μουσείο.

Ένας λαός που όχι μόνο σέβεται την ιστορία του αλλά που αναδεικνύει κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή της σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο με κάποιο μνημείο.

 Εδώ ο ναύαρχος Nakhimov, υπερασπιστής της πόλης κατά την πολιορκία του Κριμαϊκού πολέμου (Γάλλοι, Βρετανοί, Οθωμανοί και κάτι άλλα τσιράκια τους εναντίον Ρώσων, 1853 - 1856).

Ψάχνοντας τα ενδιαφέροντα σημεία της πόλης, συνειδητοποιώ ότι έχω πέσει συμπτωματικά πάνω σε 2 εκδηλώσεις: κάποιον επετειακό εορτασμό του Ρωσικού στόλου, κάτι σαν αποκορύφωμα εκδηλώσεων ναυτικής εβδομάδας, αλλά και το 15ο Bike Show!

Η τροχαία πανταχού παρούσα, εκτρέποντας την κυκλοφορία των οχημάτων ώστε να μη γίνει κομφούζιο στην περιοχή των ναυτικών εκδηλώσεων.

Μπαγκέτες στο χέρι λοιπόν και ενορχήστρωση

Κανονιοβολισμοί και νηοπομπές από το Ρωσικό ναυτικό και χιλιάδες κόσμου να παραληρεί με το θέαμα ζητοκραυγάζωντας.

Το τι άποψη έχει τελικά κάθε λαός περί ατραξιόν είναι πραγματικά αξιοπερίεργο!

Και για να πιάσουμε και το άλλο, το "ενδιαφέρον" κομμάτι, να και η αφίσα του Bike Show.

Για το Bike Show της Σεβαστούπολης είχα διαβάσει παλιότερες παρουσιάσεις στο AdvRider και η όλη κατάσταση μου φάνταζε σαν κάτι από ταινία Mad Max!

Τελικά, η άποψή μου δεν απείχε και τόσο από την πραγματικότητα...

Για αυτο το θεσμό ειλικρινά δεν έχω λόγια, είναι κάτι που απέχει μακράν από τη δική μου φιλοσοφία περί μοτοσυκλέτας.

Οι καλοβαλμένοι Ρώσοι...

...και οι φτωχοί Ουκρανοί συγγενείς.

No comments...

Τυπική συμμετοχή του Bike Show...

…απ’όπου φυσικά δεν έλειψαν ούτε κατασκευές σαν και δαύτη.

Για τις Goldwing – χριστουγεννιάτικα δέντρα καλύτερα να μην αναφέρω κάτι γιατί ίσως κακοκαρδίσω μερικούς.

Αρκετά όμως με το Bike Show και το τι θεωρούν οι τέως σοβιετικοί και νύν easy riders μοτοσυκλετιστική κουλτούρα & αντίληψη.

Για τα αυτοκίνητα της περιοχής, θα μπορούσα να γράψω πολλά. Ίσως να ήταν και ένα από τα βασικά στοιχεία που με έκαναν να νοιώθω ότι βρίσκομαι κάπου αρκετά μακριά.

Ένα παράξενο συνοθύλευμα γνώριμων τύπων με σοβιετικές κατασκευές. Hummer παρκαρισμένα δίπλα σε Lada των 60ies και Mercedes δίπλα σε Volga ήταν η τυπική εικόνα στο (ακριβό) κέντρο της πόλης.

Πιο έξω, στις συνοικίες, τα δυτικά λιγοστεύουν πολύ και θα δείς διάφορα «συλλεκτικά» μεταξύ των οποίων Μόσκβιτς και Γκάζ. Τα μαουνοειδή Volga κάθε ηλικίας αποτελούσαν και τη συντριπτική πλειοψηφία των ταξί της πόλης.

Για μοτοσυκλέτες, ούτε λόγος. Αν δεν ήταν το Bike Show, δε θα κυκλοφορούσε σχεδόν τίποτα, όπως και διαπίστωσα λίγες μέρες μετά στη συνέχεια του ταξιδιού. Εξαίρεση κάποια μικρά σκούτερ και μερικές πάπιες (είδα πολλά c-50 σε κατάσταση βιτρίνας) τα οποία δε βγάζουν πινακίδα κυκλοφορίας αλλά κυκλοφορούν σαν ποδήλατα.

Η κυκλοφορία στους δρόμους απαιτεί αρκετή προσοχή στην αρχή για κάποιον συνηθισμένο στα Ελληνικά δεδομένα. Όπως και στην υπόλοιπη χώρα, έτσι και στη Σεβαστούπολη ξεχνάμε τα πολλά φανάρια και τα άλλα τόσα stop.

Αντιθέτως, πολλές κεντρικές διασταυρώσεις με κυκλική πορεία, πολλά σήματα παραχώρησης προτεραιότητας (το «ανάποδο» τρίγωνο) και σχεδόν όλα τα φανάρια με ένδειξη υπολοίπου χρόνου τόσο στο πράσινο όσο και στο κόκκινο. Κατά τα άλλα, μέσα στις πόλεις οι περισσότεροι είναι υποδειγματικοί και όταν ξεπέρασα το αρχικό μου σφίξιμο και προσαρμόστηκα στα δεδομένα τους όλα μου φάνταζαν εύκολα.

Εντός αστικού και περιαστικού κύκλου, δεν αισθάνθηκα πουθενά κίνδυνο και η κατάσταση των όποιων κακοσυντηρημένων δρόμων δεν απέχει και πολύ από τα δικά μας μέτρα και σταθμά.

Όσο έμεινα στη Σεβαστούπολη, είδα δυστυχώς και αρκετά ατυχήματα με μηχανές, από τους συμμετέχοντες στο Bike Show. Θεωρώ ότι από θαύμα δεν έγιναν ακόμη περισσότερα. Είδα σούζες σε πεζόδρομους, καγκουριές σε στενά, κόντρες σε λεωφόρους με πλήρη εξάρτυση μπαντάνας και ανοικτού δερμάτινου γιλέκου.

Αν προσθέσει κανείς και το γεγονός ότι οι ΙΧήδες δεν είναι συνηθισμένοι σε κίνηση μοτοσυκλετών, αντιλαμβάνεται το τι ακριβώς συμβαίνει… Με άλλα λόγια, αν σας τύχει, καλύτερα πηγαίνετε παντού με τα πόδια.

Περπατώντας βράδυ στην πόλη, νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε ένα καθημερινό τεράστιο πανηγύρι. Χιλιάδες κόσμου στην προκυμαία, άλλοι τόσοι στα όμορφα διαμορφωμένα πάρκα. Τα μαγαζιά όλα γεμάτα και οι τιμές μια ευχάριστη έκπληξη για κάποιον συνηθισμένο στα Ελληνικά δεδομένα.

Οι επιλογές πολλές, από καντίνες στο δρόμο μέχρι ακριβά θεματικά εστιατόρια. Οι τιμές, για να πιάσουμε τα άκρα, από 70 περίπου λεπτά για ένα μεγάλο hot dog έως 15 ευρώ για ένα πλήρες γεύμα σε κάποιο παραλιακό restaurant. Όχι ότι δε μπορείς να χαλάσεις περισσότερα, ειδικά εάν είσαι Russian new money, αλλά έτσι για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης.

Ανάμεσα στα εστιατόρια και τα καφέ της παραλίας, κάπου κάπου ξεφυτρώνει και κάποιο night club από αυτά όπου διάφορες καλλίγραμμες κορασίδες ακροβατούν σε στύλους, αναδεικνύοντας το αθλητικό τους παράστημα.

