The End of the Road

Aναρωτιέμαι τι είναι αυτό που πολλές φορές σπρώχνει το μυαλό μου να φέρει στο κάδρο της καθημερινότητάς μου εικόνες όμορφες, οικίες, αγαπημένες. 

Εικόνες που λες και έχουν αποτυπωθεί από τον καλύτερο φωτογράφο, την πιο εξελιγμένη φωτογραφική μηχανή, κάτω από τις καλύτερες συνθήκες φωτός. 

Όλα τόσα μοναδικά τοποθετημένα, πλέκουν την επόμενη αναζήτησή μου, το επόμενο ταξίδι μου, την επόμενη στιγμή... Την επόμενη κίνηση που θέλω να κάνω για να πάω την ζωή μου ένα βήμα πιο κάτω, ένα επίπεδο πιο πάνω, μια στροφή πιο πέρα...

Ένα πανυγήρι εικόνων, χρωμάτων, αναμνήσεων. 

Μια αίσθηση πληρότητας, μια αίσθηση μοναδικότητας. Ναι, είναι όντως μοναδικό να μπορείς να συμπορεύεσαι με τις αναμνήσεις. Να φτάνεις στο τέλος και αυτής της διαδρομής και να αναφωνείς "Άξιζε"

Μίνι οδοιπορικό με την πιστή μου γριά στην Θεσσαλία. 

Σε μέρη λίγο πολύ γνωστά, συνάντηση με τον καλό μου φίλο Σωτήρη στον Βόλο και μια χειμερινή περιπέτεια στον όρος Όθρυς (κοντά στην Ανάβρα Μαγνησίας) όπου και επισκέυτηκα το Αιολικό Πάρκο.

Μοτοσυκλέτα έτοιμη, μπαταρίες φωτογραφικής φορτισμένες, νερό, τσιγάρα και πάμε...

Το ξεκίνημα έγινε από την βάση μου στα Τρίκαλα, κατεύθυνση προς Λάρισα από την Ε.Ο Ιωαννίνων Λαρίσης (Ε92) και μετά από λίγα χιλιόμετρα πρώτη στάση στην παλιά στρατιωτική γέφυρα λίγο πριν το χωριό Κουτσόχερο (λίγο μετά την καινούρια γέφυρα στροφή δεξιά στις πινακίδες προς Κουτσόχερο)

 Το "παλιό", το "εγκαταλελειμμένο", το όμορφο

Σε οποιοδήποτε σημείο και αν σταματάω με την γριά μου η στιγμή έχει κάτι το μαγικό. Δεν ξέρω σε πόσους από εσάς συμβαίνει αλλά όλα αποκτούν μια μορφή ιεροτελεστείας. Η κάθε κίνηση...Το κατέβασμα του πλαϊνού σταντ, το γύρισμα του κλειδιού στη μίζα, το ξεκούμπωμα του κράνους...Όλα

Ο θόρυβος των αυτοκινήτων από τον δρόμο λίγα μέτρα πιο μακριά καθόλου δεν ενοχλεί. 

Νιώθω πως εκείνη την στιγμή αυτό το μέρος μου "ανήκει". 

Ο Πηνειός ποταμός που ορμητικός "τρέχει" κάτω από την γέφυρα, τα δέντρα στο πλάϊ, τα σκουριασμένα σίδερα της γέφυρας, τα λασπόνερα, ο αέρας που φυσά...

 Ανάβω τσιγάρο και "ρουφάω" την στιγμή σαν να είναι η τελευταία.

Έχοντας ζήσει πολλές "τελευταίες στιγμές" (ιδιαίτερα τα χρόνια που η γριά μου με έχει ταξιδέψει σε απίστευτα μέρη) μπορώ πλέον με σιγουριά να πω πως η κάθε "τελευταία στιγμή" που ακολουθεί είναι πολύ πιο όμορφη από την προηγούμενη.

Φώτα στην άκρη του δρόμου και ήχος μοτοσυκλετών να πλησιάζει.

Το χαμόγελο ήδη έχει σχηματιστεί στο πρόσωπό μου. 

Κι άλλοι ταξιδιώτες, ονειροπόλοι, λάτρεις της θεραπείας που ονομάζεται Μοτοσυκλετισμός.

