Όταν τα όνειρα χωράνε σε 3 βαλίτσες και 1 tag-bag όλοι οι δρόμοι μοιάζουν με μια παλέτα που περιμένουν τον καλλιτέχνη να τους χρωματίσει....
Ο Ζωγραφάκης Μανώλης πήρε το πινέλο του και ζωγραφίζοντας τους δικούς του ανοιχτούς ορίζοντες ταξιδεύει και εμάς στο ονειρικό του ταξίδι.....
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
8700km, για ένα χαμένο στοίχημα ...
Όλα ξεκίνησαν πριν σχεδόν 2 χρόνια όταν ο αδελφός, ο οποίος μένει στην Αγγλία, αποφάσησε να πάρει μηχανή. Εγώ για να τον πικάρω του είπα οτι ΔΕ παίζει να πάρεις και αν πάρεις θα έρθω να κάνουμε βόλτα στο “μεγάλο νησί”. Τελικά πήρε (ένα BMW GS 1200 Adventure) και ... έπρεπε να κρατήσω το λόγο μου.
Έτσι τον ιούλιο του 2010, μετά το γάμο του Φίλιππα (mikios) και της Μαρίας (mikias), πήρα το παπόρι για Πειραιά, όπου και έκατσα μέχρι το απόγευμα και μετά βουρ για Πάτρα, μιας και το βαπόρι για Βενετία φεύγει στις 12:00 το βράδυ. Εδώ θα ήθελα να τονίσω οτι δρόμος Κόρινθος – Πάτρα μου φάνηκε πολύ οικείος μιας και η ποιότητα του είναι η ίδια με εδώ στη Κρήτη ... αλλά θα αναφερθώ ξανά για αυτόν προς το τέλος.
Ωρα 23:00 και το Σοφοκλής Βενιζέλος δένει στο λιμάνι της Πάτρας και ιδού μπροστά μου το ποιο βαρετό κομμάτι της διαδρομής, 32 ώρες στο καράβι μέχρι τη Βενετία. Το καράβι δεν είναι και το καλύτερο, τη καμπίνα τη μοιράζομαι με το Peter, ένα αυστριακό που επέστρεφε απο τη ορειβατική βόλτα στη νότια Κρήτη και ένα άγγλο. Tο μόνο που κάνω, όσο ήμουν ξύπνιος είναι να παίζω με το laptop και να μιλώ στη γυναίκα στο τηλέφωνο.
Όλα ξεκίνησαν πριν σχεδόν 2 χρόνια όταν ο αδελφός, ο οποίος μένει στην Αγγλία, αποφάσησε να πάρει μηχανή. Εγώ για να τον πικάρω του είπα οτι ΔΕ παίζει να πάρεις και αν πάρεις θα έρθω να κάνουμε βόλτα στο “μεγάλο νησί”. Τελικά πήρε (ένα BMW GS 1200 Adventure) και ... έπρεπε να κρατήσω το λόγο μου.
Έτσι τον ιούλιο του 2010, μετά το γάμο του Φίλιππα (mikios) και της Μαρίας (mikias), πήρα το παπόρι για Πειραιά, όπου και έκατσα μέχρι το απόγευμα και μετά βουρ για Πάτρα, μιας και το βαπόρι για Βενετία φεύγει στις 12:00 το βράδυ. Εδώ θα ήθελα να τονίσω οτι δρόμος Κόρινθος – Πάτρα μου φάνηκε πολύ οικείος μιας και η ποιότητα του είναι η ίδια με εδώ στη Κρήτη ... αλλά θα αναφερθώ ξανά για αυτόν προς το τέλος.
Ωρα 23:00 και το Σοφοκλής Βενιζέλος δένει στο λιμάνι της Πάτρας και ιδού μπροστά μου το ποιο βαρετό κομμάτι της διαδρομής, 32 ώρες στο καράβι μέχρι τη Βενετία. Το καράβι δεν είναι και το καλύτερο, τη καμπίνα τη μοιράζομαι με το Peter, ένα αυστριακό που επέστρεφε απο τη ορειβατική βόλτα στη νότια Κρήτη και ένα άγγλο. Tο μόνο που κάνω, όσο ήμουν ξύπνιος είναι να παίζω με το laptop και να μιλώ στη γυναίκα στο τηλέφωνο.
1ή μέρα:
Εν τέλη ώρα 8 το πρωί της Τετάρτης δέσαμε στο λιμάνι της Βενετίας αλλά εγώ έπρεπε να περιμένω μέχρι τις 10:30 ώστε να βγω απο το πλοίο μιας και μου είχαν στριμώξει τη μηχανή στο πάνω διάζωμα με τις νταλίκες και έπρεπε να τις περιμένω να βγουν.
Αφού χαιρέτησα 2 κοπέλια απο τη Λάρισα που είχαν χαράξει τη ρότα τους για Άλπεις με τα gsxr τους ... αρχίζω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το ταξίδι. Με γέμάτο ρεζερβουάρ, φορτωμένη τη διαδρομή στο pda/gps και γεμάτος αγωνία αποχαιρετώ τη Βενετία και μπαίνω στην autostrata A4, την οποία κανονικά θα πρέπει να την λέγανε truck-strata. Πολύ, μα πάρα πολύ φορτηγό, απο τις 3 λωρίδες ανα κατεύθυνση οι 2 ήταν γεμάτες απο φορτηγά. Έξω απο τη Βolognia σε μια διακλάδωση αυτοκινητοδρόμων δεν έβλεπες τίποτα άλλο απο φορτηγά, φορτηγά εμπρός,στο πλαι, στο αντίθετο ρεύμα, στη γέφυρα απο πάνω, στις εξόδους/εισόδους, παντού ...
Φοβερή διακίνηση προϊόντων.
Απο το Μilano και μετά τα πράγματα φτιάχνουν και η ταχύτητα αυξάνεται, το μόνο κακό είναι η βενζίνη τελειώνει και τα βενζινάδικα “ξαφνικά” δεν είναι τελικά σε κοντινές αποστάσεις. Ευτυχώς ο παράδρομος Α4/5 είναι μπροστά μου και το gps “λέει” οτι έχει βενζινάδικο. Στάση για ανεφοδιασμό και καφεδάκι, φυσικά ούτε λόγος για κρύο καφέ. Παραγγέλνω freddo cappuccino και αυτός ήταν χλιαρός σε κούπα ... απο τώρα τέλος οι κρύοι καφέδες.
Μέχρι τώρα να πω την καθαρή αλήθεια είχα απογοητευθεί, ζέστη (έξω απο το Μilano είδα και 45C) , πολλά φορτηγά, μεγάλες ευθείες ... βαρετά. Όμως με την είσοδο στη autostata Α5 όλα αλλάζουν, λιγότερη κίνηση, στροφές, ποτάμια, κρύο και βροχή.
Καλά καταλάβατε ... ανεβαίνω στις ΑΛΠΕΙΣ. ΜΑΓΕΙΑ, οτι και να πεις είναι λίγο, η βροχή δυναμώνει αλλά η ταχύτητα δε πέφτει, η άσφαλτος ειναι σμυριδόπανο. Όταν οδηγάς με βροχή στους χάλια δρόμους της Κρήτης, εδώ είναι σαν οδηγάς σε στεγνό στην Ατική οδό. Δε ξέρω πόσα τούνελ και γέφυρες πέρασα αλλά οι ιταλοί είναι μάστορες, τέλεια δουλειά, τέλεια άσφαλτος, τέλεια σήμανση, καθαρές παρκίδες, φυσικά καμία σχέση με μας.
Μεσημεράκι και είμαι στην είσοδο του Mont Blank, ένα τούνελ 12 χιλιομέτρων, σχεδόν ευθεία, με χώρους πάρκινγκ εντός και αυστηρή τήρηση της ταχύτητας και απόστασης απο το προπορευόμενο όχημα. Η αιτία έιναι το τρομερό ατύχημα που έγινε στις 23/3/99 με 38 νεκρούς. Στη Γαλλική πλευρά έχει στηθεί ένα μνημείο σε σχήμα φλόγας για το λόγο αυτό.
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Mont_Blanc_Tunnel
Είμαι πλέον στη Γαλλία και κατηφορίζω προς Γενεύη, δυστυχώς πήρα τη λάθος απόφαση και δε μπήκα Ελβετία, την άλλη φορά. Σουρουπώνει και επιτέλους έφτασα στη Μacon, όπου και θα μείνω σε ένα Motel της εταιρίας Balladine. Το δωμάτιο δε είναι τίποτα το ιδιαίτερο αλλά τουλάχιστον είναι καθαρό και ευκαιρία για μπάνιο, φαγητό και τηλέφωνο σε γυναίκα και αδελφό.
Η πρώτη μέρα τελείωσε, η εμπειρία ήταν τρομερή. Ολομόναχος, πρώτη φορά σε εκτός Ελλάδας διαδρομές και καθόλου γνώση ιταλικών και γαλλικών (ουτε και οι ιταλοι/γάλλοι γνώριζαν αγγλικά), πάλι καλά. Το μηχανάκι στάθηκε παλικάρι, αν και φορτωμένο σα μουλάρι (μιας και μεταφέρνω προμήθειες για το αδέρφο απο Ελλάδα), δε με κούρασε, δεν υστέρησε πουθενά και δε μου δημιούργησε κάποιο πρόβλημα σε αυτά τα πρώτα σχεδόν 800 km στους ευρωπαϊκους δρόμους.
Εν τέλη ώρα 8 το πρωί της Τετάρτης δέσαμε στο λιμάνι της Βενετίας αλλά εγώ έπρεπε να περιμένω μέχρι τις 10:30 ώστε να βγω απο το πλοίο μιας και μου είχαν στριμώξει τη μηχανή στο πάνω διάζωμα με τις νταλίκες και έπρεπε να τις περιμένω να βγουν.
Αφού χαιρέτησα 2 κοπέλια απο τη Λάρισα που είχαν χαράξει τη ρότα τους για Άλπεις με τα gsxr τους ... αρχίζω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το ταξίδι. Με γέμάτο ρεζερβουάρ, φορτωμένη τη διαδρομή στο pda/gps και γεμάτος αγωνία αποχαιρετώ τη Βενετία και μπαίνω στην autostrata A4, την οποία κανονικά θα πρέπει να την λέγανε truck-strata. Πολύ, μα πάρα πολύ φορτηγό, απο τις 3 λωρίδες ανα κατεύθυνση οι 2 ήταν γεμάτες απο φορτηγά. Έξω απο τη Βolognia σε μια διακλάδωση αυτοκινητοδρόμων δεν έβλεπες τίποτα άλλο απο φορτηγά, φορτηγά εμπρός,στο πλαι, στο αντίθετο ρεύμα, στη γέφυρα απο πάνω, στις εξόδους/εισόδους, παντού ...
Φοβερή διακίνηση προϊόντων.
Απο το Μilano και μετά τα πράγματα φτιάχνουν και η ταχύτητα αυξάνεται, το μόνο κακό είναι η βενζίνη τελειώνει και τα βενζινάδικα “ξαφνικά” δεν είναι τελικά σε κοντινές αποστάσεις. Ευτυχώς ο παράδρομος Α4/5 είναι μπροστά μου και το gps “λέει” οτι έχει βενζινάδικο. Στάση για ανεφοδιασμό και καφεδάκι, φυσικά ούτε λόγος για κρύο καφέ. Παραγγέλνω freddo cappuccino και αυτός ήταν χλιαρός σε κούπα ... απο τώρα τέλος οι κρύοι καφέδες.
Μέχρι τώρα να πω την καθαρή αλήθεια είχα απογοητευθεί, ζέστη (έξω απο το Μilano είδα και 45C) , πολλά φορτηγά, μεγάλες ευθείες ... βαρετά. Όμως με την είσοδο στη autostata Α5 όλα αλλάζουν, λιγότερη κίνηση, στροφές, ποτάμια, κρύο και βροχή.
Καλά καταλάβατε ... ανεβαίνω στις ΑΛΠΕΙΣ. ΜΑΓΕΙΑ, οτι και να πεις είναι λίγο, η βροχή δυναμώνει αλλά η ταχύτητα δε πέφτει, η άσφαλτος ειναι σμυριδόπανο. Όταν οδηγάς με βροχή στους χάλια δρόμους της Κρήτης, εδώ είναι σαν οδηγάς σε στεγνό στην Ατική οδό. Δε ξέρω πόσα τούνελ και γέφυρες πέρασα αλλά οι ιταλοί είναι μάστορες, τέλεια δουλειά, τέλεια άσφαλτος, τέλεια σήμανση, καθαρές παρκίδες, φυσικά καμία σχέση με μας.
Μεσημεράκι και είμαι στην είσοδο του Mont Blank, ένα τούνελ 12 χιλιομέτρων, σχεδόν ευθεία, με χώρους πάρκινγκ εντός και αυστηρή τήρηση της ταχύτητας και απόστασης απο το προπορευόμενο όχημα. Η αιτία έιναι το τρομερό ατύχημα που έγινε στις 23/3/99 με 38 νεκρούς. Στη Γαλλική πλευρά έχει στηθεί ένα μνημείο σε σχήμα φλόγας για το λόγο αυτό.
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Mont_Blanc_Tunnel
Είμαι πλέον στη Γαλλία και κατηφορίζω προς Γενεύη, δυστυχώς πήρα τη λάθος απόφαση και δε μπήκα Ελβετία, την άλλη φορά. Σουρουπώνει και επιτέλους έφτασα στη Μacon, όπου και θα μείνω σε ένα Motel της εταιρίας Balladine. Το δωμάτιο δε είναι τίποτα το ιδιαίτερο αλλά τουλάχιστον είναι καθαρό και ευκαιρία για μπάνιο, φαγητό και τηλέφωνο σε γυναίκα και αδελφό.
Η πρώτη μέρα τελείωσε, η εμπειρία ήταν τρομερή. Ολομόναχος, πρώτη φορά σε εκτός Ελλάδας διαδρομές και καθόλου γνώση ιταλικών και γαλλικών (ουτε και οι ιταλοι/γάλλοι γνώριζαν αγγλικά), πάλι καλά. Το μηχανάκι στάθηκε παλικάρι, αν και φορτωμένο σα μουλάρι (μιας και μεταφέρνω προμήθειες για το αδέρφο απο Ελλάδα), δε με κούρασε, δεν υστέρησε πουθενά και δε μου δημιούργησε κάποιο πρόβλημα σε αυτά τα πρώτα σχεδόν 800 km στους ευρωπαϊκους δρόμους.
2η μέρα:
Αφού ξεπέρασα το σοκ της πρώτης φοράς μόνος στην Ευρώπη είπα να αλλάξω πλήρως το πρόγραμμα μου και αφού φούλαρα με 95 ecological !!! έβαλα στόχο το Παρίσι. Η διαδρομή ήταν βαρετή, μέγιστη ταχύτητα 130 km/h όλοι μας, αμάξια/μηχανές/φορτηγά, ατελείωτες ευθείες σε πεδιάδες, δίχως ίχνος βουνού, στροφής.
Μετά απο ώρες φτάνω επιτέλους Παρίσι, με πρώτη στάση ... που αλλου; Μα στον πύργο του Αϊφελ. Αφού έκανα τη περιήγηση μου στο πύργο είπα να δω και το υπόλοιπο Παρίσι και τι καλύτερο να κάνεις το γύρο του με ένα ανοιχτό διώροφο λεωφορείο ... να το ακολουθείς !!!
Εδώ θέλω να σας πω για το τρελό τρόπο που οδηγούν οι γάλλοι μες στη πόλη. Τρέχουν και στα run about έρχονται απο παντού !!! Στο run about στα Ηλύσια Πεδία, έκανα 4 φορές το γύρω της πλατείας μέχρι να καταφέρω να βγω απο αυτή, αν μπορούσαν να μπουν στην πλατεία και απο τον ουρανό, θα το έκαναν. Όσοι έχουν δεί το επισόδειο του Top Gear με τα 3 super car, θα καταλάβουν τι λέω.
Επόμενως στόχος το Cale όπου και πέρνω το eurotrain για περάσω το στενό της Μάγχης. Στο τρένο, σε κάθε βαγόνι μπαίνουν 5 αμάξια σε κάθε όροφο, είναι διώροφα εκτός αυτά που μετεφέρνουν φορτηγά με κάθε βαγόνι ασφαλίζει ώστε σε περίπτωση ατυχήματος να μην περάσουν τα οχήματα απο το ένα βαγόνι στο άλλο, σε περίπτωση απότομου φρένου ή σύγκουσης. Στην 20λεπτη διαδρομή κάτω απο τη θάλλασα ο οδηγός και οι επιβάτες κάθονται στα αυτοκινητό τους εκτός και αν έχεις μηχανή και κάθεσε σε ένα πεζουλάκι που έχει !!! Το μόνο λάθος που έκανα ήταν ότι δε είχα κλείσει το εισητήριο μια μέρα ποιο νωρίς απο το internet και έτσι απο 45€ το πλήρωσα στο γκισέ 107€.