Για να δελεάσουν λοιπόν τους υποψήφιους πελάτες, έχουν στήσει 1-2 μικρές εξέδρες απ’έξω, στο πεζοδρόμιο, όπου χορεύουν εκ περιτροπής αλλά με πιο σεμνή περιβολή απ’ότι μέσα στο κατάστημα. Φάτε μάτια ψάρια λοιπόν, ή κοπιάστε λίγο μέσα για το πιο σπέσιαλ πρόγραμμα!

Κάτι που θα συναντήσει κανείς κατά κόρον, όπως και σε άλλες χώρες της ευρύτερης περιοχής, είναι το Κβάς. Το παραδοσιακό τους ποτό με όψη μπύρας, προίόν ζύμωσης σικάλεως, όπου και οφείλει το σκούρο του χρώμα. Πολύ χαμηλός αλκοολικός βαθμός, πίνεται ευχάριστα και σερβίρεται σε πολλά σημεία από πλανόδιους πωλητές δροσερό.

Πανάκριβο βέβαια, στα 30 λεπτά το μεγάλο ποτήρι στην ακριβή και τουριστική Σεβαστούπολη...

Έξω από τοπικό κινηματογράφο (νομίζω δηλαδή), χαζεύοντας τις αφίσες με τους εγχώριους stars!  

...και φυσικά ο Ρωσικός στόλος πανταχού παρών, ανοίξαμε και σας περιμένουμε

Τη Σεβαστούπολη την άφησα πίσω μου με πολύ όμορφες εικόνες και εντυπώσεις. Με μοναδική παραφωνία την ταλαιπωρία στο λιμάνι, η πόλη μου άφησε μια δυνατή επίγευση, σα σφηνάκι βότκας μετά το γεύμα...

Πριν πάρω το δρόμο ανατολικά προς Γιάλτα, είπα να περάσω να δω την πόλη που έδωσε το όνομά της σε ένα από τα καθημερινά αξεσουάρ των μοτοσυκλετιστών… τη Μπαλακλάβα.

"The balaclava, a tight knitted garment covering the whole head and neck with holes for the eyes and mouth, also takes its name from this settlement, where soldiers first wore them"

Κοντά στη Σεβαστούπολη, ένας πολύ κλειστός όρμος με Μεσογειακό χρώμα. Εκεί υπάρχει και μια πρώην βάση υποβρυχίων που έχει μετατραπεί σε ναυτικό μουσείο και ήλπιζα να επισκευθώ.

Ευσεβείς πόθοι, μιας και υπήρχε τόσος κόσμος στην πόλη που για να τη διασχίσω θα έχανα τη μισή μέρα μέσα στα στενά όπου δε χωρούσε να διασταυρωθεί ούτε η μηχανή, πόσο μάλλον τα ογκώδη suv των τουριστών.

Στροφή επιτόπου λοιπόν και επόμενος προορισμός… Γιάλτα.

Η διαδρομή από τη Σεβαστούπολη έως τη Γιάλτα ήταν από τα οδηγικά highlights του ταξιδιού. Απόκρημνες ακτές, καλοσυντηρημένος δρόμος, πολύ καλή σήμανση αλλά και αρκετή κίνηση.

Ο δρόμος περνάει αρκετά ψηλά και η θέα προς τα παραλιακά θέρετρα είναι εντυπωσιακή.

Πανέμορφη η διαδρομή, αλλά και λίγο αγχωτική για τα πρώτα χιλιόμετρα μέχρι να συνηθίσεις το «3ο ρεύμα κυκλοφορίας». Ο δρόμος θυμίζει παλιά Ελληνική εθνική οδό, με μία λωρίδα ανά ρεύμα κυκλοφορίας και μία στη μέση την οποία χρησιμοποιούν για προσπέραση διαδοχικά τα 2 ρεύματα.

Κλίκ για διαδρομή

Άφησα για λίγο τον κεντρικό άξονα για να κατέβω να δω από κοντά 2-3 σημεία.

Πανέμορφη φύση με εντυπωσιακό ανάγλυφο αλλά πολλοί τουρίστες και άσχημες εγκαταστάσεις. Η σοβιετική αντίληψη ήθελε τα κτίρια στα σημεία παραθερισμού να μη διαφέρουν από τα περίχωρα της Μόσχας αλλά και η τωρινή αντίληψη δεν είναι καλύτερη.

Σύγχρονες κατασκευές που θυμίζουν κλουβιά, τεράστιοι όγκοι από μπετόν, δόμηση μέσα στη θάλασσα. Αν προσθέσει κανείς σε όλα αυτά και την ιδιαίτερη σχέση τούτου του λαού με ό,τι εμείς χαρακτηρίζουμε (ας μου επιτραπεί) «κίτς», ο συνδυασμός σκοτώνει στην κυριολεξία.

Η τουριστική βιομηχανία τους πάντως ανθεί κάτω από αυτές τις συνθήκες. Παρκαδόροι να προσπαθούν να βολέψουν Ferrari σε γκαράζ όπου μέχρι χθες δεν ανέβαινε ούτε Niva και η αίσθηση ότι κάποιοι κονομάνε χοντρά από αυτό το πανηγυράκι, πανταχού παρούσα

Αφήνω πίσω μου τον παραθεριστικό τους παράδεισο και συνεχίζω για Γιάλτα. Ο «Εφιάλτης της Περσεφόνης» μου έρχεται στα χείλη και πιάνω τον εαυτό μου να σιγοτραγουδά μέσα από το κράνος.

Σκέφτομαι ότι λίγο πιο κάτω από εδώ χωρίστηκε η μεταπολεμική πίτα και αναλογίζομαι εάν το συγκεκριμένο θέρετρο έχει ίσως μετατραπεί σε Καζίνο ή σε σουίτα όπου θα πίνουν βότκα & μπύρες οι τουρίστες μέχρι τελικής πτώσεως.

Αν ζούσε ο Γκάτσος αυτή την κατάσταση, ίσως η Ελευσίνα που τον ενέπνευσε να φάνταζε γραφικό ψαροχώρι…

Βλέποντας τα Ελληνικά τοπωνύμια της περιοχής (ακόμη και το Γιάλτα έχει ρίζα στη λέξη γιαλός), δε μπορώ να μην αναλογιστώ την ιστορική παρουσία στην Κριμαία από τον 4ο π.Χ. Αιώνα, την πρώτη αποικία της Χερσονήσου (σημερινό Χερσόν), την Αρχαία Κολχίδα, την Ταυρίδα και τη μυθολογική Ιφιγένεια εν Ταύροις ως πιστή ιέρεια της Αρτέμιδας.

«Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν να δουν διυλιστήριο»

Ο δρόμος για τη Γιάλτα

Αλλού φλερτάρει με την απόκρημνη ακτή, αλλού χάνεται στους αμπελώνες και τους λόφους της ενδοχώρας.

Άφιξη στη Γιάλτα μετά από λίγο και πρώτη επαφή με την πόλη.

Καμία απολύτως σήμανση για το Livadia Palace (το θέρετρο της υπογραφής της συμφωνίας). Αντ’αυτού, ταμπέλες παντού για το μεγάλο αξιοθέατο της πόλης, το σπίτι του Τσέχωφ. Αναρωτιέμαι πως σε τόσα λίγα χιλιόμετρα πέρασα από την πόλη της ιστορικής μνήμης στην πόλη της ιστορικής αναλγησίας.

Στη Σεβαστούπολη φρόντιζαν να σου υπενθυμίζουν σε κάθε τετράγωνο πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε η πόλη στον 2ο Π.Π. ενώ στη Γιάλτα σα να θέλουν να σε κάνουν να σκέφτεσαι μόνο τη βόλτα στην παραλία και το hamburger στα Mc Donalds.