Έχοντας πια πλήρη επαφή με τις 3 μοτοσυκλέτες δεν πιστεύω αυτό που βλέπω. Στο πράσινο KLR ο Μιχάλης (καλός φίλος και γνήσιο πνεύμα του βουνού), ο Θέμης και ο Κώστας. Αφού έγινε η γνωριμία με τον Θέμη και τον Κώστα και μετά από λίγη συζήτηση τα παιδιά συνέχισαν τον δρόμο τους (διήμερο στην Πίνδο από χωμάτινα μονοπάτια). Πάντα όρθιοι και γεροί παιδιά.

 Μιχάλης

 Κώστας

 Θέμης

Η συνέχεια από την παλιά εθνική Λάρισας-Βόλου όπου εντύπωση προκαλούν οι τεράστιες εκτάσεις καλλιεργειών. Σε κάποια σημεία στην αριστερή πλευρά του δρόμου μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι βλέπεις παλέτα χρωμάτων από τις λογής καλλιέργειες χωρίς τίποτα άλλο να εμποδίζει αυτή τη θέα (μπαίνει στα υπόψην για φωτογραφική εξόρμηση την Άνοιξη).

Άφιξη στην όμορφη πόλη του Βόλου και συνάντηση με τον Σωτήρη για καφέ και κουβεντούλα.

Με τον χρόνο να τρέχει σαν κάτι να θέλει να προφτάσει είχε έρθει η ώρα της αναχώρησής μου. Η πρόταση του Σωτήρη για Βολιώτικο τσιπουράκι έχει μπει και αυτή στα υπόψην για το άμεσο μέλλον. Μη θέλοντας να γυρίσω από τον ίδιο δρόμο και την ατελείωτη ευθεία της παλιάς εθνικής ο Σωτήρης μου προτείνει διαδρομή από τον Αλμυρό, από εκεί για Ανάβρα και από εκεί για Δομοκό ή Θαυμακό και Κέδρο.

"Αν δεν νυχτώσει και προλάβεις πήγαινε και στο Αιολικό Πάρκο, λίγο πριν την Ανάβρα", μου λέει.

Δεν χρειάστηκε καν δεύτερη σκέψη.

Έξοδος από τον Βόλο για Αλμυρό και μετά από λίγη ώρα η γριά μου χόρευε στις πρώτες στροφές.

Στάση για να αφήσω την ματιά μου να βυθιστεί στον Παγασητικό κόλπο και κλεφτές ματιές στο σημείο του ορίζοντα όπου ο ήλιος είχε αρχίσει να σβήνει πίσω από τα σύννεφα.

Δεν άργησα να συνειδητοποιήσω πως τελικά δεν θα προλάβαινα να πάω στο Αιολικό Πάρκο λόγω ώρας και έτσι ο ρυθμός μου έγινε λίγο πιο γρήγορος.

 Όταν όμως συναντάς αυτά τα συμπαθητικά τετράποδα στην μέση του δρόμου δεν μπορείς παρά να σταματήσεις για μια φωτογραφία.

Τα χιλιόμετρα φεύγαν κάτω από τις ρόδες της γριάς μου, 

οι GAD στο MP3 μου λέγαν 

If this is the end of the road
I have to go
I don't have to swallow every word
If this is the end of the road
I have to go
I don't want to stay here anymore

 Let me ride alone my friend
The end of the road

και κάπως έτσι έφτασα στην πινακίδα

"Χαρλαή" "Αιολικό Πάρκο""Τσαντάλι"

(η φωτογραφία τραβήχθηκε στην επιστροφή μου)

Μια παράλειψη από τους υπεύθυνους που τοποθέτησαν την πινακίδα είναι πως δεν σε πληροφορεί για το πόσα χιλιόμετρα είναι το Αιολικό Πάρκο από εκείνο το σημείο. (20χλμ περίπου)

Και άντε θες να επισκεφθείς το μέρος και είναι καλοκαίρι, νυχτώνει μετά τις εννιά, δεν έχει χιόνια το βουνό...

Τι γίνεται όμως με αυτόν που στέκεται μπροστά στην πινακίδα, χειμώνα, με το ρολόι να δείχνει 16:30, να βλέπει πως ο δρόμος είναι χωματόδρομος (κοκκινόχωμα), και στην άκρη του δρόμου λιωμμένα χιόνια? :)

Και εκεί αρχίζει η αιώνια πάλη...

Μην πας, θα νυχτώσει - Πήγαινε, προλαβαίνεις

Μην πας, δεν έχεις χωμάτινα λάστιχα - Πήγαινε, "φορας" Anekee 2 :)

Μην πας, θα βρεις χιόνια πιο πάνω - Πήγαινε, δεν βλέπεις πως ο δρόμος έχει καθαριστεί?