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Eurotunnel
Αργά το απόγευμα και χωρίς βενζίνη έφτασα στο Folkestone, όπου είχα δώσει ρεντεβού με τον αδερφό μου. Μετά απο σχεδον 1600km και 2 μέρες σε καράβια είμασταν μαζί. Φυσικά με άγχωσε λίγο ο μάγκας. Έχοντας φτάσει νωρίς στο Folkestone προσπαθώ μάταια να έρθω σε επαφή μαζί του, λέω απο το Liverpool μέχρι εδώ είναι σχεδόν 500 χιλιόμετρα θα κάνει στάσεις για ανεφοδιαμό ώστε να του πω οτι έφτασα νωρίτερα απο οτι είχαμε κανονίσει. Αμ δε, έχοντας 32 λιτρα ρεζερβουάρ, γέμισε στο Liverpool και διάνυσε non stop τα 500 χιλιόμετρα !!!
Φυσικά σε κάθε βενζινάδικο μέχρι να γεμίσει το τέρας, εγώ στο δικό μου είχα βάλει βενζίνη, είχα αλλάξει λάδια, φίλτρο, μπουζί και μετά τελειώνε αυτός. Η μεγάλη διαφορά είναι οτι αυτός έβαζε κάθε 2η φορά που εγώ έβαζα βενζίνη, και τελικά μετά το τέλος της κοινής διαδρομής είδαμε οτι είχε πολύ καλύτερη κατανάλωση.
Τα χιλιόμετρα προς Λονδίνο έγιναν βράδυ, γρήγορα αν και μου φαινόταν λίγο περίεργα μιας και ήμασταν στην αριστερή πλευρά του δρόμου.
Το μόνο που με στεναχώρησε εκείνο το βράδυ ήταν οτι δε μπόρεσα να φωτογραφήσω τον κατακόκκινο συνεφιασμένο νυχτερινό ουρανό του Λονδίνου απο μακρυά, ήταν κάτι το απόκοσμο.
Αφού ξεπέρασα το σοκ της πρώτης φοράς μόνος στην Ευρώπη είπα να αλλάξω πλήρως το πρόγραμμα μου και αφού φούλαρα με 95 ecological !!! έβαλα στόχο το Παρίσι. Η διαδρομή ήταν βαρετή, μέγιστη ταχύτητα 130 km/h όλοι μας, αμάξια/μηχανές/φορτηγά, ατελείωτες ευθείες σε πεδιάδες, δίχως ίχνος βουνού, στροφής.
Μετά απο ώρες φτάνω επιτέλους Παρίσι, με πρώτη στάση ... που αλλου; Μα στον πύργο του Αϊφελ. Αφού έκανα τη περιήγηση μου στο πύργο είπα να δω και το υπόλοιπο Παρίσι και τι καλύτερο να κάνεις το γύρο του με ένα ανοιχτό διώροφο λεωφορείο ... να το ακολουθείς !!!
Εδώ θέλω να σας πω για το τρελό τρόπο που οδηγούν οι γάλλοι μες στη πόλη. Τρέχουν και στα run about έρχονται απο παντού !!! Στο run about στα Ηλύσια Πεδία, έκανα 4 φορές το γύρω της πλατείας μέχρι να καταφέρω να βγω απο αυτή, αν μπορούσαν να μπουν στην πλατεία και απο τον ουρανό, θα το έκαναν. Όσοι έχουν δεί το επισόδειο του Top Gear με τα 3 super car, θα καταλάβουν τι λέω.
Επόμενως στόχος το Cale όπου και πέρνω το eurotrain για περάσω το στενό της Μάγχης. Στο τρένο, σε κάθε βαγόνι μπαίνουν 5 αμάξια σε κάθε όροφο, είναι διώροφα εκτός αυτά που μετεφέρνουν φορτηγά με κάθε βαγόνι ασφαλίζει ώστε σε περίπτωση ατυχήματος να μην περάσουν τα οχήματα απο το ένα βαγόνι στο άλλο, σε περίπτωση απότομου φρένου ή σύγκουσης. Στην 20λεπτη διαδρομή κάτω απο τη θάλλασα ο οδηγός και οι επιβάτες κάθονται στα αυτοκινητό τους εκτός και αν έχεις μηχανή και κάθεσε σε ένα πεζουλάκι που έχει !!! Το μόνο λάθος που έκανα ήταν ότι δε είχα κλείσει το εισητήριο μια μέρα ποιο νωρίς απο το internet και έτσι απο 45€ το πλήρωσα στο γκισέ 107€.
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Eurotunnel
Αργά το απόγευμα και χωρίς βενζίνη έφτασα στο Folkestone, όπου είχα δώσει ρεντεβού με τον αδερφό μου. Μετά απο σχεδον 1600km και 2 μέρες σε καράβια είμασταν μαζί. Φυσικά με άγχωσε λίγο ο μάγκας. Έχοντας φτάσει νωρίς στο Folkestone προσπαθώ μάταια να έρθω σε επαφή μαζί του, λέω απο το Liverpool μέχρι εδώ είναι σχεδόν 500 χιλιόμετρα θα κάνει στάσεις για ανεφοδιαμό ώστε να του πω οτι έφτασα νωρίτερα απο οτι είχαμε κανονίσει. Αμ δε, έχοντας 32 λιτρα ρεζερβουάρ, γέμισε στο Liverpool και διάνυσε non stop τα 500 χιλιόμετρα !!!
Φυσικά σε κάθε βενζινάδικο μέχρι να γεμίσει το τέρας, εγώ στο δικό μου είχα βάλει βενζίνη, είχα αλλάξει λάδια, φίλτρο, μπουζί και μετά τελειώνε αυτός. Η μεγάλη διαφορά είναι οτι αυτός έβαζε κάθε 2η φορά που εγώ έβαζα βενζίνη, και τελικά μετά το τέλος της κοινής διαδρομής είδαμε οτι είχε πολύ καλύτερη κατανάλωση.
Τα χιλιόμετρα προς Λονδίνο έγιναν βράδυ, γρήγορα αν και μου φαινόταν λίγο περίεργα μιας και ήμασταν στην αριστερή πλευρά του δρόμου.
Το μόνο που με στεναχώρησε εκείνο το βράδυ ήταν οτι δε μπόρεσα να φωτογραφήσω τον κατακόκκινο συνεφιασμένο νυχτερινό ουρανό του Λονδίνου απο μακρυά, ήταν κάτι το απόκοσμο.
3η μέρα:
Η 3ή μέρα ξεκίνησε νωχελικά, καφεδάκι στο σπίτι ενός φιλαράκου του αδελφού μου οποίος μας φιλοξένησε, σε ένα κλασικό σπίτι λονδρέζικο σπίτι στα περίχωρά του (Kingston upon Thames). Ένα τουβλόσπιτο, με ξύλινα πατώματα, εννοώ εντελώς ξύλινα χωρίς τσιμεντένιο δάπεδο κάτω απο το ξύλο, περπατούσαμε στο 2ο όροφο και ταλαντέβονταν. Ψευτο κατασκευή σύμφωνα με τα ελληνικά πρότυπα.
Φυσικά και δε κάτσαμε με σταβρώμένα χέρια. Πήραμε τους δρόμους (Β-roads, κάτι σαν τους δικούς μας επαρχιακούς) και κατευθυνθήκαμε νότια, προς Brighton με συνοδία ... τι άλλο; της βροχής.
Το Brighton, είναι μια παραθαλάσσια πόλη στη Μάγχη και αποτελεί το καλοκαιρινό θέρετρο της Αγγλίας. Παραλία είχε και μάλιστα τεράστια αλλά δεν είναι για μπάνιο, είναι τόσο βρώμικη που αν πέσεις δε ξέρεις με τη αρρώστια θα βγεις. Όταν οι άγγλοι εννοούν καλοκαιρινό θέρετρο εννοούν βόλτα στη παραλία και παιχνίδια στα λουνα παρκ που είναι σε σχεδίες μες στη θάλασσα.
Μέσω του παραθαλάσσιου δρόμου φτάσαμε στο Portmouth, την πόλη απο όπου οι σύμμαχοι ξεκίνησαν την απόβαση στη Νορμανδία. Σαν πόλη δεν έλεγε κάτι το ιδιαίτερο, πολύβουη, καθαρή ναι μεν αλλά πολύ απρόσωπη, το μόνο αξιόλογο το μουσείο για την απόβαση.
Link: http://www.ddaymuseum.co.uk/
Απο εκεί μέσω του Southampton πήγαμε στο Salisburi, ένα χωριό μες στο πράσινο και στα ποτάμια, ενδιάμεση στάση για το τελικό στόχο μας για αυτή τη μέρα που ήταν το Stonehenge. Δυστυχώς η νύχτα είχε έρθει και η βροχή είχε δυναμώσει πάρα πολύ και το τοπίο σχεδόν δε φαινόταν. Με την ώρα να πλησιάζει 12 το βράδύ πήραμε το δρόμο της επιστροφή προς Λονδίνο όπου και φτάσαμε αργά το βράδυ, με τη βροχή να δυναμώνει ακόμα περισσότερο και τη θερμοκρασία να πλησιάζει το 0.
Η 3ή μέρα ξεκίνησε νωχελικά, καφεδάκι στο σπίτι ενός φιλαράκου του αδελφού μου οποίος μας φιλοξένησε, σε ένα κλασικό σπίτι λονδρέζικο σπίτι στα περίχωρά του (Kingston upon Thames). Ένα τουβλόσπιτο, με ξύλινα πατώματα, εννοώ εντελώς ξύλινα χωρίς τσιμεντένιο δάπεδο κάτω απο το ξύλο, περπατούσαμε στο 2ο όροφο και ταλαντέβονταν. Ψευτο κατασκευή σύμφωνα με τα ελληνικά πρότυπα.
Φυσικά και δε κάτσαμε με σταβρώμένα χέρια. Πήραμε τους δρόμους (Β-roads, κάτι σαν τους δικούς μας επαρχιακούς) και κατευθυνθήκαμε νότια, προς Brighton με συνοδία ... τι άλλο; της βροχής.
Το Brighton, είναι μια παραθαλάσσια πόλη στη Μάγχη και αποτελεί το καλοκαιρινό θέρετρο της Αγγλίας. Παραλία είχε και μάλιστα τεράστια αλλά δεν είναι για μπάνιο, είναι τόσο βρώμικη που αν πέσεις δε ξέρεις με τη αρρώστια θα βγεις. Όταν οι άγγλοι εννοούν καλοκαιρινό θέρετρο εννοούν βόλτα στη παραλία και παιχνίδια στα λουνα παρκ που είναι σε σχεδίες μες στη θάλασσα.
Μέσω του παραθαλάσσιου δρόμου φτάσαμε στο Portmouth, την πόλη απο όπου οι σύμμαχοι ξεκίνησαν την απόβαση στη Νορμανδία. Σαν πόλη δεν έλεγε κάτι το ιδιαίτερο, πολύβουη, καθαρή ναι μεν αλλά πολύ απρόσωπη, το μόνο αξιόλογο το μουσείο για την απόβαση.
Link: http://www.ddaymuseum.co.uk/
Απο εκεί μέσω του Southampton πήγαμε στο Salisburi, ένα χωριό μες στο πράσινο και στα ποτάμια, ενδιάμεση στάση για το τελικό στόχο μας για αυτή τη μέρα που ήταν το Stonehenge. Δυστυχώς η νύχτα είχε έρθει και η βροχή είχε δυναμώσει πάρα πολύ και το τοπίο σχεδόν δε φαινόταν. Με την ώρα να πλησιάζει 12 το βράδύ πήραμε το δρόμο της επιστροφή προς Λονδίνο όπου και φτάσαμε αργά το βράδυ, με τη βροχή να δυναμώνει ακόμα περισσότερο και τη θερμοκρασία να πλησιάζει το 0.
4η μέρα:
Η μέρα αυτή ήταν αφιερωμένη στο Λονδίνο, Σαββάτο, γαρ και μετά το καφέ μας δίπλα το Τάμεση σε μια καφετέρια που συχνάζουν έλληνες, με ελληνίδα σερβιτόρα και ΦΡΑΠΕ, ξεκινήσαμε τη ξενάγηση στο πόλη. Τι να δεις και τι να αφήσεις, το “μάτι” του Λονδίνου, τη βουλή, το Big Ben, τη Town Bridge, το Greenwich, το City, το Buckingham Palace ή το νυκτερινό Λονδινο;
Η πόλη φυσικά είναι φουλ σε κάμερες, το αισθανόσουν οτι κάποιος σε παρακολουθεί, ειδικά όταν μπαίνεις στο περιβάλλοντα χώρου του παλατιού. Οι μάγκες, οι έλληνες παρκάρουν σε κόκκινη γραμμή (απογορευεται ΑΥΣΤΗΡΩΣ η σκέψη να παρκάρεις ... οχι και να το κάνεις) τις μηχανές τους με φούλ εξάρτηση για να βγάλουν μια φώτο εμπρός στο παλάτι. Μπορείτε να μαντέψετε τι έγινε; Με το που κάνουμε την κίνηση να κατεβάσουμε το μονό σταντ, εμφανίζεται ένας αστυνομικός που με πολύ ευγενικό τρόπο μας διώχνει απο εκεί ... τη φώτο τη τραβήξαμε, έστω και κουνημένη.
Η μέρα αυτή ήταν αφιερωμένη στο Λονδίνο, Σαββάτο, γαρ και μετά το καφέ μας δίπλα το Τάμεση σε μια καφετέρια που συχνάζουν έλληνες, με ελληνίδα σερβιτόρα και ΦΡΑΠΕ, ξεκινήσαμε τη ξενάγηση στο πόλη. Τι να δεις και τι να αφήσεις, το “μάτι” του Λονδίνου, τη βουλή, το Big Ben, τη Town Bridge, το Greenwich, το City, το Buckingham Palace ή το νυκτερινό Λονδινο;
Η πόλη φυσικά είναι φουλ σε κάμερες, το αισθανόσουν οτι κάποιος σε παρακολουθεί, ειδικά όταν μπαίνεις στο περιβάλλοντα χώρου του παλατιού. Οι μάγκες, οι έλληνες παρκάρουν σε κόκκινη γραμμή (απογορευεται ΑΥΣΤΗΡΩΣ η σκέψη να παρκάρεις ... οχι και να το κάνεις) τις μηχανές τους με φούλ εξάρτηση για να βγάλουν μια φώτο εμπρός στο παλάτι. Μπορείτε να μαντέψετε τι έγινε; Με το που κάνουμε την κίνηση να κατεβάσουμε το μονό σταντ, εμφανίζεται ένας αστυνομικός που με πολύ ευγενικό τρόπο μας διώχνει απο εκεί ... τη φώτο τη τραβήξαμε, έστω και κουνημένη.
5η μέρα:
Η μέρα αυτή είχε σαν στόχο το Liverpool, αλλά πριν απο αυτό, μιας και είναι Κυριακή, δηλαδή μέρα με αγώνες, όχι μόνο με ποδόσφαιρο αλλά και αγώνες με αυτοκίνητα πίστας.
Κινούμαστε στη νότια ανατολική Αγγλία προς τη πίστα του Brand Hatch, όπου γίνεται το παγκόσμιο πρωτάθλημα τουρισμού (το WTCC δηλαδή) όπου ήταν μια ευκαιρία να λύσουμε τις διαφορές μας, εμείς τα αδέρφια (seat leon εγώ VS Bmw 3 series ο αδελφός). Με κόστος 20€ περνάς ευχάριστα το Κυριακάτικο σου πρωϊνό κάνοντας pic nic στο γρασίδι βλέποντας τους διπλούς αγώνες του παγκοσμίου πρωταθλήματος (μη το ξεχνάμε αυτό) μαζί με τους ενδιάμεσους αγώνες με Μasseratti και F3. Το περιβάλλον είναι ΠΛΗΡΩΣ ασφαλές, ακόμα και όταν ένα seat leon αποφάσισε να κάνει σβούρες στον αέρα, οι θεατές (μεταξύ αυτών και εμείς) το απολαύσαμε άνετα, ο κριτής που τον κινηγούσε δεν είχε την ίδια άποψη.
Απόγευμα πλέον και αφού είχαμε παράσει ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ, πήραμε το δρόμο για Liverpool μέσω London, Oxford, Birmigham. Η ώρα πλησιάζει 2 το πρωϊ (4 το πρωϊ στην ελλάδα, μη το ξαχνάμε αυτό και οι βιορυθμοί μου δεν το έχουν συνηθήσει ακόμα) και το βροχερό Liverpool μας υποδέχεται κατάκοπους (ειδικά εμένα).