 Κατά τα άλλα, ένα κλασσικό τουριστικό σημείο με ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική γύρω από το λιμάνι και πάρα μα πάρα πολύ κόσμο, τουλάχιστον τέτοια εποχή. Εκεί είδα και το μοναδικό σε όλο μου το ταξίδι άγαλμα του Λένιν.

Η παραλία της Γιάλτας θύμιζε πελώρια παιδική χαρά.

Τελεφερίκ που σου δείχνει πανοραμικά την πόλη...

Διάφοροι τύποι, άλλοτε με αστείες φορεσιές και άλλοτε με ενδυμασίες εποχής...

Κορασίδες που βολτάρουν στην παραλία...

 ...άλλες που παλεύουν για τα προς το ζείν...

…και ότι άλλο χωράει ο νούς.

Από τη Γιάλτα ξεκινά και μια γραμμή τρόλεϋ από τις μεγαλύτερες στον κόσμο, κάπου 80 χιλιόμετρα, μέχρι τη Σεβαστούπολη. Μακάρι να είχα το χρόνο να κάνω ένα κομμάτι έτσι...

Στο λιμάνι της Γιάλτας θα δείς ό,τι χωράει ο νούς.

Από τους γραφικούς θαμώνες...

 ...μέχρι τριήρεις - bar restaurants.

Αυτός ο merry go round τόπος δε με γέμισε, δε μου κέντρισε το ενδιαφέρον για να μείνω. Αισθανόμουν ότι τα είδα όλα σε λίγες μόνο ώρες.

Ρίχνω μια ματιά στο χάρτη και σχεδιάζω την επόμενη διαδρομή. Αφήνω τα παράλια και παίρνω τα βουνά. Από Γιάλτα κατευθύνομαι βόρεια, διασχίζω τον εθνικό δρυμό Krymsky, από εκεί Bakhchisaray και κατόπιν Συμφερόπολη.

Μια πανέμορφη διαδρομή που έμελε να μου αλλάξει τη ροή του ταξιδιού...

(η διαδρομή εδώ )

Όσο ανηφορίζει ο δρόμος στην απόκρημνη πλαγιά, τόσο πιο εντυπωσιακή γίνεται η θέα προς τη Μαύρη Θάλασσα.

Από υψόμετρο 0, μετά από μια διαδρομή με συνεχείς στροφές και φουρκέτες βρίσκεσαι στα 1.200 μέτρα.

Κάπου εκεί, μετά την ανάβαση, ξεκινά ένα απίστευτο οροπέδιο και η πατρίδα των Τατάρων της Κριμαίας

Σε ένα από τα ψηλότερα σημεία υπάρχει ένα παρατηρητήριο με όμορφη θέα...

 ...όπου μπορεί να δει κανείς στα κάγκελα διάφορα αφιερώματα.

Στον πανέμορφο αυτό τόπο σταμάτησα να ξεμουδιάσω, να ξεκουραστώ. Κατέβηκα από τη μηχανή και περπάτησα λιγάκι. Αν κάπνιζα, θα ήταν το καλύτερο τσιγάρο του ταξιδιού. Όμως, έμελε να είναι η στάση που μου άλλαξε το ταξίδι και εν μέρει εμένα ως άνθρωπο… Σ’αυτό θα επιστρέψουμε σε λίγο, από τη Συμφερόπολη.

«Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελά» έγραψα στην αρχή αυτού του κειμένου, όπερ εγένετο.

Εικόνες από το οροπέδιο στο Krymsky reserve

Γιγάντιες εγκαταστάσεις ( ραντάρ ίσως; ) στην κορυφή Ay Petri

Ο δρόμος άρχισε πλέον να κατηφορίζει. Δάση από οξιές έκαναν τη μέρα νύχτα και η ανυπόφορη ζέστη της παραλίας έδωσε τη θέση της σε μια απίστευτη δροσιά.

Διαδρομή δίπλα σε τρεχούμενα νερά και σε παρθένα δάση. Επόμενος προορισμός με ενδεχόμενη διανυκτέρευση το Bakhchisaray.

Διασχίζω διάφορα χωριά στη διαδρομή...

...το καθένα με το σύμβολό του στην είσοδο.

Τα χιλιόμετρα δε βγαίνουν εύκολα σε τέτοιο δίκτυο και έφτασα στο Bakhchisaray σχεδόν βράδυ.

Ψάχνοντας για δωμάτιο, έμεινα μ@λ@κ@ς με τις μπάμπουσκες που μου παρουσίαζαν τις αποθήκες τους για δωμάτια υπερλούξ! Ξενέρωσα βλέποντας να με τραβολογούν δεξιά αριστερά από στάβλο σε αποθήκη βλέποντας στο πρόσωπό μου το χαζό τουρίστα που θα του τα αρπάξουν και αποφάσισα να συνεχίσω για Συμφερόπολη.

Είχε πλέον νυχτώσει για τα καλά. Βάζω στο GPS τη διεύθυνση ενός ξενοδοχείου που πρότεινε το βιβλίο της Lonely Planet και βάζω ρότα για την πρωτεύουσα της Κριμαίας. Κίνηση στο δρόμο και πολλά νερά από μπόρα που προηγήθηκε.

Με τα πολλά, βρίσκω το ξενοδοχείο και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Ήταν ήδη περασμένες 22.00, στην πόλη δεν κυκλοφορούσε σχεδόν ψυχή, η μέρα ήταν πολύ κουραστική και το θέμα του δωματίου είχε αρχίσει να με αγχώνει.

      Το ξενοδοχείο είχε φυλασσόμενο parking. Παρκάρω λίγο πριν για να ξεφορτώσω τα μπαγκάζια πριν βάλω τη μηχανή μέσα στο parking.

Κατεβάζω τα απαραίτητα και κάνω μια μηχανική κίνηση να πιάσω το τσαντάκι μέσης που φορούσα, όπου είχα όλα μου τα χρήματα, διαβατήριο, άδεια κυκλοφορίας μηχανής, γυαλιά, 2α κλειδιά… πουθενά το τσαντάκι!

Μετά τα απανωτά εγκεφαλικά, προσπαθώ να συνέλθω και να σκεφτώ τι έχει συμβεί... 

Στη Γιάλτα, είχα παρκάρει τη μηχανή κάπου κεντρικά για να περπατήσω στην πόλη. Για να μην αφήσω τίποτα ιδιαίτερης αξίας πάνω στη μηχανή όσο θα περπατούσα, μάζεψα όλα μου τα μοιρασμένα σε διάφορα σημεία έως τότε χρήματα σε ένα σημείο.

Διαβατήριο, άδεια, χρήματα & κάρτες στο τσαντάκι μέσης και ταυτότητα, δίπλωμα, ασφάλεια, φωτοαντίγραφα κλπ στο bagster που κουβαλούσα στην πλάτη με τη φωτογραφική μου μηχανή. Το μόνο που διακινδύνευα έτσι ήταν να μου κλέψουν κάποιον σάκο με ρούχα από την παρκαρισμένη μηχανή.

Τη μηχανή φυσικά δεν την πείραξε κανείς, αλλά εκεί που στάθηκα για ξεκούραση και περπάτημα στο οροπέδιο όταν κατευθυνόμουν προς το Bakhchisaray ξεκούμπωσα το τσαντάκι μου από τη μέση για να κάνω μια κατάθεση σωματικών υγρών στη φύση.

Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι μετά κάτι δεν κούμπωσε σωστά και το τσαντάκι κάπου στο δρόμο έφυγε…

Πού βρίσκομαι λοιπόν;

Κάπου στην Κριμαία, σε μια εργατούπολη που ερημώνει τα βράδυα, χωρίς δεκάρα τσακιστή, χωρίς διαβατήριο, χωρίς άδεια μηχανής και με συσσωρευμένη όλη την κούραση του ταξιδιού.

Το χειρότερο βέβαια είναι πως βρίσκομαι σε μια χώρα όπου δε μιλούν λέξη Αγγλικά, δε μιλώ λέξη Ρωσικά, οι αρχές με έχουν ταλαιπωρήσει ήδη αρκετά με τα γραφειοκρατικά (βλ. λιμάνι Σεβαστούπολης) και το πλησιέστερο προξενείο απέχει πάνω από 500 χλμ...

Σε εκείνο το σημείο ομολογώ πως έσπασα… κάθισα στο έδαφος, κρατούσα το κεφάλι μου συνειδητοποιώντας τη θέση μου εκείνη τη στιγμή και αναρωτιόμουν εάν θα αποφορτιζόμουν αν έβαζα τα κλάματα.

Πέρασαν από μπροστά μου οι εικόνες όλων των φίλων που μου έλεγαν «είσαι τρελός που πας εκεί», πόσο μάλλον που πήγα μόνος. Δεν το μετάνιωσα λεπτό που ξεκίνησα αυτό το ταξίδι, ούτε καν εκείνη τη δύσκολη στιγμή. Ήταν ώρα για ψύχραιμη σκέψη και σχέδιο διαφυγής από μια τέτοια κατάσταση.

Τηλεφώνησα στη γυναίκα μου όταν ηρέμησα λιγάκι και αφού της εξήγησα πρώτα ότι είμαι καλά στην υγεία μου, της είπα τι ακριβώς μου συνέβη. Η αγωνία της όσο καιρό έλειπα είχε χτυπήσει ήδη κόκκινο και το τηλεφώνημα αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Ήταν Κυριακή βράδυ και ό,τι και να κάναμε, μέχρι την επομένη το πρωί δε μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα από Ελλάδα...

Μπαίνω στο ξενοδοχείο ελπίζοντας σε κάποια βοήθεια. Για καλή μου τύχη, η receptionist ήξερε μερικές λέξεις Αγγλικά. Με λίγα Αγγλικά και πολλή νοηματική, της έδωσα να καταλάβει τι είχε συμβεί.

Την παρακάλεσα να μου δώσει ένα δωμάτιο και θα της άφηνα ενέχυρο ταυτότητα, δίπλωμα, φωτογραφική μηχανή… οτιδήποτε για να μου δώσει μια τρύπα να χωθώ. Όλα αυτά μέχρι να ξημερώσει η επόμενη μέρα και να πάρω με κάποιο τρόπο χρήματα από Ελλάδα.

Παρά την καλή της θέληση, χωρίς διαβατήριο δεν υπήρχε περίπτωση να με βάλουν στο ξενοδοχείο. Μιας και όλα κυλούν by the book, μου προτείνει να καλέσουμε την αστυνομία. Έρχονται μετά από κανά 40λεπτο 2 τύποι που επίσης δε μιλούσαν γρί Αγγλικά. Τους εξηγεί την ιστορία μου και αρχίζουν τις ερωτήσεις με τη receptionist σε ρόλο μεταφράστριας της νοηματικής.

Φάγαμε κάποια ώρα εκεί και στο τέλος μου κάνουν νόημα να αφήσω τα πράγματα και να τους ακολουθήσω στο τμήμα. Αυτή τους δείχνει την ταυτότητά μου και τους ρωτάει κάτι στα Ρώσικα και αυτοί της γνέφουν καταφατικά. Υποθέτω ότι ζήτησε την άδεια να με δεχτεί με την ταυτότητα, να μείνω κάπου το βράδυ.

Μπροστά λοιπόν το περιπολικό και από πίσω εγώ με τη μηχανή. Φτάνουμε στο αστυνομικό τμήμα όπου αρχίζουμε 2ο γύρο ερωτήσεων στη νοηματική. Γίναμε το θέαμα όλου του κτιρίου μιας και μαζεύτηκαν κάμποσοι μπας και καταλάβει κανείς καμιά λέξη Αγγλικά να συνεννοηθούμε.

Συνεννόηση φυστίκι στο τέλος, κρατάν κάποια αντίγραφα από ό,τι είχα μαζί μου και μετά από πολλή κουβέντα μεταξύ τους μου ψελλίζουν με υπερηφάνεια για το κατόρθωμά τους: «Tomorrow morning 9 hour here translator. Now go hotel sleep».

Μη έχοντας άλλη λύση, γύρισα στο ξενοδοχείο με το δείκτη της βενζίνης να φλερτάρει με την κόκκινη ένδειξη. Εξηγώ στη receptionist όσο μπορούσα τι συνέβη στην αστυνομία και αυτή με καθησυχάζει λέγοντάς μου πως όλα θα τακτοποιηθούν στην επόμενη μέρα. Μου έδωσε ένα δωμάτιο να τακτοποιηθώ και με ρώτησε εάν έχω καθόλου χρήματα. Όταν κατάλαβε ότι δεν έχω ούτε κέρμα, μου έδωσε 50 γρίβνιες (κάπου 5 ευρώ) από το πορτοφόλι της λέγοντας «take, (for) water tomorrow».

Κοιμήθηκα μερικές ώρες και το επόμενο πρωί πηγαίνω στο αστυνομικό τμήμα, όπως μου είχαν υποδείξει. «Tomorrow morning 9 hour here translator»…

Μπαίνω μέσα, σημασία κανείς. Ούτε καν κάποιος να ρωτήσει τι γυρεύει αυτός ο εξωγήινος με το κράνος εδώ πέρα. Μπαίνεις και βγαίνεις χωρίς κανένα στην είσοδο να σε ρωτά ποιος είσαι και τι θές, μια κατάσταση μπάχαλο.

Περίμενα αρκετή ώρα και στο τέλος βλέποντας ότι δε βγαίνει άκρη βρήκα το τηλέφωνο του συναδέλφου που ήξερε λίγα Ρώσικα. Του τηλεφωνώ, του εξηγώ τι συνέβη και του λέω να εξηγήσει σε κάποιον από το τμήμα ότι περιμένω μεταφραστή, όπως μου είπαν. Εκεί έρχεται λοιπόν η αποκάλυψη ότι φυσικά και δεν υπάρχει μεταφραστής και πως θα πρέπει εγώ να βρώ έναν και να ξαναπάω!

Τηλέφωνο λοιπόν στο προξενείο της Οδησσού, στη δικαιοδοσία του οποίου ανήκει η Συμφερόπολη. Να είναι καλά οι άνθρωποι που προθυμοποιήθηκαν αμέσως να βοηθήσουν και έρθουν σε επαφή με την Ελληνική κοινότητα της πόλης για βοήθεια. Τελικά, μετά από κάποιες ώρες, βρέθηκε μια κοπέλα, Ουκρανικής καθαρά καταγωγής, η οποία είχε τελειώσει το τμήμα Ελληνικών σπουδών του τοπικού πανεπιστημίου και ως εκ τούτου είχε μάθει να μιλάει κάποια Ελληνικά.

Η κοπέλα άφησε τη δουλειά της για να έρθει να βοηθήσει ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ και να μπορέσω να πάρω το πολυπόθητο χαρτί δήλωσης απώλειας από την αστυνομία, κάτι που μας πήρε τελικά σχεδόν 48 ώρες! Αν δεν ήταν εκείνη, μάλλον θα είχα στοιχειώσει στους τοίχους και τα δωμάτια του αστυνομικού τμήματος...