Μην πας θα πέσει η θερμοκρασία και θα παγώσουν τα νερά από τα λιωμένα χιόνια - Πήγαινε θα είσαι προσεκτικός

Όλα αυτά σε λιγότερο από ένα λεπτό διαλόγου 

και το αριστερό φλας ανάβει.

Οι πρώτες στροφές χωρίς προβλήματα, ο δρόμος καθαρός, η λάσπη δεν κόλλαγε (παράξενο για την υφή της), και κάποια φρέσκα ίχνη αυτοκινήτου που μου έδιναν την ψευδαίσθηση πως και κάποιος ακόμα ήταν στο βουνό.

Τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια ήρθαν σε δύο στροφές όπου λόγω του βουνού ο ήλιος δεν έφτανε στον δρόμο με αποτέλεσμα το χιόνι όχι απλά να μην έχει λιώσει αλλά να είναι πατημένο από τις ρόδες των άλλων οχημάτων και παγωμένο. Σταθερή ταχύτητα, πόδια κάτω, 2-3 ζιγκ ζαγκ και οκ συνεχίζω. Στην επιστροφή το συγκεκριμένο κομμάτι θα είναι κατηφορικό, η θερμοκρασία πιο χαμηλή...Πάμε και βλέπουμε... 

Έχοντας διανύσει περίπου 3-4 χιλιόμετρα ο δρόμος στένευε, σε αρκετά σημεία υπήρχαν νεροφαγώματα και το παντελόνι και οι μπότες μου που είχαν αρχίσει να αλλάζουν χρώμα :).

 Κάπου κάπου και στο βάθος έβλεπα τις ανεμογεννήτριες. Η αλήθεια είναι πως ήταν πολύ μακριά και βλέποντας τον δρόμο να ξεχωρίζει μέσα από το άσπρο τοπιό του βουνού αναρωτήθηκα πολλές φορές αν όντως προκαλούσα την τύχη μου.

Με αυτές τις σκέψεις συνέχισα να ανεβαίνω με πολύ προσπάθεια και σε 2-3 στιγμές η αδρεναλίνη μου έφτασε στα ύψη. 

Δίπλα μου προσπερνούσαν ρυάκια με γάργαρο νερό που έβγαινε κάτω από τα χιόνια που λιώναν, παντού γύρω μου λευκό τοπιό με τον ήλιο να έχει αρχίσει να χάνεται δημιουργώντας τις ιδανικές συνθήκες για κάποιες φωτογραφίες. Αντιστάθηκα στον πειρασμό (και καλά έκανα), στόχος μου ήταν να φτάσω στις ανεμογεννήτριες. Αν υπήρχε φως στην επιστροφή θα σταμάταγα για 1-2 λήψεις.

Σε κάποιο σημείο ο δρόμος χωρίζει αριστερά και δεξιά. 

Αριστερά και μετά από κάποια μέτρα το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και δεξιά ο δρόμος για το Αιολικό Πάρκο με τις πρώτες 2-3 δύσκολες στροφές να είναι στρωμένες με τσιμέντο.

Πλέον πολύ στενός ο δρόμος με αρκετή λάσπη και κάποια ανηφορικά κομμάτια αρκετά δύσκολα.

Με την ελπίδα πως δεν θα κολλούσαν οι τροχοί στην λάσπη και την ευχή πως δεν θα γλύστραγε η γριά συνέχισα να ανεβαίνω βλέποντας πια πολύ κοντά το σημείο που ήθελα να φτάσω.

Μια ακόμη στροφή και σταματάω, άντε και στην επόμενη, και λίγο ακόμα... 

Έφτασα σε σημείο όπου έβλεπα μια μικρή ευθεία με τον δρόμο να είναι πολύ στενός, με χιόνι και λάσπες.

Γύρισα το κλειδί στην μίζα, ο κινητήρας έσβησε και άκουγα τα μέταλλα να κρυώνουν.

Η μάχη που εξελισόταν καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής στο μυαλό μου είχε σταματήσει.

Μέχρι εδώ, αρκετά...

Κατεβαίνοντας κάποιες νιφάδες χιονιού περνούσαν μέσα από την ανοιχτή ζελατίνα του κράνους μου αποχαιρετώντας και τελειώνοντας με όμορφο τρόπο αυτή την μικρή μου περιπέτεια. 

Άξιζε...

Πάντα όρθιοι, Όλοι μας