Η μέρα αυτή είχε σαν στόχο το Liverpool, αλλά πριν απο αυτό, μιας και είναι Κυριακή, δηλαδή μέρα με αγώνες, όχι μόνο με ποδόσφαιρο αλλά και αγώνες με αυτοκίνητα πίστας.
Κινούμαστε στη νότια ανατολική Αγγλία προς τη πίστα του Brand Hatch, όπου γίνεται το παγκόσμιο πρωτάθλημα τουρισμού (το WTCC δηλαδή) όπου ήταν μια ευκαιρία να λύσουμε τις διαφορές μας, εμείς τα αδέρφια (seat leon εγώ VS Bmw 3 series ο αδελφός). Με κόστος 20€ περνάς ευχάριστα το Κυριακάτικο σου πρωϊνό κάνοντας pic nic στο γρασίδι βλέποντας τους διπλούς αγώνες του παγκοσμίου πρωταθλήματος (μη το ξεχνάμε αυτό) μαζί με τους ενδιάμεσους αγώνες με Μasseratti και F3. Το περιβάλλον είναι ΠΛΗΡΩΣ ασφαλές, ακόμα και όταν ένα seat leon αποφάσισε να κάνει σβούρες στον αέρα, οι θεατές (μεταξύ αυτών και εμείς) το απολαύσαμε άνετα, ο κριτής που τον κινηγούσε δεν είχε την ίδια άποψη.
Απόγευμα πλέον και αφού είχαμε παράσει ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ, πήραμε το δρόμο για Liverpool μέσω London, Oxford, Birmigham. Η ώρα πλησιάζει 2 το πρωϊ (4 το πρωϊ στην ελλάδα, μη το ξαχνάμε αυτό και οι βιορυθμοί μου δεν το έχουν συνηθήσει ακόμα) και το βροχερό Liverpool μας υποδέχεται κατάκοπους (ειδικά εμένα).
6η μέρα:
Liverpool, στο σπίτι του αδελφού μου, φοβερή νεόκτιστη κατασκευή αλλά δεν έχει ... μπαλκόνι, αλλά και τι να το κάνουν; Καλοκαίρι στην Ελλάδα και βρέχει εδώ. Βολτίτσα στο κέντρο της πόλη με τα πόδια, έτσι και αλλιώς είναι ενα τέταρτο με τα πόδια μακρυά. Όμορφη πόλη, αν και παλιά (απο το 1880) συνέχεια αναβαθμίζεται, τα παλιά σπίτια πέφτουν και νέα, σύγχρονα αλλά χωρίς υπερβολές δηλαδή δε σηκώνουν τεράστιους όγκους και προσπαθούν να διατηρήσουν το στύλ με τα χρώματα να μοιάζουν με το χρώμα του πυρότοβλου (που ήταν τα παλιά σπίτια) και τα κεραμίδια. Ο ποταμός Mersey που την χωρίζει στη μέση, αν και δίνει ζωή στη πόλη λόγω της κίνησης των πλοίων (ορισμένες φορτηγίδες φτάνουν μέχρι το Manchester) απο την άλλη δεν είναι καθόλου καθαρός, αλλά και έτσι δίνει τη δυνοτότητα στους κατοίκους να κάνουν τις βόλτες με τα πόδια ή τα ποδήλατα στις παραποτάμιες διαδρομές.
Liverpool, στο σπίτι του αδελφού μου, φοβερή νεόκτιστη κατασκευή αλλά δεν έχει ... μπαλκόνι, αλλά και τι να το κάνουν; Καλοκαίρι στην Ελλάδα και βρέχει εδώ. Βολτίτσα στο κέντρο της πόλη με τα πόδια, έτσι και αλλιώς είναι ενα τέταρτο με τα πόδια μακρυά. Όμορφη πόλη, αν και παλιά (απο το 1880) συνέχεια αναβαθμίζεται, τα παλιά σπίτια πέφτουν και νέα, σύγχρονα αλλά χωρίς υπερβολές δηλαδή δε σηκώνουν τεράστιους όγκους και προσπαθούν να διατηρήσουν το στύλ με τα χρώματα να μοιάζουν με το χρώμα του πυρότοβλου (που ήταν τα παλιά σπίτια) και τα κεραμίδια. Ο ποταμός Mersey που την χωρίζει στη μέση, αν και δίνει ζωή στη πόλη λόγω της κίνησης των πλοίων (ορισμένες φορτηγίδες φτάνουν μέχρι το Manchester) απο την άλλη δεν είναι καθόλου καθαρός, αλλά και έτσι δίνει τη δυνοτότητα στους κατοίκους να κάνουν τις βόλτες με τα πόδια ή τα ποδήλατα στις παραποτάμιες διαδρομές.
7η μέρα:
Ο στόχος μας είναι η Γλασκώβη και συγκεκριμένα δίπλα στη λίμνη Lomond (Loch Lomond).
Η μέρα όμως δε ξεκίνησε με τους καλύτερους οιονούς, στο τελικό έλεγχο των μηχανών μας διαπιστώνω οτι το δοχείο του υγρού του ψυγείου ήταν άδειο και να φαίνεται οτι είχα διαροοή απο το σωλήνα που μπαίνει το υγρό στο πίσω κύλινδρο. Τελικά με καθυστέριση 2 ωρών βρίσκουμε υγρό ψυγείου που να πληρεί τις προδιαγραφές και με βουντού να μην έχω ξανά διαροοή υγρού ξεκινάμε με τη βροχή να μας δείχνει τα δόντια της, Southport, Preston και να είμαστε στον αυτοκινητόδρομο Μ6. Έργα παντού, βροχή και ... νταλικέριδες, τύφλα να έχουν οι δικοί μας, προσπεράσεις μεταξύ τους, σπρεϊ συνθέτουν ενα σκηνικό τρελό, στη πρώτη στάση σε ένα σταθμό ανεφοδιασμού, μεταξύ ενός ζεστού καφέ και τόστ παίρνουμε την απόφαση να φύγουμε απο τον Μ6 και να πάμε στο Εθνικό Πάρκο Lake District μέσω Α-road.
Η περιοχή είναι υπέροχη, η διαδρομή φανταστική και με συνδιασμό με τη βροχή και το σμυριδόπανο, συγγνώμη την άσφαλτο η οδήγηση είναι απόλαυση. Η λίμνη Windermere είναι η μεγαλύτερη λίμνη της Αγγλίας σε μήκος και βάθος και το όνομα της προέρχεται απο το Σκανδιναβικό όνομα 'lake of a man called Vinandr'. Σε αυτή τη λίμνη μπορεί κάποιος να κάνει άνετα ιστιοπλοϊα.
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Lake_District
Το τέλος του σκέλους ήταν δραματικό όπως και η αρχή του, φτάσαμε αργά στη Γλασκώβη, θυμάμε που σχεδόν με είχε πάρει ο υπνος σε ένα φανάρι, παρόλο που κόντεψα να χάσω το πράσινο ο οδηγός πίσω δε κόρναρε (οπως και στη γαλλία και αγγλία πολυυυυ σπάνια άκουγα κόρνα) αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Στο σπίτι που είχαμε κλείσει δωμάτιο φτάσαμε αργά και ο ιδιοκτήτης μας υποδέκτηκε με φωνές (με το δίκιο του, μιας και η τελευταία ενημέρωση που του είχαμε κάνει ήταν στις 6 το απόγευμα) αλλά προσωπικά δεν έδωσα καμία σημασία μιας και είχα ραντεβού με το Μορφέα (όχι φυσικά με το δημήτρη), έτσι τον άφησαμε να φωνάζει, κάναμε ντούζ και ... υπνο.
Ο στόχος μας είναι η Γλασκώβη και συγκεκριμένα δίπλα στη λίμνη Lomond (Loch Lomond).
Η μέρα όμως δε ξεκίνησε με τους καλύτερους οιονούς, στο τελικό έλεγχο των μηχανών μας διαπιστώνω οτι το δοχείο του υγρού του ψυγείου ήταν άδειο και να φαίνεται οτι είχα διαροοή απο το σωλήνα που μπαίνει το υγρό στο πίσω κύλινδρο. Τελικά με καθυστέριση 2 ωρών βρίσκουμε υγρό ψυγείου που να πληρεί τις προδιαγραφές και με βουντού να μην έχω ξανά διαροοή υγρού ξεκινάμε με τη βροχή να μας δείχνει τα δόντια της, Southport, Preston και να είμαστε στον αυτοκινητόδρομο Μ6. Έργα παντού, βροχή και ... νταλικέριδες, τύφλα να έχουν οι δικοί μας, προσπεράσεις μεταξύ τους, σπρεϊ συνθέτουν ενα σκηνικό τρελό, στη πρώτη στάση σε ένα σταθμό ανεφοδιασμού, μεταξύ ενός ζεστού καφέ και τόστ παίρνουμε την απόφαση να φύγουμε απο τον Μ6 και να πάμε στο Εθνικό Πάρκο Lake District μέσω Α-road.
Η περιοχή είναι υπέροχη, η διαδρομή φανταστική και με συνδιασμό με τη βροχή και το σμυριδόπανο, συγγνώμη την άσφαλτο η οδήγηση είναι απόλαυση. Η λίμνη Windermere είναι η μεγαλύτερη λίμνη της Αγγλίας σε μήκος και βάθος και το όνομα της προέρχεται απο το Σκανδιναβικό όνομα 'lake of a man called Vinandr'. Σε αυτή τη λίμνη μπορεί κάποιος να κάνει άνετα ιστιοπλοϊα.
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Lake_District
Το τέλος του σκέλους ήταν δραματικό όπως και η αρχή του, φτάσαμε αργά στη Γλασκώβη, θυμάμε που σχεδόν με είχε πάρει ο υπνος σε ένα φανάρι, παρόλο που κόντεψα να χάσω το πράσινο ο οδηγός πίσω δε κόρναρε (οπως και στη γαλλία και αγγλία πολυυυυ σπάνια άκουγα κόρνα) αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Στο σπίτι που είχαμε κλείσει δωμάτιο φτάσαμε αργά και ο ιδιοκτήτης μας υποδέκτηκε με φωνές (με το δίκιο του, μιας και η τελευταία ενημέρωση που του είχαμε κάνει ήταν στις 6 το απόγευμα) αλλά προσωπικά δεν έδωσα καμία σημασία μιας και είχα ραντεβού με το Μορφέα (όχι φυσικά με το δημήτρη), έτσι τον άφησαμε να φωνάζει, κάναμε ντούζ και ... υπνο.
8η μέρα:
Ενώ περιμέναμε να συνεχίσει το χθεσινό τροπάριο ο ιδιοκτήτης, αντιθέτος μας υποδέκτηκε μες στη καλή χαρά, προσφέροντας μας ένα πλουσιοπάροχο πρωϊνό με φασόλια, μπεϊκον, ζαμπόν, κάτι απο αλλεσμένο κρέας απο αρνί και βόδι (που φυσικά δε το ακουμπήσαμε) και ζεστό καφέ.
Πιάσαμε τη κουβέντα και μας ρωτάει γιατι δε πίνουμε το καφέ (φυσικά μας ρώτησε για το αλλεσμένο κρέας αλλά του είπαμε οτι δεν είμαστε φαν σε τέτοιου είδους κρέατα) και του λέμε οτι εμάς μας αρέσει ακόμα και με κρύο καιρό να πίνουμε κρύο καφέ. Ξαφνικά τρέχει στη κουζίνα και έρχεται με το ... άγιο δισκοπότηρο, συγγνώμη με ένα κουτί φραπέ που είχαν αφήσει κάτι έλληνες μοτοσυκλετιστές, κανα μήνα πριν.
Το τι νιώσαμε δε περιγράφεται, ακόμα και τώρα που γράφω νιώθω ρίγος, το γεγονός οτι κάποιοι έλληνες πέρασαν και του άφησαν ένα κουτί φραπέ για όποιον έλληνα περάσει περάσει απο εκεί (οπως του είχαν πεί), για μένα προσωπικά δείχνει κάτι.
Με τα πολλά, ξεκινούμε για το Ullapool στη βορειοδυτική Σκωτία. Η διαδρομή ειναι 100% επαρχιακοί δρόμοι, δρόμους πλάτους ενος αμαξιού. Για να μπορεί να γίνει η κυκλοφορία σε μικρές αποστάσεις είχαν κάτι εξοχές (τα pass place) όπου όταν συναντιότουσαν δυο αμάξια, αυτό που είχε την εξοχή έκανε στην άκρη να περάσει το άλλο. Φυσικά αυτό δε ίσχυε με εμάς, σε όλες τις συναντήσεις, οι οδηγοί των αυτοκινήτων μας άφηναν οικειοθελός.
Είμαστε πλέον στα HIGHLANDS … επιτέλους. Τα υψίπεδα είναι γεμάτα με πράσινο, στα ποτάμια αλλά και στη βροχή και το κρύο. Άλλο να το λες άλλο να το ζεις, με μια λέξη: '' ΜΑΓΕΙΑ''.
Η διαδρομή είχε πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, η πρώτη μας σημαντική στάση ήταν στο μνημείο που είναι αφιερωμένο στους Βρετανούς στρατιώτες των τριών σωμάτων που έχασαν τη ζωή τους κατα τη διάρκεια πολέμων, είναι ένα μνημείο σε κοινή θέα (όχι σε κάποιο κτήριο οπότε χωρίς εισητήριο) οι φωτογραφίες και τα μηνύματα των συγγενών των νεκρών.
Επόμενη στάση, το κάστρο Essien. Όλοι το θυμόμαστε σαν σκηνή από τη ταινία Highlander, ένα απο τα ομορφότερα κάστρα που έχω δεί ποτε μου. Δε ξέρω αν έφταιγε η βροχή, αλλά η θέα του και μόνο σε πάει σε άλλους χρόνους, παλιούς, νόμιζες οτι σε λίγο θα έβγαιναν οι Σκωτζέζοι έτοιμοι για πόλεμο με τους Άγγλους. Φοβερή εικόνα, φοβερό τοπίο και ευτυχώς που έβρεχε για να το κάνει ακόμα καλύτερο.
Το καλύτερο κομμάτι (οδηγικά) της διαδρομή, είναι η ανάβαση/κατάβαση του Applecross που δικαίως χαρακτηρίζεται σαν το Stelvio της Σκωτίας. Φιδίσιος, στενός βρεγμένος δρόμος και ένα πράσινο v-strom να ξύνει τις πλαινές βαλίτσες , το gs να ακολουθεί καταπόδας έτοιμο να το καταπιεί και το ανέβασμα έγινε σε χρόνο dt. Φτάνουμε στη κορυφή και είμαστε μέσα στα σύννεφα, αν είχες μαχαίρι μπορούσες να τα κόψεις, τόσο πυκνά. Ανάβουμε αλάρμ και σιγά σιγά μιας και ίσα που βλέπαμε ο ένας τον άλλο, με αναμένα τα προβολάκια ομιχλης κάνουμε τη κατάβαση στο επίπεδο της θάλασσας.
Είμαστε πλέον στο επίπεδο της θάλασσας και βγαίνει ο ... ήλιος, ναι μετά απο 2,5 μέρες συνεχόμενης βροχής, είδαμε ήλιο. Αργά το απόγευμα φτάνουμε στο Ullapool, ένα πανέφορφο ψαροχώρι. Είναι κτισμένο στη τέλος ενός φιόρδ και αποτελεί ένα απο τα λιμάνια για τα πλοία που πάνε στην Ισλανδία. Το πανδοχείο, μας το είχαν προτείνει τα παιδιά απο gsforum.uk και ήταν όμορφο, καθαρό, και με το πάρκινγκ εντός, δίπλα απο τη pub. Έτσι το gs του αδερφού μου, το δικό μου dl ξεκουραζόταν μαζί με ένα ΧΧ, ενα yamaha και ένα norton ακούγοντας ροκάκια.
Ενώ περιμέναμε να συνεχίσει το χθεσινό τροπάριο ο ιδιοκτήτης, αντιθέτος μας υποδέκτηκε μες στη καλή χαρά, προσφέροντας μας ένα πλουσιοπάροχο πρωϊνό με φασόλια, μπεϊκον, ζαμπόν, κάτι απο αλλεσμένο κρέας απο αρνί και βόδι (που φυσικά δε το ακουμπήσαμε) και ζεστό καφέ.