 Επόμενη κίνηση ήταν να μπορέσω να πάρω τα χρήματα που μου έστειλαν από Ελλάδα με western union. Χρήματα όμως χωρίς διαβατήριο ΔΕΝ μου έδιναν και διαβατήριο χωρίς χρήματα ΔΕΝ μπορούσα να βγάλω, μιας και δεν είχα σταγόνα βενζίνης για να φτάσω Οδησσό (2 γεμίσματα δρόμος).

Εκεί βοήθησε ξανά η Γιούλια (η μεταφράστρια). Αλλάξαμε το όνομα του παραλήπτη και βάλαμε το δικό της, να τα πάρει δηλαδή αυτή για λογαριασμό μου. Για μια αλλαγή που υπό άλλες συνθήκες θα γινόταν την ίδια στιγμή σε πραγματικό χρόνο με online σύστημα, τελικά μας πήρε περίπου 4-5 ώρες με πολλή πίεση τόσο από Ελλάδα όσο και από εμάς στη Συμφερόπολη και ενημέρωση μέσω ανταλλαγής fax!

Για να μην το κουράζω άλλο το θέμα με τις περιγραφές αυτής της περιπέτειας, φαντάζομαι πως είναι ηλίου φαεινότερο ότι το ταξίδι είχε ήδη πάει κατά διαόλου. Στόχος πλέον ήταν ο επαναπατρισμός με κάθε δυνατό τρόπο. Τα χρήματα που έλαβα ήταν τα απολύτως απαραίτητα για να μπορέσω να επιστρέψω από τη συντομότερη οδό και η ψυχολογία μου φαντάζομαι κατανοητή από όποιον έκανε τον κόπο να διαβάσει όλες αυτές τις αράδες παραπάνω...!

Κυριακή βράδυ έφτασα στη Συμφερόπολη χωρίς χαρτιά, Τετάρτη πρωί αναχώρησα από την πόλη για Οδησσό με το χαρτί της αστυνομίας (απαραίτητο για την έκδοση προσωρινού διαβατηρίου από το προξενείο) και μερικά δολάρια στην τσέπη για βενζίνη και τα άμεσα έξοδα. Τακτοποίησα τα χρήματα σε ασφαλές σημείο και ξεκίνησα.

Έπρεπε να φτάσω Οδησσό πριν τις 16.30 που έκλεινε το προξενείο!

Η διαδρομή από Συμφερόπολη για Οδησσό εδώ

Οδηγώντας συνειδητοποιώ ότι το πίσω λάστιχο έχει καθίσει επικίνδυνα. Πρόχειρος έλεγχος, κανένα καρφί. Ευτυχώς που το 4ο-5ο βενζινάδικο που σταμάτησα έτυχε να έχει αέρα, γεγονός σπάνιο για τα πρατήρια καυσίμων στην περιοχή. Φουσκώνω το λάστιχο και συνεχίζω.

Επόμενη πόλη στο χάρτη το Krasnoperekopsk.

Ο κεντρικός σταθμός λεωφορείων του Krasnoperekopsk. Προσέξτε τις δεξαμενές αερίου στην οροφή των οχημάτων.

Το σύνολο σχεδόν του στόλου των παλιών οχημάτων είναι υγραεριοκίνητα, από τα ΙΧ μέχρι τα λεωφορεία. Κάπου στα 0,70 ευρώ η 95άρα αμόλυβδη, στα 0,35 περίπου το LPG.

Μετά το έντονο ανάγλυφο της Κριμαίας, το τοπίο αλλάζει εντελώς με απέραντες απόλυτα επίπεδες εκτάσεις. Η Ουκρανία υπήρξε ο σιτοβολώνας της Ευρώπης επί Σοβιετικής Ένωσης και εκτός από σιτηρά αφθονούν και καλλιέργειες από ηλιοτρόπια.

Μία θεωρία θέλει άλλωστε τα χρώματα της Ουκρανικής σημαίας (μπλέ – κίτρινο) να συμβολίζουν τον ορίζοντα της Ουκρανικής γής, με το κίτρινο από τα ηλιοτρόπια να ενώνενται με το μπλέ του ουρανού.

Πολλά αρδευτικά κανάλια κάθε λίγο να φροντίζουν για το πότισμα της γής...

...και πάρα πολλοί αγρότες να πουλάν την πραμάτεια τους στην άκρη του δρόμου.

Πατάτες, ντομάτες, μελιτζάνες, κρεμμύδια… τα πάντα από την παραγωγή στην κατανάλωση.

Την τιμητική της βέβαια στην περιοχή έχουν καρπούζια και πεπόνια.

Ιδού ένα σύνηθες θέαμα για του λόγου το αληθές...

Το οδικό δίκτυο, όσο αξιοπρεπές είναι στην τουριστική Κριμαία, τόσο αρχίζει και αλλάζει όσο προχωρά κανείς προς τα βορειοδυτικά. Οι υποδομές είναι οι ίδιες βέβαια, αλλά η συντήρηση ανύπαρκτη εδώ που δε φτάνουν και τόσοι τουρίστες.

Η άσφαλτος στις κεντρικές αρτηρίες πολύ ταλαιπωρημένη από τα φορτηγά, απαιτεί κάποια παραπάνω προσοχή και ταλαιπωρεί ιδιαίτερα λάστιχα & αναρτήσεις.

Λίγο μετά το Krasnoperekopsk φτάνω στα διοικητικά όρια της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας, κάτι που φροντίζουν να γίνει αντιληπτό διάφορες τεράστιες πινακίδες. Πάνω στο όριο, φυλάκιο με δυνατότητα ελέγχου, πιθανόν δειγματοληπτικού ή κατά περίπτωση.

Μπάρες δεν υπήρχαν, εμένα δε με σταμάτησε κανείς, αλλά από το αντίθετο ρεύμα υπήρχαν σταματημένα οχήματα και αστυνομικοί. Στη «συμπαθή» αυτή κατηγορία θα επανέλθω σε λίγο...

Ατέλειωτες ευθείες...

 Σειρά στο χάρτη είχε το Kherson. Τα χιλιόμετρα όμως δε βγαίνουν εύκολα και ο χρόνος για να προλάβω το προξενείο πιέζει. Περνάω περιμετρικά της πόλης και συνεχίζω για Nikolayev.

Τα μπλόκα στο δρόμο άφθονα, κάθε τρείς και λίγο. Στήνονται για λίγο σε κάποιο σημείο, σταματούν στην τύχη όποιον βρεθεί μπροστά τους, κάποιους τους διώχνουν μετά τον έλεγχο, κάποιους άλλους τους «γράφουν».

Φυσικά, δε θα μπορούσα να είμαι η εξαίρεση στον κανόνα αυτό…

Σήμα λοιπόν για να σταματήσω ενώ βρισκόμουν σε πολύ καλό κομμάτι δρόμου, με νησίδα και 3 λωρίδες ανά ρεύμα. Εγώ πριν λίγο είχα βγεί με φλάς από τη μεσαία στη δεξιά με max 70-80.

Ποια ήταν η παράβαση; Ότι όταν άλλαξα λωρίδα πάτησα κομμάτι με συνεχή διαγράμμιση, που μετά από 20 μέτρα άλλαζε σε διακεκομμένο. «This, faoul. You, pay penalty».

