Motorcycle Rides: 26 εξωπραγματικές μέρες στη ράχη και τα πέριξ της Ευρώπης. (Β' Μέρος-2)

Μέρα 13

Zernez - Fuorn - Stelviopass - Gaviapass - Passo del Tonale - Bolzano

280 χιλιόμετρα περίπου

Ξυπνάμε το πρωί νωρίς, και χαιρόμαστε πολύ που παρόλη τη συννεφιά δε βρέχει καθόλου. Τρώμε τα coco-pops μας (μεγάλο λάθος μιας και πήγα 3 φορές τουαλέτα σε μισή ώρα μετά, αφού έχω συνηθίσει τον σκέτο καφέ, τι το ήθελα το πρωινό?) και φορτώνουμε στα γρήγορα για να φύγουμε!

Είχαμε πολύ ωραία πράγματα να δούμε και σήμερα!

Την ώρα που φεύγαμε είχαν βγει όλοι από το σπίτι στο μπαλκόνι και μας χαιρέταγαν χαμογελαστοί... δε ξέρω γιατί δε σταμάτησα να βγούμε όλοι μαζί μια φωτογραφία...

Σίγουρα από τις γνωριμίες που θα μου μείνουν αξέχαστες...

Σήμερα η διαδρομή άνετα έπαιρνε τέτοιο soundtrack αν γύρναγα βίντεο

http://www.youtube.com/watch?v=pR30knJs4Xk

Φεύγουμε λοιπόν και η διαδρομή ξεκίνησε με απίστευτο ανοιχτό ορεινό στροφιλίκι και άσφαλτο που είναι σα να οδηγάς σε ράγες!

Το πότε περάσαμε τα σύνορα δε το πήρα χαμπάρι, μάλον δεν είδα την ταμπέλα.

Πλέον δεν μας έκανε εντύπωση όταν αλλάζαμε χώρα, και για μένα ήταν και η τρίτη φορά που πέρναγα τα σύνορα με Ιταλία σ' αυτό το ταξίδι...

Αφού λοιπόν φτάνουμε εκεί που ο δρόμος αρχίζει να ανηφορίζει για το Stelvio βλέπω στα δεξιά μου αυτό:

Και λέω "ρε σίγουρα είμαι Ιταλία ή άλλαξα ήπειρο?"

Τελικά ένας "περίεργος" τύπος που θύμιζε κάτι από Ινδιάνο ξεπρόβαλε και μας είπε αν θέλουμε να δώσουμε 1 ευρώ και να δούμε τα έργα του. Το ευρώ έπιασε τόπο σίγουρα...

"όταν πιάνει το χέρι σου..."

"εκτός από τα Τοτεμ του αρέσαν και τα κόκκαλα και τα κέρατα από νεκρά ζώα"

"η μορφή"

"το αμάξι του όπως θα καταλάβατε, τώρα τι χρώμα γράφει στην άδεια δε ξέρω..."

Και μετά ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε, 19 βαθμούς είχε όταν ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε...

"Η βροχή δεν άργησε να έρθει"

"Σε μία από τις 50 περίπου κλειστές και με τεράστια κλίση φουρκέτες"

"Φτάνοντας στην κορυφή πλέον χιόνιζε και είχε 2.8 βαθμούς, η μάνα μου μού έλεγε στο τηλέφωνο για καύσωνα στην Αθήνα και δεν θέλαμε να κατέβουμε από κει πάνω με τίποτα..."

"22 Ιουλίου και το χιονάκι να παγώνει στη ζελατίνα... outer space λέμε"

"το κρύο έτσουζε"

"Μιας και είναι το πιο γνωστο πάσο των Άλπεων είναι λογικό να είναι φίσκα από κόσμο"

"An englishman in Stelvio"

Όταν τα παχιά σύννεφα έφυγαν για λίγο από μπροστά μας, μπόρεσα να τραβήξω 2 κλικ από τον δρόμο που ανεβήκαμε, στις φωτογραφίες φαίνεται μόνο το τελευταίο κομμάτι του δρόμου, όχι το καλό με τις απανωτές στενές φουρκέτες που έχει πιο κάτω, στην αρχή της ανάβασης. Σ'αυτό το πάσο ανεβαίνει το υψόμετρο πραγματικά γρήγορα, τρομερή κλίση λέμε...