Πιάσαμε τη κουβέντα και μας ρωτάει γιατι δε πίνουμε το καφέ (φυσικά μας ρώτησε για το αλλεσμένο κρέας αλλά του είπαμε οτι δεν είμαστε φαν σε τέτοιου είδους κρέατα) και του λέμε οτι εμάς μας αρέσει ακόμα και με κρύο καιρό να πίνουμε κρύο καφέ. Ξαφνικά τρέχει στη κουζίνα και έρχεται με το ... άγιο δισκοπότηρο, συγγνώμη με ένα κουτί φραπέ που είχαν αφήσει κάτι έλληνες μοτοσυκλετιστές, κανα μήνα πριν.
Το τι νιώσαμε δε περιγράφεται, ακόμα και τώρα που γράφω νιώθω ρίγος, το γεγονός οτι κάποιοι έλληνες πέρασαν και του άφησαν ένα κουτί φραπέ για όποιον έλληνα περάσει περάσει απο εκεί (οπως του είχαν πεί), για μένα προσωπικά δείχνει κάτι.
Με τα πολλά, ξεκινούμε για το Ullapool στη βορειοδυτική Σκωτία. Η διαδρομή ειναι 100% επαρχιακοί δρόμοι, δρόμους πλάτους ενος αμαξιού. Για να μπορεί να γίνει η κυκλοφορία σε μικρές αποστάσεις είχαν κάτι εξοχές (τα pass place) όπου όταν συναντιότουσαν δυο αμάξια, αυτό που είχε την εξοχή έκανε στην άκρη να περάσει το άλλο. Φυσικά αυτό δε ίσχυε με εμάς, σε όλες τις συναντήσεις, οι οδηγοί των αυτοκινήτων μας άφηναν οικειοθελός.
Είμαστε πλέον στα HIGHLANDS … επιτέλους. Τα υψίπεδα είναι γεμάτα με πράσινο, στα ποτάμια αλλά και στη βροχή και το κρύο. Άλλο να το λες άλλο να το ζεις, με μια λέξη: '' ΜΑΓΕΙΑ''.
Η διαδρομή είχε πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, η πρώτη μας σημαντική στάση ήταν στο μνημείο που είναι αφιερωμένο στους Βρετανούς στρατιώτες των τριών σωμάτων που έχασαν τη ζωή τους κατα τη διάρκεια πολέμων, είναι ένα μνημείο σε κοινή θέα (όχι σε κάποιο κτήριο οπότε χωρίς εισητήριο) οι φωτογραφίες και τα μηνύματα των συγγενών των νεκρών.
Επόμενη στάση, το κάστρο Essien. Όλοι το θυμόμαστε σαν σκηνή από τη ταινία Highlander, ένα απο τα ομορφότερα κάστρα που έχω δεί ποτε μου. Δε ξέρω αν έφταιγε η βροχή, αλλά η θέα του και μόνο σε πάει σε άλλους χρόνους, παλιούς, νόμιζες οτι σε λίγο θα έβγαιναν οι Σκωτζέζοι έτοιμοι για πόλεμο με τους Άγγλους. Φοβερή εικόνα, φοβερό τοπίο και ευτυχώς που έβρεχε για να το κάνει ακόμα καλύτερο.
Το καλύτερο κομμάτι (οδηγικά) της διαδρομή, είναι η ανάβαση/κατάβαση του Applecross που δικαίως χαρακτηρίζεται σαν το Stelvio της Σκωτίας. Φιδίσιος, στενός βρεγμένος δρόμος και ένα πράσινο v-strom να ξύνει τις πλαινές βαλίτσες , το gs να ακολουθεί καταπόδας έτοιμο να το καταπιεί και το ανέβασμα έγινε σε χρόνο dt. Φτάνουμε στη κορυφή και είμαστε μέσα στα σύννεφα, αν είχες μαχαίρι μπορούσες να τα κόψεις, τόσο πυκνά. Ανάβουμε αλάρμ και σιγά σιγά μιας και ίσα που βλέπαμε ο ένας τον άλλο, με αναμένα τα προβολάκια ομιχλης κάνουμε τη κατάβαση στο επίπεδο της θάλασσας.
Είμαστε πλέον στο επίπεδο της θάλασσας και βγαίνει ο ... ήλιος, ναι μετά απο 2,5 μέρες συνεχόμενης βροχής, είδαμε ήλιο. Αργά το απόγευμα φτάνουμε στο Ullapool, ένα πανέφορφο ψαροχώρι. Είναι κτισμένο στη τέλος ενός φιόρδ και αποτελεί ένα απο τα λιμάνια για τα πλοία που πάνε στην Ισλανδία. Το πανδοχείο, μας το είχαν προτείνει τα παιδιά απο gsforum.uk και ήταν όμορφο, καθαρό, και με το πάρκινγκ εντός, δίπλα απο τη pub. Έτσι το gs του αδερφού μου, το δικό μου dl ξεκουραζόταν μαζί με ένα ΧΧ, ενα yamaha και ένα norton ακούγοντας ροκάκια.
9η μέρα:
Η σημερινή μέρα περιλαμβάνει τον απότερο στόχο που είχαμε θέσει, να φτάσουμε στο βορειότερο σημείο της Μεγάλης Βρετανίας, το Dunnet Ηead. Η διαδρομή όμως είναι λίγο περίεργη θα μπορούσα να πω, μιας και το τοπίο ήταν περίεργο, σε κάποιο σημείο της διαδρομής υπήρχε πινακίδα που πληροφορούσε οτι η όψη της περιοχής μοιάζει, σύμφωνα με τους επιστήμονες, με την όψη της γης πριν 20.000 χρόνια !!!
Φυσικά δεν ήταν έτσι όλη η διαδρομή, οι παραστάσεις άλλαξαν, έγιναν ποιο “φυσιολογικές” όσο πλησιάζαμε στο Dunnet Head. Το μέρος σαν τοποθεσία δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο , μια στήλη που επιβεβαιώνει οτι είσαι στο βορειότερο σημείο της ηπειρωτικής (αν μπορείς να το πεις αυτό) Μεγάλης Βρετανίας και ένας φάρος αλλά η χαρά του οτι εκπλήρωσες το στόχο είναι ανεκτίμητη.
Επόμενη στάση στο τουριστικό “βορειότερο” σημείο John O Croats, το σημείο όπου υπάρχει η δοκός με τις πινακίδες με τις αποδράσεις απο δίαφορες πόλεις του κόσμου. Φυσικά οι ταμπέλες δεν ήταν στη θέση τους, ο λόγος; Μα φυσικά ηταν εισπρακτικός, 13λίρες αν φυσικά ήθελε ο φωτογράφος, όπως μας ενημέρωνε μια ταμπελίτσα. Φυσικά δε βγάλαμε φώτο εκεί αλλά σε ένα τοίχο που είχε ζωγραφισμένο τη δοκό.
Ο δρόμος προς το Inverness, είναι φαρδύς και γρήγορος, τόσο γρήγορος που κάποια στιγμή είδαμε ενα BMW 320tdi της σκωτζέζικης τροχαίας να μας κάνει σινιάλο να σταματήσουμε στο επόμενο πάρκινγκ. Οι τροχονόμοι ευγενικοί μας έκαναν ερωτήσεις, μέσα σε αυτές ήταν και η παρακάτω στοιχομιθεία:
αστυνομικός: απο Ελλάδα,ε;
εγώ: ναι
αστυνομικός: τη χώρα με τα πολλά νησιά και τις παραλίες και τον ήλιο,ε;
εγώ: ναι
αστυνομικός: τοτε ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΤΙΚΑ;
εγω: ........
Τελικά απο εκεί δε φύγαμε με άδεια χέρια. Ο αδελφός μου μπήκε στο αμαξι (πίσω κάθισμα) και από την οθόνη στο ταμπλό του έδειξαν video με το μηχανάκι του με την ταχύτητα και στο ψηφιακό χάρτη που μας είχαν μετρήσει. Υπογράφει κάποια χαρτιά, δίνει τη διεύθυνση του, ώστε να αποσταλεί η κλίση του.
Το όριο ήταν 60 μίλια (= 95 km/h) και εμάς μας έπιασαν με 86 μίλια (=138 km/h), αν πηγαίναμε με 90 μίλια, θα είχαμε αυτόφωρο. Εγώ ευτυχώς λόγο ελληνικού διπλώματος μου τη χάρισαν αντίθετα με τον αδελφό μου που λόγω αγγλικού διπλώματος πλήρωσε 60 λίρες και 3 πόντους στο δίπλωμα.
Νωχελικά και ξενερωμένοι φτάσαμε στο Inverness, η οποία είναι κτισμένη στις εκβολές του ποταμού Ness. Η πόλη είναι πολύ όμορφη, με όμορφα κτίρια και καλή νυχτερινή ζωή ... α, μη το ξεχάσω και πολύ όμορφες γυναίκες. Πραγματικά καμία σχέση οι σκωτζέζες με τις αγγλίδες, πολύ ποιο όμορφες, ποιο ντελικάτες και ... ποιο καθαρές. Αυτή η αδιαστική κατάσταση με τις αγγλίδες να κάθονται ανερκούκουβα στη βροχή, με τα χέρια να ακουμπούν στο πεζοδρόμιο, να περπατούν ξυπόλυτες, στη Σκωτία δε το βλέπεις. Γενικά οι άνθρωποι στη Σκωτία δεν έχουν και πολύ σχέση με τους άγγλους, άλλη νοοτροπία, προσπαθούν να διαφοροποιηθούν απο τους άγγλους. Ακόμα και στις λίρες τους δεν έχουν τυπώσει τη Βασίλισσα αλλά δικούς τους ήρωες.
Η σημερινή μέρα περιλαμβάνει τον απότερο στόχο που είχαμε θέσει, να φτάσουμε στο βορειότερο σημείο της Μεγάλης Βρετανίας, το Dunnet Ηead. Η διαδρομή όμως είναι λίγο περίεργη θα μπορούσα να πω, μιας και το τοπίο ήταν περίεργο, σε κάποιο σημείο της διαδρομής υπήρχε πινακίδα που πληροφορούσε οτι η όψη της περιοχής μοιάζει, σύμφωνα με τους επιστήμονες, με την όψη της γης πριν 20.000 χρόνια !!!
Φυσικά δεν ήταν έτσι όλη η διαδρομή, οι παραστάσεις άλλαξαν, έγιναν ποιο “φυσιολογικές” όσο πλησιάζαμε στο Dunnet Head. Το μέρος σαν τοποθεσία δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο , μια στήλη που επιβεβαιώνει οτι είσαι στο βορειότερο σημείο της ηπειρωτικής (αν μπορείς να το πεις αυτό) Μεγάλης Βρετανίας και ένας φάρος αλλά η χαρά του οτι εκπλήρωσες το στόχο είναι ανεκτίμητη.
Επόμενη στάση στο τουριστικό “βορειότερο” σημείο John O Croats, το σημείο όπου υπάρχει η δοκός με τις πινακίδες με τις αποδράσεις απο δίαφορες πόλεις του κόσμου. Φυσικά οι ταμπέλες δεν ήταν στη θέση τους, ο λόγος; Μα φυσικά ηταν εισπρακτικός, 13λίρες αν φυσικά ήθελε ο φωτογράφος, όπως μας ενημέρωνε μια ταμπελίτσα. Φυσικά δε βγάλαμε φώτο εκεί αλλά σε ένα τοίχο που είχε ζωγραφισμένο τη δοκό.
Ο δρόμος προς το Inverness, είναι φαρδύς και γρήγορος, τόσο γρήγορος που κάποια στιγμή είδαμε ενα BMW 320tdi της σκωτζέζικης τροχαίας να μας κάνει σινιάλο να σταματήσουμε στο επόμενο πάρκινγκ. Οι τροχονόμοι ευγενικοί μας έκαναν ερωτήσεις, μέσα σε αυτές ήταν και η παρακάτω στοιχομιθεία:
αστυνομικός: απο Ελλάδα,ε;
εγώ: ναι
αστυνομικός: τη χώρα με τα πολλά νησιά και τις παραλίες και τον ήλιο,ε;
εγώ: ναι
αστυνομικός: τοτε ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΤΙΚΑ;
εγω: ........
Τελικά απο εκεί δε φύγαμε με άδεια χέρια. Ο αδελφός μου μπήκε στο αμαξι (πίσω κάθισμα) και από την οθόνη στο ταμπλό του έδειξαν video με το μηχανάκι του με την ταχύτητα και στο ψηφιακό χάρτη που μας είχαν μετρήσει. Υπογράφει κάποια χαρτιά, δίνει τη διεύθυνση του, ώστε να αποσταλεί η κλίση του.
Το όριο ήταν 60 μίλια (= 95 km/h) και εμάς μας έπιασαν με 86 μίλια (=138 km/h), αν πηγαίναμε με 90 μίλια, θα είχαμε αυτόφωρο. Εγώ ευτυχώς λόγο ελληνικού διπλώματος μου τη χάρισαν αντίθετα με τον αδελφό μου που λόγω αγγλικού διπλώματος πλήρωσε 60 λίρες και 3 πόντους στο δίπλωμα.
Νωχελικά και ξενερωμένοι φτάσαμε στο Inverness, η οποία είναι κτισμένη στις εκβολές του ποταμού Ness. Η πόλη είναι πολύ όμορφη, με όμορφα κτίρια και καλή νυχτερινή ζωή ... α, μη το ξεχάσω και πολύ όμορφες γυναίκες. Πραγματικά καμία σχέση οι σκωτζέζες με τις αγγλίδες, πολύ ποιο όμορφες, ποιο ντελικάτες και ... ποιο καθαρές. Αυτή η αδιαστική κατάσταση με τις αγγλίδες να κάθονται ανερκούκουβα στη βροχή, με τα χέρια να ακουμπούν στο πεζοδρόμιο, να περπατούν ξυπόλυτες, στη Σκωτία δε το βλέπεις. Γενικά οι άνθρωποι στη Σκωτία δεν έχουν και πολύ σχέση με τους άγγλους, άλλη νοοτροπία, προσπαθούν να διαφοροποιηθούν απο τους άγγλους. Ακόμα και στις λίρες τους δεν έχουν τυπώσει τη Βασίλισσα αλλά δικούς τους ήρωες.
10η μέρα:
Το ξημέρωμα μας βρίσκει σε ένα πανδοχείο δίπλα στη λίμνη του Ness (Loch Ness) και η αναζήτηση της Nessy ξεκινά. Η παραλίμνια διαδρομή γίνεται σε χαλαρούς ρυθμούς μιας και δεν χορταίνεις να χαζέυεις. Κατευθυνόμαστε νότια, απο τη βόρεια πλευρά της λίμνης, προς το Fort August όπου ξεκινά το κανάλι Calidonian, μέσω του οποίου μπορείς να διασχίσεις οριζόντια τη Σκωτία (απο Ατλαντικό Ωκεανό προς Βόρεια Θάλασσα) με μικρό σκάφος. Στο κανάλι έχει μαζευτεί πολύ κόσμος και παρακολουθεί το κατέβασμα διαφόρων πλοιαρίων στο επίπεδο της λίμνης, κάτι σα το κανάλι του Παναμά αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα.
Αφού φάγαμε δίπλα στο κανάλι σε ένα τούρκικο μαγαζάκι, ξεκινήσαμε να πιούμε καφεδάκι στο Inverness. Η διαδρομή που ακολουθούμε τώρα είναι η νότια παραλήμνια, λιγότερη δημοφιλης διαδρομή αλλά έχει μια τεράστια σχεδόν ευθεία ( 7,5 km !!! ) στην οποία κάτσαμε κάμποση ώρα να παίζουμε σα μικρά παιδιά. Φτάνουμε τελικά στο Inverness, αφού το περπατήσαμε είπιαμε ένα καφεδάκι δίπλα στο ποτάμι.
Σε αυτό το σημείο έχω να πω δυο πράγματα για τις τιμές. Σε όλη την ευρώπη το νερό τρέχει άφθονο αλλά στο καφέ το πληρώνεις και μάλιστα ακριβά, αντίθετα με οτι συμβαίνει στην ελλάδα και ειδικά στη κρήτη που σου το προσφέρουν μαζι με το καφέ. Το δεύτερο είναι οτι στο Inverness, σαν τουρίστες που είμασταν κοιτάζαμε τις τιμές στη καφετέρια και η τιμή στο κατάλογο που είχαν έξω απο το μαγαζι για τον cappuccino ήταν 1,20 £, έτσι αποφασίσαμε να κάτσουμε. Όταν ήρθε η ώρα να πληρώσουμε η απόδειξη έγραφε 2,20 £ !!! στην ερώτηση μας γιατί αυτή η διαφορά στη τιμή; η απάντηση ήταν οτι η τιμή των 1,20£ είναι για μέσα αλλά οταν της (σερβιτόρας) είπαμε οτι δε το γράφει πουθενα αυτό στο κατάλογο, άρχισε τα δικά της. Αυτά για να μη νομίζουμε οτι έξω δε κλέβουν ...
