3η ημέρα στο δρόμο και πλέον έχουμε ανοίξει για καλά την παρένθεση στη ζωή μας που περικλείει μέσα της όλα αυτά που πριν λίγες μόνο ημέρες αποτελούσαν μόνο σκέψεις και απωθημένα. Είναι πραγματικά απίστευτο πως αφήσαμε πίσω την καθημερινότητα και παρασυρθήκαμε να ακολουθήσουμε τους ρυθμούς του ταξιδιού. Από τις μικρότερες λεπτομέρειες όπως η διατροφή μέχρι τα πιο σημαντικά, που τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση, ήταν όλα αυτά που περνούσαν μπροστά από τη ζελατίνα του κράνους και μου καταδείκνυαν με τον καλύτερο τρόπο τα «πρέπει», τα «θέλω», τα «όχι» και τα «ναι».
Προορισμός για σήμερα η Βουδαπέστη.
Όσο ακόμα οδηγούσαμε σε Σέρβικους δρόμους παντού βλέπαμε να γίνονται έργα ασφαλτόστρωσης και ο αέρας συνέχιζε το μαστίγωμά του. Διαδρομή με πολλές διακοπές, μικρή ταχύτητα αλλά και αρκετά ακριβά διόδια.
Στα Ουγγρικά σύνορα έγινε ο πρώτος και τελευταίος (σε όλο το ταξίδι) έλεγχος στις μοτοσυκλέτες μας, όπου γυναίκα τελωνιακός ζήτησε και στους τρεις μας να ανοίξουμε από μία βαλίτσα και μας ρώτησε αν μεταφέρουμε ποτά ή τσιγάρα.
Όσο ακόμα οδηγούσαμε σε Σέρβικους δρόμους παντού βλέπαμε να γίνονται έργα ασφαλτόστρωσης και ο αέρας συνέχιζε το μαστίγωμά του. Διαδρομή με πολλές διακοπές, μικρή ταχύτητα αλλά και αρκετά ακριβά διόδια.
Στα Ουγγρικά σύνορα έγινε ο πρώτος και τελευταίος (σε όλο το ταξίδι) έλεγχος στις μοτοσυκλέτες μας, όπου γυναίκα τελωνιακός ζήτησε και στους τρεις μας να ανοίξουμε από μία βαλίτσα και μας ρώτησε αν μεταφέρουμε ποτά ή τσιγάρα.
Τελειώνοντας τον έλεγχο, στα γρήγορα επίδειξη διαβατηρίων και λίγο μετά τα σύνορα στάση για συνάλλαγμα αλλά και Viegnete, που πληρώνεις αντί διοδίων. Τα παιδιά πλήρωσαν 5 ευρώ για Viegnete διάρκειας 4 ημερών και εγώ χωρίς να το ξέρω πλήρωσα 2 ευρώ αλλά η δικιά μου ήταν για μία ημέρα (έληγε στις 12 το βράδυ της ίδιας ημέρας). Το κατάλαβα αργότερα και ρίσκαρα σε περίπτωση ελέγχου από την αστυνομία.
Γρήγορα χιλιόμετρα στους αυτοκινητόδρομους της Ουγγαρίας και άφιξη στη Βουδαπέστη όπου τι άλλο, αναζήτηση ξενοδοχείου (για σκηνή ακόμα δεν είχε γίνει συζήτηση).
Η αλήθεια είναι πως μας πήρε αρκετή ώρα να βρούμε ξενοδοχείο μιας και είναι πανάκριβα, τα περισσότερα χωρίς κάποιο parking το οποίο έπρεπε να πληρώσουμε ξεχωριστά σε κάποιο κτίριο πιο μακριά από το ξενοδοχείο.
Τελική μας επιλογή το Alta Moda Hotel από το οποίο είχαμε ξαναπεράσει στην αρχή, είχαμε ρωτήσει αλλά δεν μας είχε πολυαρέσει η τιμή του (105€ τρίκλινο και 25€ για μια θέση parking στο υπόγειο γκαράζ του ξενοδοχείου). Ο όλος χώρος του ξενοδοχείου στην υποδοχή σε προδιαθέτει ευχάριστα αλλά όλα τα υπόλοιπα μας χάλασαν.