Και εκείνη τη στιγμή είδαμε άλλο ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο...

Ξαφνικά ξεκίνησε να πέφτει ένα πράγμα ανάμεσα σε χιόνι και χαλάζι, βασικά σαν μπαλίτσες από πηχτό χιόνι έμοιαζε, κανείς μας δεν είχε ξαναδεί κάτι τέτοιο...

"από τα καλύτερα βρώμικα που έχω φάει ποτέ μου"

Στο Stelvio είχε και ένα πανέμορφο καταφύγιο - παρατηρητήριο...

"Στην πίσω μεριά του βουνού ο καιρός ήταν αισθητά καλύτερος, τα βουνά πολλές φορές σταματάνε για ώρα τα σύννεφα σε κάποιες κορφές"

Και μετά ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε για να κάνουμε το Gavia, ένα από τα πιο όμορφα πάσα όσων αφορά την φυσική ομορφιά από όσα είδαμε στο ταξίδι, για μένα τουλάχιστον.

Κατεβαίνοντας το Stelvio λοιπόν:

"αμέτρτοι καταρράκτες σε όλα τα βουνά των Άλπεων"

"πολύ και καλό στροφιλίκι"

Μετά ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε το Gavia, πολύ στενό και απότομο πάσο με κακό οδόστρωμα, αλλά καθόλου κίνηση μιας και οι κουτάκηδες το αποφεύγουν λόγω δυσκολίας του δρόμου. Δε σταμάτησα για πολλές φωτογραφίες στο ανέβασμα μιας και ο δρόμος ήταν για παιχνίδι, η μόνη που έβγαλα ήταν σε ένα σημείο που βλέπαμε την βροχή να πέφτει ακριβώς δίπλα μας, αλλά σε μας δεν έβρεχε...

Ψηλό πάσο κι αυτό οπότε στην κορφή είπαμε να πιούμε ένα καφεδάκι και να αράξουμε εκεί γύρω για λίγο.

"Η βροχή έπαιζε μαζί μας"

"punk animals"

"Moto Morini, μία εταιρία με ελάχιστη ετήσια παραγωγή που βγάζει πανάκριβα δίτροχα κοσμήματα"

"και ένα αναμνηστικό"

Και ξεκινώντας να κατεβαίνουμε το βουνό είδα την πιο όμορφη θέα του ταξιδιού ίσως...

"μαγεία"

"από τα δρομάκια που θυμάσαι για καιρό..."

"Άντε να αφοσιωθείς στο στρίψιμο με τέτοια θέα..."

Κατεβαίνοντας λοιπόν πιάσαμε τον SS42 όπου τον κάναμε μέχρι το τέλος του.

Και εδώ πρέπει να πω 2 πράγματα.

Όποιος πάει στις Ιταλικές Άλπεις με δίτροχο και δεν κάνει ολόκληρο τον SS42 (όχι μόνο το πάσο Del Tonale) είναι σα να μην έκανε τίποτα. Ναι, και στα πάσα έχει αψεγάδιαστους δρόμους, αλλά πουθενά κάτι τόσο καλό για οδήγηση. Έχει την καλύτερη ποιότητα ασφάλτου που είχαμε συναντήσει και εγώ και ο Σκίουρος στη ζωή μας (οι Ιταλοί βάζουν πολύ γυαλί στην άσφαλτο, τόσο που όταν έχει λιακάδα το βλέπεις να λαμπυρίζει, και να σου μασουλάει τα λάστιχα) και χάραξη που απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

Όταν κοντεύαμε να τελειώσουμε τον SS42 έτρεμα από αδρεναλίνη! Το μυτάκι από τις μπότες ακούμπησε 4-5 φορές πάτωμα. Ειλικρινά δε νομίζω να έχω ξαναστρίψει ποτέ έτσι σε δημόσιο (ασφάλτινο) δρόμο. Αφού κάποιες στιγμές είχα ξεκινήσει να σκέφτομαι ότι το παρακάνουμε άσχημα.

Σταματήσαμε να βγάλουμε και φωτογραφίες σε μία άκρη αλλά από την αδρεναλίνη δε μπορούσα να κάνω σοβαρή δουλειά! Πραγματικά αξέχαστη εμπειρία πάντως, και κρατάει αρκετά χιλιόμετρα.