Παίρνοντας το δρόμο για το Εδιμβούργο, όπου και θα περνούσαμε το βράδυ δε θα μπορούσαμε να μην σταματήσουμε στο Stirling, ώστε να θαυμάσουμε το ομώνυμο κάστρο και τον πύργο που έχει κτιστεί προς τιμής του Wallace. Η περιήγηση μας στη πόλη μας φέρνει μέσω ενός πλακόστρωτου δρόμου σε μια πλατεία όπου με τους ήχους της ζωντανής μουσικής σε μια pub πίνουμε τα μπυράκια μας. Χρονικό περιορισμό δεν είχαμε μιας και το Ενδιβούργο ήταν σχετικά κοντά και ο πανδοχέας μας είχε δώσει τους κωδικούς για να μπούμε στο δωμάτιο (αντίθετα με τους άλλους που μας ζόριζαν χρονικά, ώστε να παραλάβουμε το κλειδί) έτσι η βραδιά κύλισε χαλαρά.
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Wallace_Monument
Το ξημέρωμα μας βρίσκει σε ένα πανδοχείο δίπλα στη λίμνη του Ness (Loch Ness) και η αναζήτηση της Nessy ξεκινά. Η παραλίμνια διαδρομή γίνεται σε χαλαρούς ρυθμούς μιας και δεν χορταίνεις να χαζέυεις. Κατευθυνόμαστε νότια, απο τη βόρεια πλευρά της λίμνης, προς το Fort August όπου ξεκινά το κανάλι Calidonian, μέσω του οποίου μπορείς να διασχίσεις οριζόντια τη Σκωτία (απο Ατλαντικό Ωκεανό προς Βόρεια Θάλασσα) με μικρό σκάφος. Στο κανάλι έχει μαζευτεί πολύ κόσμος και παρακολουθεί το κατέβασμα διαφόρων πλοιαρίων στο επίπεδο της λίμνης, κάτι σα το κανάλι του Παναμά αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα.
Αφού φάγαμε δίπλα στο κανάλι σε ένα τούρκικο μαγαζάκι, ξεκινήσαμε να πιούμε καφεδάκι στο Inverness. Η διαδρομή που ακολουθούμε τώρα είναι η νότια παραλήμνια, λιγότερη δημοφιλης διαδρομή αλλά έχει μια τεράστια σχεδόν ευθεία ( 7,5 km !!! ) στην οποία κάτσαμε κάμποση ώρα να παίζουμε σα μικρά παιδιά. Φτάνουμε τελικά στο Inverness, αφού το περπατήσαμε είπιαμε ένα καφεδάκι δίπλα στο ποτάμι.
Σε αυτό το σημείο έχω να πω δυο πράγματα για τις τιμές. Σε όλη την ευρώπη το νερό τρέχει άφθονο αλλά στο καφέ το πληρώνεις και μάλιστα ακριβά, αντίθετα με οτι συμβαίνει στην ελλάδα και ειδικά στη κρήτη που σου το προσφέρουν μαζι με το καφέ. Το δεύτερο είναι οτι στο Inverness, σαν τουρίστες που είμασταν κοιτάζαμε τις τιμές στη καφετέρια και η τιμή στο κατάλογο που είχαν έξω απο το μαγαζι για τον cappuccino ήταν 1,20 £, έτσι αποφασίσαμε να κάτσουμε. Όταν ήρθε η ώρα να πληρώσουμε η απόδειξη έγραφε 2,20 £ !!! στην ερώτηση μας γιατί αυτή η διαφορά στη τιμή; η απάντηση ήταν οτι η τιμή των 1,20£ είναι για μέσα αλλά οταν της (σερβιτόρας) είπαμε οτι δε το γράφει πουθενα αυτό στο κατάλογο, άρχισε τα δικά της. Αυτά για να μη νομίζουμε οτι έξω δε κλέβουν ...
Παίρνοντας το δρόμο για το Εδιμβούργο, όπου και θα περνούσαμε το βράδυ δε θα μπορούσαμε να μην σταματήσουμε στο Stirling, ώστε να θαυμάσουμε το ομώνυμο κάστρο και τον πύργο που έχει κτιστεί προς τιμής του Wallace. Η περιήγηση μας στη πόλη μας φέρνει μέσω ενός πλακόστρωτου δρόμου σε μια πλατεία όπου με τους ήχους της ζωντανής μουσικής σε μια pub πίνουμε τα μπυράκια μας. Χρονικό περιορισμό δεν είχαμε μιας και το Ενδιβούργο ήταν σχετικά κοντά και ο πανδοχέας μας είχε δώσει τους κωδικούς για να μπούμε στο δωμάτιο (αντίθετα με τους άλλους που μας ζόριζαν χρονικά, ώστε να παραλάβουμε το κλειδί) έτσι η βραδιά κύλισε χαλαρά.
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Wallace_Monument
11η μέρα:
Στο Εδιμβούργο έχει γίνει μια πολύ πολύ έξυπνη κίνηση. Το λόφο δίπλα στο κοινοβούλιο της Σκωτίας, τον χαρακτήρισαν πάρκο χαρίζοντας στους κατίκους του την ευκαιρία να έχουν ένα πνεύμονα πρασίνου μες στη πόλη τους αλλά και τη δυνατότητα να κάνουν πολλές δραστηριότητες. Στο Holyrood Park, πέρα της πεζοπορίας, μπορεί κάποιος να κάνει ποδήλατο, ορειβασία, αναρρίχηση βράχων κ.α
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Holyrood_Park
Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής για Liverpool σταματάμε αρχικά στα σύνορα Σκωτίας – Αγγλίας όπου υπάρχει βράχος χαραγμένος με τη λέξη “Scotland” υποδειλώνοντας ότι μέχρι εδώ ήταν, τώρα πίσω στους άγγλους.
Στο δρόμο προς Newcastle είδα κάτι περίεργο στη χάραξη του δρόμου. Ο δρόμος ακολουθεί ακριβώς τη μορφολογία του εδάφους και εξηγώ. Ενω είσαι στο επίπεδο βλέπεις μια ανηφόρα με κλίση κοντά στο 30% και περιμένεις οτι στη κορυφή θα είναι πάλι επίπεδος ο δρόμος ... αμ δε. Ακολουθεί αμέσως κατηφόρα με την ίδια ακριβώς κλίση ... ΤΡΟΜΟΣ. Τη πρώτη φορά που μου έτυχε ξαφνικά ήμουν στον αέρα, με τις αναρτήσεις του v-strom να έχουν ανοίξει στο τέρμα και μετά να σκάω με δύναμη. Αφού δεν έχασα κάμποσα χρόνια απο τη ζωή μου και οι βαλίτσες δεν έσπασαν ... ήμουν οκ, φυσικά στους καθρέπτες μου είδα και ένα ιπτάμενο gs, φοβερό θέαμα. Για να είμαι ειλικρινής υπήρχαν πινακίδες αλλά δε τις κατάλαβα και κόντεψα να την πάθω αλλά στα επόμενα που συναντήσαμε κάναμε οτι και τα αμάξια, φουλ το γκάζι μέχρι να ανεβούμε και φρένα στη κορυφή. Η απορία μου όμως είναι γιατί δεν κόβουν το λόφο αντί να κάνουν αυτές τις μπούρδες.
Στο York, φτάσαμε αργά το απόγευμα. Η πόλη είναι όμορφη με κλασικά αγγλικά σπίτια, πλακόστρωτους δρόμους και κλασικά ... με το κάστρο της. Άρχισε να ρίχνει αυτή τη σιγανή αγγλική ψιχάλα, αλλά ο κόσμος να μην πτοήτε και να διασκεδάζει μιας και ήταν σαββάτο απόγευμα. Τα μπαράκια στην Αγγλία ανοίγουν κατα τις 5 μ.μ. και στις 6 έχουν γίνει ήδη τύφλα. Καθήσαμε δίπλα στο ποτάμι, τρώγοντας και πίνοντας μπυράκια στη βροχή, όπως και πολύς κόσμος παρατηρώντας το κόσμο να τρέχει πάνω κάτω, ντυμένο όπως θέλει, κάποια στιγμή είδα να περνάει ένας jocker και ένας superman, ενώ κάποιοι άλλοι ήταν πάνω σε ένα σκάφος τύφλα στο μεθύσι να κάνουν βαρκάδα ενώ ένας απο αυτούς ήταν ολόγυμνος.
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/York
Βραδιάζει και πρέπει να φύγουμε, η βροχή δυναμώνει, όπως και το κρύο. Η κατάσταση γίνεται όλο και ποιο δύσκολη αλλά ακόμα και έξω απο το Manchester που μας πιάνει πυκνή ομίχλη, η σήμανση, ο φωτισμός και γενικά η όλη κατασκευή του δρόμου σου δίνει ένα αίσθημα ασφάλειας που δε το νιώθεις ούτε καλοκαιρινή μέρα στην ατική οδό.
Στο Εδιμβούργο έχει γίνει μια πολύ πολύ έξυπνη κίνηση. Το λόφο δίπλα στο κοινοβούλιο της Σκωτίας, τον χαρακτήρισαν πάρκο χαρίζοντας στους κατίκους του την ευκαιρία να έχουν ένα πνεύμονα πρασίνου μες στη πόλη τους αλλά και τη δυνατότητα να κάνουν πολλές δραστηριότητες. Στο Holyrood Park, πέρα της πεζοπορίας, μπορεί κάποιος να κάνει ποδήλατο, ορειβασία, αναρρίχηση βράχων κ.α
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Holyrood_Park
Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής για Liverpool σταματάμε αρχικά στα σύνορα Σκωτίας – Αγγλίας όπου υπάρχει βράχος χαραγμένος με τη λέξη “Scotland” υποδειλώνοντας ότι μέχρι εδώ ήταν, τώρα πίσω στους άγγλους.
Στο δρόμο προς Newcastle είδα κάτι περίεργο στη χάραξη του δρόμου. Ο δρόμος ακολουθεί ακριβώς τη μορφολογία του εδάφους και εξηγώ. Ενω είσαι στο επίπεδο βλέπεις μια ανηφόρα με κλίση κοντά στο 30% και περιμένεις οτι στη κορυφή θα είναι πάλι επίπεδος ο δρόμος ... αμ δε. Ακολουθεί αμέσως κατηφόρα με την ίδια ακριβώς κλίση ... ΤΡΟΜΟΣ. Τη πρώτη φορά που μου έτυχε ξαφνικά ήμουν στον αέρα, με τις αναρτήσεις του v-strom να έχουν ανοίξει στο τέρμα και μετά να σκάω με δύναμη. Αφού δεν έχασα κάμποσα χρόνια απο τη ζωή μου και οι βαλίτσες δεν έσπασαν ... ήμουν οκ, φυσικά στους καθρέπτες μου είδα και ένα ιπτάμενο gs, φοβερό θέαμα. Για να είμαι ειλικρινής υπήρχαν πινακίδες αλλά δε τις κατάλαβα και κόντεψα να την πάθω αλλά στα επόμενα που συναντήσαμε κάναμε οτι και τα αμάξια, φουλ το γκάζι μέχρι να ανεβούμε και φρένα στη κορυφή. Η απορία μου όμως είναι γιατί δεν κόβουν το λόφο αντί να κάνουν αυτές τις μπούρδες.
Στο York, φτάσαμε αργά το απόγευμα. Η πόλη είναι όμορφη με κλασικά αγγλικά σπίτια, πλακόστρωτους δρόμους και κλασικά ... με το κάστρο της. Άρχισε να ρίχνει αυτή τη σιγανή αγγλική ψιχάλα, αλλά ο κόσμος να μην πτοήτε και να διασκεδάζει μιας και ήταν σαββάτο απόγευμα. Τα μπαράκια στην Αγγλία ανοίγουν κατα τις 5 μ.μ. και στις 6 έχουν γίνει ήδη τύφλα. Καθήσαμε δίπλα στο ποτάμι, τρώγοντας και πίνοντας μπυράκια στη βροχή, όπως και πολύς κόσμος παρατηρώντας το κόσμο να τρέχει πάνω κάτω, ντυμένο όπως θέλει, κάποια στιγμή είδα να περνάει ένας jocker και ένας superman, ενώ κάποιοι άλλοι ήταν πάνω σε ένα σκάφος τύφλα στο μεθύσι να κάνουν βαρκάδα ενώ ένας απο αυτούς ήταν ολόγυμνος.
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/York
Βραδιάζει και πρέπει να φύγουμε, η βροχή δυναμώνει, όπως και το κρύο. Η κατάσταση γίνεται όλο και ποιο δύσκολη αλλά ακόμα και έξω απο το Manchester που μας πιάνει πυκνή ομίχλη, η σήμανση, ο φωτισμός και γενικά η όλη κατασκευή του δρόμου σου δίνει ένα αίσθημα ασφάλειας που δε το νιώθεις ούτε καλοκαιρινή μέρα στην ατική οδό.
12η μέρα:
Η μέρα αυτή είναι μέρα ξεκούρασης, ανασηκρότησης και περιήγησης μές στο Liverpool.
Όπως είπα και παραπάνω τη πολή τη διατράχει ο ποταμός Mersey. Το συγκεκριμένο ποταμό τον περνάς απο κάτω με δύο τούνελ το οποίο το ένα εξ αυτών έχει υποποτάμια διακλάδωση. Στο συγκεκριμένο τούνελ ο αδελφός μου λέει πρόσεχε γιατί στη μέση της διαδρομής θα πάμε αριστερά, του λέω οκ.
Είμαστε στο τούνελ, που λέτε, στις 2 αριστερές λουρίδες (έχει 2 ανα κατεύθυνση) με τον αδελφό μου στην τέρμα αριστερή και εγώ στη μεσαία, κάποια στιγμή μου κορνάρει και χάνεται αριστερά ... ουπς, τι κάνω τώρα; Σταματάω αριστερά, ανάβω αλάρμ και με τα πόδια σπρώχνω τη μοτοσυκλέτα πίσω, κόρνες κακό αλλά δε πτοούμε. Ο αδελφός μου με περιμένει στην άλλη έξοδο και όταν του λέω το περιστατικό μου λέει τρελέ είσαι τυχαιρός που δεν ήρθε η αστυνομία.
Παρενθεση: Μετά απο 2-3 μήνες ο αδελφός μου είπε οτι έβαλα στη συγεκριμένη υποποτάμια διακλάδωση φωτινά και ηχητικά σήματα ... τελικά βελτίωσα τη κατάσταση (χα χα χα).
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Mersey_Tunnels
Η μέρα αυτή είναι μέρα ξεκούρασης, ανασηκρότησης και περιήγησης μές στο Liverpool.
Όπως είπα και παραπάνω τη πολή τη διατράχει ο ποταμός Mersey. Το συγκεκριμένο ποταμό τον περνάς απο κάτω με δύο τούνελ το οποίο το ένα εξ αυτών έχει υποποτάμια διακλάδωση. Στο συγκεκριμένο τούνελ ο αδελφός μου λέει πρόσεχε γιατί στη μέση της διαδρομής θα πάμε αριστερά, του λέω οκ.
Είμαστε στο τούνελ, που λέτε, στις 2 αριστερές λουρίδες (έχει 2 ανα κατεύθυνση) με τον αδελφό μου στην τέρμα αριστερή και εγώ στη μεσαία, κάποια στιγμή μου κορνάρει και χάνεται αριστερά ... ουπς, τι κάνω τώρα; Σταματάω αριστερά, ανάβω αλάρμ και με τα πόδια σπρώχνω τη μοτοσυκλέτα πίσω, κόρνες κακό αλλά δε πτοούμε. Ο αδελφός μου με περιμένει στην άλλη έξοδο και όταν του λέω το περιστατικό μου λέει τρελέ είσαι τυχαιρός που δεν ήρθε η αστυνομία.
Παρενθεση: Μετά απο 2-3 μήνες ο αδελφός μου είπε οτι έβαλα στη συγεκριμένη υποποτάμια διακλάδωση φωτινά και ηχητικά σήματα ... τελικά βελτίωσα τη κατάσταση (χα χα χα).
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Mersey_Tunnels
13η μέρα:
Σήμερα έχει σειρά η βόρεια Ουαλία. Αν και τόσο κοντά στο Liverpool, νομίζεις οτι είσαι αλλού. Κατα βάση ορεινή περιοχή, με στριφτερές διαδρομές, μες στο δάσος. Τα κάστρα δίπλα στις λίμνες δίνουν στο τοπίο μια απερίγραπτη ομορφιά. Η φωτογραφική μηχανή παίρνει φωτιά, όχι οτι έχει σταματήσει όλες αυτές τις μέρες αλλά καμιά φορά ο φωτογραφικός φακός δε μπορεί να βάλει στο κάδρο όλη την ομορφιά.