Κράτησαν από την Visa του Γιάννη 300€ σαν εγγύηση σε περίπτωση φθορών μάλλον, δεν είχε πρωινό, το δωμάτιο μικρό και στενό και γενικά η αντιμετώπιση από το προσωπικό του ξενοδοχείου όχι αυτή που θα έπρεπε.
Τελική μας επιλογή το Alta Moda Hotel από το οποίο είχαμε ξαναπεράσει στην αρχή, είχαμε ρωτήσει αλλά δεν μας είχε πολυαρέσει η τιμή του (105€ τρίκλινο και 25€ για μια θέση parking στο υπόγειο γκαράζ του ξενοδοχείου). Ο όλος χώρος του ξενοδοχείου στην υποδοχή σε προδιαθέτει ευχάριστα αλλά όλα τα υπόλοιπα μας χάλασαν.
Κράτησαν από την Visa του Γιάννη 300€ σαν εγγύηση σε περίπτωση φθορών μάλλον, δεν είχε πρωινό, το δωμάτιο μικρό και στενό και γενικά η αντιμετώπιση από το προσωπικό του ξενοδοχείου όχι αυτή που θα έπρεπε.
Το "γραφείο" μου
Υπέροχος ο Δούναβης αν και το νερό πολύ θολό. Τα κτίρια σε γυρίζουν πίσω και πολλά από αυτά τα κοιτάζεις με δέος από την μεγαλοπρέπεια και την αρχοντιά που αποπνέουν.
Στο φαγητό σταθήκαμε λίγο άτυχοι αφού εκεί που είχαμε καθίσει αρχικά εμένα δεν μου άρεσε και πήγαμε σε εστιατόριο απέναντι στο οποίο ο σερβιτόρος μας καλοδέχθηκε στην πόρτα. Φαγητό άνοστο, μερίδες πολύ μικρές και servis από τα χειρότερα που συναντήσαμε. Ατάκα του Γιάννη που συμφώνησα και εγώ με τον Δημήτρη είναι «Να μην πας ποτέ σε μαγαζί που ο σερβιτόρος είναι έξω και περιμένει ή ψαρεύει τον πελάτη».
Πληρώνουμε 55€ για 3 μερίδες ψητό κοτόπουλο, μία σαλάτα και 3 coca cola και την κάνουμε με ελαφρά για βόλτα στην πόλη. Λίγα μέτρα πιο κάτω γωνιακό ψιλικατζίδικο το οποίο είχε τα ΠΑΝΤΑ και ο κόσμος έκανε ουρά μέχρι το πεζοδρόμιο. Επίσκεψη λοιπόν εκεί για το απαραίτητο συμπλήρωμα του βραδινού μας και σκέψη πως με τα 55€ που είχαμε πληρώσει στο εστιατόριο αγοράζαμε ολόκληρο το ψιλικατζίδικο.
Ας είναι, τα παθήματα μαθήματα.
Όσο διήρκεσε η βόλτα μας στην πόλη της Βουδαπέστης εντύπωση μας έκανε ο πλήρης εξοπλισμός των ανθρώπων που οδηγούσαν ποδήλατα. Ανεξαιρέτως φορούσαν κράνος και πάρα πολλοί φορούσαν προστατευτικά για τα γόνατα και τους αγκώνες. Ανεπτυγμένη η ιδέα του ποδηλάτου αλλά φιλική και η πόλη προς το ποδήλατα αφού παντού υπήρχαν ποδηλατόδρομοι και ειδικά φανάρια. Αυτοκίνητα, ποδήλατα, τραμ, λεωφορεία, πεζοί χρησιμοποιούν τους δρόμους σε απόλυτη αρμονία.
Η πόλη σχετικά ήσυχη και δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα ως αναβάτες μοτοσυκλέτας με τους οδηγούς των αυτοκινήτων να είναι πολύ προσεκτικοί.