Όταν τελείωσε το στροφιλίκι κάναμε ο ένας στον άλλο νόημα ότι μετά από τόσο σεξ επιβάλεται στάση για τσιγάρο...

Και μετά το τσιγάρο μας ξεκινήσαμε να ψάχνουμε κάμπινγκ...

Πάμε πρώτα σε μία λίμνη που ήταν στο δρόμο μας αλλά είχε υπερβολικά πολύ τουρισμό και δεν έπεφτε καρφίτσα οπότε την κάναμε με ελαφρά και πήγαμε προς Bolzano μιας και θέλαμε να περάσουμε στις ανατολικές ιταλικές Άλπεις την επόμενη μέρα και να δούμε Δολομίτες.

Μέγα λάθος.

Το Bolzano είναι η πόλη που θα πρότεινα σε οποιονδήποτε να παρακάμψει με κλειστά μάτια, και εξηγούμαι.

Φτάνουμε και ξεκινάμε να ρωτάμε στα κάμπινγκ...

Στο πρώτο μας είπαν ότι ήταν γεμάτοι ακόμα και για μία σκηνή και στα επόμενα 2 δεν μας θέλαν γιατί ήμασταν με... μηχανές και οι μηχανόβιοι είναι κακός κόσμος!

Είχα κοκκινίσει από τα νεύρα μου με την ξεφτιλισμένη υπάλληλο του τελευταίου κάμπινγκ αλλά δεν έδωσα άλλο σημασία.

Τελικά βρήκαμε ένα κάμπινγκ (που μέναν μόνο ολλανδοί περιέργως, ακόμα και οι κατάλογοι ήταν στα Ολλανδικά) που μετά από μισή ώρα προσπάθειας μας βόλεψε σε ένα κήπο σπιτιού με λιωμένα φρούτα σε όλο το έδαφος που τα ένιωθα να κολλάνε στη σκηνή κάθε φορά που άλλαζα πλευρό.

Δε ξέρω τι χαζομάρα μας έπιασε και τους 3 εκείνη τη μέρα και δεν προσπεράσαμε την κωλόπολη να πάμε κάπου παραπέρα.

Σημειωτέον ότι η πόλη είναι ένα κακάσχημο βιομηχανικό κέντρο που χρησιμοποιείται κυρίως για ορμητήριο το χειμώνα με τα χιονοδρομικά.

Αφού καταφέραμε να παραγγείλουμε με λίγα γερμανικά και ακόμα λιγότερα αγγλικά (οι κατάλογοι ήταν στα Ολλανδικά γιατί το κάμπινγκ δούλευε με Ολλανδούς πελάτες μόνο λέει...) και να φάμε σε κανονικές τιμές πλέον (bye bye Ελβετικές τιμές) την πέσαμε με πολύ υπερδιέγερση αλλά και κούραση.

Αύριο το μενού έχει Δολομίτες με λιακάδα σύμφωνα με την πρόβλεψη που είχε το κάμπινγκ!
Η Βενζίνη στην Ιταλία με 2 ευρώ το λίτρο έτσουζε, στην Ελβετία ήταν κοντά στο 1,5 ευρώ!

Μέρα 14

Bolzano - Passo de Costalunga - Alleghe - Passo Pordoi - Vipiteno

220 χιλιόμετρα περίπου

Το πρωί το ξυπνητήρι χτύπησε την στιγμή που ξεκίνησε να χτυπάει ο ήλιος την σκηνή, ιδανικό timing! Ανοίγω την σκηνή και βλέπω μια λαμπρή λιακάδα, ωραία πράγματα.
Τα φρούτα που κόλλησαν στη σκηνή τα στέγνωσε ο ήλιος και έφυγαν εύκολα τελικά!

Ήπιαμε το καφεδάκι μας και αφού μαζευτήκαμε ξεκινήσαμε να κατευθυνόμαστε προς τους Δολομίτες που τόσα είχα διαβάσει για τις όμορφες κορφές τους!

Ξεκινήσαμε να βλέπουμε από μακριά κάποιες από τις περίεργες κορφές

Και μετά από πιο κοντά πηγαίνοντας από το Costalunga στο Pordoi!

Στη διαδρομή περάσαμε και από το Alleghe, μία κωμόπολη χτισμένη δίπλα σε μία πανέμορφη λίμνη αλλά αισθανόμουν λίγο κουρασμένος εκείνη τη μέρα και δεν είχα πολύ διάθεση για πολύ ανέβα-κατέβα από τη μηχανή και φωτογραφίες. Πολύ όμορφο μέρος πάντως αν και το περάσαμε σουβλάκι λόγω του πολύ τουρισμού.