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Snowdonia
Σήμερα έχει σειρά η βόρεια Ουαλία. Αν και τόσο κοντά στο Liverpool, νομίζεις οτι είσαι αλλού. Κατα βάση ορεινή περιοχή, με στριφτερές διαδρομές, μες στο δάσος. Τα κάστρα δίπλα στις λίμνες δίνουν στο τοπίο μια απερίγραπτη ομορφιά. Η φωτογραφική μηχανή παίρνει φωτιά, όχι οτι έχει σταματήσει όλες αυτές τις μέρες αλλά καμιά φορά ο φωτογραφικός φακός δε μπορεί να βάλει στο κάδρο όλη την ομορφιά.
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Snowdonia
14η μέρα:
Η αυριανή μέρα είναι η μέρα που παίρνω το δρόμο για την επιστροφή στην Ελλάδα άρα είμαι στη φάση να μαζεύω πράγματα και να κάνω ένα τυπικό service της μηχανής. Είχα γράψει ήδη 6.000 km και έπρεπε να κάνω αλλαγή λαδιών.
Η αυριανή μέρα είναι η μέρα που παίρνω το δρόμο για την επιστροφή στην Ελλάδα άρα είμαι στη φάση να μαζεύω πράγματα και να κάνω ένα τυπικό service της μηχανής. Είχα γράψει ήδη 6.000 km και έπρεπε να κάνω αλλαγή λαδιών.
15η μέρα:
Η μέρα αυτή ήταν τελικά η ποιό δύσκολη μέρα, επιστροφή στην ελλάδα ίσον αφήνω πίσω τον αδελφό μου. Ο καιρός σα να συμπάσχει με την περιρέουσα ατμόσφαιρα με αποχαιρετά απο το Liverpool με βροχούλα που γίνεται καταιγίδα όταν πλησιάζω στο Birmigham, ευτυχώς ο καιρός παρακάτω αρχίζει να φτιάχνει και όταν φτάνω επιτέλους στο Stonehenge o ουρανός είναι πεντακάθαρος. Το μνημείο είναι εντυπωσιακό ώς προς το μέγεθος των βράχων που έχουν τοποθετηθεί αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο οι φύλακες δεν αφήνουν να πλησιάσει ο κόσμος. Αφήνουν το κόσμο να περπατάει σε απόσταση 200 μέτρων και η περίμετρος της διαδρομής περνάει ακριβώς δίπλα απο το δρόμο, έτσι πολύς κόσμος (εκτός τους κινέζους τουρίστες) είναι στο μεταλλικό φράκτη να βλέπουν των πέρινο φράκτη.
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Stonehenge
Απο εκεί ο δρόμος για Folkestone ήταν σύντομος (σχεδόν 2ωρο) αλλά με πολύ κίνηση μιας και τώρα κινούμε στους αυτοκινητόδρομους. Πληρώνω 45€ (δε τι πάτησα ξανά) και μεσο Eurotunnel είμαι στο Cale, όπου και θα διανυκτερεύσω. Η πόλη του Cale είναι γεμάτη απο πανδοχεία, motel μιας και όλοι σχεδόν οι άγγλοι ταξιδιώτες προτιμούν να διανυκτερεύουν εδώ παρά στην Αγγλία, λόγο του χαμηλού κόστους. Γενικά, η πόλη είναι ένα λιμάνι με οτι συνεπάγεται αυτό, κίνηση όλο το 24ωρο και κάθε λογής κόσμο που προσπαθεί να μετακινηθεί, να εργαστεί.
Η μέρα αυτή ήταν τελικά η ποιό δύσκολη μέρα, επιστροφή στην ελλάδα ίσον αφήνω πίσω τον αδελφό μου. Ο καιρός σα να συμπάσχει με την περιρέουσα ατμόσφαιρα με αποχαιρετά απο το Liverpool με βροχούλα που γίνεται καταιγίδα όταν πλησιάζω στο Birmigham, ευτυχώς ο καιρός παρακάτω αρχίζει να φτιάχνει και όταν φτάνω επιτέλους στο Stonehenge o ουρανός είναι πεντακάθαρος. Το μνημείο είναι εντυπωσιακό ώς προς το μέγεθος των βράχων που έχουν τοποθετηθεί αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο οι φύλακες δεν αφήνουν να πλησιάσει ο κόσμος. Αφήνουν το κόσμο να περπατάει σε απόσταση 200 μέτρων και η περίμετρος της διαδρομής περνάει ακριβώς δίπλα απο το δρόμο, έτσι πολύς κόσμος (εκτός τους κινέζους τουρίστες) είναι στο μεταλλικό φράκτη να βλέπουν των πέρινο φράκτη.
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Stonehenge
Απο εκεί ο δρόμος για Folkestone ήταν σύντομος (σχεδόν 2ωρο) αλλά με πολύ κίνηση μιας και τώρα κινούμε στους αυτοκινητόδρομους. Πληρώνω 45€ (δε τι πάτησα ξανά) και μεσο Eurotunnel είμαι στο Cale, όπου και θα διανυκτερεύσω. Η πόλη του Cale είναι γεμάτη απο πανδοχεία, motel μιας και όλοι σχεδόν οι άγγλοι ταξιδιώτες προτιμούν να διανυκτερεύουν εδώ παρά στην Αγγλία, λόγο του χαμηλού κόστους. Γενικά, η πόλη είναι ένα λιμάνι με οτι συνεπάγεται αυτό, κίνηση όλο το 24ωρο και κάθε λογής κόσμο που προσπαθεί να μετακινηθεί, να εργαστεί.
16η μέρα:
Είμαι πλέον στη Γαλλία και ενώ ξεκινώ χαλαρά για Macon, όπου θα διανυκτέρευα, στην έξοδο του Cale βλέπω τη πινακίδα να γράφει Gant και στρίβω προς Βέλγιο. Σε 1,5 ώρα πίνω καφεδάκι στη πλατεία της Γάνδης, με το τράμ να περνάει απο το πλακόστρωτο δρόμο και μια κοπέλα να περνάει εμπρός απο το cafe να μιλάει στο κινητό της ... ελληνικά !!!
Δικαίως η Γάνδη ονομάζεται η Βενετία του Βορρά, στα κανάλια όμως δε βλέπεις γόνδολες αλλά φορτηγήδες που νωχελικά μεταφέρνουν προϊόντα, χωρίς φυσικά τα νερά του ποταμού να είναι βρώμικα. Απο παλιά η Γάνδη είναι ένα εμπορικό κέντρο του Βελγίου, χωρίς να χάνει καθόλου απο ομορφιά.
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Ghent
Το gps “λέει” οτι για τη Macon πρέπει να περάσω απο τις Βρυξέλλες, ωραία ... θα δω και τη “πρωτεύουσα” της Ευρώπης. Οι βέλγοι δεν έχουν κανα τρομερό δύκτιο, σε σχέση με Ιταλία, Γαλλία και Βρετανία, αλλά είναι καλύτερο απο το δικό μας και κατα ένα περίεργο τρόπο ένιωσα οικεία μιας και οι βέλγοι οδηγοί πρέπει να έχουν πάρει δίπλωμα στην ... Ελλάδα.
Δυστυχώς η κίνηση έξω απο τις Βρυξέλλες είναι φοβερή και συνδιασμό τη ζέστη με αποτρέπει στο να μπώ στη πόλη και να την δώ, άρα πάμε Macon. Επομένως ρυθμίζω το gps για Valenciennes ξεκινώ, το τοπίο με έχει συνεπάρει μιας και ενώ είναι πεδιάδα, η εναλλαγή παραστάσεων είναι έντονη.
Ενώ απέχω λίγα χιλιόμετρα απο τα Γαλλοβελγικά σύνορα, τρώω κυριολεκτικά μια φλασιά και κάνω στροφή 180 μοιρών, ώστε να πάρω το δρόμο για Λουξερβούργο. Έτσι χωρίς να το έχω προγραμματίσει καθόλου και ενώ είναι μεσημέρι αποφασίζω ξαφνικά να γράψω πάνω απο 250 χιλιόμετρα, ενώ είχα 600 χιλιόμετρα απο το σημείο που ήδη βρισκόμουν.
Η διαδρομή κύλισε σχετικά ήρεμα και νωρίς το απόγευμα είμουν Λουξεμβούργο. Αυτή τη πόλη, όπως και Inverness στη Σκωτία της ερωτεύθηκα, άνετα θα μπορούσα να μετικήσω εκεί. Η πόλη είναι απλά ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ, η παλιά πόλη είναι κτισμένη μέσα σε ενα φαράγγι, αμφιθεατρικά, ενώ η καινούργια πόλη με όμορφη ρημοτομία, όμορφα κτίρια με μια φοβερή πλατεία στο κέντρο της πόλης. Εκεί κόντεψα να τρακάρω μιας και έχοντας μείνει με ανοικτό το στόμα απο την ομορφιά “έχασα” το φανάρι και ξαφνικά είδα ένα αστικό να περνάει απο μπροστά μου ... τριβάλιτσο v-strom έχεται δεί να κάνει endo; Ο οδηγός του Οpel που ήταν στο φανάρι ... τα είδε όλα !!!
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Luxembourg_(city)
Τα 500 χιλιόμετρα μέχρι στη Macon κύλισαν πολύ βαρετά, ξέρετε ευθειάρες με 4 λουρίδες ανα κατεύθυνση με 130 km/h μέγιστη αυστηρά. Αφού δε κοιμήθηκα στο δρόμο έπεσα ξερός στο κρεβάτι.
Είμαι πλέον στη Γαλλία και ενώ ξεκινώ χαλαρά για Macon, όπου θα διανυκτέρευα, στην έξοδο του Cale βλέπω τη πινακίδα να γράφει Gant και στρίβω προς Βέλγιο. Σε 1,5 ώρα πίνω καφεδάκι στη πλατεία της Γάνδης, με το τράμ να περνάει απο το πλακόστρωτο δρόμο και μια κοπέλα να περνάει εμπρός απο το cafe να μιλάει στο κινητό της ... ελληνικά !!!
Δικαίως η Γάνδη ονομάζεται η Βενετία του Βορρά, στα κανάλια όμως δε βλέπεις γόνδολες αλλά φορτηγήδες που νωχελικά μεταφέρνουν προϊόντα, χωρίς φυσικά τα νερά του ποταμού να είναι βρώμικα. Απο παλιά η Γάνδη είναι ένα εμπορικό κέντρο του Βελγίου, χωρίς να χάνει καθόλου απο ομορφιά.
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Ghent
Το gps “λέει” οτι για τη Macon πρέπει να περάσω απο τις Βρυξέλλες, ωραία ... θα δω και τη “πρωτεύουσα” της Ευρώπης. Οι βέλγοι δεν έχουν κανα τρομερό δύκτιο, σε σχέση με Ιταλία, Γαλλία και Βρετανία, αλλά είναι καλύτερο απο το δικό μας και κατα ένα περίεργο τρόπο ένιωσα οικεία μιας και οι βέλγοι οδηγοί πρέπει να έχουν πάρει δίπλωμα στην ... Ελλάδα.
Δυστυχώς η κίνηση έξω απο τις Βρυξέλλες είναι φοβερή και συνδιασμό τη ζέστη με αποτρέπει στο να μπώ στη πόλη και να την δώ, άρα πάμε Macon. Επομένως ρυθμίζω το gps για Valenciennes ξεκινώ, το τοπίο με έχει συνεπάρει μιας και ενώ είναι πεδιάδα, η εναλλαγή παραστάσεων είναι έντονη.
Ενώ απέχω λίγα χιλιόμετρα απο τα Γαλλοβελγικά σύνορα, τρώω κυριολεκτικά μια φλασιά και κάνω στροφή 180 μοιρών, ώστε να πάρω το δρόμο για Λουξερβούργο. Έτσι χωρίς να το έχω προγραμματίσει καθόλου και ενώ είναι μεσημέρι αποφασίζω ξαφνικά να γράψω πάνω απο 250 χιλιόμετρα, ενώ είχα 600 χιλιόμετρα απο το σημείο που ήδη βρισκόμουν.
Η διαδρομή κύλισε σχετικά ήρεμα και νωρίς το απόγευμα είμουν Λουξεμβούργο. Αυτή τη πόλη, όπως και Inverness στη Σκωτία της ερωτεύθηκα, άνετα θα μπορούσα να μετικήσω εκεί. Η πόλη είναι απλά ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ, η παλιά πόλη είναι κτισμένη μέσα σε ενα φαράγγι, αμφιθεατρικά, ενώ η καινούργια πόλη με όμορφη ρημοτομία, όμορφα κτίρια με μια φοβερή πλατεία στο κέντρο της πόλης. Εκεί κόντεψα να τρακάρω μιας και έχοντας μείνει με ανοικτό το στόμα απο την ομορφιά “έχασα” το φανάρι και ξαφνικά είδα ένα αστικό να περνάει απο μπροστά μου ... τριβάλιτσο v-strom έχεται δεί να κάνει endo; Ο οδηγός του Οpel που ήταν στο φανάρι ... τα είδε όλα !!!
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Luxembourg_(city)
Τα 500 χιλιόμετρα μέχρι στη Macon κύλισαν πολύ βαρετά, ξέρετε ευθειάρες με 4 λουρίδες ανα κατεύθυνση με 130 km/h μέγιστη αυστηρά. Αφού δε κοιμήθηκα στο δρόμο έπεσα ξερός στο κρεβάτι.
17η μέρα:
Μετά απο ένα καλό πρωϊνό και την απαραίτητη βόλτα μέσα στη Macon, τα χιλιόμετρα περνούν όσο γρήγορα μπορείς στη Γαλλία (μου έχει “κάτσει” αυτό με την ταχύτητα στην Γαλλία) και επιτέλους φτάνω στις Άλπεις. Επιτέλους ... βουνά, στροφές, κρύο και βροχή και το πάρτυ ξεκινά.
Δε με νοιάζει που η βροχή δυναμώνει σε σημείο να μην μπορείς να δείς στα 50 μέτρα, ούτε οτι κρύο τρυπάει κόκαλο, η ομορφιά του τοπίου σε παρασέρνει. Με τα πολλά φτάνω στο τούνελ Frejus και αφού πλήρωσα 23€ μπήκα στο τούνελ μήκους 13 χιλιόμέτρων που σε οδηγεί Ιταλία. Η ζέστη και τα καυσαέρια κάνουν τη διαδρομή του τούνελ απελπιστικά δύσκολη, κοντά στο 10ο χιλιόμετρο ήταν τόσο αποπνηκτική η ατμόσφαιρα που κόντεψα να ζαλιστώ.
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Frejus_Road_Tunnel
Στην Ιταλική πλευρά ο καιρός εντελώς διαφορετικός, πολύ ζέστη, ο ήλιος να καίει. Την ώρα που έφευγα απο τα διόδια έφτασε ένα ζευγάρι απο Αθήνα. Γύριζαν και αυτοί Ελλάδα απο Βαρκελώνη με τη μηχανή. Αφού τα είπαμε, τους αποχαιρετώ και συνεχίζω το ταξίδι μου.
Στο Τορίνο η ζέστη είναι ανυπόφορη και με μαύρη στολή κοντεύω να λιώσω. Οι ταχύτητες έχουν αυξηθεί, έπιασα τον ευατό μου να πηγαίνει σταθερά με 160+ και έτσι έφτασα γρήγορα στο Maranello.
Maranello, η πόλη της Ferrari, τι να πεις. Παντού αποπνέει η ατμόσφαιρα οτι βρίσκονται σε ετοιμασία αγώνα. Σου δίνει την εντύπωση οτι στο STOP θα σταματήσει δίπλα σου μια Ferrari F1. Φυσικά οι Ferrari υπάρχουν παντού ακόμα και σαν test drive, φυσικά για να κάνεις θα πρέπει να είσαι ρώσος με μαύρη πιστωτική κάρτα.
Αφού χόρτασε το μάτι απο κατακόκινες Ferrari, πήρα το δρόμο για το ταπεινό ξενοδοχείο, που είναι μέσα στη ... πίστα της Imola !!! Ναι μέσα στο περιβάλλοντα χώρο της πίστας.
Μετά απο ένα καλό πρωϊνό και την απαραίτητη βόλτα μέσα στη Macon, τα χιλιόμετρα περνούν όσο γρήγορα μπορείς στη Γαλλία (μου έχει “κάτσει” αυτό με την ταχύτητα στην Γαλλία) και επιτέλους φτάνω στις Άλπεις. Επιτέλους ... βουνά, στροφές, κρύο και βροχή και το πάρτυ ξεκινά.
