Το ξενοδοχείο όπου διανυκτερεύσαμε :)
Για σήμερα ο προορισμός μας ήταν η Πολωνία. Δεν είχαμε σχεδιάσει διανυκτέρευση σε κάποια συγκεκριμένη πόλη (άλλωστε κάπως έτσι κύλισε ολόκληρο το ταξίδι), αλλά θα αποφασίζαμε μόλις περνάγαμε τα σύνορα καθώς μεσολαβούσε και το πέρασμά μας από την Σλοβακία.
Γρήγορη έξοδος από την Βουδαπέστη χάρη στο GPS το οποίο με μια μικρή παράκαμψη μας πήγε στην Βούδα από την γέφυρα των αλυσίδων (Chain Bridge) και στη συνέχεια από το τούνελ που περνά κάτω από τις καινούριες συνοικίες της πόλης.
Chain Bridge Βουδαπέστη
Σύραγγα μέσα στην πόλη που σε οδηγεί στις καινούριες συνοικίες
Φύγαμε από την Βουδαπέστη
και την Ουγγαρία γενικότερα με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Καθαριότητα και τάξη τα κύρια χαρακτηριστικά που συναντήσαμε στους δρόμους, με την όλη ιστορία των Μαγϋάρων να έχει πολλά να πει στους επισκέπτες.
E77 και για λίγα χιλιόμετρα διαδρομή δίπλα στον Δούναβη, στον δρόμο που οδηγεί στα Ουγγρο-Σλοβάκικα σύνορα.
Ουγγαρία και Σλοβακία έχουν καταργήσει τα σύνορά τους και το μόνο που μαρτυρά πως κάποτε γινόταν έλεγχοι σε αυτό το σημείο κάποια παλιά κτίρια.
Εντυπωσιασμένοι από το φυσικό κάλλος της Σλοβακίας ξεκούραστα χιλιόμετρα μέσα από επαρχιακούς δρόμους (δεν υπήρχαν αυτοκινητόδρομοι από το σημείο που επιλέξαμε να πάμε) και φυσικά δεν υπήρχαν και διόδια.
Τα τσοπεροειδή έχουν την τιμητική τους όσο προχωράμε πιο βόρεια.
Από όποια χώρα περάσαμε ο χαιρετισμός ήταν αυτός. Πουθενά δεν μας χαιρέτησαν ανάβοντας τα φώτα ή κορνάροντάς μας. Το συνηθίσαμε στην πορεία...
Στάση για ξεκούραση σε κάποιο χωριό στη Σλοβακία και λίγο πριν παραγγείλουμε κοπέλα που μας άκουσε να μιλάμε Ελληνικά ήρθε για να μας βοηθήσει μιλώντας άπταιστα την Ελληνική γλώσσα. Όχι Ελληνίδα αλλά νομίζω κάποια σχέση με τις σπουδές της είχε με την Ελλάδα. Την ευχαριστήσαμε για την βοήθειά της και αφού προσφέρθηκε να μας φωτογραφίσει απολαύσαμε το καφεδάκι και τα λοιπά εδέσματα.
Συνεχίζοντας τον δρόμο μας προς τα σύνορα με την Πολωνία το τοπίο μαγικό με τον δρόμο να περνά πάνω από απίθανα βουνά με τις λίμνες και τα ποτάμια να συμπληρώνουν το όλο σκηνικό.
Άφιξη στα Σλοβακικό - Πολωνικά σύνορα και η εικόνα που αντικρίζεις είναι η ίδια με αυτή στα σύνορα Ουγγαρίας - Σλοβακίας. Κανένας έλεγχος και μπήκαμε στην Πολωνία. Περνώντας τα σύνορα η επιλογή μας ήταν να οδηγήσουμε στην επαρχία της Πολωνίας κάτι που τελικά μας δικαίωσε μιας και ο δρόμος που ακολουθήσαμε (δυτική Πολωνία) περνούσε μέσα από απίστευτα χωριουδάκια, μια μοναδική παλέτα χρωμάτων και αρωμάτων.