Και μετά ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε το Pordoi! Φοβερό πάσο με τρομερές φουρκέτες και κλίση καλύτερη και από πίστα. Αλλά μετά από τόσες μέρες οδήγησης και στριψίματος είχαμε χαζέψει με την θέα!

“Πίστα με θέα”

“Δολομιτικές κορφές”

Αφού φάγαμε σαν τα ζώα πάνω στην κορφή μας βγήκε μία απίστευτη κούραση, ειδικά εμένα και ήταν πολύ νωρίς ακόμα. Αποφασίσαμε να οδηγήσουμε όσο αντέχουμε προς το Timmelsjoch (το όχι και τόσο πολυσύχναστο πέρασμα από Ιταλία προς Αυστρία) και όπου κουραστούμε βρίσκουμε ένα κάμπινγκ.

“Ούτε για τις μύγες δεν άφησα”

Κατεβαίνοντας το Pordoi είδαμε μοναδικές θέες αλλά και κορφές.

Μετά από καμιά 50αριά χιλιόμετρα ξεκίνησα να αισθάνομαι εντελώς χάλια, έπρεπε να βρούμε κάπου να μείνουμε γρήγορα μιας και δεν άντεχα να οδηγήσω καθόλου, ακόμα δεν έχω καταλάβει τι ήταν αυτό που με πείραξε τόσο εκείνη τη μέρα, ίσως η συσσωρευμένη κούραση.

Τελικά βρήκαμε ένα Motocamping (έτσι έγραφε απ’ έξω αλλά 5 μηχανές ήταν μέσα όλες κι όλες) λίγο μετά το Vipiteno, σε ένα πολύ ωραίο σημείο μέσα στο δάσος και πήραμε ένα φοβερό Bungalow αφού είχε 2 ευρώ διαφορά στο άτομο από το να στήναμε σκηνές.

Φτάσαμε αρκετά νωρίς, κάναμε το μπανάκι μας, συζητήσαμε, φάγαμε καλά σε μία καντίνα Αυστριακού στυλ με λουκάνικα και σνίτσελ, και ειδικά εγώ την έπεσα νωρίς. Έπρεπε να ξεκουραστώ, φοβόμουν μην ξυπνήσω άρρωστος το πρωί, κάτι που δεν ήθελα ούτε να το φανταστώ. H Αυστρία, μία καινούργια χώρα μας περιμένει αύριο.

Bonus track της ημέρας:

“Η Τόνια ήταν η πιο ξεκούραστη απ’ όλους, γυναίκες, σκληρή ράτσα”

Μέρα 15

Vipiteno - Passo Giovo - Passo Rombo(Timmelsjoch) - Innsbruck - Schlitters

220 χιλιόμετρα περίπου

Το πρωί ξύπνησα εμφανώς ξεκούραστος. Μάλλον λόγω κούρασης ήμουν έτσι την προηγούμενη μέρα.

Πίνουμε καφέ και με το καλημέρα ξεκινάμε να ανεβοκατεβαίνουμε πανέμορφα βουνά…

Θα μπορούσαμε να πάμε Innsbruck από εθνική στα γρήγορα αλλά δεν θέλαμε να χάσουμε το καλό πάσο και να περάσουμε από τα σύνορα που πάνε οι κουτάκηδες.

Να πω κάπου εδώ ότι όσες μέρες ήμασταν στα βουνά είδαμε αμέτρητους ποδηλάτες, οπότε είπα να φωτογραφίσω κανέναν για ενθύμιο. Σε αρκετές κορφές είχε περισσότερους ποδηλάτες από μηχανόβιους! Πολλή προπόνηση έπεφτε! Οι περισσότεροι κάναν τουλάχιστον δύο πάσσα την μέρα απ' ότι μου είπε ένας ποδηλάτης που μιλάγαμε!

Η διαδρομή μέχρι τα Αυστριακά σύνορα ήταν μαγευτική, όσο πλησιάζαμε Αυστρία τόσο αγρίευε το βουνό, με περισσότερους καταρράκτες, στενότερους δρόμους, κατολισθήσεις, και λίγο χιονάκι που είχε απομείνει στα ψηλά για να χαζεύουμε.