Δε με νοιάζει που η βροχή δυναμώνει σε σημείο να μην μπορείς να δείς στα 50 μέτρα, ούτε οτι κρύο τρυπάει κόκαλο, η ομορφιά του τοπίου σε παρασέρνει. Με τα πολλά φτάνω στο τούνελ Frejus και αφού πλήρωσα 23€ μπήκα στο τούνελ μήκους 13 χιλιόμέτρων που σε οδηγεί Ιταλία. Η ζέστη και τα καυσαέρια κάνουν τη διαδρομή του τούνελ απελπιστικά δύσκολη, κοντά στο 10ο χιλιόμετρο ήταν τόσο αποπνηκτική η ατμόσφαιρα που κόντεψα να ζαλιστώ.
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Frejus_Road_Tunnel
Στην Ιταλική πλευρά ο καιρός εντελώς διαφορετικός, πολύ ζέστη, ο ήλιος να καίει. Την ώρα που έφευγα απο τα διόδια έφτασε ένα ζευγάρι απο Αθήνα. Γύριζαν και αυτοί Ελλάδα απο Βαρκελώνη με τη μηχανή. Αφού τα είπαμε, τους αποχαιρετώ και συνεχίζω το ταξίδι μου.
Στο Τορίνο η ζέστη είναι ανυπόφορη και με μαύρη στολή κοντεύω να λιώσω. Οι ταχύτητες έχουν αυξηθεί, έπιασα τον ευατό μου να πηγαίνει σταθερά με 160+ και έτσι έφτασα γρήγορα στο Maranello.
Maranello, η πόλη της Ferrari, τι να πεις. Παντού αποπνέει η ατμόσφαιρα οτι βρίσκονται σε ετοιμασία αγώνα. Σου δίνει την εντύπωση οτι στο STOP θα σταματήσει δίπλα σου μια Ferrari F1. Φυσικά οι Ferrari υπάρχουν παντού ακόμα και σαν test drive, φυσικά για να κάνεις θα πρέπει να είσαι ρώσος με μαύρη πιστωτική κάρτα.
Αφού χόρτασε το μάτι απο κατακόκινες Ferrari, πήρα το δρόμο για το ταπεινό ξενοδοχείο, που είναι μέσα στη ... πίστα της Imola !!! Ναι μέσα στο περιβάλλοντα χώρο της πίστας.
18η μέρα:
Είμαι στην Imola, μένεις μέσα στη πίστα, τι θα πρέπει να κάνεις; Μα φυσικά να πάς για ... προσκύνημα, να κάτσεις στις κερκίδες της πίστας και να περιμένεις να περάσει το μονοθέσιο.
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Autodromo_ ... no_ferrari
Η ώρες περνούν και δυστυχώς πρέπει να διανύσω τις τελευταίες δυό ώρες (200 χιλιόμετρα) μέχρι το λιμάνι της Ancona. Η ακινησία στη εθνική πάνω απο το Rimini, με αγχωσε λίγο αλλά ακολουθόντας ένα ιταλό με BMW GS ξέφυγα οδηγώντας στη ΛΕΑ. Φτάνω στην Ancona το πλοίο είναι στο λιμάνι και θα πρέπει πρώτα να κάνω check out για να μπω στο πλοίο. Δυστυχώς στην Ancona τη χρησιμοπιούν πάρα πολύ οι τούρκοι και ενώ έχεις 5 απο δαύτους εμπρός σου και νομίζεις οτι θα τελειώσεις σύντομα, ο καθένας τους έχει απο 10 τουλάχιστον άτομα οικογένεια και μέχρι να γίνει ο έλενχος διαβατηρίων τρως άδικα το χρόνο σου.
Τελειώνω τη διαδικασία και μαζί και το ταξίδι. Είμαι ήδη μες στο καράβι και η Ancona με αποχαιρετά με βροχή. Το επόμενο πρωϊ θα είμαι στην Ελλάδα.
Είμαι στην Imola, μένεις μέσα στη πίστα, τι θα πρέπει να κάνεις; Μα φυσικά να πάς για ... προσκύνημα, να κάτσεις στις κερκίδες της πίστας και να περιμένεις να περάσει το μονοθέσιο.
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Autodromo_ ... no_ferrari
Η ώρες περνούν και δυστυχώς πρέπει να διανύσω τις τελευταίες δυό ώρες (200 χιλιόμετρα) μέχρι το λιμάνι της Ancona. Η ακινησία στη εθνική πάνω απο το Rimini, με αγχωσε λίγο αλλά ακολουθόντας ένα ιταλό με BMW GS ξέφυγα οδηγώντας στη ΛΕΑ. Φτάνω στην Ancona το πλοίο είναι στο λιμάνι και θα πρέπει πρώτα να κάνω check out για να μπω στο πλοίο. Δυστυχώς στην Ancona τη χρησιμοπιούν πάρα πολύ οι τούρκοι και ενώ έχεις 5 απο δαύτους εμπρός σου και νομίζεις οτι θα τελειώσεις σύντομα, ο καθένας τους έχει απο 10 τουλάχιστον άτομα οικογένεια και μέχρι να γίνει ο έλενχος διαβατηρίων τρως άδικα το χρόνο σου.
Τελειώνω τη διαδικασία και μαζί και το ταξίδι. Είμαι ήδη μες στο καράβι και η Ancona με αποχαιρετά με βροχή. Το επόμενο πρωϊ θα είμαι στην Ελλάδα.
Είμαι πλέον Πάτρα, βγαίνω απο το καράβι και ... κορνάρω για πρώτη φορά εδώ και μέρες σε ένα νταλικέρι που δε με είχε δεί καθόλου. Παίρνω το περιφεριακό για την εθνική οδό, μεσημέρι σαββάτου με τη θερμοκρασία να κτυπάει κόκκινο, είναι γεμάτος μιας kai όλοι πάνε για μπάνιο και αντίθετα με την υπόλοιπη Ευρώπη βλέπω πολλές μηχανές αλλά κανείς δυστυχώς δε φοράει κράνος. Είμαι στα τελευταία φανάρια πριν την εθνική και τολμώ να φύγω με το πράσινο αμέσως ... μέγα λάθος, αν θυμάμε καλά, ένα αγροτικό απο τον κάθετο πέρασε με κόκκινο. Λέω μεγάλε είσαι Ελλάδα.
Μπαίνω στο Εθνικό Χάλι, θυμάστε τι έλεγα στην αρχή; Οτι η Ε.Ο. μου φαινόταν οικεία; καλά ... στη πρώτη ανοιχτή καμπή μπαίνω με σχετικά μεγάλη ταχύτητα και ανοίγω το γκάζι να περάσω ενα αμάξι και βλέπω το τις κορδέλες στην άκρη του δρόμου να μου χαμογελούν ειρωνικά. Είσαι Ελλάδα ... και η άσφαλτος δεν είναι σμυρίδι αλλά σαπούνι, έτσι ενώ οταν έκανα το Π. Φαλιρο – Πάτρα σε λιγότερο απο 2 ώρες, το Πάτρα – Ανω Λιόσια το έκανα πάνω απο 3,5 ώρες. Σε κάθε στροφή και τρόμος, κάθε ευθεία και ενα Scania απέναντι ...
Ευτυχώς με τα πολλά φτάνω στα Λιόσια και εκεί καταλαβαίνεις τι συμαίνει ελληνική φιλοξενία. Ο Μίλτος μου ανοίγει το σπίτι του και με κάνει να νιώθω σαν να είμαι στο δικό μου, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ πολύ MILT.
Βραδιάζει και το πλοίο της ΑΝΕΚ με περιμένει στο λιμάνι να με κατεβάσει στη Κρήτη !!!
Μπαίνω στο Εθνικό Χάλι, θυμάστε τι έλεγα στην αρχή; Οτι η Ε.Ο. μου φαινόταν οικεία; καλά ... στη πρώτη ανοιχτή καμπή μπαίνω με σχετικά μεγάλη ταχύτητα και ανοίγω το γκάζι να περάσω ενα αμάξι και βλέπω το τις κορδέλες στην άκρη του δρόμου να μου χαμογελούν ειρωνικά. Είσαι Ελλάδα ... και η άσφαλτος δεν είναι σμυρίδι αλλά σαπούνι, έτσι ενώ οταν έκανα το Π. Φαλιρο – Πάτρα σε λιγότερο απο 2 ώρες, το Πάτρα – Ανω Λιόσια το έκανα πάνω απο 3,5 ώρες. Σε κάθε στροφή και τρόμος, κάθε ευθεία και ενα Scania απέναντι ...
Ευτυχώς με τα πολλά φτάνω στα Λιόσια και εκεί καταλαβαίνεις τι συμαίνει ελληνική φιλοξενία. Ο Μίλτος μου ανοίγει το σπίτι του και με κάνει να νιώθω σαν να είμαι στο δικό μου, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ πολύ MILT.
Βραδιάζει και το πλοίο της ΑΝΕΚ με περιμένει στο λιμάνι να με κατεβάσει στη Κρήτη !!!
Κυριακή 1/8 και ώρα 07:15 μετά απο 8707 χιλιόμετρα και 21 μέρες μπαίνω στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης, είμαι πιά σπίτι.
Αντε και στην επόμενη !!!
Αντε και στην επόμενη !!!
"Φίλε Μανώλη εύχομαι να είσαι πάντα γερός και δυνατός και να μας ταξιδεύεις. Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ για την περιγραφή και ένα ακόμη μεγαλύτερο για τις φωτογραφίες." Γκαραγκούνης Βαγγέλης.
Links του Ζωγραφάκη Μανώλη: zografakis.wordpress.com & leman-bikersclub.gr
Διάφορα αξιοσημείωτα ...
Κεφαλαιο 1:Οι δρόμοι
Οι δρόμοι μας με μια λέξη είναι ΑΙΣΧΟΣ !!! Σε σχέση με έξω είναι πίστα δοκιμών για εκτός δρόμου αμάξια. Η πίσα στο εξωτερικό είναι απίστευτη, γύρισα και πέταξα τα λάστιχα. Ναι, μπορεί να ξεκίνησα το ταξίδι με 11.000 km αλλά τα λάστιχα είχαν σχεδόν όλο το πάχος στα τακούνια τους ενώ όταν γύρισα είχαν φανεί σχεδόν τα λινά.
Άρα όποιος ετοιμάζει ταξίδι στο εξωτερικό (ευρώπη) στα έξοδα να βάζει πάντα και ένα ζευγάρι λάστιχα στην επιστροφή.
Το κόστος των διοδιών σε Ιταλία και Γαλλία είναι δυσβάστακτο, σχεδόν όση βενζίνη καταναλώνεις τόσα πληρώνεις και στα διόδια. Τα λεφτά τους, τα αξίζουν και με το παραπάνω οι δρόμοι γιατί σου προσφέρουν τα πάντα, καλή χάραξη, σήμανση, ποιότητα κύλισης, ασφάλεια και πάρκινγκ με καθαρές τουαλέτες και χώρα ξεκούρασης και φαγητού.
Στην Μ.Βρετανία φυσικά ισχούν τα ίδια αλλά το καλό είναι ΔΕ πληρώνεις διόδια. Στο Βέλγιο και στο Λουξεβούργο δε πληρώνεις διόδια αλλά και οι δρόμοι τους δε φτάνουν το επίπεδο των άλλων κρατών αλλά είναι πολλά κλίκ καλύτεροι απο τους δικούς μας.
Στη Μ. Βρετανία στην οποία κινηθήκαμε κυρίως σε Α και Β roads, η κατάσταση δε αλλάζει καθόλου. Ακόμα και στους πολύ στενούς δρόμους, στα ποιό απομακρυσμένα σημεία ... λακούβα δεν είδα. Η βροχή είναι κάτι το σύνηθες ακόμα και το καλοκαίρι αλλά η άσφαλτος παραμένει ... “στεγνή”, ούτε λόγος για πλημυρισμένους δρόμους και να κρατάει σε σημείο να αναρωτιέσε μέχρι τι γωνία μπορείς να πλαγιάσεις. Εγώ στο Applecross κόντεψα πάντως (σύμφωνα με τα λεγόμενα του αδελφού μου, που ήταν πίσω μου) να ξύσω τις πλαϊνές και αυτό υπο βροχή !!!
Η σημάνση ήταν/είναι το άλλο πράγμα, για να χαθείς θα πρέπει να βλάκας τουλάχιστον ή εντελώς τυφλός. Πόσο μάλλον για να τρακάρεις ή να φύγεις απο τη στροφή.Στις δύσκολες στροφές πέρα απο τις πινακίδες στο γράφει και στον ίδιο το δρόμο “SLOW”.
Το όριο ταχύτητας στους αυτοκινητόδρομους είναι το ανώτερο 130 km/h όταν είναι στεγνός ο δρόμος και 110 km/h όταν βρέχει, απο εκεί και πέρα είναι κατα πόσο θέλουν να το επιβάλουν.
Στην Ιταλία για παράδειγμα πάς άνετα και 160-170, στο Βέλγιο και Λουξεμβούργο το τειρούν αλλά είναι ανεκτικοί στο +20%, στη Μ. Βρετανία είναι λίγο μπρεδεμένο (θα το δούμε παρακάτω) αλλά στη Γαλλία ... κόβουν πωπούς !!!
Όσοι έχουν “περπατήσει” το νέο δρόμο Καρδίτσα-Λάρισα θα με καταλάβουν, η απόλυτη ευθεία (κολλάς το τιμόνι στην ευθεία και το παρατάς), σε μήκος 2 φορές και πλάτος με 4 λωρίδες να έχεις ... 130 km/h ανώτερη και κανείς να μην περνά το όριο. Είδα ανθρώπους να οδηγούν και να κάνουν παράξενα πράγματα, ο ένας να έχει ξαπλώσει τόσο το κάθησμα του στο Mini Couper που στάνταρ κοιμόταν, η άλλη διάβαζε βιβλίο, ο άλλος σε ένα van να παίζει με το laptop κ.α. ... α, εδώ έχω να πώ οτι προσπέρασα ένα ισπανό με Hayabusa. Αυτός με 130 και εγώ με 135, πολύυυυ πλάκα, λίγο ακόμα και θα ανταλλάζαμε τηλέφωνα, το θέμα ήταν οτι με κοιτούσε καλά καλά ... θα φταίει το πράσινο σε Suzuki.
Στη Μ. Βρετανία δε μπορείς να κάνεις και πολλά μιας και εχει κάμερες παντού και όταν λέω παντού, εννοώ ΠΑΝΤΟΥ. Φυσικά και δεν ήταν κρυμένες, ήταν φόρα παρτίδα, με το έντονο φωσφοριζέ τους χρώμα, με τα δέντρα κουρεμένα ώστε να μην τις κρύβουν, με τις πινακίδες τους και την διαγράμμιση στο δρόμο.
Στους αυτοκινητόδρομους είχε 90 μίλια αλλά πήγαινες και παραπάνω αρκεί να μην έχουν ανάψει οι πινακίδες που να σου ορίσουν τη ταχύτητα ή να έχει έργα, αμέσως άναβαν και οι κάμερες. Στους υπόλοιπούς δρόμους ήταν ανοιχτές με τα όριο να παίζουν σε 30, 50 και 60 μίλια. Ακόμα και σε κάτι οικισμούς στη βόρεια Σκωτία, στην άκρη του πουθενά είχε κάμερα.
Αυτό που έκανε επίσεις εντύπωση είναι οτι στο εξωτερικό σέβονται ΑΠΟΛΥΤΑ τη σήμανση για παράδειγμα με το που ανάψει το πορτοκαλί, έχεις κουμπώσει τη 1η και στο πράσινο έχεις φύγει ΑΜΕΣΩΣ, χωρίς να κοιτάξεις δεξιά και αριστερά μιας και ο άλλος ξέρεις οτι 1000% έχει σταματήσει στο κόκκινο.
Κεφάλαιο 2: Εξοπλησμός αναβάτη
Το κράνος μου ήταν ένα NOLAN N103. Παρόλο το βάρος του (1755gr) ποτέ δεν είχα την αίσθηση ότι με κούρασε, αν και το φορούσα πάνω απο 12 ώρες καθημερινά. Το μοναδικό αλλά τεράστιο μειονέκτημα ήταν η εσωτερική αντιθαμβωτική ζελατίνα. Η υγρασία όταν περάσει ανάμεσα στη ζελατίνα και στην αντιθαμβωτική δημιουργεί μια “κουρτίνα” που ΔΕ βλέπεις τίποτα, απλά ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ. Είχα δεί κάποια συμπτώματα πριν το ταξίδι αλλά λόγο του ότι στη κρήτη το κλίμα είναι ξηρό, δεν ήταν τόσο έντονο. Διαβάζοντας μετά στο internet πολλοί την πετούν και βάζουν άλλες αυτοκόλλητες. Αντιθέτως η στεγανότητα του ήταν εκληκτική παρόλο τις έντονες και πολύωρες βροχοπτώσεις.