Ότι και να γράψω για την επαρχία της Πολωνίας θα είναι λίγο. Πανέμορφα χωριά με παραδοσιακά σπίτια το ένα δίπλα στο άλλο κατά μήκος του δρόμου. Δρόμος όχι πολύ καλός με αρκετά μπαλώματα.
Εντύπωση προκαλεί και εδώ η καθαριότητα που επικρατεί παντού καθώς επίσης και πόσο περιποιημένα έχουν τα σπίτια τους και τις αυλές τους οι Πολωνοί.
Επιθυμία και των τριών η επίσκεψή μας στο Άουσβιτς και έτσι μετά από λίγα χιλιόμετρα βγαίνουμε από την εθνική και στρίβουμε αριστερά όπου μέσα από επαρχιακούς δρόμους θα οδηγούμασταν στο Άουσβιτς.
Μετά από αρκετά χιλιόμετρα τα οποία ήταν κουραστικά άφιξη στο Άουσβιτς και στην κεντρική είσοδο. Λόγω του ότι είχαμε φτάσει σχετικά αργά έπρεπε να βιαστούμε γιατί ο χώρος έκλεινε για τους επισκέπτες στις 21:00.
Παρκάρουμε τις μοτοσυκλέτες δίπλα από την είσοδο σε ειδικό χώρο και περπατάμε λίγα μέτρα ως την είσοδο κάποιου κτιρίου που αποτελεί κάτι σαν εντευκτήριο. Προσπαθούμε να δούμε που πληρώνουν ώστε να προχωρήσουμε πιο μέσα και διαπιστώνουμε πως δεν υπάρχει αντίτιμο για να μπούμε.
Ο χώρος έχει διατηρηθεί τόσο καλά από τους Πολωνούς ώστε νομίσαμε πως με κάποιο μαγικό τρόπο μεταφερθήκαμε σε εκείνη την εποχή. Δεν έχουν παρέμβει σχεδόν σε τίποτα και οι συνειρμοί του μυαλού αναπόφευκτα μας οδήγησαν στην εποχή που σε αυτό το μέρος εκατοντάδες χιλιάδων ψυχών έζησαν έναν από τους χειρότερους εφιάλτες που γνώρισε ποτέ οι ανθρωπότητα.
Μίσος, οργή, αγανάκτηση ανάβλυσαν από μέσα μου αυθόρμητα όσο έμπαινα στα κτίρια τα οποία το καθένα ξεχωριστά αποτελεί ένα μουσείο μνήμης και θύμησης για το τι τα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου είναι ικανά να τον οδηγήσουν να κάνει.
Φωτογραφίες θυμάτων, προσωπικά αντικείμενα, συνθήκες διαβίωσης, οι θάλαμοι αερίων...
Πίσω στο χώρο που είχαμε αφήσει τις μοτοσυκλέτες και αφού πληρώσαμε 2 ευρώ ο καθένας για το parking, απέναντι ακριβώς από την είσοδο υπάρχει ξενοδοχείο το οποίο για καλή μας τύχη είχε τρίκλινο δωμάτιο με πρωινό. Φαγητό σε εστιατόριο κοντά στο ξενοδοχείο και πίσω στο δωμάτιο χωρίς πολλά λόγια και με τον καθένα μας να έχει βυθιστεί στις δικές του σκέψεις.
Ήδη οι νύχτες είχαν αρχίσει να μικραίνουν και μετά από δικό μου ξύπνημα περίπου στις 04:00 ανοίγοντας τις χοντρές κουρτίνες του δωματίου είδα έξω πως η νύχτα απλά ήταν σούρουπο.
Μετά από 1 ώρα ξύπνησε και ο Δημήτρης και αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στο πάρκο έξω από το στρατόπεδο αλλά στην ουσία δίπλα ακριβώς μιας και περνάγαμε κολλητά σε κάποια κτίρια. Απόλυτη ησυχία με υγρασία και κάπου-κάπου κάποιο αυτοκίνητο να περνά από τον παρακείμενο δρόμο και να μας θυμίζει την εποχή στην οποία βρισκόμασταν.
Εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη...