Στην κορφή του πάσου ήταν πολύ όμορφα αλλά δε κάτσαμε πολύ γιατί θέλαμε να αφιερώσουμε πιο πολύ χρόνο στο Innsbruck

“Αυστρία σου ερχόμαστε”

“Όσα ενώνει η φιλία, δε μπορεί να χωρίσει η πολιτική, έγραφε κάτω από τον αετό στα σύνορα”

“πολλοί ρίχνουν πολύ περπάτημα σ’ αυτά τα βουνά”

“και μία αναμνηστική”

Ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε το βουνό και μου κακοφάνηκε που οι Αυστριακοί έχουν διόδια στα καλά βουνίσια περάσματα για συντήρηση του δρόμου… και η αλήθεια είναι πως είχε χειρότερη άσφαλτο από Ιταλία και Ελβετία.

Επίσης είναι και η μόνη Αλπική χώρα που διαφημίζει τόσο πολύ τα ορεινά της περάσματα με φυλλάδια και διαφημίσεις, κυνηγώντας τόσο πολύ τον τουρισμό.

Όσο κατεβαίναμε και πηγαίναμε προς Innsbruck το σκηνικό συνέχιζε στα ίδια πρότυπα μόνο που η αρχιτεκτονική ξεκίνησε να ομορφαίνει πολύ σε σχέση με την βουνίσια Ιταλική. Αναμενόμενο...

Λίγο πριν το Innsbruck σταματήσαμε για βενζίνη. Στη στάση του λεωφορείου που ήταν δίπλα από το βενζινάδικο σταμάτησε ένα λεωφορείο και ο οδηγός κατέβηκε να πάρει καφέ και ξαναμπήκε μέσα. Όση ώρα σταμάτησε το λεωφορείο έγραφε αυτό μπροστά:

“Στις Άλπεις βλέπεις πραγματικά πολλά μοντέλα αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών που δε τα έχεις ξαναματαδεί ποτέ και ούτε πρόκειται όταν ζεις στην Ελλάδα, το συγκεκριμένο δε καταλάβαμε ποτέ τι μάρκα ήταν, δεν είχαμε ξαναδεί το λογότυπο”

Εκεί γνωρίσαμε και έναν ακόμη μηχανόβιο ταξιδιώτη που ήταν μόνος του πλέον μιας και πριν 3 μέρες είχε παρατήσει τον φίλο και την φίλη που ήταν δικάβαλο και ταξίδευαν παρέα, γιατί δεν άντεξε άλλο την γκόμενα του φίλου του λέει. Πάλι καλά εγώ ήμουν τυχερός με την παρέα που είχα και περνάγαμε καλά!

Φτάσαμε στο Innsbruck και το πρώτο πράγμα που πήρε το μάτι μου ήταν η Ελληνική ταβέρνα της πόλης. Για να πω την αλήθεια μου δε συγκινήθηκα καθόλου, ούτε τίποτα μελό ένοιωσα γενικότερα, δεν μου είχε λείψει καθόλου η Ελλάδα, μόνο κάποια από τα αγαπημένα μου πρόσωπα…

Περπατώντας πέσαμε πάνω στο ποτάμι της πόλης

“Το beach bar με τις ξαπλώστρες και την ξενοφερμένη άμμο δίπλα από το ποτάμι που δεν έχει παραλία φαντάζει λίγο αστείο στα μάτια μου”

Μετά φάγαμε το κατιτίς μας και ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε προς τα ενδότερα της πανέμορφης αυτής πόλης.

Θα σας αφήσω να την δείτε χωρίς πολλά λόγια…

“Πιο Αυστρία δε γίνεται”

“Ίσως το πιο πρωτότυπο ποτάδικο που έχω δει, τρελό design και ποτά σε οποιοδήποτε χρώμα”

“Έχει και barman…”

“Όλα ήταν προσεγμένα, ακόμη και οι ταμπέλες των μαγαζιών στα γραφικά δρομάκια είχαν κάτι το ωραίο”

“Όσο για κάτι ταμπέλες σαν κι αυτή ή σαν των McDonalds θα έπρεπε να απαγορεύονται διά ροπάλου μιας και είναι η μόνη παραφωνία σ’ αυτές τις όμορφες πόλεις που χαλάει το σύνολο”

Αργότερα φύγαμε να πάμε προς το Krimml που θέλαμε να δούμε αύριο (εκεί βρίσκεται και ο ψηλότερος καταρράκτης της Ευρώπης) και όπου νύχτωνε θα σταματάγαμε για ύπνο.

