Έλληνες Ταξιδιώτες

«Yπάρχουν δύο τρόποι να ζει κανείς: Πιστεύοντας ότι δεν υπάρχουν θαύματα ή πιστεύοντας ότι τα πάντα είναι ένα θαύμα». Albert Einstein

Ας γνωρίσουμε κάποιους ανθρώπους που το ταξίδι αποτελεί το οξυγόνο τους.

Πρώτος και καλύτερος (καθότι και μοτοσυκλετιστής) ο Ηλίας Βροχίδης.

"Το πάθος για τα ταξίδια περιπέτειας υπήρχε μέσα μου από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου! Όταν ήμουν μικρό παιδί βρισκόμουν με την παρέα μου συνεχώς στο δάσος που ήταν κοντά στο σπίτι μου. Οι οικογενειακές εκδρομές στη φύση ήταν μία τακτική μας δραστηριότητα. Αργότερα, όταν μεγάλωσα αρκετά για να ταξιδεύω μόνος μου άρχισα να γνωρίζω όλη την πανέμορφη Ελλάδα με οποιονδήποτε τρόπο. Το πρώτο μου μικρό ταξίδι στο εξωτερικό το έκανα όταν ήμουν 19 χρονών. Ταξίδεψα στη Σόφια της Βουλγαρίας για τέσσερις μέρες μαζί με ακόμη ένα φίλο μου (γεια σου Θανάση γίγαντα!), χρησιμοποιώντας μέσα μαζικής μεταφοράς. Το πρώτο ουσιαστικό ταξίδι μου στο εξωτερικό το έκανα μόνος μου ένα χρόνο αργότερα στην Ιταλία. Χρησιμοποιώντας κυρίως τρένα (InterRail) περιηγούμουν σε όλη τη χώρα για κάτι περισσότερο από ένα μήνα".

"Ως τότε, για τα ταξίδια μου στην Ελλάδα, χρησιμοποιούσα ένα 4x4, που είχα αγοράσει στα 19 μου μετά από πολλούς κόπους. Το όνειρο μου ήταν να το εξοπλίσω για το μεγάλο ταξίδι στην Αφρική! Κατανοούσα ότι ήταν μακρινό όνειρο, αλλά αγωνιζόμουν γι’ αυτό πολύ πεισματικά. Μετά την Ιταλία, όμως, μου άνοιξε η όρεξη και ήθελα να ξαναταξιδέψω στο εξωτερικό όσο πιο σύντομα γινόταν και αυτή τη φορά με δικό μου μεταφορικό μέσο. Επειδή, αυτό δεν ήταν εφικτό με αυτοκίνητο λόγω περιορισμένων οικονομικών, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω μοτοσικλέτα. Μέχρι τότε χρησιμοποιούσα μοτοσικλέτες πολύ σπάνια και ποτέ για τα ταξίδια μου".

περισσότερες πληροφορίες για το ταξίδι του Ηλία μπορείτε να βρείτε εδώ

Συνέχεια με 2 φίλους, τον Ευθύμη Σανίδη και τον Κώστα Διαμαντή

 Όταν περνούσαν τις πύλες του στρατού δεν φαντάζονταν πως ένα σύστημα χωρίς λογική θα τους έφερνε κοντά και μαζί θα ξεκινούσαν να καταργήσουν, μετά το τέλος της θητείας τους, τη λογική στην προσωπική τους ζωή. Λάτρεις κι οι δύο των ταξιδιών, ο Ευθύμης κι ο Κώστας αποφάσισαν να κάνουν ένα... μικρό βήμα παραπάνω ήτοι 40.075 χιλιόμετρασ’ έναν χρόνο.
Από τις Ινδίες ο Ευθύμης μας εξηγεί. «Στην πραγματικότητα είναι απλό: έχω καλούς γονείς, φευγάτους. Από μικρή κιόλας ηλικία, τους συνόδευα όπου κι αν πήγαιναν: Γερμανία (δεύτερη πατρίδα μου), Ιταλία, Αγγλία, Μαρόκο, Κανάριοι Νήσοι και τόσα άλλα μέρη... Άνοιξαν τα μάτια μου, μεγάλωσα όντας ονειροπόλος (φέρει και το σινεμά μεγάλο μερίδιο ευθύνης βέβαια)». Κι όμως για ορισμένους ανθρώπους ένα τέτοιο ταξιδιωτικό παρελθόν κι ένα αντίστοιχο μέλλον δεν είναι και πάλι αρκετό. Το σωκρατικό-προσωπικό τους δαιμόνιο τους παρασύρει σε άλλου είδους μονοπάτια. «Έλειπε κάτι από τη συνταγή. Κι αυτό το βρήκα όταν γνώρισα τον ενθουσιώδη Κωνσταντίνο υπό... χακί συνθήκες, πέντε μήνες πριν την προγραμματισμένη αναχώρηση. Βρέθηκα με τον κατάλληλο άνθρωπο, στη σωστή στιγμή και υπό ευνοϊκές συνθήκες. Φύγαμε;»
«Τι με έχει αγγίξει περισσότερο; Η επαφή με τους ανθρώπους. Ένα βλέμμα, μια κουβέντα με κάποιον περαστικό, μια τυχαία συνάντηση - ίσως απλά για λίγες ώρες - με άλλους δυτικούς που αποφάσισαν να αφήσουν τα πάντα για ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή, το δέσιμο με τους ανθρώπους που μας φιλοξένησαν».