Εκεί με έσωσε το χαρτί της αστυνομίας… τους το έδειξα, ότι έχασα τα πάντα. και κλάφτηκα ότι δεν έχω μία. Όταν μου έκαναν νόημα πώς βάζω βενζίνη, τους είπα ότι γέμισα πριν τα χάσω.

Ευτυχώς που οι γνώσεις τους για αυτονομίες μοτοσυκλετών είναι όσες και οι δικές μου για το χόκεϋ επί πάγου…

- Go, go…
- Ντασβιντάνια

Οι δρόμοι αρχίζουν πλέον να βελτιώνονται αισθητά και πλησιάζω την πόλη με τη μεγάλη ναυπηγική παράδοση, το Nikolayev.

Προξενείο όμως δεν προλαβαίνω με τίποτα, οπότε πιάνω το τηλέφωνο να τους ζητήσω οδηγίες. «Μην αγχώνεσαι», ήταν η πρώτη κουβέντα που μου είπαν. «Όταν φτάσεις Οδησσό, πήγαινε στο προξενείο και πάρε μας τηλέφωνο, όποια ώρα και να είναι. Όλα θα τακτοποιηθούν».

Αυτές οι κουβέντες ήχησαν πολύ καθησυχαστικά στα αυτιά μου και συνέχισα με σαφώς λιγότερο άγχος.

Εικόνες από Nikolayev

Πριν το Nikolayev, πάνω από τον ποταμό Δνείπερο.

Μετά από κάποια ώρα άρχισα να βλέπω τα πρώτα σπίτια της Οδησσού.

Η ατμόσφαιρα πλέον αλλάζει, το Σοβιετικό κλίμα των πόλεων που είχα μέχρι στιγμής δεί, δίνει τη θέση του σε ένα πολύ πιο Ευρωπαϊκό.

Η διεύθυνση του προξενείου ήταν ήδη στο gps και χωρίς στάση συνεχίζω. Το πίσω λάστιχο ήταν ξανά χωρίς αέρα αλλά δεν είχα ούτε το χρόνο, ούτε τη διάθεση να ψάχνω ξανά για αέρα.

Μετά από λίγα χιλιόμετρα, φτάνω μπροστά στο Ελληνικό προξενείο της Οδησσού.

Το κτίριο του προξενείου

Σταματάω πρόχειρα και βγαίνει ο αστυνομικός φρουρός. Είχε πέσει σήμα ότι περίμεναν κάποιον Έλληνα με μοτοσυκλέτα και μου έκανε νόημα να παρκάρω τη μηχανή ακριβώς μπροστά στην είσοδο, μπροστά από το φυλάκιό τους.

Εκεί παίρνω τηλέφωνο ένα από τα παιδιά του προξενείου που μου είχε δώσει το κινητό του και ενημερώνω για το που ακριβώς βρίσκομαι. Σε λίγα λεπτά, ακούω σε μια γνώριμη γλώσσα… «είσαι ο Γιώργος;»

Για να μην το κουράζω με περιγραφές συναισθημάτων εκείνη τη στιγμή, τα παιδιά από το προξενείο με μάζεψαν και με πήγαν σε κοντινό μαγαζί όπου ένας τους κερνούσε με αφορμή τη γιορτή του. Ήταν 27 Ιουλίου και οι Παντελήδες είχαν την τιμητική τους...!

Η εναλλαγή ήταν ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ. Από το απόλυτο στρές, στην απόλυτη χαλάρωση. Ένιωσα πραγματικά σα στο σπίτι μου, σα να ήμαστε μια παρέα που γνωρίζεται χρόνια.

Παντελής, Γιώργος & Βαγγέλης ο σταθερός πυρήνας, σύν κάποιοι άλλοι που ήρθαν για λίγο ή έφυγαν νωρίς. Τους εξιστορούσα την εξέλιξη έως τότε του ταξιδιού και τα ποτήρια γέμιζαν αυτομάτως. Άντε στην υγειά μας λοιπόν… Οι μπύρες έδωσαν τη θέση τους σε βότκα και μετά από λίγο είχαμε γίνει όλοι κουδούνια.

Άλλες φωτογραφίες από τη μπυρο(βοτκο)κατάνυξη μην περιμένετε...

Αρκετή ώρα μετά, είχα την εξής εύλογη απορία...

- «Πως θα βρώ τώρα ξενοδοχείο χωρίς διαβατήριο ρε παλληκάρια;»
- «Ρε τι ξενοδοχείο, έλα να κοιμηθείς σπίτι μου» ήταν η απάντηση που πήρα από το Βαγγέλη.

Αν σας πω ότι δε με συγκίνησε, θα είναι ψέμα.

Στην Οδησσό έμεινα 3 μέρες – 2 νύχτες, όσο χρειάστηκε μέχρι να τακτοποιηθεί το θέμα των χαρτιών μου. Έκδοση προσωρινού διαβατηρίου για επαναπατρισμό και σφράγισμα μιας φωτοτυπίας – fax από το υπουργείο συγκοινωνιών στην Ελλάδα για την άδεια κυκλοφορίας της μηχανής.

Η μηχανή αυτές τις μέρες ξεκουραζόταν μπροστά στο προξενείο με τρύπιο πίσω λάστιχο. Όσο και να ρωτήσαμε, δε βρήκαμε βουλκανιζατέρ που να μπορεί να βγάλει τροχό και λάστιχο για κανονικό μπάλωμα οπότε αναγκαστικά κορδόνι. Είχα ήδη κάνει 1-2 μόνος μου στην πορεία έως τότε, μου χτύπησαν άλλο ένα στην Οδησσό. Μέχρι να φύγω από τη χώρα, το λάστιχο έμελλε να γίνει σπορτέξ από τα πολλά κορδόνια…

Για την Οδησσό, ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Όσες μέρες έμεινα, την περπάτησα όσο περισσότερο μπορούσα. Παρίσι της ανατολής χαρακτηριζόταν παλιότερα και σίγουρα όχι άδικα.

Η αρχιτεκτονική της μοιάζει πάρα πολύ με το κέντρο της Γαλλικής πρωτεύουσας και για όποιον έρχεται από ανατολικά ο Ευρωπαϊκός αέρας εδώ είναι διάχυτος. Στα πρόσωπα του κόσμου, στις εθνικότητες των τουριστών, στις γνωστές ταμπέλες των καταστημάτων.

Είδα αρκετά αξιοθέατα της πόλης, όπως τις σκάλες του «Ποτέμκιν»...

Το παρακείμενο μίνι-τελεφερίκ για όσους βαριούνται το περπάτημα...

Την όπερα...

...και άλλα άπειρα

 Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στο μουσείο της Φιλικής Εταιρείας που στεγάζεται στο οίκημα όπου και ιδρύθηκε.

 Το οίκημα βρίσκεται κοντά στην "πλατεία Ελλάδας"

Η είσοδος...

Η είσοδος (ii)

Ο επισκέπτης μπορεί να δεί μέσα χειρόγραφα των Φιλικών να φυλάσσονται σε ειδικές προθήκες.

 χειρόγραφα (ii)

 χειρόγραφα (iii)

χειρόγραφα (iv)

Έπιπλα εποχής & αναπαράσταση τυπικού Ελληνικού σπιτιού της Οδησσού του (προ)περασμένου αιώνα, με αντικείμενα δωρισμένα από Έλληνες της κοινότητας...

 ... η οποία πλέον έχει εκλείψει. Οι όποιοι εναπομείναντες της σημερινής γενιάς δε μιλούν καθόλου πια τη γλώσσα.