Όταν έπεφτε το φως του ήλιου λοιπόν βρήκαμε ένα κάμπινγκ φτηνό (καμία σχέση οι τιμές της Αυστρίας και της Ελβετίας) που είχε και πισίνα και έτσι ρίξαμε μια βουτιά για να θυμηθούμε ότι ήταν καλοκαίρι. Τι καλοκαίρι δηλαδή που έβγαινα από την πισίνα και έτρεμα. Και επειδή οι Ευρωπαίοι έχουν συνηθίσει το κρύο νερό μάλλον η πισίνα δεν ήταν θερμαινόμενη...

Τα πιτσιρίκια πάντως βουτάγανε μέχρι που έπεσε ο ήλιος κι εγώ έτρεμα από το κρύο, όντως έχουν συνηθίσει!

Φάγαμε και αφού χαιρέτησα τα ζωάκια που είχαν έρθει στη σκηνή μου

την έπεσα στα γρήγορα γιατί αύριο θα έπρεπε να ξυπνήσουμε νωρίς μιας και δεν είχαμε καθόλου ίσκιο.

Η πρώτη επαφή με την Αυστρία είναι έρωτας πάντως…

Bonus tracks της ημέρας:

"μούσι, γυαλιά που έχω από το λύκειο και τα φοράω μόνο με το κράνος για να μη στραβώνουν τα καλά, και πατηκωμένο μαλλί από το κράνος, σημάδια ότι ταξιδεύουμε ήδη κάποιες μέρες περισσότερες από το συνηθισμένο"

"Από το ομορφότερα κουτάβια που έχω δει ποτέ. Μοναδικό χρώμα!"

"Το κοριτσάκι είπε να μου κάνει photobombing καθώς με παρατηρούσε για ώρα να κάνω κασκαντεριλίκια για να βγάλω μία φωτογραφία και το εκμεταλλεύτηκα"

Μέρα 16

Schlitters - Krimml - Zell am See - Salzburg

200 χιλιόμετρα περίπου

Ξυπνήσαμε, ήπιαμε τον καφέ μας βλέποντας τα σύννεφα να μας προϊδεάζουν για το τι θα ακολουθούσε και μαζευτήκαμε να φύγουμε!

Φορέσαμε τα αδιάβροχα πριν ξεκινήσουμε και επιβεβαιωθήκαμε αφού μετά από 5 λεπτά ξεκίνησε να ρίχνει καρεκλοπόδαρα. Και δε σταμάτησε ποτέ να βρέχει με τέτοια μανία εκείνη τη μέρα...

"Κάπως έτσι είναι τα περισσότερα σπίτια στα χωριά της Αυστρίας"

Και αφού οδηγήσαμε μέσα στην έντονη βροχή για καμιά ώρα και πληρώσαμε 5 ευρώ διόδια για έναν μέτριο δρόμο, ξεκινήσαμε να βλέπουμε στο βάθος τον καταρράκτη, όσο φαίνεται από το τελείωμα του δηλαδή, μιας και ένα αρκετά μεγάλο μέρος του κρύβεται πίσω από το βουνό.

"Όχι, δεν είναι στη Μόρντορ όπως είπε και ένας φίλος"

"Travelling we build our memories"

Φτάνοντας στη βάση του καταρράκτη είδαμε ότι υπάρχουν πολλοί σαλεμένοι μηχανόβιοι που γυρνάνε χωρίς να υπολογίζουνε καιρό!

Παρκάραμε λοιπόν κι εμείς και ξεκινήσαμε να πηγένουμε προς τον καταρράκτη, αλλά επειδή κανένας μας δεν είχε ομπρέλα περπατάγαμε με τα κράνη μέσα σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο και μας κοιτούσαν όλοι περίεργα αφου είμασταν σαν χούλιγκανς.

Τα παιδιά κάτσανε για καφέ μετά από λίγο κι εγώ συνέχισα να περπατάω κανά μισάωρο για να φτάσω λίγο ψηλότερα ώστε να έχω καλύτερη θέα προς τον καταρράκτη αλλά στο τέλος με πόνεσε ο αυχένας μου από το κράνος... Η βροχόπτωση όμως ήταν πραγματικά δυνατή και αν έβγαζα το κράνος δε θα μπορούσα να το ξαναβάλω μετά αφού θα ήταν βρεγμένο...