 περισσότερες πληροφορίες για το ταξίδι των παιδιών εδώ

Άκης Τεμπερίδης & Βούλα Νέτο, 2 ψυχές, 1 όχημα, χιλιάδες χιλιόμετρα... 

 Γεννημένοι κι οι δύο στη Θεσσαλονίκη, ζευγάρι εδώ και πέντε χρόνια, αποφάσισαν να μοιραστούν μια πραγματικά διαφορετική εμπειρία. Έχοντας στη διάθεσή τους ένα καλά εξοπλισμένο 4x4 βρίσκονται σ’ ένα οδοιπορικό 200.000 χιλιομέτρωνσε 80 χώρες του κόσμου, σε 5 ηπείρους, μέσα σε 800 ημέρες. Πρακτικά, αυτό προϋποθέτει να περάσει κανείς από την Ασία στην Αμερική μέσω Βερίγγειου πορθμού, από τη Βόρεια στη Νότια Αμερική μέσω Παναμά και από τη νοτιοανατολική Ασία στην Αυστραλία μέσω Ινδονησίας.

«Στόχος είναι να ζήσουμε (όχι απλά να επισκεφτούμε) νέους τόπους, για να γνωρίσουμε και να καταλάβουμε διαφορετικούς ανθρώπους, για να βιώσουμε αυτό που θεωρούμε «απόλυτη αίσθηση ταξιδιού». Για να ξεφύγουμε από τα δεσμά μιας προβλέψιμης ζωής και να γινόμαστε λίγο πιο σοφοί, λίγο πιο ανθρώπινοι κάθε μέρα που περνάει. Τόσο αυτονόητο είναι!» 

περισσότερες πληροφορίες για το ταξίδι της Βούλας και του Άκη εδώ 

Και για το τέλος το ταξίδι του Δημήτρη Παρούση 

Η απόφαση να κυνηγήσει το όνειρο του κι ο τρόπος με τον οποίο ο Δημήτρης Παρούσης το πραγματοποιεί καταδεικνύουν χωρίς αμφιβολία το επαναστατικό κι ελεύθερο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Στα 35 του, με ένα καλό επαγγελματικό μέλλον στη δημοσιογραφία ν’ ανοίγεται μπροστά του, ο Δημήτρης τα ανέτρεψε όλα. Πούλησε τα υπάρχοντά του, παραιτήθηκε από τη δουλειά, πήρε το σακίδιό του, μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, μια πυξίδα κι άρχισε τη δική του Οδύσσεια. Δεν βρήκε κανένα να τον ακολουθήσει, αλλά αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο.
«Έχουμε το δικαίωμα να διεκδικούμε τα όνειρά μας. Όποια κι αν είναι αυτά. . . Αμέτρητα όνειρα. Το να τα κάνουμε πραγματικότητα όμως δεν είναι εύκολο. Ίσως για αυτό να τα ονειρευόμαστε. Απαιτούνται πολλές θυσίες, σκληρή δουλειά, επιμονή, υπομονή, θάρρος, αισιοδοξία, πείσμα και πολλά άλλα συστατικά. Πολύπλοκη συνταγή. Όμως στα όνειρά μας δεν πρέπει να είμαστε φτωχοί».
Αν και στο ξεκίνημα είχε προγραμματίσει όλη την πορεία του, το μόνο που κατάφερε ήταν... να πέσει έξω. «Βασική αρχή στο ταξίδι είναι ότι πρέπει να αφεθούμε στο ρυθμό του κόσμου». Έτσι, υπολογίζει πως μπορεί να χρειαστεί ίσως και 5 ακόμα χρόνια.
Το ταξίδι του Δημήτρη έχει εξελιχθεί σε μια αμφίδρομη διαδικασία. Ολοένα και περισσότερος κόσμος επισκέπτεται το site του και διαβάζει τις ανταποκρίσεις του. Και δεκάδες αναγνώστες του του στέλνουν e-mail για να ταξιδέψουν μαζί του, είτε γιατί δεν βρίσκουν παρέα είτε γιατί φοβούνται να κάνουν το πρώτο βήμα. Ο Δημήτρης σας περιμένει. «Πάρτε ένα σάκο κι ελάτε». Τόσο απλά.  

περισσότερες πληροφορίες για το ταξίδι του Δημήτρη εδώ