Το μπουφάν είναι το Storm της Colori, της σειράς Power Stretch, ώστε να αγκαλιάζει το σμιλευμένο στρουμπουλό κορμί μου :), επίσεις της Colori είναι και το πατελόνι (το μοντέλο Touring Cordura) το οποίο και ράφτηκε στα μέτρα μου. Αμφότερα ανταπελξήλθαν με χαρακτηριστηκή άνεση στη βροχή (υπηρχαν περιπτώσεις που δεν έβαζα το αδιαβροχο σετ της Colori), χωρίς να βάλουν σταγόνα μέσα και με το ισοθερμικό του μπουφαν να με κρατάει ζεστό. Τα τονίζω αυτά γιατι κατα καιρούς σε μοτοσυζητήσεις τα αφορίζουν λόγο του ότι είναι ελληνικά. Το μόνο τους μειονέκτημα είναι ότι δε βγαίνει η αδιαβροχοποίηση τους με αποτέλεσμα σε πολύ ζεστά κλίματα να είναι λίγο σάουνα ειδικά όταν κινήσε μέσα σε πόλη
Για τις μπότες της TCX το μοντέλο X-FIVE τι να πώ; Έμεινα κυριολεκτικά άφωνος γιατί σε όλο το ταξίδι ποτέ δε με κούρασαν, το πόδι ήταν στη σωστή θερμοκρασία ανεξάρτητα αν είχε 45 βαθμούς στο Μιλάνο ή 10 στη Alpecross στη Σκωτία. Γκέτες δεν είχα πάρει μαζί μου αλλά και δε θα άξιζε γιατί οι μπότες είναι ΑΔΙΑΒΡΟΧΕΣ.
Όταν λέμε όμως για ασφάλεια αναβάτη ενοούμε αυτό εδώ:
Κεφάλαιο 3: Gagets
Για την πλοϊγηση μου είχα ένα pda της Μιο το Ρ560 με το πρόγραμμα igo8 μέσα στην αδιάβροχη θήκη της Wunderlich. Το καλο με το πρόγραμμα ήταν ότι μπορείς να σε οδηγήσει απο μια πόλη π.χ. τη Βενετία (ιταλία) σε μια άλλη πόλη, άλλης χώρας π.χ. στη Macon (Γαλλία) χωρίς να πρέπει να αλλάξεις χάρτη όπως στο destinator.
Το gps, το είχα στιρίξει στη βάση που αγόρασα απο τον binzi (γράφει στο moto.gr )
Τις φωτογραφίες και τα video τα έχω τραβίξει με την panasonic DMC-FT1, πλήρως αδιάβροχη μέχρι τα 3 μέτρα. Την είχα στιρίξει πάνω στο τιμόνι με τις βάσεις της Ram Mount.
Διάφορα αξιοσημείωτα ...
Κεφαλαιο 1:Οι δρόμοι
Οι δρόμοι μας με μια λέξη είναι ΑΙΣΧΟΣ !!! Σε σχέση με έξω είναι πίστα δοκιμών για εκτός δρόμου αμάξια. Η πίσα στο εξωτερικό είναι απίστευτη, γύρισα και πέταξα τα λάστιχα. Ναι, μπορεί να ξεκίνησα το ταξίδι με 11.000 km αλλά τα λάστιχα είχαν σχεδόν όλο το πάχος στα τακούνια τους ενώ όταν γύρισα είχαν φανεί σχεδόν τα λινά.
Άρα όποιος ετοιμάζει ταξίδι στο εξωτερικό (ευρώπη) στα έξοδα να βάζει πάντα και ένα ζευγάρι λάστιχα στην επιστροφή.
Το κόστος των διοδιών σε Ιταλία και Γαλλία είναι δυσβάστακτο, σχεδόν όση βενζίνη καταναλώνεις τόσα πληρώνεις και στα διόδια. Τα λεφτά τους, τα αξίζουν και με το παραπάνω οι δρόμοι γιατί σου προσφέρουν τα πάντα, καλή χάραξη, σήμανση, ποιότητα κύλισης, ασφάλεια και πάρκινγκ με καθαρές τουαλέτες και χώρα ξεκούρασης και φαγητού.
Στην Μ.Βρετανία φυσικά ισχούν τα ίδια αλλά το καλό είναι ΔΕ πληρώνεις διόδια. Στο Βέλγιο και στο Λουξεβούργο δε πληρώνεις διόδια αλλά και οι δρόμοι τους δε φτάνουν το επίπεδο των άλλων κρατών αλλά είναι πολλά κλίκ καλύτεροι απο τους δικούς μας.
Στη Μ. Βρετανία στην οποία κινηθήκαμε κυρίως σε Α και Β roads, η κατάσταση δε αλλάζει καθόλου. Ακόμα και στους πολύ στενούς δρόμους, στα ποιό απομακρυσμένα σημεία ... λακούβα δεν είδα. Η βροχή είναι κάτι το σύνηθες ακόμα και το καλοκαίρι αλλά η άσφαλτος παραμένει ... “στεγνή”, ούτε λόγος για πλημυρισμένους δρόμους και να κρατάει σε σημείο να αναρωτιέσε μέχρι τι γωνία μπορείς να πλαγιάσεις. Εγώ στο Applecross κόντεψα πάντως (σύμφωνα με τα λεγόμενα του αδελφού μου, που ήταν πίσω μου) να ξύσω τις πλαϊνές και αυτό υπο βροχή !!!
Η σημάνση ήταν/είναι το άλλο πράγμα, για να χαθείς θα πρέπει να βλάκας τουλάχιστον ή εντελώς τυφλός. Πόσο μάλλον για να τρακάρεις ή να φύγεις απο τη στροφή.Στις δύσκολες στροφές πέρα απο τις πινακίδες στο γράφει και στον ίδιο το δρόμο “SLOW”.
Το όριο ταχύτητας στους αυτοκινητόδρομους είναι το ανώτερο 130 km/h όταν είναι στεγνός ο δρόμος και 110 km/h όταν βρέχει, απο εκεί και πέρα είναι κατα πόσο θέλουν να το επιβάλουν.
Στην Ιταλία για παράδειγμα πάς άνετα και 160-170, στο Βέλγιο και Λουξεμβούργο το τειρούν αλλά είναι ανεκτικοί στο +20%, στη Μ. Βρετανία είναι λίγο μπρεδεμένο (θα το δούμε παρακάτω) αλλά στη Γαλλία ... κόβουν πωπούς !!!
Όσοι έχουν “περπατήσει” το νέο δρόμο Καρδίτσα-Λάρισα θα με καταλάβουν, η απόλυτη ευθεία (κολλάς το τιμόνι στην ευθεία και το παρατάς), σε μήκος 2 φορές και πλάτος με 4 λωρίδες να έχεις ... 130 km/h ανώτερη και κανείς να μην περνά το όριο. Είδα ανθρώπους να οδηγούν και να κάνουν παράξενα πράγματα, ο ένας να έχει ξαπλώσει τόσο το κάθησμα του στο Mini Couper που στάνταρ κοιμόταν, η άλλη διάβαζε βιβλίο, ο άλλος σε ένα van να παίζει με το laptop κ.α. ... α, εδώ έχω να πώ οτι προσπέρασα ένα ισπανό με Hayabusa. Αυτός με 130 και εγώ με 135, πολύυυυ πλάκα, λίγο ακόμα και θα ανταλλάζαμε τηλέφωνα, το θέμα ήταν οτι με κοιτούσε καλά καλά ... θα φταίει το πράσινο σε Suzuki.
Στη Μ. Βρετανία δε μπορείς να κάνεις και πολλά μιας και εχει κάμερες παντού και όταν λέω παντού, εννοώ ΠΑΝΤΟΥ. Φυσικά και δεν ήταν κρυμένες, ήταν φόρα παρτίδα, με το έντονο φωσφοριζέ τους χρώμα, με τα δέντρα κουρεμένα ώστε να μην τις κρύβουν, με τις πινακίδες τους και την διαγράμμιση στο δρόμο.
Στους αυτοκινητόδρομους είχε 90 μίλια αλλά πήγαινες και παραπάνω αρκεί να μην έχουν ανάψει οι πινακίδες που να σου ορίσουν τη ταχύτητα ή να έχει έργα, αμέσως άναβαν και οι κάμερες. Στους υπόλοιπούς δρόμους ήταν ανοιχτές με τα όριο να παίζουν σε 30, 50 και 60 μίλια. Ακόμα και σε κάτι οικισμούς στη βόρεια Σκωτία, στην άκρη του πουθενά είχε κάμερα.
Αυτό που έκανε επίσεις εντύπωση είναι οτι στο εξωτερικό σέβονται ΑΠΟΛΥΤΑ τη σήμανση για παράδειγμα με το που ανάψει το πορτοκαλί, έχεις κουμπώσει τη 1η και στο πράσινο έχεις φύγει ΑΜΕΣΩΣ, χωρίς να κοιτάξεις δεξιά και αριστερά μιας και ο άλλος ξέρεις οτι 1000% έχει σταματήσει στο κόκκινο.
Κεφάλαιο 2: Εξοπλησμός αναβάτη
Το κράνος μου ήταν ένα NOLAN N103. Παρόλο το βάρος του (1755gr) ποτέ δεν είχα την αίσθηση ότι με κούρασε, αν και το φορούσα πάνω απο 12 ώρες καθημερινά. Το μοναδικό αλλά τεράστιο μειονέκτημα ήταν η εσωτερική αντιθαμβωτική ζελατίνα. Η υγρασία όταν περάσει ανάμεσα στη ζελατίνα και στην αντιθαμβωτική δημιουργεί μια “κουρτίνα” που ΔΕ βλέπεις τίποτα, απλά ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ. Είχα δεί κάποια συμπτώματα πριν το ταξίδι αλλά λόγο του ότι στη κρήτη το κλίμα είναι ξηρό, δεν ήταν τόσο έντονο. Διαβάζοντας μετά στο internet πολλοί την πετούν και βάζουν άλλες αυτοκόλλητες. Αντιθέτως η στεγανότητα του ήταν εκληκτική παρόλο τις έντονες και πολύωρες βροχοπτώσεις.
Το μπουφάν είναι το Storm της Colori, της σειράς Power Stretch, ώστε να αγκαλιάζει το σμιλευμένο στρουμπουλό κορμί μου :), επίσεις της Colori είναι και το πατελόνι (το μοντέλο Touring Cordura) το οποίο και ράφτηκε στα μέτρα μου. Αμφότερα ανταπελξήλθαν με χαρακτηριστηκή άνεση στη βροχή (υπηρχαν περιπτώσεις που δεν έβαζα το αδιαβροχο σετ της Colori), χωρίς να βάλουν σταγόνα μέσα και με το ισοθερμικό του μπουφαν να με κρατάει ζεστό. Τα τονίζω αυτά γιατι κατα καιρούς σε μοτοσυζητήσεις τα αφορίζουν λόγο του ότι είναι ελληνικά. Το μόνο τους μειονέκτημα είναι ότι δε βγαίνει η αδιαβροχοποίηση τους με αποτέλεσμα σε πολύ ζεστά κλίματα να είναι λίγο σάουνα ειδικά όταν κινήσε μέσα σε πόλη
Για τις μπότες της TCX το μοντέλο X-FIVE τι να πώ; Έμεινα κυριολεκτικά άφωνος γιατί σε όλο το ταξίδι ποτέ δε με κούρασαν, το πόδι ήταν στη σωστή θερμοκρασία ανεξάρτητα αν είχε 45 βαθμούς στο Μιλάνο ή 10 στη Alpecross στη Σκωτία. Γκέτες δεν είχα πάρει μαζί μου αλλά και δε θα άξιζε γιατί οι μπότες είναι ΑΔΙΑΒΡΟΧΕΣ.
Όταν λέμε όμως για ασφάλεια αναβάτη ενοούμε αυτό εδώ:
Για την πλοϊγηση μου είχα ένα pda της Μιο το Ρ560 με το πρόγραμμα igo8 μέσα στην αδιάβροχη θήκη της Wunderlich. Το καλο με το πρόγραμμα ήταν ότι μπορείς να σε οδηγήσει απο μια πόλη π.χ. τη Βενετία (ιταλία) σε μια άλλη πόλη, άλλης χώρας π.χ. στη Macon (Γαλλία) χωρίς να πρέπει να αλλάξεις χάρτη όπως στο destinator.
Το gps, το είχα στιρίξει στη βάση που αγόρασα απο τον binzi (γράφει στο moto.gr )
Τις φωτογραφίες και τα video τα έχω τραβίξει με την panasonic DMC-FT1, πλήρως αδιάβροχη μέχρι τα 3 μέτρα. Την είχα στιρίξει πάνω στο τιμόνι με τις βάσεις της Ram Mount.
Κεφάλαιο 4: Μηχανάκι
Η “λεμονιά” ξεκίνησε το ταξίδι με 77011 km, αφού πρώτα έγιναν τα απαραίτητα (λάδια 20W50 Valvoline,φίλτρο λαδιού, παραφλού, λάδια στις μπουκάλες, υγρά φρένων, μπουζί και αλλαγή της μανέτας & ντίζας του συμπλέκτη που ήταν στα τελειώματα της) και το τελείωσε με 85718 km, δηλαδή 8707 km σύνολο.
Στα 80000 Km (3000 km του ταξιδιού - Liverpool) πρόσθεσα 600 ml (είχα μαζί μου 1lt Valvoline) και 200 ml παραφλού (που αγόρασα απο βενζινάδικο). Όπως διαπίστωσα μετά στην ελλάδα το o-ring που συνδέει το σωλήνα απο το ψυγείο με τον πίσω κύλινδρο είχε καταστραφεί πλήρως, θεωρητικά ... φυσιολογική φθορά. Σε αυτό αποδείδω και την απώλεια παραφλού που είχα απο το πίσω κύλινδρο φταίει για τη απώλεια του λαδιού. Το παράδοξο ήταν ότι στο υπόλοιπο ταξίδι δεν είχα απώλεια παραφλού.
Στα 81480 km (στα 4480 km του ταξιδιού – Loch Ness) πρόσθεσα άλλα 200 ml λάδι.
Στα 82800 km (στα 5800 km του ταξιδιού - Liverpool) έκανα αλλαγη λαδιών. Το κακό είναι ότι δεν άλλαξα φίλτρο λαδιού με αποτέλεσμα να ανακατέψω λάδια με διαφορετικό ιξώδες (20W50 της Valvoline με 10W40 silcoline της Fucks, μιας και το ιξώδες αυτό ήταν το μαγαλύτερο που βρήκα).
Στα 83800 km (στα 6800 km του ταξιδιού - Gent) έμεινα χωρίς πίσω φρένο. Τα τακάκια είχαν λιώσει αλλά τελικά τα άλλαξα στην ελλάδα.
Άλλα συμβάντα με τη μηχανή δεν υπήρξαν.
Κεφάλαιο 5: Κατανάλωση
Η κατανάλωση του v-strom κυμάνθηκε σε φυσιολογικά πλαίσια εκτός απο τη Γαλλία. Ενώ στην Ελλάδα, Ιταλία, Μ.Βρετανία και Βέλγιο με πλήρως γεμισμένο ρεζερβουάρ (πάντα το φούλαρα) έκανα περίπου στα 320-350 km, αντίθετα στη Γαλλία μου έβγαζε μια της βίας 220-240 km. Μιλάω πάντα για 95 οκτάνια, αν και την Γαλλία έβαζα 95 eco !!!
Παραθέτω στοιχεία παρακάτω:
στο GSA δε το μετρήσαμε γιατί ... βαρεθήκαμε
Κεφάλαιο 6: Παράξενα, μου έκαναν εντύπωση
α. σήμανση:
α. σήμανση:
β. του δρόμου τα περίεργα:
Μπράβο Βαγγέλη. Έπιασα το λινκ γιατί ετοιμαζόμουν και εγώ να ανέβω Σκωτία. Ο Υιός μου σπουδάζει στην Γλασκόβη και είχα οργανωθεί να ανέβω με να φίλο, που τελικά δεν τα κατάφερε να έρθει έτσι το άφησα για του χρόνου γιατί να σου πω την αλήθεια φοβόμουν να φύγω μόνος. (μιλάμε για τέλος Σεπτεμβρίου). Αντ' αυτού πήγα με την σύζυγο βόρεια Ελλάδα. (iskalkos.blogspot.com). Σκοπεύω όμως να το κάνω του χρόνου το καλοκαίρι αρχές Αυγούστου, έχοντας μόνο 15 μέρες στην διάθεση μου. θα χρωστούσα χάρη αν μου έστελνες τις διαδρομές που έκανες σε kml μορφή που μπορείς να σώσεις στο google map έτσι ώστε να μπορώ να τις βάλω στο gps κατευθείαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι Πάλι μπράβο!