Ποτέ δε σταμάτησαν να με κοιτάνε περίεργα, στο τέλος είχε αρχίσει να έχει πλάκα!

Παρόλο τη δυνατή βροχή πάντως, το πάρκο είχε πολύ κόσμο που την αψηφούσε...

Κάποιες φωτογραφίες του καταρράκτη ανεβαίνοντας το μονοπάτι που είναι δίπλα του:

Το μονοπάτι αυτό συνεχίζει μέχρι την κορφή του καταρράκτη αλλά θέλει γύρω στις 3 ώρες περπάτημα για να φτάσεις... δυστυχώς δεν το ήξερα αλλιώς σίγουρα θα είχα αφιερώσει μία μέρα εκεί. Η φύση είναι σαν τροπικού δάσους σε κάποια σημεία του πάρκου.

Καθίσαμε να φάμε κάτι σε ένα φτηνό (περιέργως) τουριστικό μαγαζί στον καταρράκτη και να ζεσταθούμε λίγο...

Η θέα από το μαγαζί απαράμιλη

"πάντα μου αρέσουν οι τυχαίοι άνθρωποι για μοντέλα..."

Και κάποιες ακόμα από τις δεκάδες φωτογραφίες που έβγαλα στον καταρράκτη...

"Αυτό το κόκκινο που φαίνεται κάτω αριστερά από τον καταρράκτη είναι ένας άνθρωπος που καθόταν ηρεμότατος πάνω από μία ώρα μέσα στη νεροποντή και παρατηρούσε τον καταρράκτη..."

Φορέσαμε τα γάντια που ήταν ήδη μούσκεμα (όλα τα υπόλοιπα δε τα βγάλαμε και καθόλου) και συνεχίσαμε να περάσουμε από Zell am See και μετά να πάμε Salzburg.

Η βροχή που μας συνόδευε από το πρωί δε σταμάτησε ποτέ... ίσα-ίσα κάποιες φορές δυνάμωνε κιόλας για να μη ξεχνιόμαστε!Τα γάντια είχαν μουλιάσει αλλά το είχα συνηθίσει πλέον!

"H Τόνια είναι μέσα στην καλή χαρά παρόλη τη δυνατή βροχή"

Παρόλη τη βροχή πάντως η διαδρομή ήταν απολαυστικότατη, και όσο κι αν φαίνεται μαζοχιστικό δεν ήθελα να σταματήσει η βροχή...

Όλα τα χιλιόμετρα εκείνης της μέρας ήταν εντελώς απόκοσμα, με βροχή, ομίχλη, απειροελάχιστη κίνηση και τον ήχο από τρεχούμενα νερά και άνεμο όπου σταμάταγες. Επίσης οι κοιλάδες και τα οροπέδια της Αυστρίας έχουν μια πιο περίεργη ομορφιά από της Ελβετίας, χωρίς όμως να μπορώ να ξεκαθαρίσω γιατί!

Στο Zell am See κάναμε μία βόλτα από το κέντρο και την λίμνη με τις μηχανές και φύγαμε χωρίς να ξεκαβαλήσουμε καν, άλλωστε δε μπορούσαμε να δούμε τίποτα από την ομίχλη και τη νεροποντή.

Φτάνοντας στο ακριβό και υπερτουριστικό Salzburg (αφού κάναμε και καμιά 50αριά χιλιόμετρα σε Γερμανικό έδαφος) η βροχή στμάτησε και διευκόλυνε την αναζήτηση δωματίου, όπου μας πήρε αρκετή ώρα αφού έπρεπε να βρούμε κάτι φτηνό.

Βολευτήκαμε τελικά σε ένα apartment ενός camping 3 χιλιόμετρα έξω από την πόλη το οποίο είχε και κουζίνα για να μαγειρεύουμε, είχε όμως και κάτι μονόχνωτους αγενέστατους ιδιοκτήτες... που να ξέραμε τι μας περίμενε όταν θα φεύγαμε από 'κει...

Το βραδάκι πήγαμε μια βόλτα στην πόλη του Salzburg, άλλη μία πόλη κόσμημα που είδαμε στο ταξίδι μας...