Οι σημερινοί Έλληνες της Οδησσού είναι εργαζόμενοι τεχνικών εταιρειών που έχουν αναλάβει διάφορα έργα στην περιοχή. Η πιο ενεργή και πολυάριθμη κοινότητα ομογενών της Ουκρανίας βρίσκεται σήμερα ανατολικά, στη Μαριούπολη, κοντά στα σύνορα με τη Ρωσία.

Μια ακόμη άποψη του Μουσείου

 Στην είσοδο του μουσείου, υπήρχαν ομοιώματα των Φιλικών.

Με δεδομένη τη σοβαρή δουλειά που έχει γίνει στο εν λόγω μουσείο, μου φάνηκε "κάπως" η προχειρότητα των ομοιωμάτων που είχαν φιλοτεχνηθεί μόνο από τη μέση και πάνω...

Δε μπόρεσα να μη θυμηθώ τη δουλειά του αείμνηστου Παύλου Βρέλλη...

Μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα έμαθα ότι κατά τραγική σύμπτωση, η επίσκεψή μου στο μουσείο των Φιλικών στην Οδησσό και ο συνειρμός μου για τη δουλειά του μεγάλου μας γλύπτη, σχεδόν συνέπεσαν με τη μέρα που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι... 

Απ'όλα είχε το μενού της επίσκεψης στην Οδησσό...

Βόλτα στη "νέα αγορά"...

Όπου στεγάζεται και η αντίστοιχη δική τους «Βαρβάκειος»

Η κρεαταγορά...

 Η ψαραγορά...

...και η αγορά τυροκομικών.

 Παρούσα και εδώ η Ελλάδα, δια των προϊόντων της αυτή τη φορά...

...ναι, ναι, καλά είδατε

Η οδός Deribasovskaya, εδώ χτυπά η καρδιά της πόλης...

Γραφικά εστιατόρια και καφέ παντού στο κέντρο

...υπαίθριοι πωλητές παντού τριγύρω

 Μια πανέμορφη πόλη που όσο την περπατάς τόσο την εκτιμάς.

Κάποια στιγμή τα χαρτιά μου ήταν έτοιμα και μπορούσα να πάρω το δρόμο του γυρισμού.

Αναμεικτα συναισθήματα και αναμνηστική φωτογραφία με τα παιδιά στο προξενείο.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ για ό,τι έκαναν για να με βοηθήσουν  

 Τα μεγαλεπήβολα σχέδιά μου για Καρπάθια αναβλήθηκαν για κάποια από τις επόμενες φορές και προσπάθησα να υπολογίσω τη συντομότερη διαδρομή για να επιστρέψω σπίτι. Τα χρήματα που είχα μαζί μου ήταν τα απολύτως απαραίτητα για καύσιμα και 1-2 διανυκτερεύσεις και είχα σχεδόν εξαντλήσει ήδη τις διαθέσιμες μέρες.

Η διαδρομή θα ήταν Οδησσός, Ισμαήλ, Γκαλάτι, Ρούσε, Σόφια Προμαχώνας, Αθήνα.
Κλίκ me

Ξεκινάω από Οδησσό με κατεύθυνση Ισμαήλ.

Ο Μ15 όμως είχε κλείσει στην Palanca λόγω ζημιών από πλημμύρες οπότε πηγαίνω αναγκαστικά από το δύσκολο παραλιακό δευτερεύον δίκτυο, μέσω Zatoka.

 Οι δρόμοι σε τραγική κατάσταση, αλλού κατεστραμμένοι από βαριά οχήματα και ζέστη, αλλού με πέτρες και άμμο στα καλά καθούμενα χωρίς καμία προειδοποίηση. Από τις φερτές ύλες δεξιά & αριστερά σημείων του δρόμου, κατάλαβα ότι όταν τα ποτάμια της περιοχής φουσκώνουν, τα πάντα πλημμυρίζουν και αποκαθίστανται στοιχειωδώς.

Αυτά είναι κάποια νορμάλ σημεία, στα δύσκολα δεν κρατούσα τη φωτογραφική αλλά το τιμόνι…

 Στα ψηλότερα σημεία της διαδρομής, η οδήγηση ήταν απροβλημάτιστη και ενδιαφέρουσα με όμορφες εικόνες.

Σιδηροδρομική διάβαση στο Ισμαήλ.

Πλησιάζοντας το δέλτα του Δούναβη, το τοπίο γινόταν εντυπωσιακό...

 ...όπως και η εκατόμβη των εντόμων σε ζελατίνα και ανεμοθώρακα.

Με τα πολλά, φτάνω στα σύνορα Ουκρανίας – Μολδαβίας μετά από περίπου 5 ώρες non stop οδήγησης από Οδησσό, κατά τις 9 το βράδυ. Είχα την αγωνία του τι θα συναντήσω μπροστά μου για 2 λόγους:
- πρώτον λόγω των ιδιαιτέρων εγγράφων που είχα μαζί μου αντί για κανονικό διαβατήριο (το προσωρινό είναι ένα χαρτί Α4 με μια φωτογραφία και 2 σφραγίδες που ισχύει μόνο για επαναπατρισμό), και:
- δεύτερον λόγω της κακής εμπειρίας από το τελωνείο εισόδου στη χώρα, στη Σεβαστούπολη, κάμποσες μέρες πρίν.

Οι φόβοι μου τελικά δε διαψεύστηκαν. Για να μην κουράζω με τις λεπτομέρειες που με ξετίναξαν, να αναφέρω απλά ότι έφυγα από εκεί στις 2 τα χαράματα, μετά από 5 ώρες, δίνοντας 20 δολάρια σ’αυτόν που με ξεψάχνιζε.

Οι αφορμές ήταν οι εξής 2:

1. Η άδεια (η θεωρημένη φωτοτυπία της μάλλον) έγραφε αριθμό κυκλοφορίας xxx-0614 ενώ η πινακίδα έγραφε xxx-614. Ναι, σωστά καταλάβατε, έλειπε το μηδενικό.
2. Ο αριθμός πλαισίου της μηχανής είχε ένα ψηφίο που στη φωτοτυπία φαινόταν σαν 8 ενώ στο πλαίσιο σαν Β, νύχτα και με φακό!

«This, very big problem. You stay here, I call police»

Δεν πα να φωνάξεις και την Τιμοτσένκο, σκέφτηκα, και την έπεσα σε ένα παγκάκι...

 Βλέποντάς με ατάραχο και υπομονετικό, μετά από κάμποση ώρα έσκασε το πρώτο παραμύθι… «very big problem, bad papers. You pay protocol, 80 dollars».

80 dollars your arse, πήγα να του πω, αλλά κρατήθηκα. Του εξήγησα πως έχω πάνω μου μόνο 25$ για να φτάσω Ρουμανία, όπου και θα μου έστελναν χρήματα από Ελλάδα, Ευρωπαϊκή ένωση γαρ.,.. «this, very big problem, no money. You wait»

Το είχα μάθει πια το παραμύθι… you wait μέχρι να σου σπάσει το νευρικό σύστημα και να βρείς λεφτά. Τελικά βαρέθηκε αυτός πριν από εμένα και μετά από ώρα με πλησιάζει και μου λέει «you give 20$ and go after 10 minutes».

Δεν είχα πλέον άλλη επιλογή, είχε πάει 2 το πρωί και δεν είχα πού την κεφαλή κλίναι. Του έσκασα το 20δόλαρο και με παρέδωσε στον Μολδαβό φρουρό. Τότε συνειδητοποίησα ότι εάν έχουμε τα ίδια και με αυτούς, θα μας φάνε οι λύκοι.

Για να περάσεις οδικώς από την Ουκρανία στη Ρουμανία, πρέπει να περάσεις μια μύτη Μολδαβικού εδάφους. Οι Μολδαβοί το μόνο πέραν του διαβατηρίου που μου ζήτησαν ήταν η πράσινη κάρτα της ασφάλειας. Ίσως και να με λυπήθηκαν που έβλεπαν να με τραβομαδάνε τόσες ώρες, την ίδια στιγμή που τα οχήματα με Ουκρανικές πινακίδες περνούσαν αέρα πατέρα (το φυλάκιό τους είναι σχεδόν κοινό με το Ουκρανικό).

Μετά από λίγο, πάτησα επιτέλους το πόδι μου στη Ρουμανία. Δίνω προσωρινό διαβατήριο, το κοιτάζει ο φρουρός και μου ζητά ταυτότητα. Του τη δείχνω, χαμογελά και μου λέει “Welcome to Romania”. Ο πρώτος φιλικός φρουρός μετά το συνοριακό φυλάκιο των Κήπων του Έβρου...

Περίπου 1 ώρα μετά είμαι στην Braila και ψάχνω για ξενοδοχείο. Ήταν περασμένες 3 και μπήκα στο πρώτο που βρήκα. Πηγαίνω στον receptionist και τον ρωτώ «Do you speak any English?»

Με κοιτάζει περίεργα ο τύπος και μου απαντά με φυσικότητα «Of course I do, how can I help you?» Σταυροκοπήθηκα που μπορούσα επιτέλους να συνεννοηθώ με ξενοδόχο μετά από τόσες μέρες, κατάλαβε όταν του είπα από πού έρχομαι την βαθειά ανάσα που πήρα και με τακτοποίησε σε ένα δωμάτιο.

Με τη Ρουμανία έχω ανοικτούς λογαριασμούς, έχω δώσει υπόσχεση επιστροφής με την πρώτη ευκαιρία και αφορμή. Είδα ελάχιστα πράγματα αλλά μου άνοιξαν τη διάθεση να την επισκευθώ στο μέλλον

 Το οδηγικό μενού της επόμενης μέρας είχε διάσχιση Ρουμανίας & Βουλγαρίας. Ξεκινώ από Braila με κατεύθυνση Βουκουρέστι, από εκεί Giurgiu, Βουλγαρικά σύνορα, Russe.
Κλίκ για διαδρομή ημέρας

Ρουμανικές πεδιάδες...

Ρουμανία ξανά...

..και οικολογικά μέσα μεταφοράς.

 Μέσα μαζικής μεταφοράς σταθερής τροχιάς, μέσα κι έξω από τις πόλεις.

 ...και πέρασμα στη Βουλγαρία

 Ρούσσε, Βουλγαρία.

Κατόπιν Pleven, Sofia και διανυκτέρευση καμιά 60αριά χλμ πριν τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα στον Προμαχώνα.

Η διαδρομή αλλού όμορφη και αλλού βαρετή. Ατέλειωτες ευθείες και σκηνικό που μου θύμιζε έντονα κεντρική Μακεδονία.

 Ενδιαφέρον το κομμάτι από Ziatna Panega έως Σόφια, με το υψόμετρο να ανεβαίνει αρκετά και το δρόμο να θυμίζει αρκετά Εγνατία, λίγο στο πιο κακοσυντηρημένο.

Τα χιλιόμετρα φεύγουν εύκολα σε σχέση με Ουκρανία, με βρίσκει σούρουπο στη Σόφια και βράδυ κάπου κοντά στο Σαντάνσκι, όπου και βρίσκω ένα δωμάτιο καμιά 50αριά χιλιόμετρα πριν τον Προμαχώνα.

Η φωτό από τις ατέλειωτες ευθείες πριν το Πλέβεν.

 Βουλγαρία

 Την επόμενη μέρα την περίμενα πως και πως, ήμουν πλέον εξαντλημένος και ήθελα να πατήσω το πόδι μου Ελλάδα. Γέμισα με καύσιμα λίγο πριν τα σύνορα και πρωί πρωί βρίσκομαι στον Προμαχώνα. Ήταν Σάββατο και μου έκανε εντύπωση πόσα αυτοκίνητα με Ελληνικές πινακίδες περνούσαν τα σύνορα προς Βουλγαρία.

Τα περισσότερα καταστήματα άλλωστε στο δρόμο είχαν ταμπέλες στα Ελληνικά και δε δυσκολεύτηκα να καταλάβω το σκοπό της μετακίνησης των περισσοτέρων. Κάπου εδώ περίμενα ότι θα τελείωνε η ταλαιπωρία και πως σε λίγες ώρες θα ήμουν στο σπίτι μου...

Κλίκ εδώ για τη διαδρομή της ημέρας, στο περίπου...

Οι οδηγοί των βυτιοφόρων όμως είχαν άλλα σχέδια… Μαθαίνω για την απεργία και υπολογίζω πως με τα καύσιμα που έχω φτάνω περίπου Λάρισα. Σαν να μην έφταναν αυτά, το πίσω λάστιχο την είχε ακούσει κανονικά από τα πολλά κορδόνια και έχανε αέρα αργά αλλά σταθερά από παντού! Άσε που από τα μικροκοψίματα που απέκτησε στην Ουκρανία, όταν πλέον πάτησε κανονική άσφαλτο με σχετικά υψηλές ταχύτητες, άρχισαν να φεύγουν κομμάτια.

Το ταξίδι μου κράτησε περίπου 12-13 ώρες μέχρι την Αθήνα, με συνεχείς εξόδους από την εθνική για να βρώ καύσιμα αλλά και αέρα κάθε λίγο και λιγάκι. Το λάστιχο ήταν από την Κατερίνη και κάτω με τα λινά και στην Κηφισιά μου βγήκε και η αλυσίδα που είχε χαλαρώσει επικίνδυνα αλλά που δεν είχα ούτε το κουράγιο ούτε τη διάθεση να ασχοληθώ...

 Έφτασα στο σπίτι αργά το βράδυ και αισθάνθηκα για πρώτη φορά ότι αυτά που έζησα τις προηγούμενες μέρες ήταν ένα όνειρο. Ένα καλό όνειρο κάποιες στιγμές και ένας εφιάλτης κάποιες άλλες.

Το σίγουρο είναι πως όχι μόνο δεν το μετάνιωσα που ξεκίνησα αυτό το ταξίδι έστω και μονάχος μου, αλλά ότι η γεύση που μου άφησε ήταν η αγαπημένη μου γλυκόπικρη. Οι στιγμές που έζησα στην Οδησσό με τους ανθρώπους του προξενείου, στους οποίους χρωστάω μεγάλο κέρασμα, είναι ανεκτίμητες.

Τα πρόσωπα που γνώρισα και που με βοήθησαν στις δύσκολες στιγμές πραγματικά με σημάδεψαν σαν άνθρωπο και εύχομαι να μπορέσω να τους το ανταποδώσω κάποια μέρα με το δικό μου τρόπο. Οι δυσκολίες που προέκυψαν μπορεί να με γονάτισαν, αλλά με έμαθαν να ξανασηκώνομαι και να αισθάνομαι πολύ καλά που τελικά μπόρεσα να ανταπεξέλθω.

Οι εμπειρίες και οι εικόνες που κουβαλάω από αυτή μου την περιπέτεια κάθε άλλο παρά «τουριστικές» είναι και κατόρθωσαν να μου ενισχύσουν το χαμόγελο και την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου.

Ντασβιντάνια κύριοι, και εις άλλα με υγεία!






(Ντασβιντάνια Γιώργη πάντα όρθιος για να μας ταξιδεύεις)